Hallo allemaal,
In de avond van dag 7 konden we dan gaan bellen met Umit, de manager/eigenaar van Team Miracle. Hij bleek helemaal niet op de hoogte te zijn van onze wens om onze ingevroren embryo van de vorige IVF-poging te verplaatsen van het Kolan hospital naar Vita Altera. Men had niet bedacht dat we deze embryo voor deze tweede poging misschien wilden gaan gebruiken, maar wel eventueel voor een volgende keer. Maar, hoeveel pogingen denken zij dan dat we nog willen gaan doen?! Daarnaast hadden we ook al een paar keer aangegeven dat dit onze laatste poging zou gaan zijn… Umit zei bovendien dat het nu niet meer mogelijk was om dit voor maandag te regelen. “Nou, lekker dan…” We wisten zelf ook wel dat het nu hoogstwaarschijnlijk niet meer in het weekend geregeld kon worden, maar we waren nu wel de dupe van hun fout. En dat terwijl we al vanaf het begin hadden willen voorkomen dat dit fout zou gaan. Waarom had Nicole de embryo overplaatsing niet al geregeld op het moment dat we van kliniek veranderden? Waarom had ze het niet na onze aankomst op Cyprus geregeld, toen we er opnieuw over begonnen tegenover haar? Waarom denken Nicole en de rest van Team Miracle überhaupt niet wat meer mee als coördinerend team met al hun ervaring? Men wist toch dat onze vorige poging ook weinig embryo’s had opgeleverd? Dan is de verwachting toch ook dat dat deze keer niet ineens heel veel beter zou zijn? En dan is het toch ook logisch dat we onze kostbare embryo van de vorige keer voorhanden willen hebben bij deze nieuwe poging? Nog los van onze eigen verzoeken om deze overplaatsing te regelen. En, waarom moeten we onszelf als “patiënt” helemaal gaan inlezen over een dag 3 terugplaatsing en dat vervolgens voorstellen aan het team? Waar is de communicatie en de pro-activiteit? We waren hier eigenlijk echt heel kwaad over en wij waren nu degenen die in onzekerheid zaten over de transfer van aankomende maandag. Onzekerder dan wanneer we nog een embryo als “back-up” zouden hebben gehad… Umit reageerde gelukkig begripvol en stelde voor het contact niet meer via Nicole te laten lopen. We vroegen ons af wat we hier nu nog mee zouden opschieten, of het dan niet lastiger zou worden (met een nieuwe patiënt coördinator die ons nog niet kende), maar we konden Nicole ook even niet meer luchten. Umit zei dat we onze emoties niet naar onze draagmoeder moesten uiten, omdat dat niet goed zou zijn voor het proces. Dat waren we ook niet van plan, maar het was wel moeilijk om weer even de “resetknop” in te drukken. De volgende dag zou Carla alweer bij ons arriveren.
De volgende dag hadden we gelukkig wel veel tijd om even op adem te komen van alle hectiek van de dag daarvoor, omdat Carla pas aan het eind van de middag bij ons zou aankomen. Ze zou precies dezelfde vlucht hebben als wij de week daarvoor en met een chauffeur naar ons hotel worden gebracht. Het was een zonnige dag, dus we konden even lekker aan het zwembad liggen. Toch hield alles ons wel erg bezig in ons hoofd, wat natuurlijk ook logisch is. Alles is tot nu toe zó anders gelopen dan de vorige keer. Je denkt te weten waar je aan toe bent, een ontspannen tweede poging te gaan doen en dan opeens gaan dingen totaal anders dan je van tevoren had verwacht.
Rond 16.00 uur kwam Carla aan bij ons hotel. We lieten haar even rustig uitpakken. Ze had nog geen lunch gehad en het diner zou pas vanaf 19.00 uur zijn. Dus we zijn gauw met haar naar het haventje gelopen om wat lekkers te eten. Tijdens de lunch moesten we haar vertellen dat de plannen dus opnieuw gewijzigd waren en dat de terugplaatsing al de volgende dag zou zijn… Gelukkig reageerde ze hier begripvol op. Carla was erg moe van de reis. De volgende dag werden we alweer op 7.00 uur opgehaald. We hielden ons dus voor de rest van de avond koest en hielden goede hoop op een succesvolle embryo transfer de volgende dag.
Daarover volgend weekend meer.