Hallo allemaal!
In onze vorige blog vertelden we dat we in onze directe omgeving weinig voorbeeldmateriaal hebben van andere mannen die bezig zijn met hun kinderwens. Daarom gingen we op zoek in de omgeving daarbuiten, op het internet. We begonnen onze zoektocht met een “quick-and-dirty” Google-search en kwamen al snel op de website van Meer Dan Gewenst uit. Daar lazen we over de verschillende opties en zagen ook de mogelijkheden om naar een informatiebijeenkomst te gaan, specifiek voor mannenstellen met een kinderwens. We namen direct de beslissing dat we daar maar eens naartoe moesten gaan om ons goed te laten voorlichten.
Volstrekt per toeval kwamen we op dat moment ook de “thema-avond over LHBT-ouderschap” van Dito! Nijmegen op internet tegen. Alsof het zo moest zijn, dachten we bijna. Toevallig waren we vlak daarvoor namelijk begonnen met onze échte oriëntatie. We tekenen ons in en enkele dagen later was het al zover.
Toch best een beetje met een bijzonder gevoel wandelden we naar de collegezaal waar de bijeenkomst was: het voelde toch wel voort “echt” nu. We werden welkom geheten door de Dito! commissie met een glaasje fris en – hoe ironisch – beschuit met muisjes, alsof het al zover was. In de zaal aangekomen, zagen we toch best wat bekenden zitten uit Nijmegen. Even dachten we dat zij ook allemaal serieuzer aan het oriënteren waren net als wij, maar we merken al snel dat bijna iedereen meer kwam uit nieuwsgierigheid, iets voor de toekomst, zonder een actuele kinderwens.
De avond begon met een voorstelronde van alle aanwezige sprekers. Er waren drie lesbische vrouwen aanwezig, ieder met inmiddels een (of meerdere) kind(eren). Daarnaast een transgender (man tot vrouw) die als rechtenstudente zou vertellen over de juridische context van alle mogelijkheden om als LHBT een kind te krijgen. En tot slot een homoman, die bezig was met een adoptieproces. De juridische achtergrond die we hoorden was ingewikkelder dan we van tevoren hadden gedacht, en vooral de optie van draagmoederschap werd neergezet als een juridisch “doolhof”. Het ervaringsverhaal over adoptie, waarbij de twee mannen inmiddels de hele screening en papierwinkel hadden doorlopen en nu zaten te wachten op een kind, was ook indrukwekkend. We beseften al wel dat een adoptieproces heel lang kan duren, maar dat het zo duur is (tussen de 60.000 – 100.000 euro), hadden we ons nog niet zo gerealiseerd. We begonnen direct te twijfelen of zoiets voor ons ooit mogelijk zal gaan zijn. Vóór deze bijeenkomst hadden we ons voorgenomen om ons laagdrempelig te gaan inschrijven bij een adoptiebureau, maar nu besloten we eerst de Meer Dan Gewenst bijeenkomst af te wachten.
Wat wijzer, maar ook met veel nieuwe vragen en onzekerheden, wandelden we terug naar huis. We namen ons voor om niet teveel bij de pakken neer te gaan zitten: het was pas onze eerste informatiebijeenkomst en we wisten nog lang niet alles. Gauw aftellen naar de volgende bijeenkomst dus.
