Dag 2 van ons Cypriotische avontuur was aangebroken. Na een prima ontbijt zouden we om 11.00 uur worden opgehaald door een chauffeur van de kliniek om de kliniek voor het eerst te bezoeken. Annet zou dan ook een “antral follicle scan” krijgen om te zien hoeveel follikels/eicelblaasjes er aan het rijpen waren. We stonden braaf buiten bij het hotel te wachten, maar de chauffeur was nergens te bekennen. Inmiddels had Nicole (onze coördinator vanuit de kliniek) een groepsapp aangemaakt met haar en de andere coördinatoren van de kliniek, zodat we makkelijk contact met elkaar konden hebben. Daarin werd ons verteld dat de chauffeur in de file stond. Een uur later kwam er dan eindelijk een zwart busje aan rijden. De chauffeur keek nogal nors en sprak geen woord Engels, maar gelukkig had hij onze namen op een briefje en wisten we dat we met hem mee moesten. We vonden het erg spannend om voor het eerst naar de kliniek te gaan en waren erg benieuwd hoe het allemaal zou zijn.
Onderweg maakten we nog een tussenstop bij een hotel in een ander dorpje. Daar stonden een man en een vrouw te wachten en zij zagen er ook al niet erg blij uit… De man klopte boos op het raam van het busje, maar de chauffeur reageerde daar totaal niet op. De chauffeur ging bij het hotel naar binnen en kwam even later weer naar buiten. De man reageerde kwaad op de chauffeur en na wat gekibbel buiten liet de chauffeur ze bij ons in het busje. Het liep allemaal een beetje gek. We wisten overigens ook niet dat we nog andere stellen zouden ophalen nadat we al een uur vertraagd waren. Daarnaast waren de prijzen van die kliniek transfers best hoog en hadden we daar wel wat beters van verwacht.
In het busje raakten we aan de praat met het stel. Ze zijn ook Nederlands en komen uit Heerlen. Ze waren erg boos, want zij stonden dus ook al meer dan een uur buiten te wachten en uit de chauffeur kwam geen zinnig woord, laat staan excuses. Zij waren inmiddels al wat verder in hun traject en zouden die dag de terugplaatsing van de embryo’s hebben. Ze vertelden een beetje over hun ervaringen met de kliniek en die waren niet echt positief. Ze vonden vooral de communicatie tussen hen en de kliniek soms lastig. Daarnaast waren bij hen de IVF-pogingen tot dusver niet gelukt (wat niet perse iets over de kliniek wil zeggen natuurlijk). Wat ze vertelden maakte ons wel een beetje nerveus. De vrouw probeerde de man een beetje af te remmen met wat hij allemaal vertelde, want ze wilde niet ons beeld gaan vertroebelen. Dat is op zo’n moment het laatste dat je wil hebben…
Eenmaal aangekomen bij de kliniek wensten wij hen veel geluk en sterkte en gingen we onze eigen wegen. De kliniek bevindt zich dus op de eerste verdieping van een klein ziekenhuis: Kolan British Hospital. Het zag er erg anders uit dan wat je bij een Nederlands ziekenhuis zou verwachten. Minder “clean en klinisch” en meer “huiselijk”. De receptiedesk zag er een tikkeltje geïmproviseerd uit en het interieur was wat oubollig, maar verder prima. We werden opgevangen door Dave, een van de patiëntcoördinatoren. Hij zou ons aanspreekpunt in de kliniek zijn die week. We vroegen waar Nicole was. Dave vertelde dat Nicole zelf net bevallen was, maar zij werkt blijkbaar ook niet in de kliniek zelf en doet alleen het mail- en telefooncontact. Weer een beetje gek dat dit ons verder nooit verteld was van tevoren… Maar gelukkig was Dave erg vriendelijk en sprak hij goed Engels (hij komt oorspronkelijk uit de UK). We moesten even in de wachtkamer wachten om vervolgens met Dr. Firdevs, de gynaecoloog, te gaan praten.
We stapten het kantoor van Dr. Firdevs met z’n vieren binnen, gevolgd door Dave, Hakan (een andere coördinator), en een verpleegster. De kennismaking liep nogal chaotisch. We stonden met 8 mensen in een redelijk klein kantoortje. Voor het bureau stonden maar twee stoelen waar wij, Milan en Pieter, plaatsnamen. We wilden even rustig kennismaken en het traject doorspreken met Dr. Firdevs. We hadden haar namelijk nooit zelf gesproken en al het contact was via Nicole gegaan. Zelf ging Dr. Firdevs niet zitten en wilde zij eigenlijk meteen doorgaan met de scan van Annet en nam dus niet echt de tijd voor ons. Annet ging met Dr. Firdevs en de verpleegster door naar een klein zijkamertje om daar de scan uit te voeren. Annet wilde liever niet dat iemand van ons zou meegaan. Achteraf hoorden we dat er tijdens de scan niet echt gecommuniceerd was en dat voordat Annet het in de gaten had, ze al een echo probe in zich had zitten. Dit gaat in Nederland toch allemaal wel heel anders! Dr. Firdevs vertelde dat ze 8 goede follikels had gezien en een aantal kleinere waar waarschijnlijk geen (goede) eicellen in zouden zitten. Dit aantal van 8 is gemiddeld iets aan de lage kant, maar dit wisten we al vanuit de scan die we al in Nederland hadden laten uitvoeren, dus dit was eigenlijk volgens verwachting. We waren opgelucht en dachten: so far so good!
In het kantoor van Dave kregen we vervolgens verdere instructies van hem. We kregen een zogenaamde “hatching” injectie mee die we stipt om 22.30 uur moesten zetten. Deze zou de laatste boost aan de eicellen geven, waarna ze 36 uur later “geoogst” zouden worden. We hadden Dave op dat moment ook eerlijk verteld dat we niet zo blij waren met de chauffeur. Dave bood zijn excuses aan en vertelde dat hij ook niet blij was met deze chauffeur en dat dit een invaller was omdat hun eigenlijke chauffeur een begrafenis had. Op de terugweg kregen we gelukkig een andere, vriendelijke chauffeur.
Na zoveel indrukken die dag, goede en slechte, waren we helemaal uitgeteld. We waren rond 15.00 uur terug in het hotel en zijn meteen gaan lunchen. Daarna hebben we heerlijk de rest van de dag aan het zwembad gelegen en niets meer gedaan. Wel flink met elkaar nagepraat over het kliniekbezoek natuurlijk. We waren erg benieuwd hoeveel eicellen we zouden gaan krijgen!
Op naar dag 3!