De eerste weken na de Meer Dan Gewenst bijeenkomst waren moeilijk. We dachten allebei veel na over de informatie die we hadden gehoord. Het moest een plaatsje krijgen en dat afwegen kost tijd. Het was geregeld onderwerp van gesprek aan de ontbijttafel, tijdens het avondeten, voor het slapen gaan.
Al snel waren co-ouderschap en pleegouderschap uit ons hoofd, dit waren niet de methodes die we wilden gebruiken. Een kind voor onszelf, zonder deze te hoeven delen of af te staan, was ons uitgangspunt.
De keuze tussen de twee resterende opties, draagmoederschap en adoptie, was moeilijker. We maakten lijstjes met voor- en nadelen, zochten op internet naar aanvullende informatie, en vooral: door het verstrijken van de tijd en met elkaar erover blijven praten, namen we uiteindelijk een besluit. We kozen vol overtuiging voor draagmoederschap.
Adoptie zou een alternatieve optie blijven voor de toekomst. Voor dat moment leek adoptie ons niet alleen duur en onzeker, we hadden ook moeite met de gedachte een kind te krijgen waarvan we niet van tevoren weten wat deze al heeft meegemaakt en waarom deze is afgestaan.
Meteen na deze keuze voor draagmoederschap kwam een volgend dilemma: hoe beginnen we hieraan? Waar beginnen we? Zoals we al hadden verteld, hadden we geen persoon in onze eigen omgeving op het oog, die we hiervoor zouden kunnen vragen. Hoe doe je het dan? Tijdens de Meer Dan Gewenst bijeenkomst hadden we gehoord dat het vinden van een draagmoeder buiten de eigen kring ontzettend moeilijk is. Dat het de grootste kans van slagen heeft om in je eigen kring te zoeken. We besloten dan ook in onze omgeving te starten. Opener en directer te worden richting familie, vrienden en collega’s over onze kinderwens, onze zoektocht naar een draagmoeder. Wie weet komt ons verhaal zo via-via bij een vrouw terecht die ons wil helpen. En wie weet zet het zelfs een bekende van ons aan het denken.
Het vertellen van onze keuze begon bij onze directe familie: ouders, Milan’s zus, Pieter’s broer. Snel daarna volgde de rest van onze families, onze beste vrienden. In de loop van de tijd kwam het onderwerp ook aan de orde tijdens etentjes met kennissen, tijdens de lunch met collega’s. Het had allemaal tijd nodig, want dit onderwerp snijd je toch ook niet zomaar aan. Het komt toch vaak pas ter sprake als mensen ernaar vragen of het gesprek al gaat over kinderen, de toekomst, onze relatie.
Het voelde goed om erover te praten, onze plannen te delen, open te zijn en mensen deelgenoot te maken. Tegelijkertijd was elk gesprek ook weer moeilijk. Telkens weer spreek je je diepgewortelde wens uit en noem je in één adem alle dilemma’s, moeilijkheden en onzekerheid voor de toekomst. Informatie waar degene met wie je praat ook niet veel meer mee kan, dan doorvragen, meeleven en beamen dat het moeilijk is.
Het was opvallend voor ons om in deze gesprekken te merken dat onze informatie over draagmoederschap en adoptie letterlijk voor iedereen nieuw was, ook voor nagenoeg al onze homo-vrienden. Onze informatie over het doolhof van regels, de wettelijke en medische beperkingen bij draagmoederschap in Nederland, de kosten. Van de ene kant logisch (wij wisten zelf tenslotte in eerste instantie hier ook weinig over), van de andere kant toch ook opvallend dat dit soort informatie nog zo weinig bekendheid heeft in Nederland.
Naast het rondvertellen in onze omgeving, dachten we toch ook na over het vinden van een draagmoeder hier buiten. We vroegen ons af hoe we onszelf vindbaar konden maken voor het geval een geïnteresseerde vrouw op zoek zou gaan naar twee wensouders. Stel nou dat een vrouw aan de andere kant van het land op zoek gaat naar ons? Hoe vindt ze ons dan? Het antwoord was er snel: we moeten onszelf vindbaar maken op internet!
Maarja, het internet, het openbare www… En dat terwijl openlijk zoeken naar een draagmoeder in Nederland niet is toegestaan. In hoeverre is zoiets dan wel legaal? Inmiddels hadden we al wel gezien dat op internet verschillende blogs circuleren van wensvaders (denk aan wenspapa.nl) en draagmoeders (denk aan logeerbuik.wordpress.com). Waarom wij dan niet?
We besloten een blog te starten waarin we onze zoektocht naar een kind centraal stellen. Dat we daarvoor een draagmoeder nodig hebben, komt dan zijdelings ter sprake en is geen “directe advertentie” naar een draagmoeder. Bovendien kozen we ervoor om onze eigen namen te fingeren. Hoewel we open wilden zijn over alle details, vonden we het ook wel erg prettig dat we niet met deze (persoonlijke) informatie vindbaar zijn op internet als je op onze eigen namen zoekt. Hierbij speelt onder andere een rol dat we allebei in de medische sector werken en het niet nodig vinden dat een patiënt ons op deze manier op het internet terugvindt.
Onze blog WENSVADERS was geboren! En op 22 april 2017 plaatsten we onze eerste blog. Het begin van onze échte zoektocht naar een draagmoeder, naar een kind!
tot een volgende,
Milan & Pieter