De eerste dag van Carla op Cyprus was aangebroken en deze begonnen we met een ontbijtje in het hotel. Ze vertelde dat ze een erg turbulente vlucht had gehad met wat vertraging. Gelukkig had ze redelijk goed geslapen omdat ze haar hotelbed erg fijn vond. Dat stelde ons wel gerust, ze kon dus gelukkig goed bijkomen op haar hotelkamer van alle indrukken. We kregen al gauw een bericht van de kliniek dat de overige 4 embryo’s er erg goed uitzagen: sommige embryo’s hadden inmiddels het “compacte” stadium bereikt, waarbij het lijkt alsof de cellen gefuseerd zijn. Goed nieuws om de dag mee te beginnen! Deze dag zouden we verder geen bezoek aan de kliniek hebben, maar konden we Carla rustig laten acclimatiseren op Cyprus en zouden we haar ons stadje (Kyrenia/Girne) laten zien. We hebben haar de oude kasteelruïne laten zien en in de haven hebben we lekker geluncht.
We merkten gedurende de dag dat de stroom een aantal keren uitviel in de binnenstad. Na aanleiding daarvan hebben we voor de zekerheid toch maar even met de kliniek contact gelegd of dat daar ook het geval was en of ze noodaggregaten hadden. Deze hadden ze gelukkig, maar in de hoofdstad was de stroom ook niet uitgevallen.
Later op de dag kregen we een bericht van Dave dat we de volgende ochtend om 10.00 uur opgehaald zouden worden voor de embryo terugplaatsing ofwel embryo transfer. Toch wel een gek idee dat het morgen echt ging plaatsvinden! Onwijs spannend! Dave vertelde ook dat Carla goed water moest drinken onderweg naar de kliniek (wel 1 liter!), want haar blaas moest goed vol zitten voor de terugplaatsing. De baarmoeder en de blaas kunnen dan beter van elkaar worden onderscheiden op de echobeelden. Hier waren we alleen niet zo erg blij mee, want we zagen al gebeuren dat het allemaal vlug zou moeten plaatsvinden omdat Carla’s blaas op knappen stond, zonder dat we een goede uitleg zouden krijgen. Daarnaast hadden zij Carla nog nooit eerder gezien en wilden we haar ook even laten wennen in de kliniek. We besloten dan ook zelf dat we dit niet zo gingen doen: wel drinken maar niet zoveel als geadviseerd.
De volgende dag was het dan zover: de dag van de terugplaatsing. Na het ontbijt konden we ons nog rustig klaarmaken voordat we gingen. Wij, Milan en Pieter, waren nog even rustig bij de zee gaan zitten om te bezinnen hoe bijzonder dit allemaal wel niet is geweest tot nog toe. Juist op dat moment kregen we een bericht van de kliniek met een laatste update over de embryo’s, ongeveer een half uur voordat we werden opgehaald door de chauffeur. 2 van de 4 embryo’s hadden zich doorontwikkeld naar het “blastocyst” stadium (#1 en 5) en een ander was nog in het compacte stadium (#4). De embryoloog had geconcludeerd dat #6 was afgevallen, omdat deze het compacte stadium niet had bereikt en dus gestopt was met ontwikkelen… Dat was echt ontzettend balen, zo vlak voordat we naar de kliniek gingen en al op en top in spanning zaten. Ons ideaalbeeld was namelijk dat we 2 embryo’s nu konden terugplaatsen en 2 embryo’s konden laten invriezen. Dat ging nu dus al niet meer op, of we zouden andere combinaties moeten bedenken zo last-minute. Die toch wat negatieve energie en verwarrende gedachtes konden we nu echt niet gebruiken! Want ook Carla was natuurlijk teleurgesteld. We probeerden dus maar goed op het feit te focussen dat we in ieder geval 2 à 3 goede embryo’s hadden…!
Onderweg naar de kliniek was natuurlijk Carla ook erg gespannen. Overigens werden we wel weer opgehaald door die vervelende chauffeur van eerder, maar gelukkig was er nu niets geks gebeurd. We probeerden Carla gerust te stellen, maar konden eigenlijk op dat moment zelf ook wel iemand gebruiken die ons gerust zou stellen.
In de kliniek kregen we weer een eigen kamertje. Dave vertelde ons wat er vandaag te wachten stond. Als Carla’s blaas vol genoeg was, zou ze meegenomen worden naar de behandelkamer waar de embryo’s onder geleide van een echo werden teruggeplaatst in de baarmoeder. Toen vertelde Dave opeens dat Dr. Firdevs adviseerde dat we alle 3 de embryo’s nu zouden terugplaatsen. Hier hadden we nog totaal niet over nagedacht. Dave vertelde dat de kans op een zwangerschap met 3 embryo’s 60% zou zijn. De kans op een tweeling 10% en de kans op een drieling minder dan 3%. Wanneer we 2 embryo’s zouden terugplaatsen, zou de kans op een zwangerschap volgens hen 50/50 zijn. Let wel: het gaat hierbij dus om de kans op een zwangerschap (dus een eerste positieve zwangerschapstest), niet om de kans op een levendgeboren kind!
Een aantal maanden hiervoor hadden we met Carla besproken dat we voor 2 embryo’s zouden gaan en niet meer (of minder), maar nu er nog maar 3 embryo’s over waren vonden we de keuze desondanks toch lastig. We voelden aan dat Carla zich echt niet prettig voelde bij de gedachten om 3 embryo’s terug te plaatsen en besloten dan ook snel om het bij de 2 beste embryo’s te houden en de ander in te vriezen.
Daarna was het wachten geblazen. Eerst wachten totdat Carla’s blaas vol genoeg zat. Toen werd ze in een rolstoel meegenomen en liepen wij te ijsberen over de gang van het ziekenhuis. Een kwartier later kwam als eerste de gynaecoloog naar buiten. Ze zei ons vol overtuiging: “She will be pregnant!”. Daarna kwam Carla ook terug op een bed, waarbij ze haar knieën in de lucht moest houden zodat haar bekken gekanteld zou blijven. Zo moest ze een uur blijven liggen. Daarna nog een uur platliggen, zodat de zwaartekracht de innesteling in ieder geval niet zou kunnen beïnvloeden. Ondertussen kregen we van Dave nog informatie over de medicatie die Carla vanaf nu moest nemen. Dat was ook weer een hele lijst, waar we eerder al over vertelden in onze blog “Medicatie, medicatie en nog eens medicatie”.
Toen was het, twee uur na de transfer, weer tijd om terug te gaan naar het hotel. Dit keer weer met een andere chauffeur die wat onrustiger reed. Bij elke drempel of hobbel op de weg ben je dan toch bewust bezig met de gedachte “Als dat nu maar niet de embryo’s beïnvloedt…!”. We waren snel bij het hotel terug en zijn dichtbij gaan lunchen. Wat een mooi, maar ook gek idee dat er nu leven van ons in Carla’s buik (hopelijk) verder ontwikkelt.
Als dat geen cliffhanger is! Tot een volgende blog.
