Month: September 2018

Vorige week eindigden we onze blog met het bericht dat Carla wat bloedspotjes had gezien. Zelf maakte ze zich hier niet zo’n zorgen om, dus dat probeerden wij dan ook maar niet te doen. Al eerder hadden we ook al vanuit de kliniek gehoord dat het vaker gebeurt dat er een beetje bloed vrijkomt bij de innesteling van een embryo. Met deze gedachte probeerden we ons maar gerust te stellen. Wel vertelde de kliniek dat we de progesteron pessaria moesten opschroeven van 3x naar 4x per dag. Dit was natuurlijk erg lastig voor Carla, want 3x was voor haar al heel wat. De pessaria moesten namelijk verspreid over de dag ingebracht worden, waarna je 10 minuten plat moest liggen. Erg lastig om op je werk te doen, laat staan 2x op een werkdag… Dit is iets dat we niet moesten onderschatten. Zo mooi wat Carla voor ons over heeft… Helaas hield het bloedverlies in de dagen daarna zo af en toe met hele kleine beetjes aan. Wat zou dat toch betekenen?

Daarnaast had Carla een hele tijd voordat we naar Cyprus gingen, een vervelend hoestje met een beetje verhoging, dat een aantal maanden aanhield. Hiervoor was ze ook bij haar huisarts geweest. Een virus, waar ze niets aan kon doen. Net voordat we naar Cyprus gingen was het gelukkig verdwenen. Echter, dit was nu ook weer teruggekomen (na terugkeer in Nederland) en Carla had opnieuw een afspraak met de huisarts gemaakt. Wij stelden voor dat als ze toch bloed moest laten prikken, we dit meteen konden combineren met een tweede meting van het hCG zwangerschapshormoon om voor de zekerheid te checken of hier nog alles goed mee was. Dit vond Carla ook een goed idee.

Een paar dagen later zou Carla bloedprikken en ons de uitslag doorbellen. Precies op die dag zou Milan op congres gaan naar het buitenland, dus we zouden helaas niet bij elkaar zijn om de uitslag te horen. Na lang getwijfel hadden we besloten dat Milan maar wel op congres moest gaan… Voor hetzelfde geld was alles goed en had hij het congres voor niks geannuleerd.
Carla belde Pieter rond 13.00 uur op. Pieter was toen op zijn werk. De vorige hCG waarde was 388 en zou nu inmiddels 10-100x zo hoog moeten zijn. En wat bleek… de waarde was nu slechts 218… “Oh nee, dat meen je niet?” De grond viel echt even onder Pieters voeten weg… We hadden nog zó gehoopt dat het bloedverlies niets zou betekenen.
We wisten wel dat de uitslag van 218 niets goeds zou betekenen, maar toch ga je op zo’n moment denken dat je misschien een uitzondering bent en dat om de een of andere gekke reden het hCG enigszins gelijk zou zijn gebleven. Een meetfout? Een andere gedachte van Carla’s huisarts was dat er misschien een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ontstaan zou kunnen zijn. Hiervoor was een week later al een echo ingepland.

Aan Pieter de taak om Milan het slechte nieuws te brengen. Milan zat op dat moment in een busje met collega’s op weg van het vliegveld naar het congres. Geen ideaal moment, maarja, het is ook geen nieuws dat je langer op zich kan laten wachten helaas. Milan reageerde ook verslagen. Het liefst wilden we op dat moment bij elkaar zijn om elkaar te troosten, maar dat kon helaas niet… Er is op zo’n moment toch niets wat we konden doen en het beste was op dat moment om maar afleiding te zoeken. Voor Milan betekende dat het congres meemaken met zijn collega’s en de mooie stad bezichtigen… Pieter stortte zich weer op zijn werk, zo goed en kwaad als dit lukte.

Daarna gaven we het resultaat ook door aan de kliniek. De kliniek gaf kortweg aan dat we moesten doorgaan met de medicatie totdat we uitsluitsel van een echo hadden. Deze konden we wegens omstandigheden helaas niet eerder plannen dan de afspraak die Carla al de week daarna had staan.
Het werd een erg vervelende week. Ergens wisten we natuurlijk al dat het mislukt was, maar toch heb je een sprankje hoop dat het niet waar is, totdat je een definitief uitsluitsel van een echo hebt.
Daar klampten we ons dus nog maar even aan vast…

Tot volgende week.

Ha allemaal!

Vandaag was het de dag van de waarheid, waarop we te horen zouden krijgen of we zwanger waren. Een ontzettend spannende dag!! Moeilijk om ons op het werk te focussen, maar dit konden we het beste maar wel doen, des te sneller zou de dag om zijn. In de avond zouden we bericht krijgen van Carla, die overdag bloed zou hebben laten prikken en daarna de uitslag van haar verloskundige zou hebben gekregen.

Het liefst waren we op deze dag naar Carla toe gereden om de uitslag in levende lijve te horen. Maar de dag ervoor waren we ook alweer een dikke vier uur onderweg naar haar geweest en als alles goed zou zijn vandaag zouden we overmorgen ook weer een dikke vier uur in de auto zitten. En stel dat de uitslag negatief zou zijn, zou het dan wel verantwoord zijn om zo lang terug te rijden?
We hadden daarom besloten dat Carla ons de uitslag zou doorbellen. Zelf zou Carla de uitslag al rond 15.00 uur hebben, maar ze zou wachten totdat we terug waren van ons werk en de uitslag samen zouden kunnen horen. Het leek ons niet prettig als we apart van elkaar zouden zijn bij goed of slecht nieuws.

Rond 17.30 uur was het dan zover. We belden Carla op… Carla nam met een neutrale stem op en vertelde ons twijfelend de waarde van het hCG. “388, dus ik denk dat ik zwanger ben…”. Wijzelf hadden van tevoren opgezocht dat alles boven de 100 op dit moment goed nieuws zou betekenen, dus dit was geweldig! “Misschien?! NATUURLIJK BEN JE ZWANGER!” riepen wij enthousiast! We waren echt zó ongelofelijk blij dit te horen! We konden het bijna niet geloven. Carla zei al snel – en terecht – dat dit natuurlijk nog wel een heel pril stadium is en dat er nog veel mis zou kunnen gaan. Dat realiseerden we ons ook heel goed, maar het voelde toch goed dat dit eerste positieve resultaat er was. Er is gewoon een baby’tje aan het groeien in haar buik! Ongelofelijk! Het gevoel van euforie konden we echt niet bedwingen.

We hadden ook aan Annet beloofd het resultaat naar haar door te bellen, maar zij moest tot 23.00 uur werken. We waren zo ontzettend blij dat we haar ‘s avonds verraste met ballonnen en champagne om het alvast een beetje te vieren. Wel telkens met de kanttekening dat het nog mis kan gaan natuurlijk. We hadden in de auto op weg naar Annet opgezocht dat de kans dat er nog iets mis zou gaan ongeveer 33% zou zijn. Nog behoorlijk dus.

De volgende dag kregen we weer een berichtje van Carla, met daarbij een mooie foto (zie de foto bij deze blog van de zwangerschapstest op de urine): “We hebben een knaller! Normaal test ik niet zo snel zo erg positief” vertelde ze. We begonnen zelfs al een beetje te speculeren dat het misschien wel een tweeling zou kunnen zijn, met zo’n “knaller” als positieve zwangerschapstest. Dat zou mooi zijn, maar zou ook veel complicaties met zich mee kunnen brengen voor Carla. Gemengde gevoelens dus…

De dag daarna was het weer tijd om naar Carla af te reizen voor de op een na laatste prik. Nu gingen we natuurlijk met extra goede moed en vernieuwde energie op weg! Bepakt met een fles Jip en Janneke champagne en gebak gingen we het ook alvast voorzichtig met Carla vieren. Het voelde nu in ieder geval niet meer “voor niets” dat we naar Cyprus waren gegaan. Wat een fijn gevoel 🙂

Maar, één week later kregen we in de ochtend een bericht van Carla dat ze wat bloedspotjes had gezien…
Wordt vervolgd!

Lieve allemaal,

De dagen nadat we terug waren uit Cyprus stonden in het teken van de spanning of onze reis geslaagd was of niet. Of we beloond zouden worden met een zwangerschap. Een kindje in wording. Een erg hectische tijd waarbij je je vaak afvraagt of het misschien allemaal “voor niets” is geweest…
Deze twee weken na Cyprus reisden we nog vijf keer af naar Carla om een zogenaamde “proluton depot” te plaatsen die een miskraam zou moeten voorkomen. Carla wilde haar eigen huisarts het liefst helemaal buiten het proces houden en ze had verder niemand in haar buurt die deze prik kon zetten bij haar. Het is namelijk best ingewikkeld om de prik te zetten: hij moet diep in de bilspier. Met Milan’s beroep van huisarts was de keuze daarom makkelijk om zelf dan maar op en neer te reizen. Het leek voor ons het minste wat we konden doen in vergelijking met wat zij allemaal voor ons heeft gedaan/gaat doen de komende tijd. Het grote nadeel was alleen dat Carla op twee uur rijden van ons vandaan woont. Gelukkig konden wij, Milan en Pieter, afwisselen met rijden, ieder een uurtje. Daardoor hadden we in de auto trouwens ook telkens de tijd om te piekeren over de volgende vragen: “Hadden we de juiste keuze gemaakt om naar Cyprus te gaan? Hadden we de juiste afweging gemaakt om twee embryo’s nu terug te laten plaatsen en niet bijvoorbeeld maar één, zodat we de volgende keer meer kans zouden hebben? Wat betekent het als de zwangerschapstest negatief zou zijn? Is het dan wel überhaupt mogelijk?” Heel veel “wat als” vragen waar we op dit moment toch niets meer mee konden.
We gingen op deze manier om de paar dagen op weg, na het werk, om bij Carla een theetje te drinken en bij te kletsen, en haar daarna de i.m. injectie te geven. Rond middernacht waren we vaak weer thuis. Een hele onderneming!

Een ander belangrijk moment dat naderde was de 12^de dag na de terugplaatsing. Dit was de dag waarop we het hCG in het bloed konden laten meten, hetgeen ons zou vertellen of er een zwangerschap tot stand was gekomen of niet. Vanaf de 14^de dag raadden ze pas aan om in de urine te kijken en niet eerder, omdat deze test veel minder gevoelig is dan de bloedtest. Hierdoor zou je voor onnodige teleurstellingen kunnen komen te staan. Nu was het bij ons net zo dat deze 12^de dag precies op Hemelvaartsdag (donderdag) viel… Op deze dag zijn de bloedprikposten in Nederland allemaal gesloten. We moesten dus accepteren dat we het pas op de vrijdag zouden kunnen laten testen. Maar omdat we weer de huisarts van Carla wilden omzeilen, werd het wel even wat ingewikkelder. Via bloedwaardentest.nl zouden we de uitslag pas na het weekend krijgen, dus dat was niet ideaal. Milan heeft zelf nog geprobeerd te kijken of hij een bloedprikformulier kon regelen, maar dat was uiteindelijk ook lastig. Na veel alternatieven geraadpleegd te hebben, konden we het uiteindelijk geregeld krijgen via de verloskundige van Carla. “Dat we daar niet eerder aan gedacht hadden!”

Hemelvaartsdag zelf was alweer de 3^de keer dat we de prik bij Carla gingen zetten. Het heen en weer reizen hakte er intussen al best in. We waren namelijk na Cyprus weer meteen aan het werk gegaan en moesten flink omschakelen. Ook onze kat had ons gemist na tien dagen Cyprus en had een ander dag/nachtritme ontwikkeld in de tussentijd. Ze hield ons regelmatig wakker in onze zó waardevolle nachten… Daardoor moesten we ons echt een beetje inhouden om niet op die donderdag toch al een urinetest uit te voeren. Maar zou de uitslag van de urinetest ons de waarheid vertellen? Als de uitslag negatief zou zijn, dan zou het nog te vroeg kunnen zijn en zouden we alsnog de proluton depot zetten. Zouden we ons dan alleen maar meer zorgen gaan maken of het geslaagd zou zijn of niet? We wilden ons dus toch braaf aan het advies houden en besloten tot de volgende dag af te wachten. We spraken af met Carla dat ze ons de volgende dag in de avond (na ons werk) zou bellen met de uitslag van de hCG bloedtest. We konden haast niet wachten die dag…!

Tot volgende week!

Dag 10 van ons Cyprus avontuur: de laatste volledige dag. Aankomende nacht zouden we nog slapen in het hotel om vervolgens vroeg in de ochtend te vertrekken richting Nederland.

We besloten het deze laatste dag erg rustig aan te doen, omdat we nu toch echt iets kostbaars met ons “meedroegen”. Carla wilde wel nog graag wat souveniertjes kopen en daarvoor gingen we op jacht door het stadje. Er waren eigenlijk best wat leuke snuisterijtjes te koop in de verschillende winkeltjes. Ook hadden we nog een extra handbagage koffer op de kop getikt, die in gebruik genomen zou worden als medicatiekoffer. We hadden namelijk de dag ervoor een hele boodschappentas aan medicatie meegekregen die Carla de komende tijd moest gaan nemen. Een heftig vooruitzicht voor haar. Bovendien dachten we: “Als we dit maar over de grens gaan krijgen”. We hadden overigens wel weer een begeleidende brief van de kliniek die het een en ander toelichtte.

Uiteindelijk hadden we toch nog best wat gelopen rondom het kopen van de souvenirs en we hoopten dat het niet teveel inspanning was geweest… Het zou natuurlijk stom zijn als het daardoor niet goed zou gaan. Maar ja, aan de andere kant zou beweging ook weer goed moeten zijn volgens de kliniek. Na deze realisatie zijn we gauw gaan lunchen in de haven, bij een plekje dat niet zo gauw onze aandacht zou trekken. Maar het eten was weer heerlijk! Ook werden we verrast door een stoet prachtige oldtimers/auto’s in Cubaanse stijl. Heel mooi om te zien, maar ook bewonderenswaardig dat ze deze auto’s zo op deze smalle eenrichtingsweg langs de haven, met zoveel mensen erbovenop, durfden tentoon te stellen.

Eenmaal in het hotel besloten we alvast alles wat niet meer nodig was te gaan inpakken. Daarna zijn we met z’n drietjes buiten bij het zwembad van het hotel, aan het water van de zee, onze laatste zonsondergang gaan bekijken en lieten we alles wat we hadden meegemaakt eens bezinken. Wat een bijzonder avontuur was dit geweest. Zoveel onzekerheden, spannende dingen, mee- en tegenvallers, gezellige en bijzondere momenten. Wat mogen we onszelf toch gelukkig prijzen met Carla en Annet, die ons zo ontzettend lief willen helpen. Nu maar hopen op een goede afloop, waarbij we ons realiseerden dat de kans dat het lukt toch wel heel klein zou zijn. Maar hoop doet leven! We zijn nu al zoveel verder gekomen dan we een jaar geleden hadden durven dromen. Toen was alles nog nieuw, onduidelijk en ver-weg. Met dit besef dat we vooral ál onze zegeningen moeten tellen, wandelden we richting het buffet in het restaurant van het hotel. Na het eten hebben we nog gezellig een kaartje gelegd maar zijn ook op tijd naar bed gegaan.

Om 4 uur ‘s nachts ging namelijk alweer de wekker, want een uur later werden we opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Carla’s vlucht ging al om 7.30 uur naar Istanbul. Eerder hadden we al verteld in onze blog dat we hadden geprobeerd om onze vluchten zoveel mogelijk op elkaar te laten afstemmen. Carla vloog op Schiphol en wij op Dusseldorf. Eerder was Carla’s oorspronkelijke terugvlucht echter geannuleerd en sloten onze uiteindelijke vluchten daarmee totaal niet meer aan. Wij zouden nu pas rond 12.00 uur vertrekken uit Cyprus. Natuurlijk gingen we wel alvast samen met haar naar het vliegveld. Nadat we daar samen hadden ontbeten was het dan zover. Carla moest door de douane. Spannend of ze de medicatie zomaar zou mee krijgen. Maar we konden helaas nog niet met haar mee, want onze vlucht was pas veel later en we konden onze bagage nog niet inchecken. Milan kon wel een stuk meelopen en kon net zien dat Carla moeiteloos door de douane ging. Ze stuurde ook al gauw een appje dat er totaal geen problemen waren geweest en ze überhaupt niet eens gekeken hadden!

Voor ons was het lange wachten aangebroken. Eerst 4 uur op Cyprus en daarna nog eens 5 uur op Istanbul voor de vlucht naar Dusseldorf. Wat was dat even doorbijten… In Dusseldorf stonden de ouders van Milan ons op te wachten om ons mee te nemen naar huis… Ze hadden onze verhalen en foto’s natuurlijk uitgebreid gevolgd vanuit Nederland. In de auto was er ontzettend veel te vertellen en bespreken. Er zou nog zoveel zijn om de komende dagen te verwerken.
Toen we eenmaal thuis in Nijmegen terug waren, voelde het allemaal heel onwerkelijk. De reis voelde bijna als een droom. En wat een raar idee dat er nu mogelijk een zwangerschap was ontstaan die ergens anders in het land werd gedragen door Carla.
Hoe zou dit aflopen?

De eerste dag van Carla op Cyprus was aangebroken en deze begonnen we met een ontbijtje in het hotel. Ze vertelde dat ze een erg turbulente vlucht had gehad met wat vertraging. Gelukkig had ze redelijk goed geslapen omdat ze haar hotelbed erg fijn vond. Dat stelde ons wel gerust, ze kon dus gelukkig goed bijkomen op haar hotelkamer van alle indrukken. We kregen al gauw een bericht van de kliniek dat de overige 4 embryo’s er erg goed uitzagen: sommige embryo’s hadden inmiddels het “compacte” stadium bereikt, waarbij het lijkt alsof de cellen gefuseerd zijn. Goed nieuws om de dag mee te beginnen! Deze dag zouden we verder geen bezoek aan de kliniek hebben, maar konden we Carla rustig laten acclimatiseren op Cyprus en zouden we haar ons stadje (Kyrenia/Girne) laten zien. We hebben haar de oude kasteelruïne laten zien en in de haven hebben we lekker geluncht.
We merkten gedurende de dag dat de stroom een aantal keren uitviel in de binnenstad. Na aanleiding daarvan hebben we voor de zekerheid toch maar even met de kliniek contact gelegd of dat daar ook het geval was en of ze noodaggregaten hadden. Deze hadden ze gelukkig, maar in de hoofdstad was de stroom ook niet uitgevallen.

Later op de dag kregen we een bericht van Dave dat we de volgende ochtend om 10.00 uur opgehaald zouden worden voor de embryo terugplaatsing ofwel embryo transfer. Toch wel een gek idee dat het morgen echt ging plaatsvinden! Onwijs spannend! Dave vertelde ook dat Carla goed water moest drinken onderweg naar de kliniek (wel 1 liter!), want haar blaas moest goed vol zitten voor de terugplaatsing. De baarmoeder en de blaas kunnen dan beter van elkaar worden onderscheiden op de echobeelden. Hier waren we alleen niet zo erg blij mee, want we zagen al gebeuren dat het allemaal vlug zou moeten plaatsvinden omdat Carla’s blaas op knappen stond, zonder dat we een goede uitleg zouden krijgen. Daarnaast hadden zij Carla nog nooit eerder gezien en wilden we haar ook even laten wennen in de kliniek. We besloten dan ook zelf dat we dit niet zo gingen doen: wel drinken maar niet zoveel als geadviseerd.

De volgende dag was het dan zover: de dag van de terugplaatsing. Na het ontbijt konden we ons nog rustig klaarmaken voordat we gingen. Wij, Milan en Pieter, waren nog even rustig bij de zee gaan zitten om te bezinnen hoe bijzonder dit allemaal wel niet is geweest tot nog toe. Juist op dat moment kregen we een bericht van de kliniek met een laatste update over de embryo’s, ongeveer een half uur voordat we werden opgehaald door de chauffeur. 2 van de 4 embryo’s hadden zich doorontwikkeld naar het “blastocyst” stadium (#1 en 5) en een ander was nog in het compacte stadium (#4). De embryoloog had geconcludeerd dat #6 was afgevallen, omdat deze het compacte stadium niet had bereikt en dus gestopt was met ontwikkelen… Dat was echt ontzettend balen, zo vlak voordat we naar de kliniek gingen en al op en top in spanning zaten. Ons ideaalbeeld was namelijk dat we 2 embryo’s nu konden terugplaatsen en 2 embryo’s konden laten invriezen. Dat ging nu dus al niet meer op, of we zouden andere combinaties moeten bedenken zo last-minute. Die toch wat negatieve energie en verwarrende gedachtes konden we nu echt niet gebruiken! Want ook Carla was natuurlijk teleurgesteld. We probeerden dus maar goed op het feit te focussen dat we in ieder geval 2 à 3 goede embryo’s hadden…!

Onderweg naar de kliniek was natuurlijk Carla ook erg gespannen. Overigens werden we wel weer opgehaald door die vervelende chauffeur van eerder, maar gelukkig was er nu niets geks gebeurd. We probeerden Carla gerust te stellen, maar konden eigenlijk op dat moment zelf ook wel iemand gebruiken die ons gerust zou stellen.
In de kliniek kregen we weer een eigen kamertje. Dave vertelde ons wat er vandaag te wachten stond. Als Carla’s blaas vol genoeg was, zou ze meegenomen worden naar de behandelkamer waar de embryo’s onder geleide van een echo werden teruggeplaatst in de baarmoeder. Toen vertelde Dave opeens dat Dr. Firdevs adviseerde dat we alle 3 de embryo’s nu zouden terugplaatsen. Hier hadden we nog totaal niet over nagedacht. Dave vertelde dat de kans op een zwangerschap met 3 embryo’s 60% zou zijn. De kans op een tweeling 10% en de kans op een drieling minder dan 3%. Wanneer we 2 embryo’s zouden terugplaatsen, zou de kans op een zwangerschap volgens hen 50/50 zijn. Let wel: het gaat hierbij dus om de kans op een zwangerschap (dus een eerste positieve zwangerschapstest), niet om de kans op een levendgeboren kind!
Een aantal maanden hiervoor hadden we met Carla besproken dat we voor 2 embryo’s zouden gaan en niet meer (of minder), maar nu er nog maar 3 embryo’s over waren vonden we de keuze desondanks toch lastig. We voelden aan dat Carla zich echt niet prettig voelde bij de gedachten om 3 embryo’s terug te plaatsen en besloten dan ook snel om het bij de 2 beste embryo’s te houden en de ander in te vriezen.

Daarna was het wachten geblazen. Eerst wachten totdat Carla’s blaas vol genoeg zat. Toen werd ze in een rolstoel meegenomen en liepen wij te ijsberen over de gang van het ziekenhuis. Een kwartier later kwam als eerste de gynaecoloog naar buiten. Ze zei ons vol overtuiging: “She will be pregnant!”. Daarna kwam Carla ook terug op een bed, waarbij ze haar knieën in de lucht moest houden zodat haar bekken gekanteld zou blijven. Zo moest ze een uur blijven liggen. Daarna nog een uur platliggen, zodat de zwaartekracht de innesteling in ieder geval niet zou kunnen beïnvloeden. Ondertussen kregen we van Dave nog informatie over de medicatie die Carla vanaf nu moest nemen. Dat was ook weer een hele lijst, waar we eerder al over vertelden in onze blog “Medicatie, medicatie en nog eens medicatie”.
Toen was het, twee uur na de transfer, weer tijd om terug te gaan naar het hotel. Dit keer weer met een andere chauffeur die wat onrustiger reed. Bij elke drempel of hobbel op de weg ben je dan toch bewust bezig met de gedachte “Als dat nu maar niet de embryo’s beïnvloedt…!”. We waren snel bij het hotel terug en zijn dichtbij gaan lunchen. Wat een mooi, maar ook gek idee dat er nu leven van ons in Carla’s buik (hopelijk) verder ontwikkelt.

Als dat geen cliffhanger is! Tot een volgende blog.