Month: October 2018

Hoi allemaal,

Na een hele poos van verwerking waren we weer steeds meer aan het nadenken over een eventuele volgende poging. We waren nog niet van plan om het zomaar op te geven, maar we konden natuurlijk niets verder beginnen zonder de hulp van onze lieve dames. Carla had eerder al een keer voorzichtig aangegeven dat ze er nog wel voor open zou staan om het nog een keer te proberen, maar dat ze er nog even goed over moest nadenken. Zoals we eerder hadden verteld in onze blog Embryo Transfer bestond ons ideaalbeeld van de terugplaatsing uit twee embryo’s terugplaatsen en twee embryo’s invriezen. Helaas konden we er maar één invriezen en hadden we de “beste” twee nu al gebruikt. Dit beeld van de “beste” embryo’s is gebaseerd op de microscopische foto’s van de ontwikkeling, waarbij de twee teruggeplaatste embryo’s al in het blastocyst stadium waren en de ingevroren embryo daar net nog iets voor zat. Zelf zagen we de bui al hangen dat deze laatste embryo ook misschien al gestopt zou zijn met groeien, maar dit kon de kliniek niet bevestigen. Stel je toch voor dat Carla helemaal voorbereid zou zijn met medicatie, we met z’n allen in Cyprus zouden staan en dat we op het moment van terugplaatsing te horen zouden krijgen dat de embryo toch niet goed zou zijn. Wat een nachtmerrie! Daarnaast lezen we ook steeds vaker op internet dat het ontdooiproces van embryo’s ook niet altijd helemaal goed gaat. Het kan dan dus zomaar zijn dat de embryo na ontdooien niet meer vitaal is. Wat een onzekerheden allemaal! Door deze redenen zouden we het liefst helemaal opnieuw willen beginnen, met verse embryo’s, zodat we de grootste kans van slagen zouden kunnen creëren.

We spraken af met de zus van Milan, Annet, om onder andere haar nieuwe huis te bewonderen. Daarnaast probeerden we subtiel te peilen of ze open stond voor een nieuwe poging. We legden het hele verhaal uit en we hoopten dat ze eigenlijk zelf met het voorstel zou komen het nog eens te willen doen. Het was haar tenslotte allemaal reuze meegevallen wat de medicatie/ingreep betreft en de reis vond ze ook eigenlijk wel heel gezellig. De avond naderde tot het eind, maar we hadden nog niets concreets besproken over een eventuele volgende keer. Toen hebben we het toch maar op de man (vrouw) af gevraagd: “Zou jij willen overwegen om het nog eens te doen?”. We merkten dat we haar toch wel hadden overvallen met deze vraag. Ze legde uit dat ze, voordat ze ermee begon, gedacht had dat dit voor haar eenmalig zou zijn en dat we vast wel verder konden gaan met embryo’s die waren ingevroren. Maar, haar was het ook super tegengevallen dat onze opbrengst zo relatief laag was. Vooral de periode nadat zij teruggekomen was vanuit Cyprus vond ze toch wel erg moeilijk en emotioneel. Dit kwam door onze dagelijkse berichten dat er weer een embryo was afgevallen die was ontstaan uit haar eitjes. Dit hadden we (achteraf gezien) met z’n allen ook totaal verkeerd ingeschat van tevoren. We dachten in eerste instantie namelijk: 8 follikels = 8 eitjes = ~8 embryo’s en dat is achteraf natuurlijk totaal niet reëel geweest. Daarnaast waren er ook wat andere (fysieke) ongemakken als nasleep van de hormoonmedicatie. Ze zei dat ze hier maar eens eerst goed over moest gaan nadenken. Dat was voor ons wel een kleine tegenvaller…! We hadden toch stiekem gehoopt dat ze meteen “ja” zou zeggen. Immers, de keuze om ons te helpen had ze destijds al gemaakt. Maar, we gaven haar uiteraard de tijd en konden haar kant van het verhaal ook goed voorstellen.

Ongeveer een maand na de miskraam hadden we weer met Carla afgesproken. Het was fijn om elkaar weer te zien. We probeerden voorzichtig te peilen of Carla het nogmaals wilde doen, maar zij zei al meteen dat ze het nog één (laatste) keer zou willen proberen. Wat een goed nieuws! Ze wilde ook wel de gok wagen met de ene ingevroren embryo, met alle risico’s van dien, dat het bijvoorbeeld al voor de terugplaatsing mis zou kunnen gaan. Maar extra mooi zou natuurlijk zijn als Annet het ook nog één keer zou willen proberen. Dat was dus afwachten geblazen..! Maar er was dus nog hoop! En hoop doet leven!! 🙂

Tot volgende week!

Milan & Pieter

Nadat we definitief wisten dat de zwangerschap was misgegaan, volgde er een tijd van verdriet en onzekerheid. We waren al even zó blij geweest met die initiële positieve zwangerschapstest, maar het mocht dus helaas toch nog niet zo zijn… De komende tijd moest het eerst een plek krijgen voordat we weer gingen praten over “hoe nu verder?”. Voor Carla was het ook nog een extra heftige periode daarna, ze was er kapot van en ook zat ze in onzekerheid of de miskraam vanzelf op gang zou komen en volledig zou zijn. Een paar dagen na het stoppen van haar medicatie kreeg ze langzaamaan bloedverlies en een hevige “menstruatie”. Erg verdrietig voor Carla, want zo werd ze er nog eens extra mee geconfronteerd natuurlijk. Op een controle bij de gynaecoloog bleek gelukkig alles goed te zijn “opgeruimd”. Dat was een hele opluchting voor ons allemaal!

Allerlei mensen in onze omgeving waren ook heel benieuwd hoe ons Cyprus avontuur was afgelopen. Aan een deel van onze familie/vrienden/collega’s hadden we überhaupt niet verteld dat we naar Cyprus waren gegaan, maar de meeste wisten wel dat we in contact waren met een draagmoeder. Een ander deel wist wél dat we naar Cyprus waren geweest. In deze periode vertelden we dan ook vaak ons hele verhaal en over de anticlimax van het einde… Aan de ene kant is het bijzonder om zo je hele verhaal te delen en te zien dat mensen echt niet weten hoeveel er allemaal bij komt kijken. Het geeft ook steun dat mensen zo meeleven en het is fijn het van je af te kunnen praten. Van de andere kant is het wel telkens weer emotioneel zwaar om het te vertellen natuurlijk.

Een ander moment waarop we ook weer ons verhaal vertelden, was op een draagmoeder-wensouder-picknick in Utrecht. Hier waren allerlei mensen aanwezig die of hun traject achter de rug hadden, er nog middenin zaten of er nog aan moesten beginnen. Voor Carla was het nog emotioneel te zwaar om hierheen te komen. Wij zaten zelf ook te dubben, maar dit was wel de uitgelezen kans om met meer gelijkgestemden in contact te komen. Er waren onder andere: twee homostellen met hun zwangere draagmoeders, twee homostellen met hun (nog) niet zwangere draagmoeders, een draagmoeder die net bevallen was, twee homostellen met hun kindje via draagmoederschap, een heterostel met hun aanstaande draagmoeder, een homostel die op zoek is naar een draagmoeder, een draagmoeder die op zoek was naar wensouders, en tot slot Paulien (vrij bekend in deze wereld omdat ze veel informatie beschikbaar stelt over draagmoederschap en zelf twee keer draagmoeder is geweest). Het viel ons op dat veel mensen met laagtechnologisch draagmoederschap bezig waren of waren geweest. Wij waren eigenlijk de enige die nu met hoogtechnologisch draagmoederschap bezig waren. Het was bijzonder om zoveel mensen te leren kennen tijdens zo’n gelegenheid, maar tegelijkertijd ook wel weer moeilijk en emotioneel dat het ons vooralsnog niet gelukt is. Dit gevoel probeerden we achteraf maar om te buigen naar een gevoel dat er nog hoop is, ook al zou het op onze manier met Carla en Annet niet lukken.

Zelf zou je bijna gaan denken, waarom al die moeite voor hoogtechnologisch draagmoederschap? Waarom kiezen jullie niet “gewoon” voor laagtechnologisch draagmoederschap? Hier zijn verschillende redenen voor. Ten eerste is het sowieso al lastig om überhaupt een draagmoeder te vinden. Voor veel vrouwen die draagmoederschap overwegen lijkt het extra moeilijk om een kindje af te staan na de geboorte als het biologisch ook van hen zou zijn. Daarnaast wilde Carla het ook niet laagtechnologisch doen vanwege haar leeftijd. Ook hebben wij tot nu toe nog iets bijzonders voor jullie achter gehouden. Annet, onze eiceldonor, is namelijk de zus van Milan. Dit wilden we eerder nog niet op onze blog zetten, omdat de familie van Milan hiervan nog niet volledig op de hoogte was. Nu ze dit inmiddels wel weten, willen we dit ook graag in onze blogs beschrijven. Voor ons is hoogtechnologisch draagmoederschap dus extra bijzonder omdat, wanneer het zou lukken, dit kindje zo dichtbij mogelijk (genetisch) van ons samen zou zijn.
Er ligt nog 1 ingevroren embryo op Cyprus. Er is dus nog een kans dat het zal gaan lukken. We gaan het in ieder geval voorlopig nog niet opgeven!

Maarja, wat gaat de toekomst brengen? Willen Carla en Annet ons nog een keer helpen? En zo ja, wanneer en hoe? Zo nee, hoe gaan we dan verder? En met wie?

De dag van de echo was aangebroken… Deze zou om 16.30 uur zijn. Carla had ’s ochtends ook al een afspraak bij de arts voor haar andere klachten. Hierbij had ze opnieuw bloed laten prikken, waaronder het hCG zwangerschapshormoon. Deze was nu gek genoeg weer 321! Van 388 naar 218 en nu weer 321?! Nog steeds een stukje lager dan de eerste keer, maar leek nu weer wat gestegen te zijn ten opzichte van de vorige keer. Dit vonden we erg gek, maar toch ook weer enigszins hoopvol. Toch maar even die echo afwachten dus… Maar helaas. Carla stuurde ons een bericht met slecht nieuws: “Ze zien een vruchtzakje die qua grootte ruim 2 weken achterloopt en waar ze ook geen embryo in zien, wel een soort verdikking. Ze zien het als een mislukte zwangerschap die nu waarschijnlijk alleen nog in stand wordt gehouden door de hormonen. Advies om daar mee te stoppen.” Carla wilde even niet bellen omdat ze er zo kapot van was. Wij vonden het ook erg verdrietig en waren echt even uit het veld geslagen. Wat een emotionele rollercoaster waarbij je telkens teleurgesteld wordt en daarna toch weer hoopvol bent, ook al weet je eigenlijk dat het niet goed zal zijn… Positief blijven is erg lastig, maar dat is het enige dat je een beetje op de been houdt.

Later op de avond wilde Carla ook nog niet bellen, omdat ze er intens verdrietig van was. Carla was namelijk stiekem wat hoopvoller geworden dat het toch nog goed zou zijn, omdat ze zich redelijk zwanger was begonnen te voelen: gevoeligere borsten, een zwanger gevoel in haar buik, etc. Dus dit nieuws van de echo kwam echt als een klap voor haar. Naast ons verdriet waren wij aan de andere kant wel blij dat het geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap was gebleken, waar Carla’s huisarts over aan het denken was.

De volgende dag spraken we Carla over de telefoon en hadden we alles nogmaals doorgesproken. Maar toen kwam alweer de volgende zorg: Zou alles zich vanzelf opruimen tijdens de miskraam/menstruatie of zou ze ook nog gecuretteerd moeten worden? Dat laatste is natuurlijk ook weer heftig om te moeten ondergaan. Dit was weer afwachten (het zal eens niet). Carla vroeg of in ieder geval een van ons mee kon gaan, mocht dat uiteindelijk nodig zijn. Natuurlijk zouden we dat ook doen!

Wij hadden ondertussen al een beetje zitten zoeken op internet wat de oorzaken van een leeg vruchtzakje zouden kunnen zijn. Door op Google te zoeken kom je erachter dat dit ook wel een “windei” wordt genoemd. Wat een belachelijke term eigenlijk, maar nu weten we ook meteen waar dat spreekwoord vandaan komt. In het Engels wordt het “blighted ovum/anembryonic pregnancy” genoemd. Dit konden we dus aan het kliniek doorgeven. Dit soort miskraam wordt meestal veroorzaakt door een fout in het DNA van het embryo, waardoor het zich niet door kan ontwikkelen. Dit gaven we ook door aan Carla, zodat zij zich in ieder geval niet schuldig zou gaan voelen (wat ze sowieso natuurlijk al niet zou moeten doen). Ze vertelde dat ze toch een beetje het gevoel had dat ze gefaald had.

Daarnaast vertelde Carla al uit zichzelf dat het nu vroeg was om te beslissen of ze het nogmaals zou doen, maar het was in ieder geval op dit moment nog geen “nee”, zei ze. Wij hadden er niet aan gedacht om zoiets nu al te bespreken, maar wij waren al heel blij om dit te horen! In Cyprus had Carla namelijk op een gegeven moment gezegd dat het allemaal wel erg veel en heftig was en dat ze dit waarschijnlijk niet nogmaals zou doen. Maar omdat ze zich alweer zwanger had gevoeld en zich hierdoor weer helemaal besefte waar ze het allemaal voor deed, zou ze het misschien toch wel weer opnieuw willen proberen? Een sprankje hoop.

In de periode die volgde probeerden we onszelf toch maar positief te stemmen met de gedachte dat één van de twee teruggeplaatste embryo’s was blijven zitten, en dat dit dus betekent dat Carla blijkbaar wel embryo’s kan “verdragen” die niet biologisch van haar zijn. Helaas hadden we de pech gehad dat er foutjes in het DNA zaten van deze specifieke embryo. Hopelijk zouden bij een volgende poging (mocht die er ooit van komen) de embryo’s beter van kwaliteit zijn en blijven deze ook weer zitten, waarvan we nu in ieder geval weten dat dit wél mogelijk is in deze setting.

Groetjes van Milan & Pieter