Ha allemaal!
Vandaag was het de dag van de waarheid, waarop we te horen zouden krijgen of we zwanger waren. Een ontzettend spannende dag!! Moeilijk om ons op het werk te focussen, maar dit konden we het beste maar wel doen, des te sneller zou de dag om zijn. In de avond zouden we bericht krijgen van Carla, die overdag bloed zou hebben laten prikken en daarna de uitslag van haar verloskundige zou hebben gekregen.
Het liefst waren we op deze dag naar Carla toe gereden om de uitslag in levende lijve te horen. Maar de dag ervoor waren we ook alweer een dikke vier uur onderweg naar haar geweest en als alles goed zou zijn vandaag zouden we overmorgen ook weer een dikke vier uur in de auto zitten. En stel dat de uitslag negatief zou zijn, zou het dan wel verantwoord zijn om zo lang terug te rijden?
We hadden daarom besloten dat Carla ons de uitslag zou doorbellen. Zelf zou Carla de uitslag al rond 15.00 uur hebben, maar ze zou wachten totdat we terug waren van ons werk en de uitslag samen zouden kunnen horen. Het leek ons niet prettig als we apart van elkaar zouden zijn bij goed of slecht nieuws.
Rond 17.30 uur was het dan zover. We belden Carla op… Carla nam met een neutrale stem op en vertelde ons twijfelend de waarde van het hCG. “388, dus ik denk dat ik zwanger ben…”. Wijzelf hadden van tevoren opgezocht dat alles boven de 100 op dit moment goed nieuws zou betekenen, dus dit was geweldig! “Misschien?! NATUURLIJK BEN JE ZWANGER!” riepen wij enthousiast! We waren echt zó ongelofelijk blij dit te horen! We konden het bijna niet geloven. Carla zei al snel – en terecht – dat dit natuurlijk nog wel een heel pril stadium is en dat er nog veel mis zou kunnen gaan. Dat realiseerden we ons ook heel goed, maar het voelde toch goed dat dit eerste positieve resultaat er was. Er is gewoon een baby’tje aan het groeien in haar buik! Ongelofelijk! Het gevoel van euforie konden we echt niet bedwingen.
We hadden ook aan Annet beloofd het resultaat naar haar door te bellen, maar zij moest tot 23.00 uur werken. We waren zo ontzettend blij dat we haar ‘s avonds verraste met ballonnen en champagne om het alvast een beetje te vieren. Wel telkens met de kanttekening dat het nog mis kan gaan natuurlijk. We hadden in de auto op weg naar Annet opgezocht dat de kans dat er nog iets mis zou gaan ongeveer 33% zou zijn. Nog behoorlijk dus.
De volgende dag kregen we weer een berichtje van Carla, met daarbij een mooie foto (zie de foto bij deze blog van de zwangerschapstest op de urine): “We hebben een knaller! Normaal test ik niet zo snel zo erg positief” vertelde ze. We begonnen zelfs al een beetje te speculeren dat het misschien wel een tweeling zou kunnen zijn, met zo’n “knaller” als positieve zwangerschapstest. Dat zou mooi zijn, maar zou ook veel complicaties met zich mee kunnen brengen voor Carla. Gemengde gevoelens dus…
De dag daarna was het weer tijd om naar Carla af te reizen voor de op een na laatste prik. Nu gingen we natuurlijk met extra goede moed en vernieuwde energie op weg! Bepakt met een fles Jip en Janneke champagne en gebak gingen we het ook alvast voorzichtig met Carla vieren. Het voelde nu in ieder geval niet meer “voor niets” dat we naar Cyprus waren gegaan. Wat een fijn gevoel 🙂
Maar, één week later kregen we in de ochtend een bericht van Carla dat ze wat bloedspotjes had gezien…
Wordt vervolgd!