Lieve lezers,
Onze inmiddels vierde Cyprusreis stond voor de deur, we vonden het toch weer erg spannend. Maar we zaten ondertussen ook nog steeds gespannen te wachten op het overleg tussen onze twee advocaten. Dat schoot steeds maar niet op helaas. Het adviesgesprek tussen Loes en advocate Veronique was al eind september geweest. Veronique’s advies was uiteindelijk pas halverwege oktober verstuurd naar onze advocate Wilma. Na herhaaldelijk bellen naar Wilma kregen we telkens het antwoord dat ze zou gaan bellen: “eind deze week bel ik”, “ik zal begin volgende week bellen” en “ik zal morgen bellen”. De frustratie liep hoog bij ons op, zoals je je wel kunt voorstellen na al die loze beloftes… Nadat ze ons had verteld dat ze de volgende dag met Veronique zou bellen, kregen we een week later eindelijk een mail dat ze daadwerkelijk gebeld had en bovendien hun gezamenlijke advies. Hierin benoemde Wilma ook wel dat dit bericht er “eindelijk” was en er stonden excuses aan het einde van de brief, dus ze begreep onze frustratie gelukkig wel. Hopelijk op naar verbetering (maar niet heus, zo weten we nu)…
In de brief stonden verschillende kopjes hoe we het juridische ouderschap en gezag bij ons zouden kunnen krijgen. Via het afstammingsrecht zouden we het juridisch ouderschap bij één van ons kunnen krijgen en het meemoederschap van Hanne kunnen betwisten. Het betwisten van het meemoederschap was volgens Veronique namelijk wel een paar keer gelukt bij zwangerschappen waarbij er ook een feritiliteitskliniek aan te pas was gekomen. Veronique dacht dat als het kind door middel van zelfinseminatie tot stand zou komen, het daarmee ook wel zou moeten kunnen lukken. Verder stonden er nog zaken in de brief zoals: erkenning in Nederland van een Belgische beslissing, adoptie door de andere wensouder, gezag, ziektekostenverzekering en draagmoederovereenkomst. Veel om weer te begrijpen, te laten bezinken en nu ook weer bij het schrijven van deze blog goed om bij stil te staan.
In de afgelopen maanden waren we zelf al erg veel met de overeenkomst beziggeweest, omdat deze volgens Wilma wel echt nodig was voor de kinderbescherming en om het rechtsproces in Nederland te vergemakkelijken. Zo zei Wilma over de overeenkomst:
“Een aantal bepalingen zijn naar Nederlands recht niet afdwingbaar, maar ik ben een groot voorstander van het samen op papier zetten van de afspraken, zodat alle betrokkenen weten waar ze instappen. Bovendien weten derden (bv. een rechter) dan later wat jullie uitgangspunt was. De Staatscommissie Herijking Ouderschap beveelt een overeenkomst aan en de Minister van Justitie heeft in zijn brief van 12 juli 2019 deze aanbeveling overgenomen en gezegd dat hij met wetgeving gaat komen in overeenstemming met deze aanbevelingen. Dat betekent dat straks de overeenkomst verplicht wordt”.
Zoals we al eerder zeiden, moesten we dit juist niet doen voor het Belgische rechtssysteem, want dat zou juist als “een rode lap voor een stier” werken, volgens Veronique. Wilma had ook een paar keer gekeken naar onze conceptovereenkomst, maar ook hierbij hadden we het gevoel dat het voor geen meter opschoot. Wilma had namelijk (als ze überhaupt al antwoordde) telkens zoveel aanmerkingen op onze overeenkomst en gooide daarbij zoveel ballen in de lucht, dat we met elk punt steeds weer veel uitzoekwerk hadden. Wij hadden juist het idee dat ze ons wel wat gerichter met bepaalde dingen zou kunnen helpen zoals potentiële opties voorleggen, in plaats van zeggen “denk hier goed over na”. Hierdoor hadden wij er telkens uren denk- en uitzoekwerk aan.
Het advies van Wilma en Veronique hadden we weer zo gauw mogelijk in onze conceptovereenkomst verwerk, zodat we deze weer naar Wilma voor feedback konden sturen. Deze keer zetten wij daar expliciet in de mail bij dat wanneer bepaalde formuleringen niet mochten kloppen of wanneer Wilma deze liever anders zou zien, ze deze direct zelf mocht aanpassen. Ook vroegen we of ze nog andere belangrijke punten zag die we moesten doorlopen en dat we het heel fijn zouden vinden als zij ons hierin de weg zou wijzen.
We hoopten hier ook weer snel antwoord op te krijgen, niet wetende dat het meer dan een maand zou duren voordat we weer wat te horen kregen… In de tussentijd was het tijd om naar Cyprus te gaan. Hier zullen we onze volgende blog aan wijden!
Liefs!