Month: February 2019

9 december 2018. 
Daar zaten we dan, in de auto, op weg naar huis. Enkele minuten geleden hadden we afscheid genomen van onze draagmoeder Carla, nadat we bij haar de twee zwangerschapstesten hadden uitgevoerd. Twee keer negatief, twee harde klappen in ons gezicht. Onwerkelijk gevoel in het kwadraat. We waren na de tweede negatieve test eigenlijk alle drie even helemaal stilgevallen. Wat zeg je op zo’n moment, waarbij je allemaal even tijd nodig hebt om het tot je door te laten dringen? Een moment dat je van tevoren incalculeert, maar toch weinig vooraf bij kan voorstellen. Waar je je dus onvoldoende op kan wapenen. In ons geval resulteerde dit in een mix van peizende stiltes en uitingen van ongeloof. “Hoe kan dit toch?”, “Was het dan echt op niets uitgelopen?”, “Wat een sof” en “Wat onwerkelijk hè?” waren enkele reacties. Echt indalen deed het nog niet, zo merkten we. We zagen: ook bij Carla nog niet. Er was nog niet echt verdriet bij een van ons, vooral veel ongeloof. Verdriet zou later pas komen, kunnen we met de wetenschap van nu zeggen.

Ook de eerste minuten in de auto was het tussen ons tweeën stil. Af en toe nog zo’n uiting van ongeloof, maar verder stil. Ongemakkelijk stil bijna, terwijl een stilte normaal nooit ongemakkelijk voelt in onze 8-jarige relatie. We probeerden elkaar wat moed in te praten, want ja “dit was natuurlijk een optie, een positieve test kon, maar dit kon ook, dat wisten we van tevoren”. “Er komt vast weer iets anders op ons pad” zeg je dan, maar tegelijkertijd voel je als je dat zegt vooral veel twijfel of dat wel écht zo zal zijn. Het was onze laatste poging geweest in deze hoogtechnologische draagmoeder constructie, dat was duidelijk van tevoren afgesproken. Zowel onze draagmoeder Carla als onze eiceldonor Annet (de zus van Milan) waren daar heel helder over geweest voordat we naar Cyprus vertrokken in november 2018. Het was onze tweede poging geweest om een zwangerschap tot stand te brengen, nadat de eerste poging van april 2018 jammer genoeg was geëindigd in een miskraam. Het had in april al even zo dichtbij gevoeld. We hadden al even mogen proeven aan het gevoel “zwanger te zijn”, even gefantaseerd over wat er allemaal zou komen gaan, zelfs al voorzichtig wat plannen in ons hoofd gemaakt. In de auto zittend dachten we terug aan deze twee pogingen, passeerde alles nog een keer in gedachten de revue. Het was immers twee uur rijden van Carla’s huis naar het onze in Nijmegen. Een tijd die vandaag natuurlijk langer voelde dan die werkelijke twee uur. Opgesloten in een auto, zonder veel afleiding, konden we onszelf prima “pijnigen” met onze gedachtes. Van de andere kant bekeken: een prima manier om alles te laten indalen en een eerste stap te zetten in de verwerking. 

We dachten aan de twee dure en emotionele Cyprus reizen. De twee keer twaalf dagen, die we telkens minutieus hadden voorbereid. Op eigen kracht hadden uitgevogeld hoe alles moest. Welke van de vele Cypriotische klinieken het beste bij ons paste, wat de IVF-behandeling precies inhield, en welke medicatie we precies moesten bestellen in het Verenigd Koninkrijk. Gelukkig hadden we hierbij het geluk gehad zelf een medische achtergrond te hebben (Milan als huisarts, Pieter als immunologisch onderzoeker), dat scheelde toch best wel wat. We dachten aan de eicelpuncties bij Annet, de bevruchtingen met de zaadcellen van Pieter, de groei van de embryo’s en uiteindelijk de terugplaatsingen bij Carla. Ook spraken we na over de periode vóór de twee Cyprus reizen. Over hoe we ruim 2,5 jaar geleden begonnen waren met het oriënteren op onze kinderwens, vlak na ons geregistreerd partnerschap en de overhuizing naar ons huidige huis. Hoe we via een ronde langs Dito!, Meer Dan Gewenst en verschillende super lieve andere wensvaders de beslissing hadden genomen op zoek te gaan naar een draagmoeder. Onze blog opstartten en op een gegeven moment via een reactie op onze blog in contact kwamen met onze lieve draagmoeder Carla. Zij durfde al snel samen met ons het spannende avontuur aan, ook voor haar een eerste hoogtechnologisch draagmoeder traject. Wat volgde was een ingewikkelde oriëntatie op de mogelijke plekken waar we terecht zouden kunnen in Europa, waarbij – na een teleurstelling in België – uiteindelijk alleen Cyprus als optie overbleef. Daarnaast de gelijktijdige zoektocht naar een eiceldonor, waarbij voor ons essentieel was dat dit geen anonieme donor zou zijn voor het toekomstige kind. Milan’s zus Annet was zo super lief om zichzelf op te werpen en net als Carla alle medicatie te doorstaan (inclusief de soms niet misselijke bijwerkingen). Wat waren we deze twee vrouwen dankbaar dat zij ons deze twee kansen hadden willen geven.

Denkend aan Annet, beseften we ons dat we haar ook zo snel mogelijk wilden inlichten. Natuurlijk wist zij van ons testmoment van vandaag af en ze had ons gevraagd haar op de hoogte te houden. Ditzelfde gold voor onze ouders, die zo met ons hadden meegeleefd. We zaten inmiddels bijna een uur in de auto en vonden dat we het niet langer konden uitstellen, we moesten ook hen het slechte nieuws vertellen. Nog voordat we een wegrestaurant hadden gevonden om even te stoppen en rustig te bellen, belde Annet al naar Milan. Toch maar gewoon direct opnemen, dachten we. Al snel na het aannemen van het gesprek kwamen dan eindelijk de tranen bij Milan… Het viel hem ontzettend zwaar om Annet te vertellen dat het was mislukt. Hoe zeg je zoiets, waarbij je de ander wilt sparen, maar niet kúnt sparen. Je móet vertellen hoe het zit, dat alle inspanningen voor niets zijn geweest. Terwijl je het jezelf, maar vooral ook de ander zo gunt, want die ander gunde het jou ook zo. Pieter, die achter het stuur zat, besloot de eerstvolgende afslag op de snelweg te nemen en reed de auto een industrieterrein op. Daar hebben we ruim een half uur stilgestaan, het regende ondertussen flink. Gebeld, samen gehuild, en nog een keer gebeld (met onze ouders). Het luchtte wel echt op om het anderen te vertellen, al was het natuurlijk ook super moeilijk. We hadden het onze ouders ook zo gegund voor het eerst opa en oma te worden.

Na onze stop dachten we het laatste uur van onze reis naar huis vooral over het “wat nu?”. We realiseerden ons dat dit het was, hiermee sloot zich onherroepelijk het hoofdstuk met onze draagmoeder Carla en eiceldonor Annet. Hoe rot het ook voelde, “als we een kind willen, moeten we verder, moeten we opnieuw beginnen. We zullen op een gegeven moment weer een nieuwe zoektocht moeten starten naar een draagmoeder” zeiden we tegen elkaar.

Thuis aangekomen voelde alles als een soort film. De deur die we nog hoopvol achter ons hadden dichtgetrokken, openden we nu weer met een gevoel van ontgoocheling. We ploften op de bank en sloegen een arm om elkaar heen. Het was nu vooral zaak om onszelf weer enigszins bij elkaar te rapen voor de volgende dag, waarbij het weer een gewone maandag zou zijn, het normale leven weer gewoon doorging. Het leven dat het afgelopen jaar, wat onze kinderwens betreft, nog vol hoop was geweest. 

De eerste dagen en weken verliepen moeizaam, vooral de feestdagen in december waren rot. Familie en vrienden vroegen ons geïnteresseerd naar onze vorderingen en wij besloten maar gewoon vanaf het begin af aan eerlijk en open te zijn. Zoals we de afgelopen jaren ook waren geweest bij goed nieuws. Op oudjaarsavond stonden we op ons balkon en keken uit over de Waal, naar al het vuurwerk. Vorig jaar stonden we hier ook, toen nog vol hoop proostend op onze Cyprus avonturen, die nog voor ons lagen. Wat zou 2019 ons brengen?

In de twee maanden die volgden, gunden we onszelf rust en werkten we tegelijkertijd onze blog bij. We waren immers gestopt in november, vlak voor ons vertrek naar Cyprus. Ook besloten we onze anonimiteit een beetje te doorbreken en een bericht op Facebook te plaatsen. Om weer meer mensen deelgenoot te maken van onze zoektocht, onze droom. Wie weet kunnen we het lot in 2019 een beetje tarten… 

Veel liefs van Milan & Pieter

Terug uit Cyprus hadden we nog een paar dagen vrij van ons werk om van onze intensieve reis bij te komen. Dat hadden we de vorige keer niet gedaan (we waren heel snel weer gaan werken) en die vrije dagen waren nu toch wel erg fijn! We wandelden door de stad, spraken af met familie, en hadden vooral tijd om samen weer om te schakelen naar het gewone leven. Cyprus voelde op de een of andere manier als een onwerkelijk iets, zo ontzettend anders dan ons gebruikelijke leven, bijna een droom, alsof het niet echt was gebeurd. Zo’n gek idee dat je enkele dagen geleden nog drie “mini-baby’s” hebt laten terugplaatsen in de baarmoeder van een vrouw die nu aan de andere kant van Nederland is. Eigenlijk te bizar voor woorden. We voelden ons erg bevoorrecht dat we dit hadden meegemaakt en op het punt waren waar we op dat moment waren.

We konden natuurlijk ook niet wachten tot het zover was om eindelijk te gaan testen. We hadden er eigenlijk wel een goed gevoel bij. Zeker gezien alle ingewikkelde stappen die we dit keer hadden doorlopen, waarbij alles uiteindelijk toch relatief goed was afgelopen. Het voelde in dat opzicht als een zekere overwinning dat we het geheel in zo’n goede banen hadden kunnen leiden, kunnen organiseren. Plus: de vorige keer waren we ook initieel zwanger. “Dat zou dan nu toch ook wel minstens zo zijn?”

Deze keer hoefden we overigens ook niet meer om de drie dagen naar Carla af te reizen om hormoonspuiten te zetten in haar spier. Deze waren niet zo goed bevallen voor Carla en daardoor vervangen door spuiten die ze (dagelijks) zelf kon zetten onder de huid. Het was voor ons dus enkel en alleen afwachten en duimen… Meer hoefden en konden we niet doen. Dus probeerden we zoveel mogelijk afleiding te zoeken met ons werk en ons sociale leven. Qua sociale leven hadden we dit keer overigens het moment van onze Cyprusreis alleen tegen onze allerbeste vrienden en onze directe familie verteld. De rest van onze omgeving wist alleen dat we nog een tweede poging zouden gaan doen, maar niet precies wanneer. We hadden van de eerste poging geleerd dat veel mensen vertellen wanneer je precies gaat, niet alleen meer steun betekent, maar ook minder “vrijheid” rondom het wel of niet vertellen van bepaalde dingen. Denk aan het updaten rondom belangrijke momenten tijdens de reis (eicelpunctie en embryo transfer) maar ook de uitkomst van de zwangerschapstest. Mensen vragen daar toch telkens naar, begrijpelijk en heel lief ook. We vonden het prettiger om deze momenten nu voor de meeste mensen zelf te kunnen bepalen, maar de “inner circle” kun je natuurlijk niet in het ongewis laten.

Wat betreft het testen waren we wel een beetje in de war met wanneer we dit nu konden gaan doen. Bij een dag 5 embryo transfer zou je na 10 dagen in het bloed kunnen testen en vanaf dag 12 in de urine. Was dit nu ook hetzelfde bij deze dag 3 embryo transfer? Gelukkig konden we met Dr. Vedat appen en antwoordde hij weer gauw terug. Hij adviseerde om een bloedtest 12 dagen na de embryo transfer te doen, vanwege de dag 3 embryo transfer. De groei loopt immers 2 dagen achter en het duurt dus ook 2 dagen langer voordat je op het punt bent dat het HCG-hormoon zodanig hoog is dat je het betrouwbaar kunt meten. Maar helaas, deze dag 12 viel voor ons in het weekend, op zaterdag… De urinetest-dag (dag 14) lag op maandag. Vorige keer was het ook al lastig voor ons geweest om een testmoment te plannen, omdat het toen precies op Hemelvaartsdag viel. Zie onze eerdere blog. Het is trouwens niet aan te raden om een dag eerder te testen, omdat je dan vals-negatief zou kunnen testen, een onnodige teleurstelling. Dilemma weer…

Dr. Vedat vertelde ons ook nog dat (in ons geval) de HCG-waarde vanaf dag 12 boven de 5 U/ml zou moeten liggen voor elke embryo die op dat moment nog leeft. Dus bij 1 embryo: minimaal 5 U/ml. 2 embryo’s: minimaal 10 U/ml. 3 embryo’s: minimaal 15 U/ml. We gingen op zoek naar de gevoeligheid van urinetesten. We zagen dat deze varieert van 6,3 tot 25 U/ml. De vorige keer, toen we een bloedtest uitvoerden op dag 13, zat onze HCG al op 388 U/ml. Al was het toen weliswaar een dag 5 embryo transfer. Maar toch, dan zouden we de HCG deze keer toch ook gemakkelijk moeten kunnen detecteren met een urinetest?! We besloten dan ook om toch op zondag 9 december 2018 (dag 13 na de embryo transfer) te gaan testen met een urinetest.

Met een extra gevoelige zwangerschapstest (geschikt voor vroege detectie van een zwangerschap) van het Kruidvat in de aanslag reden we die zondag naar Carla. Het was een lange autorit. Zoals jullie weten is de autorit naar Carla altijd een heel eind, maar het voelde dit keer natuurlijk extra lang: we waren zo benieuwd en gespannen! Toen we bij haar arriveerden, dronken we eerst gauw een kop thee. Carla kon, net als wij, gelukkig ook niet wachten om te testen en stelde voor om deze dus maar snel te gaan uitvoeren. Ze had zelf ook nog een zwangerschapstest in huis en deze gebruikten we dan ook eerst. Op de gebruiksaanwijzing stond dat we deze een paar seconden in de urine moesten houden en daarna 2 minuten laten ontwikkelen. De vorige keer knalde het streepje er overigens al binnen een paar seconden vanaf. We waren erg hoopvol gestemd, maar tegelijkertijd beseften we ook dat het net zo goed kon zijn dat hij nu negatief was…

Daar gingen we dan. In de eerste minuut gebeurde er niet zoveel… “Oké, dit is geen knaller zoals de vorige keer, maar misschien hebben de dag 3 embryo’s een wat tragere start gehad?” We wachtten dus verder af. Het waren twee hele lange minuten… Er gebeurde tot ons verdriet helemaal niets in het testvenster… Ook niet eens een vaag onduidelijk streepje… Dit kan niet waar zijn! We gingen op zoek naar een uitweg. Op de bijsluiter zagen we dat deze test vanaf 25 U/ml kon detecteren. De test die wij mee hadden gebracht detecteerde vanaf 6,3 U/ml. We besloten deze dus ook nog maar te proberen. Maar helaas, onze bedachte uitweg, ons “excuus” bleek niet te kloppen. Hetzelfde scenario herhaalde zich opnieuw… Negatiever kon eigenlijk niet… Niet eens zwanger?! Dit was echt wel de domper van het jaar… Een echte anticlimax. Hoe dan? De embryo’s zagen er goed uit voor dag 3 en de transfer was toch goed gegaan? Maarja, we wisten ook: daarna zijn er nog zoveel andere factoren die het alsnog kunnen doen laten mis gaan. Innesteling, zelfstandig in de baarmoeder doorgroeien, etc. Maar toch. 3 embryo’s! En niet eens eentje die was blijven zitten!

Een en al vragen, een en al ongeloof en teleurstelling. En dan realiseer je je ineens dat dit onze laatste kans was geweest. Dit was het… Een intens verdrietig moment. Carla was ook erg verdrietig. Ook zij had er een goed gevoel over gehad van tevoren. Ongelooflijk…

Dit was het dan…

Lieve bloglezers,

In de vorige blog vertelden we dat het eerste contact met onze nieuwe coördinator Julie een beetje stroef verliep, op zijn zachtst gezegd… Uiteindelijk kregen we, na verschillende keren aandringen, toch in de middag (van dag 10) een korte zakelijke e-mail van haar met het recept voor de hormoonpleisters van Carla. We vonden het jammer dat ze niet even de tijd nam om zichzelf voor te stellen via de telefoon of in ieder geval via de mail. We kenden haar immers nog helemaal niet en hadden voorheen nog nooit met haar gemaild of gesproken. Maar goed, we hadden nu in ieder geval hetgeen dat we nodig hadden, en daar gaat het dan uiteindelijk om. Het recept stuurden we zo snel mogelijk door naar de apotheek van Nij Geertgen en de vader van Milan kon het tegen het einde van die dag al bij ze ophalen.

Omdat de embryo transfer dit keer dus 2 dagen eerder plaats had gevonden dan oorspronkelijk gepland, hadden we nu nog een aantal dagen over om vol te maken op Cyprus. De rest van dag 10, dag 11 en 12. We wisten niet zo heel goed wat we met de tijd wilden doen, omdat we Carla ook veel rust wilden gunnen. Dus een excursie of iets dergelijks zit er dan niet echt in, omdat je dan meteen minimaal 4 uur weg bent en daar ook veel bij moet lopen… Bovendien hadden we tijdens onze eerste Cyprus reis al behoorlijk wat highlights van het Turkse eilanddeel gezien. We besloten daarom om overal maar gewoon rustig de tijd voor te nemen: lunchen, winkeltjes afstruinen (maar niet te lang), kleine wandelingen door het dorp maken, kaarten, dineren.

Op dag 11 kregen we trouwens nog heel goed (en onverwachts) nieuws te horen. We werden tijdens de lunch gebeld door Umit, van Team Miracle. Hij vertelde ons dat de vierde embryo, die in eerste instantie er het minst goed had uitgezien, het toch had gehaald tot dag 5! Dit hadden we eigenlijk niet meer echt verwacht en dus ook niet meer op gehoopt, omdat men hem er dus op dag 3 niet zo geweldig uit vond zien. We kregen van Umit de vraag of we deze opnieuw wilden laten invriezen. Het was weliswaar geen A-kwaliteit embryo, maar we konden het ook niet zomaar weggooien, ook al was dit Carla’s laatste poging. Wie weet wat er in de toekomst nog gebeurt… We besloten deze dan ook te laten invriezen. Wanneer de ingevroren embryo van onze vorige poging ook naar de kliniek van Dr. Vedat zou worden verplaatst, hadden we er dan weer in principe twee in totaal. We hadden van Umit in het eerdere gesprek (zie de vorige blog) gehoord dat men deze vorige embryo over ongeveer twee weken zou gaan overplaatsen. Wat een mooi nieuws dat hij dan zou worden aangevuld met een tweede! Een echte opsteker op onze voorlaatste dag, het voelde toch als een soort back-up voor de toekomst, ook al hadden we een goed gevoel over de huidige poging. “Wie weet voor een tweede kindje” zeiden we lachend tegen elkaar.

De volgende dag was het dag 12, onze laatste dag op Cyprus. 29 november 2018. Na een rustig ontbijt en het sluiten van onze koffers, werden we aan het einde van de ochtend opgehaald om naar de luchthaven te vertrekken. Het was daarmee weer tijd om afscheid te nemen van Cyprus. Met nog een momentje van bezinning bij de zee (zie de foto), keken we terug op een trubbelige reis met veel ups en downs, veel emoties en veel onverwachte wendingen in ons verhaal. Maar hopelijk toch met een goede afloop! We waren trots op Carla, op Annet, en ook een beetje op onszelf. We hadden allemaal kosten noch moeite gespaard en veel doorstaan, met in ons achterhoofd ons ultieme doel. Een gezin, een kind.

Terug in Nederland, na een rustige vlucht en leuke eerste ontmoeting tussen de ouders van Milan en Carla op de luchthaven, was het tijd om thuis bij te komen. Terug te vallen in het normale leven. En, af te wachten totdat we de zwangerschapstest konden gaan uitvoeren. Hopelijk ook dit keer weer met positief resultaat…  

Liefs van Milan & Pieter

Goedemiddag bloglezers!

Vandaag was het dag 9 van onze tweede Cyprus reis, de grote dag: de embryo terugplaatsing. Dit keer op dag 3 na de bevruchting. Het was weer een erg spannend moment! Vooral spannend was het om te horen of we überhaupt embryo’s hadden om terug te plaatsen. Mocht dit zo zijn, dan zouden we het liefst drie van deze dag 3 embryo’s laten terugplaatsen, omdat de kans om zwanger te worden met twee dag 3 embryo’s maar erg klein zou zijn… Bij onze eerste Cyprus reis, toen we terugplaatsten op dag 5, was dit anders, en hadden we bewust voor twee embryo’s gekozen. Carla had overigens een aantal maanden voor onze tweede reis ook al op eigen initiatief aangegeven dat ze deze keer wel open zou staan voor drie embryo’s, dus los van een dag 3 terugplaatsing waar het nu om zou gaan. Maar ja, zouden we de kans krijgen om er drie terug te plaatsen?

Aangekomen in de kliniek kregen we weer ons eigen kamertje toegewezen op de 4e verdieping (kliniek afdeling). Waar we tijdens de eicelpunctie een grote kamer hadden gekregen, hadden we nu een nogal klein kamertje. Daar wachtten we op wat komen ging. Op een gegeven moment kwam Umit binnenlopen. Hij vertelde ons het fantastische nieuws dat de embryo’s nog alle vier aan het groeien/delen waren, maar dat ze er wel verschillend qua kwaliteit uitzagen. De drie embryo’s die er het beste uitzagen, zouden vandaag kunnen worden teruggeplaatst. Dit was goed nieuws en een hele opluchting! Hier waren we al heel blij mee na alle tegenslagen van de afgelopen dagen! Eindelijk weer een keer goed nieuws. En, de ingevroren embryo van het Kolan hospital zouden we dus niet nodig hebben, gelukkig.

Het was nu wachten totdat dr. Vedat beschikbaar was, zodat hij het baarmoederslijmvlies van Carla kon checken. Dit duurde best even, want er waren weer 2 à 3 andere stellen die vandaag ook de terugplaatsing zouden hebben. Weer spookt dan ergens de gedachte door je hoofd “Als ze maar niets verwisselen?!” Na een tijdje konden we dan naar het kantoor van dr. Vedat, op de 5e etage. Carla had heel lief Hollandse stroopwafels meegenomen voor dr. Vedat en voor Team Miracle. Dr. Vedat kende ze al en vond ze heel lekker! Dat viel dus wel in de smaak. Toen was het tijd voor de echo en daaruit bleek gelukkig dat Carla’s baarmoeder er heel goed uitzag (baarmoederslijmvlies van maar liefst 13 mm). We besloten met dr. Vedat definitief om dus de drie beste embryo’s vandaag terug te plaatsen. De vierde embryo lieten we doorgroeien tot dag 5, om deze vervolgens eventueel nog te kunnen invriezen (als back-up). So far so good! We waren optimistisch. Toen was het weer een kwestie van veel water drinken voor Carla, tot haar blaas goed vol was, want dit was nodig voor de echogeleide terugplaatsing.

Het duurde best even voordat Carla drang voelde om te plassen. Ze wilde ook niet al teveel drinken, waardoor ze ineens heel erg zou moeten. De zuster kwam tussendoor een aantal keer vragen of Carla’s blaas al vol genoeg zat, maar dat was telkens nog niet zo. Wij dronken braaf met Carla mee: gedeeld leed is half leed! “Zul je zo zien dat ik zodadelijk ineens erg moet en dat we dan moeten wachten” zei Carla. En ja hoor, dit was ook het geval, want toen Carla’s blaas op een gegeven moment wel vol zat, werd op dat moment een andere vrouw de behandelkamer binnengebracht. Toen moesten we dus nog even op onze beurt wachten. Toen het zover was, mocht Carla meelopen naar de behandelkamer. Gek idee om haar zo weg te zien lopen, op weg naar de embryo’s! Voor ons was het toen weer wachten geblazen. Ook dit duurde voor ons gevoel wat langer dan de vorige keer, bij dr. Firdevs. Als het maar allemaal goed gaat daarbinnen. “Kunnen ze dit wel allemaal goed coördineren, zodat de juiste embryo’s op het juiste tijdstip op de juiste plek zijn? Of staan die embryo’s al een tijd te ‘verpieteren’?” Weer allerlei gedachten die op zo’n moment door je hoofd spoken. Achteraf vertelde Carla ons juist dat het allemaal wat langer duurde dan de vorige keer, omdat dr. Vedat haar alles stap voor stap had uitgelegd in de behandelkamer. Heel anders dan bij dr. Firdevs, die niets had uitgelegd en waarbij Carla zich nogal ongemakkelijk had gevoeld. Tja, dan ben je ook sneller klaar natuurlijk. Dan maar liever langer wachten!

Toen Carla terugkwam kon ze dan eindelijk liggend op een po plassen. Dit vond ze wel lastig, maar ze moest inmiddels wel zó nodig dat het wel lukte. Even later kwam dr. Vedat binnen om te vertellen dat de terugplaatsing goed was gegaan. Ook iets dat bij dr. Firdevs niet was gebeurd, toen hoorde we niets achteraf. Een opluchting dat het was gelukt! Dan was het voor nu duimen dat het goed zou blijven gaan. Carla moest nu nog minimaal één uur in bed blijven liggen van dr. Vedat, terwijl dit bij de vorige kliniek nog twee uur was. Ook hoefde ze nu niet perse met haar knieën omhoog te liggen. Dr. Vedat vertelde dat hiervoor helemaal geen wetenschappelijk bewijs was, dat dit beter was. “Toch gek al die tegenstrijdigheden”, vonden wij. Misschien is het allemaal inderdaad niet nodig of aangetoond, maar wij adviseerden haar dit toch maar wel te doen. Het kan immers geen kwaad, en je weet nooit. Daarnaast wilden we in de tussentijd toch nog een goed gesprek met Umit voeren over de gang van zaken in de afgelopen dagen (zonder Carla natuurlijk, zij had rust nodig). Na een uur konden we met Umit gaan praten op zijn kantoor.

Een behoorlijk ongemakkelijk gesprek. Want we waren natuurlijk erg blij met hoe het vandaag allemaal gelopen was, en dat we de ingevroren embryo niet meer nodig hadden gehad, maar de weg ernaartoe had in bepaalde opzichten echt niet zo hoeven te gaan en daar komen ze niet zomaar mee weg. We hadden een lijstje gemaakt met punten waar we niet tevreden over waren geweest. Hiervoor bood Umit al snel zijn excuses aan. We zeiden dat we op dit punt niet meer veel hadden aan excuses en vroegen of die excuses zich konden vertalen in een of andere compensatie? Hij vroeg waar wij aan zaten te denken. Hierop antwoordden wij dat ze bijvoorbeeld de overgebleven embryo misschien kosteloos voor ons zouden kunnen laten invriezen, ook al was de kans klein dat deze het tot dag 5 zou redden. Dit kon Umit niet beloven, omdat dit iets was dat de kliniek (Vita Altera) betaalt. We kregen dus helaas niet veel klaargespeeld in dit gesprek. Uiteindelijk hebben we wel bepaalde andere kleine kosten niet meer hoeven te betalen (zoals de assisted hatching die op dag 3 nodig is) en zouden ze de teller weer op 2 jaar zetten wanneer ze de ingevroren embryo van het Kolan naar Vita Altera zouden hebben overgeplaatst. Toch bleef het een beetje wrang, maar goed, we moesten ons nu maar vooral op de goede afloop focussen en dit zware emotionele gevoel van dit gesprek van ons afschudden.

Terug in de kamer bij Carla konden we rustig onze spullen inpakken. Hakan kwam ons de medicatie brengen die Carla vanaf dat moment weer nodig zou hebben. Helaas waren de hormoonpleisters die Carla nodig had op heel Cyprus niet meer verkrijgbaar. Gelukkig had ze er nog een aantal over en konden we het daarmee uithouden tot precies de dag dat we weer in Nederland aankwamen. We bedachten dat de ouders van Milan misschien wel deze pleisters zouden kunnen ophalen bij de apotheek in Nederland en deze aan Carla konden meegeven als ze ons toch zouden ophalen van het vliegveld. We hadden hiervoor wel een nieuw recept nodig van de kliniek en hiervoor konden we contact opnemen met Julie (de vrouw van Umit en net als hij manager/eigenaar van Team Miracle). Zij zou vanaf dat moment het contact met ons onderhouden, in de plaats van Nicole. Weer veel geregel!

Eenmaal terug in het hotel ging Carla rusten op haar hotelkamer en gingen wij de hormoonpleisters regelen. We belden hiervoor weer met vruchtbaarheidskliniek Nij Geertgen, omdat zij ons de vorige keer ook al zo begripvol hadden geholpen bij de echo van Annet. We wisten dat zij een eigen apotheek hadden. Het was gelukkig mogelijk om het recept vanuit Cyprus naar hen te mailen en de hormoonpleisters op te laten halen door Milan’s ouders. We hadden al via de mail gevraagd of Julie zo snel mogelijk het recept kon klaarmaken, maar we hadden (voor de verandering) maar weer geen antwoord terug. Ook in de appgroep van Team Miracle hadden we gevraagd of men dit zo snel mogelijk kon doen. We probeerden Julie in de avond ook nog te bellen, maar kregen geen gehoor.

De volgende dag (dag 10) hadden we nog steeds geen recept ontvangen. We realiseerden ons dat we die dag echt het recept moesten hebben, om alles nog geregeld te krijgen qua levertijd etc. We probeerden Julie dus nogmaals te bellen. Toen bleek ze ons nummer zowaar te hebben geblokkeerd… “Nou lekker dan…!” Met Nicole hadden we meestal wel binnen een paar uur antwoord, dus Julie leek nu nog niet echt een verbetering te zijn…

Wordt vervolgd!