Month: July 2018

Inmiddels zaten onze lieve dames al volop aan de medicatie. Met Milan’s medische achtergrond hadden we Annet en Carla geholpen met het zetten van de eerste subcutane (huid-)injecties zodat ze deze daarna zelf konden gaan zetten. Beide dames waren bang voor de hormonale bijwerkingen, maar gelukkig hebben ze daar niets van gemerkt in de aanloop dat we naar Cyprus gingen.

De laatste dingen waren we nu nog aan het regelen. Cyprus is een erg verwarrend land: het eiland is opgedeeld in Noord-Cyprus en Zuid-Cyprus. Waarbij Zuid-Cyprus een eigen land is. Noord-Cyprus wil ook zijn eigen land zijn en heeft zichzelf uitgeroepen tot een zelfstandige republiek. Dit wordt alleen niet erkend door de rest van de wereld en hoort daardoor officieel nog bij Turkije. Wat daardoor ook erg verwarrend voor ons was, was of we nu wel of geen visum moesten hebben. De vliegmaatschappijen en het ministerie konden ons hierover geen uitsluitsel geven, maar als je wel een visum nodig zou hebben, zou je deze gewoon kunnen kopen op het vliegveld.

Wij (Milan en Pieter) zouden 10 dagen verblijven op Cyprus en vertrokken tegelijkertijd met Annet en Els, die alleen de eerste 5 dagen zouden blijven. Met een dag ertussen zou Carla de laatste 4 dagen met ons doorbrengen. Een deel van de medicatie van Annet en Carla moest daarmee ook mee in het vliegtuig naar Istanboel en vervolgens naar Cyprus. We waren een beetje bang dat we dit niet mee zouden krijgen, maar met een brief van de gynaecoloog op zak konden we hopelijk zonder problemen door de douane.

In het midden van de nacht werden we door de vader van Milan naar het vliegveld in Düsseldorf gebracht. Met de al bestaande spanning van ons avontuur in Cyprus + allerlei onzekerheden over de vliegreis, liepen we met een flinke dosis spanning met onze koffers richting de ingang van de luchthaven. Bij de douane ging het gelukkig helemaal prima met de medicatie. Er heeft eigenlijk überhaupt niemand naar gekeken. Het vliegtuig naar Istanboel had wel veel turbulentie, waardoor Annet haar misselijkheid niet meer in bedwang kon houden. Arme meid!

Eenmaal aangekomen in Istanboel was er de volgende verwarring: passagiers voor binnenlandse vluchten moesten hun koffers eerst van de bagageband halen om vervolgens met het volgende vliegtuig verder te gaan. De andere optie was om door te gaan bij de internationale vluchten en dan zou de bagage natuurlijk vanzelf bij het juiste vliegtuig terecht komen. “Maar Noord-Cyprus hoorde toch officieel bij Turkije? Dan is het toch een binnenlandse vlucht in principe?” De stewards snapten niet echt wat we bedoelden, maar uiteindelijk vertelde iemand ons dat we toch de internationale paden moesten volgen. In dit soort situaties ga je over bijna alles twijfelen…!

Eenmaal aangekomen in Cyprus wachtte daar het volgende “obstakel”: het visum. Deze was uiteindelijk helemaal niet nodig. Snappen jullie het nog?! “Gauw dit alles loslaten. We zijn veilig aangekomen! Nu focussen op wat komen gaat!” Gelukkig stond onze chauffeur al klaar om ons gauw naar ons hotel te brengen. Fijn dat we dit al hadden geregeld in Nederland.

In het hotel aangekomen konden we bijna meteen aanschuiven bij het avondbuffet dat bij het hotelarrangement inbegrepen was. Nadat we ons even hadden gesetteld en opgefrist in onze hotelkamers hebben we heerlijk gegeten. Het eten was prima en smaakte goed. Na het eten hebben we een klein rondje door het stadje gelopen en daarna lekker gekaart op ons balkon. We besloten het verder die avond rustig aan te doen, want de volgende dag hadden we onze eerste afspraak in de kliniek. Erg benieuwd hoe dit zou zijn, maar heel tevreden over hoe de heenreis was verlopen, vielen we in slaap.

Dag 2 van Cyprus vertellen we in de volgende blog.

Hoi allemaal!

De vorige keer vertelden we dat we steil achterover sloegen toen we het medicatieschema voor onze draagmoeder Carla ontvingen van de kliniek op Cyprus. We vonden het erg lastig hoe we dit bij Carla moesten gaan brengen, omdat we niet wilden dat het bij haar ook als een bom zou inslaan, zoals dat bij ons was gebeurd. We hadden daarom met Carla afgesproken om bij haar thuis het medicatieschema te komen toelichten. Toen we deze eenmaal aan haar lieten zien, was ze er ook wel even stil van… Ze had inderdaad niet verwacht dat ze zoveel medicatie zou moeten nemen. De injecties vond ze niet eens zo erg, terwijl wij hadden verwacht dat ze deze het vervelendst zou vinden. Ze vond vooral de hoeveelheid hormonen die ze tot zich moest nemen bezwaarlijk. Carla heeft namelijk elke maand al last van premenstruele klachten en was bang dat ze dit door die hormonen dan nog veel meer en erger zou hebben. Ze vertelde eerlijk dat ze hier toch wel even over moest gaan nadenken. We waren enigszins blij met dit antwoord, want we hadden verwacht dat het misschien al direct een “no-go” zou zijn voor haar. Maar het maakte ons ook onzeker. We hadden immers al een hoop vastgelegd voor ons avontuur, maar ook nog niet alles, dus daar besloten we nog maar even mee te wachten…

In de tussentijd hadden we wel al helemaal uitgezocht hoe we de medicatie moesten bestellen en georiënteerd naar hotels/appartementen. De medicatie konden we op doktersrecept vanuit Cyprus bij een apotheek in Engeland bestellen. Wel een eng idee om voor zoveel geld medicatie te gaan bestellen vanuit het buitenland. Dan hoop je maar dat het goed aankomt bij ons in Nederland… Maar veel keuze hadden we daar helaas niet in. In Nederland werken ze namelijk over het algemeen niet met buitenlandse recepten.

Qua hotel was de optie om dit via de kliniek te regelen, inclusief georganiseerde transfers van vliegveld naar hotel en van hotel naar kliniek. We wilden er ook wel een leuke tijd van gaan maken met z’n allen en besloten een mooi hotel uit te kiezen. Helaas waren alle opties via de kliniek al zowat bezet, omdat er ook een nationale feestdag was in de periode dat we op Cyprus zouden zijn. Er was nog één hotel over, maar dat was zo ver buiten de stad (lees: “in the middle of nowhere”) dat we deze niet wilden nemen. De prijzen voor de transfers via de kliniek waren uiteindelijk ook erg hoog, omdat we deze niet konden combineren met de hotels die zij aanbevolen (dat voelt op zo’n moment ook wel echt als iets heel commercieels en geldklopperij)… We besloten alleen de transfers van het hotel naar de kliniek te nemen en de rest van het vervoer zelf te regelen, net als het hotel. Gelukkig konden we via Trivago.com een mooi hotel in Kyrenia/Girne aan de zee regelen (zie de foto bij deze blog) en hebben we via Vladimir transfers van het vliegveld naar het hotel kunnen regelen.

Annet had ondertussen last van een hevige doorbraakbloeding en andere menstruele klachten, ondanks dat zij (en Carla) de pil slikte(n). Dit kwam omdat zij de pil had moeten beginnen op een best ongunstig moment in haar cyclus. We probeerden haar verder gerust te stellen met de adviezen die we vanuit de kliniek hadden gekregen. De beide dames moeten er toch maar heel wat voor over hebben om ons te helpen zeg…

Een paar dagen later kregen we bericht van Carla dat ze besloten had toch ervoor te willen gaan. Gelukkig maar weer! Bijzonder hoe zo’n avontuur je eigen grenzen steeds meer kan verleggen, maar het is zo moeilijk te overzien wanneer iets echt “te ver” zou gaan…
We hebben toen de rest in één klap door geboekt en besteld. De medicatie kwam mooi een aantal dagen later aan bij de dames en het hotel was nog steeds beschikbaar.

Net toen we dachten alles geregeld te hebben, kregen we een vage Turkse e-mail over het vliegticket van Carla. Met Google Translate kwamen we erachter dat haar terugvlucht van Cyprus naar Istanboel was geannuleerd. Verder werd er helemaal geen alternatief of iets dergelijks geboden. Op internet konden we ook geen alternatieve ticket vinden, die daar mooi op zou aansluiten. Een aantal telefoontjes en tegenstrijdige berichten van verschillende werknemers verder, hadden we uiteindelijk de terugvlucht helemaal kunnen vervangen met een ticket dat eigenlijk beter was dan het originele, met een vele kortere overstaptijd van 1 in plaats van 5 uur. Het jammere was alleen dat wij ons eigen terugvlucht ticket aan dat van Carla hadden aangepast, zodat zij niet zo lang alleen zou hoeven te wachten op het vliegveld. Maar goed, dat was op dat moment het minst erge waar we ons zorgen over konden maken.

Onze reis kon nu echt gaan beginnen! Aftellen geblazen!
De volgende keer meer!

Het was nu twee maanden voor de geprikte datum om naar Cyprus te gaan… We hadden eindelijk alle testresultaten van de medische onderzoeken van Carla en Annet bij elkaar en opgestuurd naar de kliniek op Cyprus. Ondertussen hadden we ook al een aanbetaling gedaan aan de kliniek. We hadden ervoor gekozen om de embryo’s niet eerst te laten invriezen, maar een “verse” terugplaatsing uit te laten voeren. We vonden dit de prettigste mogelijkheid, omdat de embryo’s dan niet ingevroren zijn geweest. Hoewel men zegt dat invriezen geen effect heeft op de kwaliteit, hadden wij toch het gevoel dat het beter is om dit te omzeilen. Maar… dit maakt het ook wel meteen een stuk lastiger om alles goed te plannen. Dit betekende namelijk dat de menstruatiecycli van Carla en Annet gelijk moesten gaan lopen. Op die manier is alles uit te tellen en te plannen, bijvoorbeeld als het gaat om de medicatie die door hen moest worden gebruikt. Al gauw kregen we van de kliniek een schema gestuurd met daarop de datum waarop de dames met de anticonceptiepil moesten starten. Dit zorgt ervoor dat hun menstruatiecyclus wordt gereguleerd en hiermee synchroon gezet kan worden. Omdat ze beide inmiddels alweer halverwege hun menstruatiecyclus waren en we nog maar twee maanden te gaan hadden voor vertrek, moesten Carla en Annet ineens halsoverkop met de pil starten. Deze moest voor ongeveer twee weken geslikt worden, dan een stopweek en dan weer drie weken de pil slikken.

Het ging nu dus echt beginnen! We gingen maar eens gauw oriënteren voor vliegtickets. Dit viel best tegen. De prijzen voor de tickets naar Cyprus lagen hoger dan we verwacht/gehoopt hadden en de vliegtijden waren niet ideaal. Er waren ook geen directe vluchten en je moest altijd overstappen in Istanboel. Het leek erop dat, zo twee maanden van tevoren, er ook niet meer veel keuze was qua vliegtickets, dus we hadden ze maar snel voor iedereen besteld. Dit betekent voor ons tweeën, voor Carla, voor Annet, en voor een goede vriendin van Annet (Els). Annet had ons gevraagd of we het goed vonden als zij Els zou meenemen als extra steun en support, en uiteraard vonden we dit goed!

Een dag nadat we deze vliegtickets hadden besteld, kregen we de daadwerkelijke medicatieschema’s van de kliniek. Ze hadden deze gebaseerd op de onderzoeksuitslagen die we hen hadden aangeleverd. Het medicatieschema van Annet zag eruit zoals we ongeveer verwacht hadden. We wisten dat ze injecties in haar buikhuid moest zetten (onder de huid: “subcutaan” = s.c.) om de eicellen te laten rijpen. We hadden zelfs verwacht dat ze dit langer moest doen dan het uiteindelijk op het schema stond. Ze moest na de eerste dag van de menstruatie dagelijks Menopur injecties (om meerdere eicellen te laten rijpen) zetten voor 10 dagen lang en de laatste 5 dagen ook dagelijks een Cetrotide injectie s.c. (om de eisprong van de rijpende eitjes tegen te gaan).

Echter van het medicatieschema van onze draagmoeder Carla sloegen we steil achterover! We hadden nooit gedacht dat zij zoveel medicatie zou moeten nemen. We ontvingen deze mail met medicatie beiden op ons werk en belden elkaar dan ook meteen in paniek op. Het was ook zoveel verschillende medicatie door elkaar dat we door de bomen het bos niet meer zagen. We dachten ook al meteen dat Carla dit helemaal niet zou verwachten en konden ons ook voorstellen dat dit een “deal-breaker” zou worden. Zijn wij nu zo naïef dat we dit niet wisten? Dit is toch echt wel iets waar je twee keer over na moet denken voordat je zoiets doet, en al helemaal als je dit voor iemand anders doet. Waarom had de kliniek niet eerder wat laten doorschemeren over hoe een dergelijk schema er voor de draagmoeder uit zou komen te zien? Ze waren immers in het begin zo overzichtelijk, volledig en transparant, dachten we. Ook een beetje een vervelende timing, net nadat we de aanbetaling en de vliegtickets hadden geboekt. Het voelde een beetje alsof er nu eigenlijk geen weg terug meer was. Maar wat zou Carla vinden?

We hadden allereerst de medicatie opgesplitst in twee delen: hormonen en overige medicatie. De hormonen bestonden uit Progynova/Estrofem en Utrogestan/Progestan (beide om het baarmoederslijmvlies optimaal voor te bereiden) en ook 5 keer een Cetrotide injectie s.c. (om de eisprong tegen te gaan). De overige medicatie bestond uit Aspirine, Fraxiparine injecties s.c.(bloedverdunners om bloedpropjes te voorkomen, die voor afstoting van het embryo kunnen zorgen), Prednison (om de afweer tegen het embryo te remmen) en injecties in de bilspier (“intramusculaire” = i.m. injecties) van Proluton Depots na de terugplaatsing. Vooral de hoeveelheden en de manier van innemen (oraal, vaginaal en injecties, gespreid over de dag) schrokken we erg van. We besloten dit niet zo naar Carla door te sturen, maar dit met haar face-to-face te gaan bespreken. We hadden er een hard hoofd in of ze het nog wel zou willen doen…

Zoals jullie van ons gewend zijn, is de naam Els verzonnen.