Beste allemaal,
In onze vorige blog lazen jullie over onze eerste ontmoeting met Carla, onze potentiële draagmoeder. Carla en wij besloten het de komende tijd eens goed te laten bezinken en erover na te denken. Daarnaast restte ons ook een andere belangrijke vraag: wie wil onze eiceldonor zijn? Eigenlijk hadden we meteen iemand speciaals in gedachten, maar deze persoon verkeerde op dat moment op een lastig punt in haar eigen leven. Dit lieten we daarom voor nu maar even voor wat het was.
Wij hadden al een erg goed gevoel over de ontmoeting met Carla en besloten ons de komende tijd voorzichtig te gaan verdiepen in de mogelijkheden die er voor ons zouden zijn, wat IVF-behandelingen betreft. Zoals we al eerder in een van onze vorige blogs verteld hebben, kunnen wij helaas niet terecht in Nederland voor een IVF-behandeling. Draagmoederschap bij mannenstellen wordt in Nederland per definitie niet ondersteund. We hadden al eerder gehoord over de mogelijkheden in Canada en de Verenigde Staten, maar dit zijn erg dure opties en Carla vond dit ook wel meteen erg ver weg. Bovendien hoorden we dat er opties zijn op Cyprus, maar dit had ook niet meteen onze voorkeur (ook nogal ver weg).
Inmiddels waren wij bij een forum aangesloten met gelijkgestemden: allerlei personen die met draagmoederschap bezig zijn (ervaringsverhalen, hetero- en homostellen die op zoek zijn naar een draagmoeder en draagmoeders zelf). Via dit forum kwamen wij erachter dat er tóch nog andere mogelijkheden zijn binnen Europa! Spanje, Tsjechië en zelfs België behoorden ook tot de opties! We ontdekten dat er in Brussel een kliniek is, genaamd Chirec, die in het verleden al meerdere homostellen met een draagmoeder heeft geholpen. Alleen via de website informatie kwamen we er niet echt goed wijs uit. Via het forum hoorden we helaas ook dat de communicatie vanuit de kliniek in Brussel niet altijd even soepel verloopt: bijna al het personeel spreekt enkel Frans. Gelukkig spreekt één van de verpleegkundigen, Murielle, wél Nederlands en via via hebben we haar werknummer kunnen bemachtigen. Vol goede moed pleegde Milan het eerste telefoontje naar de kliniek in zijn beste Frans: “Est-ce que vous parlez Anglais? Pourriez-vous me passer Murielle?” Degene aan de telefoon sprak geen Engels en Murielle werkte die dag niet…
Ondertussen informeerden we ook naar de andere opties. Al snel kwamen we erachter dat homostellen in Tsjechië geweigerd worden. In Spanje is er een kliniek, IVF Spain, die zelfs Nederlandssprekende werknemers heeft. Na een telefoontje met deze kliniek, ontdekten we dat in Spanje draagmoederschap compleet verboden is. We werden vanuit Spanje wel vriendelijk doorverwezen naar Portugal, waar draagmoederschap wél is toegestaan. Dit gaf ons opnieuw weer veel hoop, niet wetende dat de volgende teleurstelling alweer voor de deur stond: in Portugal kan het alleen via anonieme eiceldonatie. Dit is voor ons en Carla een deal breaker. Carla gaf al in het mailcontact aan dat ze wilde dat het kind zou kunnen weten wie de biologische moeder is. Hier zijn we het zelf ook mee eens: we horen maar al te vaak verhalen over kinderen die verwekt zijn via een anonieme spermadonor en toch wanhopig op zoek gaan naar hun biologische afkomst. Dit willen wij ons kindje zeker niet aandoen.
Brussel bleef dus als meest belovende optie over.
Wordt vervolgd…
Milan & Pieter