Beste lezers,
In onze vorige blog vertelden we jullie dat advocate Nicoline Grijmans ons helaas niet goed verder kon helpen en ons doorverwees naar Wilma Eusman. Zij is voor velen in de draagmoeder/kinderwens-wereld een bekende. Daardoor waren we bang dat zij erg druk zou zijn, dus we probeerden gauw een afspraak met haar te maken. Waar we al bang voor waren, kwam ook daadwerkelijk uit: door haar drukte en geplande zomervakantie, konden we pas anderhalve maand later terecht. Dat was wel een tegenvaller! Want er moest waarschijnlijk nog heel veel geregeld worden! Niet wetende hoe complex het daadwerkelijk ging worden…
De maand juli 2019 begon met een historische doorbraak: “rechten draagmoeders en wensouders voortaan direct vastgelegd”. Het kabinet wil dat al vóór de geboorte helder moet zijn wie de ouders zijn. De afspraken tussen draagmoeder en wensouders moeten al voor de bevruchting worden vastgelegd en bij een verzoek aan de rechter worden voorgelegd. Op de geboorteakte komen de namen van de wensouders te staan en niet die van de draagmoeder. Dit was mooi nieuws, maar al snel kwamen we erachter dat de draagmoeder in Nederland moet wonen en de Nederlandse nationaliteit moet hebben. Loes had wel de Nederlandse nationaliteit, maar woonde helaas niet in Nederland. Het ging dus helaas niet voor ons op. Het bericht voelde daarom ook wat dubbel. Mooi dat het eindelijk vooruit gaat in de wetgeving, maar tegelijkertijd zijn wij wéér degenen die achter het net vissen. Loes had het bericht ook gelezen en voelde zich er een beetje onzeker door. Dit omdat ze dacht dat wij misschien nu wel naar iemand anders op zoek zouden willen gaan, iemand uit Nederland. We stelden haar erin gerust dat we dat natuurlijk niet zomaar gingen doen. Deze wet stond immers ook nog in de kinderschoenen en moest nog van kracht worden. En we hebben natuurlijk ook niet weer zomaar iemand gevonden waar we zo’n goede klik mee hebben en óók in Nederland woont.
Begin augustus hadden we onze afspraak met Wilma Eusman op haar advocatenkantoor in Amsterdam. Deze was op loopafstand van het centraal station. Eenmaal in de straat aangekomen, waren we op zoek naar een statig advocatenpand. Maar dat was niet het geval: het kantoor was gevestigd onder een appartementengebouw. Aan de binnenkant zag het er ook wat gedateerd uit. Dat voelde op zich ook wel weer goed, dat er niet onnodig veel geld in dat soort uiterlijkheden wordt gepompt, maar hopelijk in belangrijkere zaken. Nadat we even hadden gewacht, konden we al snel meelopen naar het kantoor van Wilma, waar we begonnen met het uitleggen van onze situatie. Met de ervaring die Wilma als advocate heeft, hadden we niet echt verwacht dat onze situatie toch nieuw voor haar zou zijn. Ze is erg van het hardop denken, en zo konden we ook meegaan in haar gedachteproces. Hierdoor duurt het ook wel allemaal wat langer hebben we het idee en dat zijn natuurlijk wel uren die ze allemaal rekent. En dat is zeker geen kattenpis! Op het eind waren we wel positief gestemd: ze zag wel mogelijkheden om het geheel juridisch te gaan regelen, vooral omdat Loes de Nederlandse nationaliteit draagt. De belangrijkste punten waar we nu mee aan de slag konden gaan, waren:
- Beide stellen gaan een persoonlijke brief schrijven met de beweegredenen waarom ze dit traject willen aangaan, een brief gericht aan het toekomstige kind. Dit zou tijdens het juridische proces de persoonlijke kant aan de rechter kunnen tonen.
- De checklist die we al hadden doorgenomen en uitgewerkt, gaan we overgieten in een officiëlere overeenkomst, die we uiteindelijk met z’n allen kunnen gaan tekenen.
- Er zou ook een onafhankelijke (Belgische) advocaat nodig zijn voor Loes en Hanne, waarmee zij ook onafhankelijk advies kunnen inwinnen en de overeenkomst kunnen bespreken. Hier had Wilma al wat ideeën voor, die ze ons per e-mail zou aandragen.
Met deze punten konden we de komende tijd weer flink mee aan de slag!
De week voordat we met Wilma hadden afgesproken, werden we opgeschrikt door een bericht van Dr. Vedat die ons uit het niets belde. De pleuris zou zijn uitgebroken bij Team Miracle in Vita Altera IVF kliniek. Dr. Vedat vertelde dat hij daar niet meer werkte, omdat hij het totaal niet eens was met de manier waarop Team Miracle daar bepaalde patiënten wilde blijven behandelen, terwijl het in zijn ogen geen zin meer had, of er iets anders moest gebeuren. Team Miracle zou alleen maar op het geld uit zijn en weinig oog hebben voor de belangen van de patiënt zelf. Dit was wel echt heftig nieuws voor ons, want we dachten nu eens eindelijk te weten waar we aan toe zouden zijn tijdens onze volgende en hopelijk laatste Cyprus reis. Ongeveer een week later kregen we ook van Julie te horen (van Team Miracle) dat Dr. Vedat daar niet meer werkte, vanwege een “clash of personality issues”. Inmiddels had men ook al een nieuwe gynaecoloog in de arm genomen, genaamd Dr. Enver. Ons onderbuiksgevoel vertelde ons dat we niet bij Team Miracle moesten blijven, maar Dr. Vedat achterna moesten gaan, die inmiddels alweer aan het werk was bij een nieuwe kliniek: EurocareIVF. Deze kliniek kwam ons bekend voor, want tijdens onze oriëntatiefase waren we deze kliniek ook al tegengekomen en hadden we met patiënt coördinator Sherry gesproken. Deze hebben wij overigens destijds niet beschreven in de blog, omdat het anders te ingewikkeld ging worden. We hadden destijds wel een goed gevoel gehad bij Sherry, alleen hadden we o.a. qua uitstraling van de website een beter gevoel bij Team Miracle. We communiceerden naar Julie dat we er in ieder geval over gingen nadenken, omdat we de eventuele overstap ook graag met Carla wilden bespreken. Carla liet aan ons weten dat het haar niet zo heel veel zou uitmaken en dat ze onze inschatting het meeste vertrouwde. Het zou natuurlijk ook weer een flinke kluif worden om onze laatste twee ingevroren embryo’s te gaan vervoeren naar weer een nieuwe kliniek. Want hier is natuurlijk de volledige medewerking van Team Miracle voor nodig. Zouden ze dit wel willen gaan doen?
Hierover de volgende keer meer…
Groetjes! Milan & Pieter