Beste lezers,
We zaten in de nasleep van onze derde Cyprus reis, waarbij we een flinke domper te verwerken hadden gekregen, maar we waren vastbesloten er toch weer tegenaan te gaan. Carla had nog een flinke ongesteldheid gehad, in tegenstelling tot hetgeen Dr. Vedat voorspeld had. Hij dacht namelijk dat de menstruatie misschien wel uit zou blijven (op basis van wat hij op de echobeelden gezien had qua baarmoederslijmvlies). We zouden aan het einde van de week weer met Carla contacten om te peilen wat haar gevoelens en gedachtes waren over een eventuele vierde poging. Loes liet ons al gauw weten dat ze wel onder de indruk was van de wetenschappelijke bronnen en de medicatieschema’s die we haar gestuurd hadden, maar dat het haar toch niet afschrok en ze het echt voor ons zou willen doen. Dat was heel fijn om te horen en ontzettend lief van haar! Wat hadden we toch soms ook een geluk!
Een paar dagen later belden we met Carla. Zij voelde zich gelukkig alweer beter dan eerder. Of het nu aan de medicatie of aan een buikgriep lag, is nooit duidelijk geworden helaas. Carla vertelde dat ze er wel tegenop zag om het nogmaals te doen, maar dat ze het tegelijkertijd echt zonde zou vinden als de embryo’s niet meer benut zouden worden. Wel had ze echt sterk de voorkeur dat Loes het zou doen in plaats van haar. Ze zou zich dan ook absoluut niet gepasseerd voelen, vertelde ze. Toen vertelden we haar dat Loes er nog steeds positief tegenover stond, na het zien van de risico’s en medicatieschema’s, maar dat ze wel nog medische check-ups moest ondergaan voordat we echt zouden weten of het met haar mogelijk zou zijn. Carla gaf aan dat ze graag als het ware “stand-by” wilde blijven staan tot die tijd. Het gaf ons een veilig gevoel dat we nog steeds allerlei opties hadden!
Ondertussen hadden wij (eindelijk!) een e-mail ontvangen van advocaat Wilma Eusman, waarin ze een aantal Belgische advocaten aanraadde die ervaring hebben met kinderen uit regenbooggezinnen en met draagmoederschap. Uiteindelijk koos Loes voor Veronique van Asch uit Gent en daar zou ze aan het einde van september 2019 een afspraak mee hebben. Fijn dat alles weer aan het rollen was.
Maar nu was het eerst eens tijd voor onszelf! Om op vakantie te gaan voor het eerst in jaren. Twee Spaanse collega’s van Pieter zouden namelijk gaan trouwen op Ibiza en hier waren een hoop collega’s voor uitgenodigd. Eén week voor de bruiloft reisden we af naar Ibiza om er een vakantieweekje aan vast te plakken. We waren nog nooit op Ibiza geweest en we wisten ook niet zo goed wat we ervan moesten verwachten. Het heeft een erg groot feest-imago natuurlijk, maar het eiland was echt prachtig en er waren zoveel mooie plekjes om de zonsondergang te bekijken en stranden om te relaxen. Echt een grote tegenstelling met Cyprus, waar we die week daarvoor nog waren. Het was een heerlijke uitlaatklep. We probeerden even zo min mogelijk aan “draagmoeder dingen” te doen en te denken, maar zo af en toe moest er wel even iets in gang worden gezet. Zo moesten we nog op zoek naar in een privékliniek voor een gynaecologische echo voor Loes, want in het ziekenhuis waar Loes bekend was, was pas plek in november. We vonden een kliniek in Maastricht. Op de dag van de bruiloft zou de eigenlijke zwangerschapstestdag zijn en dat was wel even een gek moment. Maar het had anderzijds ook een extreem depressief moment of juist een uiterst euforisch moment kunnen zijn. Het was een erg mooie dag geworden, met een prachtige bruiloft op een klif bij zonsondergang en een knallend feest op het strand.
Twee dagen daarna was het alweer tijd om naar huis te gaan. Dat was ook de dag dat Loes de afspraak had met de Belgische advocate Veronique van Asch. Loes vertelde ons dat het een ingewikkelde zaak zou worden. De erkenning van de biologische vader zou geen probleem zijn, maar de erkenning van de tweede vader wel omdat het om twee verschillende landen gaat. Een woonadres in België voor ons zou dan een uitkomst bieden, want het zou dan wel via binnenlandse adoptie geregeld kunnen worden. Dat vonden we wel erg ingewikkeld klinken… Veronique ging een officiële brief opstellen en contact opnemen met Wilma. Daarbovenop vertelde Veronique ook nog dat we vooral géén overeenkomst moesten maken, want dat zou in België als een rode lap op een stier werken. Dat laatste vonden we heel raar. In onze ogen geeft een overeenkomst juist aan dat je er goed over hebt nagedacht samen en er niet zomaar klakkeloos aan begint. Een aantal dagen later stond helaas niet de verwachte samenvatting in de mail van Veronique, maar meer een soort bevestiging van hun gesprek. We moesten het op dat moment maar doen met de informatie die we van Loes hadden gekregen en het contact tussen de twee advocaten maar afwachten. Maar zoals we nog heel vaak gaan meemaken met de advocaten, hoorden we wekenlang niets…
Volgende keer meer.