Terug uit Cyprus hadden we nog een paar dagen vrij van ons werk om van onze intensieve reis bij te komen. Dat hadden we de vorige keer niet gedaan (we waren heel snel weer gaan werken) en die vrije dagen waren nu toch wel erg fijn! We wandelden door de stad, spraken af met familie, en hadden vooral tijd om samen weer om te schakelen naar het gewone leven. Cyprus voelde op de een of andere manier als een onwerkelijk iets, zo ontzettend anders dan ons gebruikelijke leven, bijna een droom, alsof het niet echt was gebeurd. Zo’n gek idee dat je enkele dagen geleden nog drie “mini-baby’s” hebt laten terugplaatsen in de baarmoeder van een vrouw die nu aan de andere kant van Nederland is. Eigenlijk te bizar voor woorden. We voelden ons erg bevoorrecht dat we dit hadden meegemaakt en op het punt waren waar we op dat moment waren.
We konden natuurlijk ook niet wachten tot het zover was om eindelijk te gaan testen. We hadden er eigenlijk wel een goed gevoel bij. Zeker gezien alle ingewikkelde stappen die we dit keer hadden doorlopen, waarbij alles uiteindelijk toch relatief goed was afgelopen. Het voelde in dat opzicht als een zekere overwinning dat we het geheel in zo’n goede banen hadden kunnen leiden, kunnen organiseren. Plus: de vorige keer waren we ook initieel zwanger. “Dat zou dan nu toch ook wel minstens zo zijn?”
Deze keer hoefden we overigens ook niet meer om de drie dagen naar Carla af te reizen om hormoonspuiten te zetten in haar spier. Deze waren niet zo goed bevallen voor Carla en daardoor vervangen door spuiten die ze (dagelijks) zelf kon zetten onder de huid. Het was voor ons dus enkel en alleen afwachten en duimen… Meer hoefden en konden we niet doen. Dus probeerden we zoveel mogelijk afleiding te zoeken met ons werk en ons sociale leven. Qua sociale leven hadden we dit keer overigens het moment van onze Cyprusreis alleen tegen onze allerbeste vrienden en onze directe familie verteld. De rest van onze omgeving wist alleen dat we nog een tweede poging zouden gaan doen, maar niet precies wanneer. We hadden van de eerste poging geleerd dat veel mensen vertellen wanneer je precies gaat, niet alleen meer steun betekent, maar ook minder “vrijheid” rondom het wel of niet vertellen van bepaalde dingen. Denk aan het updaten rondom belangrijke momenten tijdens de reis (eicelpunctie en embryo transfer) maar ook de uitkomst van de zwangerschapstest. Mensen vragen daar toch telkens naar, begrijpelijk en heel lief ook. We vonden het prettiger om deze momenten nu voor de meeste mensen zelf te kunnen bepalen, maar de “inner circle” kun je natuurlijk niet in het ongewis laten.
Wat betreft het testen waren we wel een beetje in de war met wanneer we dit nu konden gaan doen. Bij een dag 5 embryo transfer zou je na 10 dagen in het bloed kunnen testen en vanaf dag 12 in de urine. Was dit nu ook hetzelfde bij deze dag 3 embryo transfer? Gelukkig konden we met Dr. Vedat appen en antwoordde hij weer gauw terug. Hij adviseerde om een bloedtest 12 dagen na de embryo transfer te doen, vanwege de dag 3 embryo transfer. De groei loopt immers 2 dagen achter en het duurt dus ook 2 dagen langer voordat je op het punt bent dat het HCG-hormoon zodanig hoog is dat je het betrouwbaar kunt meten. Maar helaas, deze dag 12 viel voor ons in het weekend, op zaterdag… De urinetest-dag (dag 14) lag op maandag. Vorige keer was het ook al lastig voor ons geweest om een testmoment te plannen, omdat het toen precies op Hemelvaartsdag viel. Zie onze eerdere blog. Het is trouwens niet aan te raden om een dag eerder te testen, omdat je dan vals-negatief zou kunnen testen, een onnodige teleurstelling. Dilemma weer…
Dr. Vedat vertelde ons ook nog dat (in ons geval) de HCG-waarde vanaf dag 12 boven de 5 U/ml zou moeten liggen voor elke embryo die op dat moment nog leeft. Dus bij 1 embryo: minimaal 5 U/ml. 2 embryo’s: minimaal 10 U/ml. 3 embryo’s: minimaal 15 U/ml. We gingen op zoek naar de gevoeligheid van urinetesten. We zagen dat deze varieert van 6,3 tot 25 U/ml. De vorige keer, toen we een bloedtest uitvoerden op dag 13, zat onze HCG al op 388 U/ml. Al was het toen weliswaar een dag 5 embryo transfer. Maar toch, dan zouden we de HCG deze keer toch ook gemakkelijk moeten kunnen detecteren met een urinetest?! We besloten dan ook om toch op zondag 9 december 2018 (dag 13 na de embryo transfer) te gaan testen met een urinetest.
Met een extra gevoelige zwangerschapstest (geschikt voor vroege detectie van een zwangerschap) van het Kruidvat in de aanslag reden we die zondag naar Carla. Het was een lange autorit. Zoals jullie weten is de autorit naar Carla altijd een heel eind, maar het voelde dit keer natuurlijk extra lang: we waren zo benieuwd en gespannen! Toen we bij haar arriveerden, dronken we eerst gauw een kop thee. Carla kon, net als wij, gelukkig ook niet wachten om te testen en stelde voor om deze dus maar snel te gaan uitvoeren. Ze had zelf ook nog een zwangerschapstest in huis en deze gebruikten we dan ook eerst. Op de gebruiksaanwijzing stond dat we deze een paar seconden in de urine moesten houden en daarna 2 minuten laten ontwikkelen. De vorige keer knalde het streepje er overigens al binnen een paar seconden vanaf. We waren erg hoopvol gestemd, maar tegelijkertijd beseften we ook dat het net zo goed kon zijn dat hij nu negatief was…
Daar gingen we dan. In de eerste minuut gebeurde er niet zoveel… “Oké, dit is geen knaller zoals de vorige keer, maar misschien hebben de dag 3 embryo’s een wat tragere start gehad?” We wachtten dus verder af. Het waren twee hele lange minuten… Er gebeurde tot ons verdriet helemaal niets in het testvenster… Ook niet eens een vaag onduidelijk streepje… Dit kan niet waar zijn! We gingen op zoek naar een uitweg. Op de bijsluiter zagen we dat deze test vanaf 25 U/ml kon detecteren. De test die wij mee hadden gebracht detecteerde vanaf 6,3 U/ml. We besloten deze dus ook nog maar te proberen. Maar helaas, onze bedachte uitweg, ons “excuus” bleek niet te kloppen. Hetzelfde scenario herhaalde zich opnieuw… Negatiever kon eigenlijk niet… Niet eens zwanger?! Dit was echt wel de domper van het jaar… Een echte anticlimax. Hoe dan? De embryo’s zagen er goed uit voor dag 3 en de transfer was toch goed gegaan? Maarja, we wisten ook: daarna zijn er nog zoveel andere factoren die het alsnog kunnen doen laten mis gaan. Innesteling, zelfstandig in de baarmoeder doorgroeien, etc. Maar toch. 3 embryo’s! En niet eens eentje die was blijven zitten!
Een en al vragen, een en al ongeloof en teleurstelling. En dan realiseer je je ineens dat dit onze laatste kans was geweest. Dit was het… Een intens verdrietig moment. Carla was ook erg verdrietig. Ook zij had er een goed gevoel over gehad van tevoren. Ongelooflijk…
Dit was het dan…