Month: January 2018

Beste allemaal,

In onze vorige blog lazen jullie over onze eerste ontmoeting met Carla, onze potentiële draagmoeder. Carla en wij besloten het de komende tijd eens goed te laten bezinken en erover na te denken. Daarnaast restte ons ook een andere belangrijke vraag: wie wil onze eiceldonor zijn? Eigenlijk hadden we meteen iemand speciaals in gedachten, maar deze persoon verkeerde op dat moment op een lastig punt in haar eigen leven. Dit lieten we daarom voor nu maar even voor wat het was.

Wij hadden al een erg goed gevoel over de ontmoeting met Carla en besloten ons de komende tijd voorzichtig te gaan verdiepen in de mogelijkheden die er voor ons zouden zijn, wat IVF-behandelingen betreft. Zoals we al eerder in een van onze vorige blogs verteld hebben, kunnen wij helaas niet terecht in Nederland voor een IVF-behandeling. Draagmoederschap bij mannenstellen wordt in Nederland per definitie niet ondersteund. We hadden al eerder gehoord over de mogelijkheden in Canada en de Verenigde Staten, maar dit zijn erg dure opties en Carla vond dit ook wel meteen erg ver weg. Bovendien hoorden we dat er opties zijn op Cyprus, maar dit had ook niet meteen onze voorkeur (ook nogal ver weg).

Inmiddels waren wij bij een forum aangesloten met gelijkgestemden: allerlei personen die met draagmoederschap bezig zijn (ervaringsverhalen, hetero- en homostellen die op zoek zijn naar een draagmoeder en draagmoeders zelf). Via dit forum kwamen wij erachter dat er tóch nog andere mogelijkheden zijn binnen Europa! Spanje, Tsjechië en zelfs België behoorden ook tot de opties! We ontdekten dat er in Brussel een kliniek is, genaamd Chirec, die in het verleden al meerdere homostellen met een draagmoeder heeft geholpen. Alleen via de website informatie kwamen we er niet echt goed wijs uit. Via het forum hoorden we helaas ook dat de communicatie vanuit de kliniek in Brussel niet altijd even soepel verloopt: bijna al het personeel spreekt enkel Frans. Gelukkig spreekt één van de verpleegkundigen, Murielle, wél Nederlands en via via hebben we haar werknummer kunnen bemachtigen. Vol goede moed pleegde Milan het eerste telefoontje naar de kliniek in zijn beste Frans: “Est-ce que vous parlez Anglais? Pourriez-vous me passer Murielle?” Degene aan de telefoon sprak geen Engels en Murielle werkte die dag niet…

Ondertussen informeerden we ook naar de andere opties. Al snel kwamen we erachter dat homostellen in Tsjechië geweigerd worden. In Spanje is er een kliniek, IVF Spain, die zelfs Nederlandssprekende werknemers heeft. Na een telefoontje met deze kliniek, ontdekten we dat in Spanje draagmoederschap compleet verboden is. We werden vanuit Spanje wel vriendelijk doorverwezen naar Portugal, waar draagmoederschap wél is toegestaan. Dit gaf ons opnieuw weer veel hoop, niet wetende dat de volgende teleurstelling alweer voor de deur stond: in Portugal kan het alleen via anonieme eiceldonatie. Dit is voor ons en Carla een deal breaker. Carla gaf al in het mailcontact aan dat ze wilde dat het kind zou kunnen weten wie de biologische moeder is. Hier zijn we het zelf ook mee eens: we horen maar al te vaak verhalen over kinderen die verwekt zijn via een anonieme spermadonor en toch wanhopig op zoek gaan naar hun biologische afkomst. Dit willen wij ons kindje zeker niet aandoen.

Brussel bleef dus als meest belovende optie over.
Wordt vervolgd…

Milan & Pieter

Hallo allemaal,

Het heeft even geduurd, maar daar zijn we weer met een nieuwe blog, zo in het begin van 2018. De afgelopen maanden zijn er allerlei ontwikkelingen geweest in ons leven, waardoor we even erg druk waren. Hierover lezen jullie later uiteraard meer!

Voor nu gaan we gewoon weer chronologisch verder waar onze vorige blog eindigde: bij de eerste ontmoeting met Carla in begin september 2017. Zoals we al vertelden, hadden we besloten “in het midden” af te spreken. Carla woont in het noorden van het land en wij (zoals jullie weten) in Nijmegen. In de provincie Utrecht, in een lunchrestaurant dichtbij de snelweg, zouden we elkaar treffen. Het was een mooie zonnige dag en bij aankomst zochten we een plekje buiten uit. We stuurden Carla een appje dat we waren gearriveerd en al snel kwam zij ook aanlopen. We werden begroet met drie zoenen en al snel waren we samen in een gezellig gesprek verwikkeld.

Omdat we eerder via de e-mail en de whatsapp al veel over elkaar te weten waren gekomen, kwam het gesprek al snel op draagmoederschap. Carla vertelde ons over haar eerdere ervaringen en haar verwachtingen voor de toekomst. Ze wil graag nog een laatste keer een mannenstel helpen met hun kinderwens en had zich al enigszins verdiept in de gang van zaken van hoogtechnologisch draagmoederschap.

We voelden langzaam in de loop van het gesprek een klik ontstaan en kregen de indruk dat Carla er ook positief in stond. Carla vertelde ons wel dat ze, voordat ze ons benaderd had via internet, ook met een ander stel in gesprek was geweest. Met hen had ze een grote klik, maar zij wonen in het buitenland, wat ze een belemmerende factor vond. Carla wil namelijk wel goed in contact kunnen blijven met het kind en een enorme reisafstand is dan natuurlijk niet bevorderlijk. We merkten dat we wat deze dingen betreft erg op één lijn zaten met Carla, ook wij vinden het erg belangrijk dat het kind weet waar zijn of haar oorsprong ligt en wie daarbij heeft geholpen.

Ook was het erg fijn dat Carla al ervaring had als draagmoeder. Niet alleen omdat we van haar veel handige praktische details hoorden, maar ook vanwege een andere reden. Als mannenstel met een draagmoeder is er altijd veel onzekerheid tijdens het draagproces, in de zin dat je volledig afhankelijk bent van de draagmoeder op vrijwel alle vlakken. Een van de belangrijkste punten hierbij is dat een draagmoeder alle (juridische) rechten heeft over het kind, totdat de wensouders een jaar na de geboorte het kind kunnen adopteren. Dit betekent dat het proces van draagmoederschap enkel en alleen op basis van goed vertrouwen kan plaatsvinden. De draagmoeder staat volledig in haar recht als ze tijdens de zwangerschap of na de geboorte besluit het kind toch niet aan de wensouders af te staan. Er is geen enkele juridische mogelijkheid om dit op een andere manier te regelen of vast te leggen. En we realiseren ons als geen ander dat een zwangerschap, een bevalling, maar ook een kraamperiode veel emoties met zich meebrengt, die een vrouw wellicht niet van tevoren kan inschatten of voorspellen. Bij Carla, die al eerder draagmoeder is geweest en dus hiermee heeft aangetoond het proces emotioneel te kunnen volbrengen, voelt dat goed en veilig. Een andere positieve factor hierbij is ook dat Carla niet getrouwd is. Dit heeft als consequentie dat een van ons het kind theoretisch tijdens de zwangerschap al zou kunnen erkennen, wat ook weer juridische voordelen kan hebben.

Met een goed gevoel sloten we het gesprek met Carla af. We spraken af om alledrie eens te laten bezinken hoe het voelde en hoe we vonden dat het verder zou moeten gaan. We spraken af uiterlijk in november of december een besluit te gaan nemen. Carla vroeg ons wel al een beetje te gaan oriënteren op het vinden van een eiceldonor, omdat dit natuurlijk ook geen eenvoudige opgave zal gaan worden.

Met veel indrukken reden we weer terug naar Nijmegen. Het was een hele opluchting dat de eerste ontmoeting zo goed was verlopen en we van Carla toch al wel een beetje tussen de regels door hadden gehoord dat ze er ook positief in stond. Onze hoop op een klein kindje was toch wel weer gegroeid deze dag..!

Tijd om te bedenken hoe verder.

Groetjes en alle goeds voor 2018,
Milan & Pieter