De dag van de echo was aangebroken… Deze zou om 16.30 uur zijn. Carla had ’s ochtends ook al een afspraak bij de arts voor haar andere klachten. Hierbij had ze opnieuw bloed laten prikken, waaronder het hCG zwangerschapshormoon. Deze was nu gek genoeg weer 321! Van 388 naar 218 en nu weer 321?! Nog steeds een stukje lager dan de eerste keer, maar leek nu weer wat gestegen te zijn ten opzichte van de vorige keer. Dit vonden we erg gek, maar toch ook weer enigszins hoopvol. Toch maar even die echo afwachten dus… Maar helaas. Carla stuurde ons een bericht met slecht nieuws: “Ze zien een vruchtzakje die qua grootte ruim 2 weken achterloopt en waar ze ook geen embryo in zien, wel een soort verdikking. Ze zien het als een mislukte zwangerschap die nu waarschijnlijk alleen nog in stand wordt gehouden door de hormonen. Advies om daar mee te stoppen.” Carla wilde even niet bellen omdat ze er zo kapot van was. Wij vonden het ook erg verdrietig en waren echt even uit het veld geslagen. Wat een emotionele rollercoaster waarbij je telkens teleurgesteld wordt en daarna toch weer hoopvol bent, ook al weet je eigenlijk dat het niet goed zal zijn… Positief blijven is erg lastig, maar dat is het enige dat je een beetje op de been houdt.
Later op de avond wilde Carla ook nog niet bellen, omdat ze er intens verdrietig van was. Carla was namelijk stiekem wat hoopvoller geworden dat het toch nog goed zou zijn, omdat ze zich redelijk zwanger was begonnen te voelen: gevoeligere borsten, een zwanger gevoel in haar buik, etc. Dus dit nieuws van de echo kwam echt als een klap voor haar. Naast ons verdriet waren wij aan de andere kant wel blij dat het geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap was gebleken, waar Carla’s huisarts over aan het denken was.
De volgende dag spraken we Carla over de telefoon en hadden we alles nogmaals doorgesproken. Maar toen kwam alweer de volgende zorg: Zou alles zich vanzelf opruimen tijdens de miskraam/menstruatie of zou ze ook nog gecuretteerd moeten worden? Dat laatste is natuurlijk ook weer heftig om te moeten ondergaan. Dit was weer afwachten (het zal eens niet). Carla vroeg of in ieder geval een van ons mee kon gaan, mocht dat uiteindelijk nodig zijn. Natuurlijk zouden we dat ook doen!
Wij hadden ondertussen al een beetje zitten zoeken op internet wat de oorzaken van een leeg vruchtzakje zouden kunnen zijn. Door op Google te zoeken kom je erachter dat dit ook wel een “windei” wordt genoemd. Wat een belachelijke term eigenlijk, maar nu weten we ook meteen waar dat spreekwoord vandaan komt. In het Engels wordt het “blighted ovum/anembryonic pregnancy” genoemd. Dit konden we dus aan het kliniek doorgeven. Dit soort miskraam wordt meestal veroorzaakt door een fout in het DNA van het embryo, waardoor het zich niet door kan ontwikkelen. Dit gaven we ook door aan Carla, zodat zij zich in ieder geval niet schuldig zou gaan voelen (wat ze sowieso natuurlijk al niet zou moeten doen). Ze vertelde dat ze toch een beetje het gevoel had dat ze gefaald had.
Daarnaast vertelde Carla al uit zichzelf dat het nu vroeg was om te beslissen of ze het nogmaals zou doen, maar het was in ieder geval op dit moment nog geen “nee”, zei ze. Wij hadden er niet aan gedacht om zoiets nu al te bespreken, maar wij waren al heel blij om dit te horen! In Cyprus had Carla namelijk op een gegeven moment gezegd dat het allemaal wel erg veel en heftig was en dat ze dit waarschijnlijk niet nogmaals zou doen. Maar omdat ze zich alweer zwanger had gevoeld en zich hierdoor weer helemaal besefte waar ze het allemaal voor deed, zou ze het misschien toch wel weer opnieuw willen proberen? Een sprankje hoop.
In de periode die volgde probeerden we onszelf toch maar positief te stemmen met de gedachte dat één van de twee teruggeplaatste embryo’s was blijven zitten, en dat dit dus betekent dat Carla blijkbaar wel embryo’s kan “verdragen” die niet biologisch van haar zijn. Helaas hadden we de pech gehad dat er foutjes in het DNA zaten van deze specifieke embryo. Hopelijk zouden bij een volgende poging (mocht die er ooit van komen) de embryo’s beter van kwaliteit zijn en blijven deze ook weer zitten, waarvan we nu in ieder geval weten dat dit wél mogelijk is in deze setting.
Groetjes van Milan & Pieter