Lang hadden we naar deze dag uitgekeken en nu was het uiteindelijk zover. Op 11 maart 2017 gingen we naar de wensvader bijeenkomst georganiseerd door Meer Dan Gewenst in Amsterdam.
In de auto op weg naar Amsterdam speculeerden we wat we allemaal zouden kunnen gaan horen die dag. Het programma van de dag gaf immers nog niet veel prijs. Wel wisten we dat het onder meer over de juridische verschillen tussen adoptie, draagmoederschap en co-ouderschap zou gaan en dat een documentaire zou worden getoond. In ons hoofd hadden we op dat moment nog een lichte voorkeur voor adoptie, maar we wilden ons openstellen voor alle opties.
Eenmaal de auto geparkeerd en al wandelend, begon de spanning in ons op te bouwen. Onderweg zagen we geen andere stellen lopen of het gebouw binnen gaan, dus we vroegen ons zelfs even af of we wel op de juiste plek waren. Maar bij de deur werden we opgewacht door een Meer Dan Gewenst vrijwilliger en de twijfel was dus snel weg. Vriendelijk werden we verwelkomd en naar de juiste ruimte verwezen. In de zaal aangekomen, keken we rond naar wie er allemaal zaten. We verbaasden ons over de hoeveelheid stellen van rond onze leeftijd. “We zijn toch niet de enige die op tijd beginnen met onze kinderwens” zeiden we tegen elkaar. Het was een bijzonder gevoel om op dat moment zoveel “medestanders”, “lotgenoten”, te zien. We veronderstelden dat ze allemaal ook in het prille begin waren van hun oriëntatie.
De bijeenkomst werd afgetrapt met de vertoning van de documentaire “Het zaad en de 11 eitjes” (terug te zien op npo). Dit is een aangrijpende documentaire over een jong homostel, Dennis & Lody, die met hun draagmoeder uit eigen kring op zoek zijn naar de invulling van hoogtechnologisch draagmoederschap in het buitenland. Hoogtechnologisch draagmoederschap betekent dat een draagmoeder alleen het kind draagt en niet zelf de eicel levert. Hiervoor is een eiceldonor nodig. De eicel van de eiceldonor wordt buiten het lichaam bevrucht en daarna bij de draagmoeder geplaatst door middel van IVF. Helaas weigeren Nederlandse IVF-klinieken hieraan mee te werken bij homostellen. Dennis & Lody weken daarom uit naar Canada. De moed zakte ons in de schoenen bij het zien hoe ingewikkeld, emotioneel en duur dit allemaal is. En zij hadden nog het geluk dat een familielid draagmoeder voor hen wilde zijn. Die zouden wij nog moeten vinden, en dan dit hele traject nog betalen! Bij Dennis & Lody, die zelf ook aanwezig waren, is dit traject inmiddels succesvol geweest. Ze vertelden dat ze inmiddels (destijds) 15 weken zwanger waren! Door hun positieve manier van vertellen, en door hun succes, kregen we wel een gevoel dat zoiets toch niet helemaal onmogelijk is. Wie weet lukt ons zoiets ook nog wel ooit. Overigens: inmiddels zijn Dennis & Lody trotse vaders van een dochtertje!
Na de documentaire opende Sara Koster de bijeenkomst. Zij is zelf ervaringsdeskundige op het gebied van co-ouderschap. Dit is wanneer een vrouw (alleenstaand of met partner) een ouderschapsverband aangaat met een man (alleenstaand of met partner). Ook haar zoontje was erbij, die er heel enthousiast en stoer over vertelde. Wat was dat schattig!
Co-ouderschap zou ook een goede optie zijn, maar al snel realiseerden we ons dat je wel een soort “tweede huwelijk” aangaat met zo’n co-ouder(s). Je hebt niet met twee meningen over opvoeding te maken, maar met drie of vier. En wat denk je van het bij elkaar in de buurt moeten blijven wonen? “Laten we maar eerst andere opties verkennen”, kwamen we samen tot de conclusie.
Een erg interessant verhaal kwam van Pauline van Berkel. Zij is draagmoeder (laagtechnologisch) geweest voor een homostel, die er ook waren met hun lieve dochter Emma. Pauline had vóór het draagmoederschap drie ”makkelijke” zwangerschappen gehad. Ze vond het prachtig om zwanger te zijn en te bevallen, en zou dit heel graag nog eens willen meemaken. Wat bijzonder! Wij horen vaak juist verhalen van vrouwen die een zwangerschap als iets onprettigs ervaren en angst hebben voor de bevalling. Dit gold dus zeker niet voor Pauline. Ze is destijds een blog gestart en veel te weten gekomen over draagmoederschap in Nederland. Via deze weg is ze ook in aanraking gekomen met het homostel waar ze Emma voor gedragen heeft.
Vervolgens informeerde Wilma Eusman (advocate) ons over de juridische aspecten van allerlei “roze ouderschapsvormen”. Wat een ingewikkeld doolhof is dat zeg! Allerlei juridische termen en constructies vlogen ons om de oren. We probeerden ons maar voor te houden dat dit misschien wel het minst moeilijke zou zijn in onze zoektocht. Wilma’s uitspraak “De kans is erg klein dat je een draagmoeder buiten je eigen kringen gaat vinden” deed ons realiseren dat het meest heikele punt in het begin van het proces zou zitten. Het werd ons opnieuw pijnlijk duidelijk gemaakt hoe moeilijk het zal worden om een draagmoeder te vinden.
Redelijk gedesillusioneerd stonden we van onze stoel op, nadat was aangekondigd dat het tijd was voor pauze. De bijeenkomst was op de helft.
Het vervolg vertellen we snel weer in onze volgende blog.
Milan & Pieter