Month: August 2018

De eerste dag met z’n tweeën was aangebroken. Het was een stuk rustiger, en stil, maar dat was op zich ook even niet verkeerd. Na het ontbijt hadden we nog geen bericht gekregen over de embryo’s, dus we besloten zelf een berichtje te sturen. Met spanning wachtten we een reactie af.
Een half uur later kregen we een whatsapp met de boodschap dat de 5 embryo’s gedeeld waren, hetgeen dus betekent dat ze goed aan het groeien waren. Wat een opluchting was dat om te horen! Dit zagen we ook terug op de foto, die werd meegestuurd. Wel viel ons op dat 4 van de 5 embryo’s al in vier cellen waren gedeeld (#1,4,5,6), terwijl 1 embryo (#2) nog slechts in twee cellen was gedeeld waarvan ook nog eens de een groter was dan de ander. Pieter had zich van tevoren al ingelezen en wist dat dit waarschijnlijk niet goed zou zijn. We vroegen aan Nicole in de groepsapp wat dit zou kunnen betekenen. Hierop antwoordde ze dat de embryo’s in verschillende tempo’s groeien omdat ze allemaal anders zijn en dat het dus nog niks zegt. We vroegen of we aan het eind van hun werkdag nog een foto zouden kunnen krijgen, zodat we konden zien of embryo #2 dan wel in vier cellen gedeeld zou zijn. Tot onze frustratie was dit helaas niet mogelijk. “Wat irritant!” denk je dan… Daar betaal je dan extra voor…

Als afleiding probeerden we een eiland excursie te regelen, maar dit was alleen mogelijk voor de volgende dag (dag 7) en ook nog eens compleet in het Turks. De volgende dag zou Carla wel haar reis naar ons gaan maken, maar zou ze pas ’s avonds laat arriveren. Dit betekende dat we deze dag ook nog de hele dag met z’n tweeën zouden zijn. We dachten dat het een goede afleiding zou vormen en besloten de excursie te plannen voor deze volgende dag.
De rest van de dag stond uiteraard wel enigszins in het teken van de zorgen over embryo #2, maar we hebben er wat van proberen te maken door te wandelen, lunchen en ’s avonds naar livemuziek te gaan in de stad.

De volgende ochtend, inmiddels dus dag 7, ontbeten we vroeg zodat we op tijd met de excursie mee konden gaan. Na het ontbijt hadden we opnieuw geen bericht vanuit de kliniek en zouden we ook geen internet (WiFi) meer hebben de rest van de dag. Nadat we met een autobusje waren opgehaald van ons hotel, werden we eerst bij een ander hotel afgezet om daar vervolgens met een touringbus verder te gaan. Hier hadden we gelukkig even de mogelijkheid tot WiFi en lazen we een vaag bericht van de kliniek dat 3 embryo’s goed waren en het “Multi-cellulaire stadium” hadden bereikt. Huh?! We waren natuurlijk al bang dat #2 zou afvallen en dat we op 4 goede embryo’s zouden zitten, maar dat het er nu ineens maar 3 waren, was wel een zware tegenvaller! Op de afbeelding zagen we dat #2 er inderdaad hetzelfde uitzag als de dag ervoor. Embryo’s #4,5,6 zagen er goed uit. Maar wat was er met embryo #1 gebeurd? Deze zag er heel donker uit op de foto. Hierop kregen we nog geen antwoord en inmiddels was de touringbus gearriveerd om aan de excursie te beginnen. Dilemma: Ons hoofd stond er dus totaal niet naar om met een Turkse tour mee te gaan (waar we niets van zouden verstaan) en maar de hele dag te twijfelen of we nu 3 of 4 embryo’s hadden. We probeerden elkaar maar te overtuigen dat we er toch verder niets aan konden veranderen en maar beter toch de afleiding moesten aangrijpen.

In de bus besloot Pieter maar een internet bundeltje te kopen en dat ging gelukkig eigenlijk vrij makkelijk. Nu hadden we toch ineens internet op onze excursie! Dit hadden we veel eerder moeten doen! De eerste locatie is eigenlijk compleet aan ons voorbij gegaan want we zaten toch echt nog met ons hoofd ergens anders. Eén uur later hadden we nog steeds geen antwoord van de kliniek of we nu 3 of 4 embryo’s hadden. Weer één uur later kregen we dan eindelijk een antwoord. Nicole had met de embryoloog gesproken en het waren tóch 4 embryo’s. Verder natuurlijk zonder uitleg waar de verwarring vandaan was gekomen, dus dit moesten we zelf weer actief vragen op de app. De uitleg was: De camera op embryo #1 was verschoven en daarom leek deze zo donker. Wat een opluchting voor nu, maar ó wat een frustraties bij de communicatie met deze mensen.
Nu konden we ons toch weer wat beter richten op de excursie en hadden we de hoofdstad van Cyprus, Lefkosa/Nicosia, en het kustplaatsje Famagusta bezocht. ’s Avonds terug bij het hotel waren we uitgeput van deze dag en blij terug te zijn. Nu was het afwachten of Carla veilig en wel bij ons zou aankomen.
Met wat vervelende vluchtvertraging arriveerde Carla dan eindelijk om 23.00 uur bij ons hotel. Ze was erg moe van de reis en daarom brachten we haar meteen naar haar hotelkamer. We zouden elkaar de dag erna bij het ontbijt weer uitgebreid gaan spreken.

Tot een volgende! Volgende week!

Dag 5 van onze reis was alweer aangebroken. We hadden gehoord dat we elke ochtend per whatsapp een update zouden krijgen van hoe het zou gaan met onze embryo’s. Dit kon de embryoloog van de kliniek namelijk volgen via een speciale microscoop (camera) die in de incubator zit ingebouwd: de EmbryoScope. Met deze techniek wordt ongeveer 2 keer per uur een foto gemaakt van elke eicel en kun je dus zien of en hoe het zich in een embryo ontwikkelt. Op deze manier hoeven de embryo’s niet telkens uit de incubator gehaald te worden (waardoor de temperatuur van 37 graden naar kamertemperatuur zakt) en kunnen de embryo’s in een meer constante omgeving door blijven groeien, terwijl dus toch de kwaliteit gecheckt kan worden. Dit kun je ook uiteindelijk als filmpje meekrijgen op het einde, als een soort aandenken/eerste babyfoto’s (en dat heeft niet iedereen van zichzelf in zo’n vroeg stadium!). We waren natuurlijk ontzettend benieuwd, maar we moesten het berichtje geduldig afwachten. Hoeveel bevruchte eicellen zouden er zijn ontstaan?

Na het ontbijt was het zover. In onze hotelkamer kregen we een berichtje in de groepsapp die wij hadden met de verschillende coördinatoren van de kliniek. Het bericht van Nicole luidde:
“Here are your first embryoscope images. You have 5 fertilised embryos out of the 6 mature collected. There isn’t much to see at the moment but come tomorrow, you should be able to see the differences in them :)”
Vet dat we gewoon al foto’s hadden van deze bevruchte eicellen/embryo’s! En dus 5 van de 6 eicellen waren bevrucht. So far so good! Aan de ene kant natuurlijk heel blij dat er 5 bevrucht waren, maar hoe zit dat dan met die ene die niet bevrucht is? Is er iets technisch misgegaan bij het injecteren van de zaadcel in deze eicel? Of is er gewoon iets biologisch niet goed geweest aan deze zaadcel? We hadden namelijk ook wat extra’s betaald zodat ze IMSI toepasten in plaats van ICSI. IMSI is een variant waarbij ze met een hogere microscopische vergroting beter de kwaliteit van de zaadcellen kunnen bekijken en zo dus de beste zaadcellen kunnen kiezen voor bevruchting.
We vroegen of Nicole iets kon vertellen over de verwachting/statistieken hoeveel goede embryo’s we uiteindelijk zouden kunnen verwachten: is er een grote kans dat deze 5 embryo’s dag 5 goed zouden halen? Of is de verwachting dat er zeker nog een aantal zouden afvallen? Hierop antwoordde ze dat ze daar niets over kon voorspellen. Begrijpelijk maar tegelijkertijd frustreerde het ons een klein beetje. Waarom kunnen/willen ze geen beeld schetsen over wat we kunnen verwachten? Zelf zagen we op dat moment helemaal geen verschillen tussen de embryo’s, ook Pieter kon er niet veel van maken met zijn biomedische achtergrond. Ze hadden ons ook niet verteld welke eicel niet bevrucht was van de 6 op de foto.
We besloten maar gewoon de volgende dag af te wachten. We gaven onszelf een schop onder de kont met al onze vragen en twijfels en bogen dit om naar blijdschap dat er 5 goede embryo’s waren.

We gingen er een leuke/relaxte laatste dag voor Annet en Els van maken. We maakten een lange wandeling door het stadje, waarbij we wel moesten opletten dat Annet niet teveel de zon zou vangen, omdat ze antibiotica slikte als voorzorgsmaatregel om een infectie tegen te gaan na de eicelpunctie. De antibiotica kon ervoor zorgen dat ze sneller zou kunnen verbranden. Na de wandeling weer lekker uitgepuft aan het zwembad. Na het avondeten hadden we nog een hele tijd gekaart en zijn we op tijd naar bed gegaan. Om 3 uur ’s nachts stonden we op want toen vertrokken Annet en Els naar het vliegveld. Wel gek dat zij nu weg zouden gaan en we dan weer even met alleen ons tweeën zouden zijn…
We namen afscheid van ze met het besef hoe fantastisch hun bijdrage was geweest, hoe gezellig we het hadden gehad, en hoe spannend het ook de komende dagen voor hen zou zijn in Nederland. We kropen nog een paar uurtjes terug in bed, voordat dag 6 van onze reis zou gaan aanbreken.

Daarover vertellen we verder in de volgende blog… 🙂
Groetjes en tot volgende week!

Dag allemaal,

Na een indrukwekkende dag 2 was dag 3 dan aangebroken. Op deze dag hadden we geen afspraken in de kliniek en konden we het eiland verder verkennen. We besloten het wel rustig aan te doen en gewoon ons stadje, Kyrenia (Engelstalige naam) / Girne (Turkse naam), door te wandelen. Er staat een groot oud kasteel in het midden van het dorp aan de zee, waar we een lange tijd in en rondom zijn geweest. Aan de haven in Kyrenia kun je trouwens echt heerlijk op het terras zitten met prachtig uitzicht en lekker eten! Dat is een goede afleiding van het toch wel emotionele en spannende proces waarmee we bezig waren. Gelukkig klikte het ook heel goed tussen ons vieren, Milan, Pieter, Annet en Els, en werd er ook heel wat af gegrapt/gelachen! Zo hebben we dag 3 goed doorgebracht. Een heerlijke dag.

De volgende dag werden we alweer om 8.30 uur opgehaald door de chauffeur van de kliniek, want rond 10.30 uur (36 uur na de “hatching” injectie op de avond van dag 2) zou de eicelpunctie plaatsvinden. Gelukkig was deze keer de chauffeur goed op tijd en was het ook niet meer die chagrijnige kerel van de vorige keer.
Eenmaal aangekomen in de kliniek kregen we ons eigen kamertje met bed toebedeeld. Hier was het wachten geblazen. De minuten duurden lang want we vonden spannend wat ons te wachten stond. Annet kreeg op een gegeven moment een soort operatiekleed aan en slippertjes. Ze was een beetje nerveus omdat ze erg bang was voor het infuus dat ze zou krijgen, omdat ze naalden nu eenmaal haat en vooral een infuus dat in je ader gezet moet worden. Na het aantrekken van het operatiekleed kwam er een verpleegster binnen die het infuus zou gaan prikken. Ze had de woorden “give me your hand please” amper gezegd of de naald zat al in de rug van haar hand! Kort maar krachtig zullen we maar zeggen..!
Toen moest een van ons zich terugtrekken in een klein kamertje om de zaadcellen te produceren, zodat de verkregen eicellen direct na de punctie konden worden bevrucht. Daarna was dan de tijd aangebroken dat Annet werd meegenomen naar de operatiekamer om de punctie uit te laten voeren. In een rolstoel werd ze meegenomen, toch wel een emotioneel moment als je haar zo ziet wegrijden..!
Binnen 10 minuten was ze eigenlijk alweer terug op de kamer en werd ze op haar bed getild. Annet was helemaal van de wereld van het roesje en daarna een soort van “high”. Het was hilarisch om te horen wat ze allemaal zei! Even later kregen we te horen dat de opbrengst 6 eicellen waren. Hier waren we erg blij mee, al voelden we ook iets van teleurstelling dat het er toch niet 8 waren. Maar goed, 6 is ook hartstikke mooi natuurlijk!
Deze 6 eicellen werden vervolgens direct bevrucht in het laboratorium van de kliniek via de ICSI-methode, waarbij een zaadcel direct in de eicel wordt geïnjecteerd. Annet had een dik uur nodig om bij te komen (“uit te slapen”) en daarna werden we weer rustig terug naar het hotel gebracht. We waren ontzettend benieuwd hoe het verder zou gaan! Opgelucht dat de punctie erg was meegevallen voor Annet en uitkijkend naar de volgende dag, waarop we zouden horen hoeveel eicellen daadwerkelijk succesvol waren bevrucht,  gingen we het stadje in om te gaan lunchen.
De middag brachten we ontspannen door, in de buurt van het hotel en bij het zwembad. Annet mocht overigens na de punctie niet meer zwemmen, omdat er anders een infectiegevaar zou zijn.

Op naar dag 5, alweer de laatste Cyprus dag van Annet en Els…

Dag 2 van ons Cypriotische avontuur was aangebroken. Na een prima ontbijt zouden we om 11.00 uur worden opgehaald door een chauffeur van de kliniek om de kliniek voor het eerst te bezoeken. Annet zou dan ook een “antral follicle scan” krijgen om te zien hoeveel follikels/eicelblaasjes er aan het rijpen waren. We stonden braaf buiten bij het hotel te wachten, maar de chauffeur was nergens te bekennen. Inmiddels had Nicole (onze coördinator vanuit de kliniek) een groepsapp aangemaakt met haar en de andere coördinatoren van de kliniek, zodat we makkelijk contact met elkaar konden hebben. Daarin werd ons verteld dat de chauffeur in de file stond. Een uur later kwam er dan eindelijk een zwart busje aan rijden. De chauffeur keek nogal nors en sprak geen woord Engels, maar gelukkig had hij onze namen op een briefje en wisten we dat we met hem mee moesten. We vonden het erg spannend om voor het eerst naar de kliniek te gaan en waren erg benieuwd hoe het allemaal zou zijn.

Onderweg maakten we nog een tussenstop bij een hotel in een ander dorpje. Daar stonden een man en een vrouw te wachten en zij zagen er ook al niet erg blij uit… De man klopte boos op het raam van het busje, maar de chauffeur reageerde daar totaal niet op. De chauffeur ging bij het hotel naar binnen en kwam even later weer naar buiten. De man reageerde kwaad op de chauffeur en na wat gekibbel buiten liet de chauffeur ze bij ons in het busje. Het liep allemaal een beetje gek. We wisten overigens ook niet dat we nog andere stellen zouden ophalen nadat we al een uur vertraagd waren. Daarnaast waren de prijzen van die kliniek transfers best hoog en hadden we daar wel wat beters van verwacht.

In het busje raakten we aan de praat met het stel. Ze zijn ook Nederlands en komen uit Heerlen. Ze waren erg boos, want zij stonden dus ook al meer dan een uur buiten te wachten en uit de chauffeur kwam geen zinnig woord, laat staan excuses. Zij waren inmiddels al wat verder in hun traject en zouden die dag de terugplaatsing van de embryo’s hebben. Ze vertelden een beetje over hun ervaringen met de kliniek en die waren niet echt positief. Ze vonden vooral de communicatie tussen hen en de kliniek soms lastig. Daarnaast waren bij hen de IVF-pogingen tot dusver niet gelukt (wat niet perse iets over de kliniek wil zeggen natuurlijk). Wat ze vertelden maakte ons wel een beetje nerveus. De vrouw probeerde de man een beetje af te remmen met wat hij allemaal vertelde, want ze wilde niet ons beeld gaan vertroebelen. Dat is op zo’n moment het laatste dat je wil hebben…

Eenmaal aangekomen bij de kliniek wensten wij hen veel geluk en sterkte en gingen we onze eigen wegen. De kliniek bevindt zich dus op de eerste verdieping van een klein ziekenhuis: Kolan British Hospital. Het zag er erg anders uit dan wat je bij een Nederlands ziekenhuis zou verwachten. Minder “clean en klinisch” en meer “huiselijk”. De receptiedesk zag er een tikkeltje geïmproviseerd uit en het interieur was wat oubollig, maar verder prima. We werden opgevangen door Dave, een van de patiëntcoördinatoren. Hij zou ons aanspreekpunt in de kliniek zijn die week. We vroegen waar Nicole was. Dave vertelde dat Nicole zelf net bevallen was, maar zij werkt blijkbaar ook niet in de kliniek zelf en doet alleen het mail- en telefooncontact. Weer een beetje gek dat dit ons verder nooit verteld was van tevoren… Maar gelukkig was Dave erg vriendelijk en sprak hij goed Engels (hij komt oorspronkelijk uit de UK). We moesten even in de wachtkamer wachten om vervolgens met Dr. Firdevs, de gynaecoloog, te gaan praten.

We stapten het kantoor van Dr. Firdevs met z’n vieren binnen, gevolgd door Dave, Hakan (een andere coördinator), en een verpleegster. De kennismaking liep nogal chaotisch. We stonden met 8 mensen in een redelijk klein kantoortje. Voor het bureau stonden maar twee stoelen waar wij, Milan en Pieter, plaatsnamen. We wilden even rustig kennismaken en het traject doorspreken met Dr. Firdevs. We hadden haar namelijk nooit zelf gesproken en al het contact was via Nicole gegaan. Zelf ging Dr. Firdevs niet zitten en wilde zij eigenlijk meteen doorgaan met de scan van Annet en nam dus niet echt de tijd voor ons. Annet ging met Dr. Firdevs en de verpleegster door naar een klein zijkamertje om daar de scan uit te voeren.  Annet wilde liever niet dat iemand van ons zou meegaan. Achteraf hoorden we dat er tijdens de scan niet echt gecommuniceerd was en dat voordat Annet het in de gaten had, ze al een echo probe in zich had zitten. Dit gaat in Nederland toch allemaal wel heel anders! Dr. Firdevs vertelde dat ze 8 goede follikels had gezien en een aantal kleinere waar waarschijnlijk geen (goede) eicellen in zouden zitten. Dit aantal van 8 is gemiddeld iets aan de lage kant, maar dit wisten we al vanuit de scan die we al in Nederland hadden laten uitvoeren, dus dit was eigenlijk volgens verwachting. We waren opgelucht en dachten: so far so good!

In het kantoor van Dave kregen we vervolgens verdere instructies van hem. We kregen een zogenaamde “hatching” injectie mee die we stipt om 22.30 uur moesten zetten. Deze zou de laatste boost aan de eicellen geven, waarna ze 36 uur later “geoogst” zouden worden. We hadden Dave op dat moment ook eerlijk verteld dat we niet zo blij waren met de chauffeur. Dave bood zijn excuses aan en vertelde dat hij ook niet blij was met deze chauffeur en dat dit een invaller was omdat hun eigenlijke chauffeur een begrafenis had. Op de terugweg kregen we gelukkig een andere, vriendelijke chauffeur.

Na zoveel indrukken die dag, goede en slechte, waren we helemaal uitgeteld. We waren rond 15.00 uur terug in het hotel en zijn meteen gaan lunchen. Daarna hebben we heerlijk de rest van de dag aan het zwembad gelegen en niets meer gedaan. Wel flink met elkaar nagepraat over het kliniekbezoek natuurlijk. We waren erg benieuwd hoeveel eicellen we zouden gaan krijgen!

Op naar dag 3!