De eerste dag met z’n tweeën was aangebroken. Het was een stuk rustiger, en stil, maar dat was op zich ook even niet verkeerd. Na het ontbijt hadden we nog geen bericht gekregen over de embryo’s, dus we besloten zelf een berichtje te sturen. Met spanning wachtten we een reactie af.
Een half uur later kregen we een whatsapp met de boodschap dat de 5 embryo’s gedeeld waren, hetgeen dus betekent dat ze goed aan het groeien waren. Wat een opluchting was dat om te horen! Dit zagen we ook terug op de foto, die werd meegestuurd. Wel viel ons op dat 4 van de 5 embryo’s al in vier cellen waren gedeeld (#1,4,5,6), terwijl 1 embryo (#2) nog slechts in twee cellen was gedeeld waarvan ook nog eens de een groter was dan de ander. Pieter had zich van tevoren al ingelezen en wist dat dit waarschijnlijk niet goed zou zijn. We vroegen aan Nicole in de groepsapp wat dit zou kunnen betekenen. Hierop antwoordde ze dat de embryo’s in verschillende tempo’s groeien omdat ze allemaal anders zijn en dat het dus nog niks zegt. We vroegen of we aan het eind van hun werkdag nog een foto zouden kunnen krijgen, zodat we konden zien of embryo #2 dan wel in vier cellen gedeeld zou zijn. Tot onze frustratie was dit helaas niet mogelijk. “Wat irritant!” denk je dan… Daar betaal je dan extra voor…
Als afleiding probeerden we een eiland excursie te regelen, maar dit was alleen mogelijk voor de volgende dag (dag 7) en ook nog eens compleet in het Turks. De volgende dag zou Carla wel haar reis naar ons gaan maken, maar zou ze pas ’s avonds laat arriveren. Dit betekende dat we deze dag ook nog de hele dag met z’n tweeën zouden zijn. We dachten dat het een goede afleiding zou vormen en besloten de excursie te plannen voor deze volgende dag.
De rest van de dag stond uiteraard wel enigszins in het teken van de zorgen over embryo #2, maar we hebben er wat van proberen te maken door te wandelen, lunchen en ’s avonds naar livemuziek te gaan in de stad.
De volgende ochtend, inmiddels dus dag 7, ontbeten we vroeg zodat we op tijd met de excursie mee konden gaan. Na het ontbijt hadden we opnieuw geen bericht vanuit de kliniek en zouden we ook geen internet (WiFi) meer hebben de rest van de dag. Nadat we met een autobusje waren opgehaald van ons hotel, werden we eerst bij een ander hotel afgezet om daar vervolgens met een touringbus verder te gaan. Hier hadden we gelukkig even de mogelijkheid tot WiFi en lazen we een vaag bericht van de kliniek dat 3 embryo’s goed waren en het “Multi-cellulaire stadium” hadden bereikt. Huh?! We waren natuurlijk al bang dat #2 zou afvallen en dat we op 4 goede embryo’s zouden zitten, maar dat het er nu ineens maar 3 waren, was wel een zware tegenvaller! Op de afbeelding zagen we dat #2 er inderdaad hetzelfde uitzag als de dag ervoor. Embryo’s #4,5,6 zagen er goed uit. Maar wat was er met embryo #1 gebeurd? Deze zag er heel donker uit op de foto. Hierop kregen we nog geen antwoord en inmiddels was de touringbus gearriveerd om aan de excursie te beginnen. Dilemma: Ons hoofd stond er dus totaal niet naar om met een Turkse tour mee te gaan (waar we niets van zouden verstaan) en maar de hele dag te twijfelen of we nu 3 of 4 embryo’s hadden. We probeerden elkaar maar te overtuigen dat we er toch verder niets aan konden veranderen en maar beter toch de afleiding moesten aangrijpen.
In de bus besloot Pieter maar een internet bundeltje te kopen en dat ging gelukkig eigenlijk vrij makkelijk. Nu hadden we toch ineens internet op onze excursie! Dit hadden we veel eerder moeten doen! De eerste locatie is eigenlijk compleet aan ons voorbij gegaan want we zaten toch echt nog met ons hoofd ergens anders. Eén uur later hadden we nog steeds geen antwoord van de kliniek of we nu 3 of 4 embryo’s hadden. Weer één uur later kregen we dan eindelijk een antwoord. Nicole had met de embryoloog gesproken en het waren tóch 4 embryo’s. Verder natuurlijk zonder uitleg waar de verwarring vandaan was gekomen, dus dit moesten we zelf weer actief vragen op de app. De uitleg was: De camera op embryo #1 was verschoven en daarom leek deze zo donker. Wat een opluchting voor nu, maar ó wat een frustraties bij de communicatie met deze mensen.
Nu konden we ons toch weer wat beter richten op de excursie en hadden we de hoofdstad van Cyprus, Lefkosa/Nicosia, en het kustplaatsje Famagusta bezocht. ’s Avonds terug bij het hotel waren we uitgeput van deze dag en blij terug te zijn. Nu was het afwachten of Carla veilig en wel bij ons zou aankomen.
Met wat vervelende vluchtvertraging arriveerde Carla dan eindelijk om 23.00 uur bij ons hotel. Ze was erg moe van de reis en daarom brachten we haar meteen naar haar hotelkamer. We zouden elkaar de dag erna bij het ontbijt weer uitgebreid gaan spreken.
Tot een volgende! Volgende week!