In onze blog over de vorige (dat wil zeggen eerste) IVF-poging hadden we verteld dat we destijds uiteindelijk drie dag-5-embryo’s hadden, waarvan er twee waren teruggeplaatst en één was ingevroren (zie hier). Nu we tijdens onze huidige Cyprus reis al snel onzeker nieuws kregen over het aantal follikels/eicellen dat überhaupt aan het rijpen was, was het wel enigszins geruststellend dat we nog deze ingevroren embryo van de vorige keer over hadden. Deze lag wel nog in het Kolan ziekenhuis, waar we onze eerste poging hadden gedaan. Gelukkig was het volgens Nicole erg eenvoudig om deze te laten overplaatsen naar onze huidige kliniek bij Dr. Vedat, Vita Altera. We hadden dit al van tevoren in Nederland met haar besproken (als eventuele optie) en hadden dit nu opnieuw aangekaart toen we haar voor het eerst ontmoetten. Dit zou geen enkel probleem moeten zijn en de embryo kon als we dat wilden zelfs binnen enkele uren in Vita Altera zijn.
Dag 3 van ons bezoek begon best relaxed met een wandeling en later op de dag nog even luieren aan het zwembad. Annet had toch best wat last van de injectieplek van de dag ervoor. Ze had, zoals we al hadden verteld, de dosis Menopur (voor eicel stimulatie) moeten verhogen met één extra flesje (van 75). Dit flesje bevatte Menogon, hetgeen in principe hetzelfde middel is als Menopur, alleen minder zuiver volgens de kliniek. Menopur was namelijk niet beschikbaar op Cyprus. Door deze Menogon was de injectieplek rood, opgezet, jeukerig en gevoelig geworden. Ook voelde Annet zich over het algemeen niet helemaal fit door alle hoge doses hormonen. Dit vonden we natuurlijk erg naar voor haar. De vorige keer had ze eigenlijk bijna nergens last van gehad, dus we hadden hier niet op gerekend. Volgens de kliniek kon de huidreactie verder geen kwaad (het kwam veel voor) en we probeerden het maar goed in te vetten, zodat ze hopelijk minder last zou hebben van de jeuk. De rest van de dag hebben we het dus maar rustig aan gedaan. Aan het einde van de dag moesten we de vervelende Menopur + Menogon spuit nog een keer (voor de laatste keer) zetten… Extra lastig natuurlijk als je al weet dat je huid erop gaat reageren.
De volgende dag (dag 4) was het opnieuw tijd voor een kliniekbezoek. Opnieuw zouden we met een echo gaan kijken hoe het ervoor stond met de follikels. We kregen goed nieuws! Dr. Vedat had er vertrouwen in dat er nu toch nog 6 tot 7 eitjes zouden zijn bij de punctie. Wat een opluchting! Dat was heel fijn om te horen! Toch bleef spannend wat het uiteindelijk zou gaan worden… Tijdens het kliniekbezoek probeerden we opnieuw te informeren hoe het stond met het overplaatsen van onze vorige embryo (vanaf het Kolan), was deze al onderweg of gearriveerd? Nicole was er helaas niet dit keer, maar dit zou nog steeds geregeld worden, was het antwoord. Wij dachten: “Hoe moeilijk kan het zijn om zoiets te regelen?”
‘s Avonds raasde er een flinke storm over het eiland. We hadden Annet maar lekker proberen te pamperen met een massage, voordat we de hatching-injectie moesten zetten om 22.00 uur. Deze hatching-injectie zorgt voor de allerlaatste rijping van de eicellen, hetgeen vervolgens nog precies 1,5 dag/36 uur duurt. De injectie moet dus precies 36 uur voorafgaande aan de eicelpunctie worden gezet, in ons geval dus om klokslag 22.00 uur.
De dag daarna (dag 5) moesten we ons ook redelijk rustig houden vanwege Annets conditie. De hormonen en de eicelrijping vergden toch wel veel kracht van haar lichaam. Haar onderbuik werd flink bol en er was nog steeds jeuk bij de injectieplekken. We hebben ons redelijk koest gehouden rondom het hotel, waardoor er eigenlijk weinig over deze dag te vertellen valt.
Toen, op 23 november 2018 (dag 6 van onze reis) was het alweer de spannende dag van de eicelpunctie en bevruchting. Zenuwslopend! ‘s Ochtends bij het ontbijt pakten we ook maar een lunchpakketje in, want het beloofde een lange dag te worden in de kliniek. Eenmaal daar aangekomen werden we deze keer naar de vierde verdieping van de kliniek gewezen, de “klinische” verdieping. Hier waren allerlei patiëntenkamers. Er waren zo nog drie andere stellen aanwezig, die werden geholpen die dag. Wat dan meteen door je hoofd gaat is: als ze maar niets verwisselen! Als eerste kregen we te horen dat de EmbryoScope optie niet voor handen was. De machine werd op dit moment gekalibreerd door het bedrijf dat ervoor verantwoordelijk was en was daarom niet beschikbaar. Dit vonden we wel erg jammer. We konden ons ook eigenlijk niet voorstellen dat ze dit niet van tevoren hadden geweten. Men verzekerde ons dat de “normale” incubator evengoed was voor de embryogroei (qua omstandigheden, temperatuur, etc.), maar dus als enige nadeel heeft dat men niet tussendoor kan zien hoe de groei vordert. Het blijft dan dus een verrassing..! We vroegen nogmaals hoe het stond met de embryo overplaatsing. Nicole was er weer niet en de coördinator die er nu was (Hakan) leek er niet veel van af te weten. Het was nu inmiddels vrijdag en we zouden hem deze woensdag nodig hebben als eventuele back-up. Na aandringen en doorvragen bleek er een formulier getekend te moeten worden door Annet en Pieter, om de overplaatsing in gang te zetten. Dit formulier zou dan naar het ministerie gestuurd moeten worden voor toestemming tot overplaatsing. Het formulier zou in ieder geval wel vandaag geregeld worden. Annet moest ondertussen dat we aan het wachten waren alvast haar ziekenhuisschort aantrekken. Al snel werd het infuus geprikt door een gezellige oudere Turkse/Cypriotische anesthesioloog, die goed Duits sprak en allerlei praatjes had. Daarna werd Annet meegenomen voor de eicelpunctie. Tegelijkertijd was het moment voor Pieter om zijn “taak” te vervullen. Na een kwartier waren we weer allemaal compleet. Alles was allemaal voorspoedig gegaan. Annet moest een flinke roes uitslapen dit keer, langer dan bij de vorige eicelpunctie. Helaas voelde ze zich bij het ontwaken niet zo “euforisch” als de vorige keer, eigenlijk gewoon direct normaal. Wel had ze weer een flink brandend gevoel gehad bij het toedienen van het narcotica, net zoals de vorige keer. We moesten nog een tijdje wachten op het resultaat van het aantal daadwerkelijk verkregen eicellen, aangezien dit onder de microscoop moest worden bekeken. Ondertussen kregen we eindelijk het formulier van de embryo overplaatsing dat Nicole gemaild had naar Hakan, zodat wij deze konden ondertekenen. Toen kwam Dr. Vedat binnen met het nieuws… waar we de volgende week meer over zullen vertellen.
Groetjes van Milan & Pieter