Hallo iedereen!
Na twee intense Cyprus-reizen was het tijd voor iets nieuws. We hadden ons weer laten horen op de Facebookpagina. Toch bleef Cyprus ons achtervolgen. We hadden immers nog twee embryo’s liggen in twee verschillende klinieken. Tijdens onze laatste Cyprus-reis was het niet gelukt om de embryo van Kolan te verplaatsen naar Vita Altera, tot onze grote frustratie.
Tijdens ons laatste face-to-face gesprek in November 2018 met Umit (de directeur) hadden we hier ons ongenoegen nogmaals over geuit en werd ons beloofd dat de embryo binnen twee weken wel naar Vita Altera verplaatst zouden worden.
Maar helaas, het was inmiddels januari 2019 geweest en nog steeds hadden we niets gehoord. Julie, onze nieuwe coördinator vanuit Team Miracle, bedacht ons op dat moment ook nog maar eens te mailen wat eigenlijk de uitslag was van onze zwangerschapstest… In dezelfde mail herinnerde ze ons er ook aan dat er nog invrieskosten openstonden van onze laatste embryo. “Pardon?! Zouden jullie niet eens eerst regelen dat onze embryo’s in ieder geval weer bij elkaar zijn, voordat we weer gaan betalen?” dachten wij. Julie pakte het hard aan en vertelde dat de embryo binnen een paar dagen vernietigd zouden worden als ze geen betaling van ons zou ontvangen. We stonden dus weer met onze rug tegen de muur. Julie vertelde later dat Umit geen herinnering had aan de belofte om de embryo te verplaatsen. Daarnaast hadden ze nog officiële toestemming nodig van een bepaald ministerie, om dit te kunnen regelen. Hiervoor had ze onze paspoorten en een handgeschreven brief met toestemming en handtekeningen nodig. Deze formulieren hadden we echter al ingevuld op de dag van de eicel collectie in November 2018!
Na weer anderhalve maand radiostilte hoorden we dan eindelijk dat het ministerie zou gaan overleggen op 8 maart. Op 6 maart kregen we echter al een appje van Umit dat de embryo succesvol was overgeplaatst, met een foto van het “rietje” waarin de embryo zat ingevroren. Hier zagen we onze namen herkenbaar op staan en dit gaf ons een geruststellend gevoel. Hoe dit nu verder zat met dat ministerie, bleef een mysterie. Heel vaag allemaal. Maar dit zou nog niet onze gekste ervaring zijn met Team Miracle helaas…
Om deze blog met een positieve noot te eindigen, hadden we rond deze tijd ook een leuk berichtje via Facebook ontvangen. Een bericht van een vrouw genaamd Loes van eind dertig, die al een keer eerder draagmoeder was geweest en nu opnieuw laag-technologisch draagmoederschap overwoog. Haar telefoonnummer stond in het bericht en we stuurden haar direct een appje. Met haar toestemming maakten we een groepsapp aan, waaraan naast wij tweeën en Loes, ook haar vrouw, Hanne, werd toegevoegd. Op die manier kon iedereen vanaf het begin goed met elkaar communiceren. Loes waarschuwde ons wel meteen dat ze een nieuw traject overwoog, maar dat ze ons echt nog niet meteen valse hoop wou geven. Ze was nog in een oriëntatie fase.
De volgende keer zullen we meer over dit contact vertellen!
Liefs, M & P.
De namen Loes en Hanne zijn gefingeerd.