Month: July 2020

Onze draagmoederschapsovereenkomst was eindelijk compleet en we konden nu dan ook met een gerust hart van start met het laag-technologische draagmoederschapstraject. We hadden de afgelopen maanden, vóór Cyprus, de cyclus van Loes bijgehouden. Deze was helaas wat onregelmatig en over het algemeen ook wat langer dan de gemiddelde 28 dagen. Ovulatietesten hadden bij Loes in het verleden niet goed gewerkt. Ze voelt over het algemeen precies aan wanneer ze ovuleert door verschillende tekenen, zoals libido en op een gegeven moment steken in haar buik. Bij haar vorige draagmoederschapstraject kon ze heel goed op deze tekenen varen en stemde ze zo de inseminaties erop af. Dat kon toen ook makkelijk, omdat de wensouders niet ver van haar af wonen. Echter, wij wonen op bijna 2 uur rijafstand van Loes en kunnen helaas niet zomaar en niet al te snel op en neer komen. Daarom hadden we al eerder besloten om toch de ovulatietesten te gaan proberen. In september 2019 had Loes deze ovulatietesten al eens uitgevoerd vanaf dag 12 van de cyclus. De test werd toen op dag 20 positief en de volgende dag voelde ze ook daadwerkelijk steken in haar buik. Dat was een goed teken voor ons! Na wat lezen op het internet kwamen we erachter dat sperma 3 tot 5 dagen kan overleven in het lichaam. Wanneer de ovulatietest positief is, duurt het 20-48 uur tot de eisprong. En wanneer de eicel is “gesprongen”, kan deze tot 12 uur overleven vóór de bevruchting. We dachten dat het ovulatiegevoel met steken betekent dat de eicel dan ook vrijkomt, maar dat is niet per se zo. Het kan ook betekenen dat de eicel aan het groeien is en daardoor de stekende pijn veroorzaakt. Het kan dan dus nog even duren voordat de eicel daadwerkelijk vrijkomt. Daarnaast duurt het over het algemeen ongeveer 14 dagen vanaf ovulatie tot menstruatie bij alle vrouwen, ongeacht een onregelmatige cyclus of niet. Daarmee hadden we uitgerekend dat de ovulatie bij Loes tussen dag 16 en dag 21 van de cyclus plaatsvindt. Dat gaf al wat meer houvast.

We besloten daarom maar eens eerst een positieve ovulatietest af te wachten voordat we wat gingen proberen. Vanaf dag 13 van de cyclus zijn we in december 2019, vlak voor de kerst, begonnen met testen. We hoopten niet dat de ovulatie rond de kerst zou zijn, in verband met familieverplichtingen aan beide kanten, maar als het zo was, gingen we daar natuurlijk op proberen in te spelen. We waren rond kerst en oud & nieuw ook een paar keer in Roermond, bij familie en vrienden van Pieter. Als we dan zouden moeten insemineren, scheelde dat al zeker een uur rijden naar Loes in België!

Het streepje op de ovulatietest was in het begin nog niet in de verste verte te herkennen. Met de kerst (dag 17) begon er een licht streepje op te komen. Maar een test kan pas als positief beschouwd worden als het teststreepje even duidelijk (of duidelijker) is dan het controlestreepje. We dachten daarom dat het één van de volgende dagen wel duidelijker zou worden! Maar helaas, een positieve ovulatietest liet toch wat langer op zich wachten dan we gedacht hadden. Zelfs op oudjaarsdag (dag 23) was het streepje nog steeds licht. Dit begonnen we wel apart te vinden…

Gelukkig nieuwjaar! Dat ons kindje in 2020 geboren mag worden! Dit leek ons zo’n mooi jaar (nog niet wetende wat dit jaar uiteindelijk zou brengen voor de hele wereld!)… Loes vertelde in de ochtend van nieuwjaarsdag dat ze wel steken in haar buik begon te voelen, maar de ovulatietest was en bleef alsnog negatief gek genoeg… We besloten toch dit moment aan te grijpen en op nieuwjaarsdag naar België te rijden voor de eerste inseminatie! Gelukkig hadden we zelf oud & nieuw niet al te gek gevierd en hadden we hier volop energie voor! We vonden dit ook wel een hele mooie symbolische dag om te starten. Je zou bijna gaan denken dat er nu toch een wonder voor ons was weggelegd!

Het insemineren ging verder prima. Loes had dit immers eerder gedaan, dus we hadden het volste vertrouwen in haar. We besloten verder niet te insemineren voordat de ovulatietest toch nog positief zou worden de komende dagen, maar ook deze dagen bleef de test negatief. In overleg besloten we het dus dan hier maar bij te houden voor deze maand, omdat het zeer onwaarschijnlijk was dat de eicel nog zou leven als Loes daadwerkelijk op nieuwjaarsdag de eisprong had gehad (baserende op de buikkrampen). We probeerden nog een uitleg te zoeken voor de negatieve ovulatietesten terwijl Loes dus wel een duidelijk eisprong had gevoeld. Hetgeen in ons opkwam was de vele medicatie die Loes had genomen voor het Cyprus traject, één maand daarvoor. Sinds het nemen van die medicatie voelde Loes zich namelijk nog steeds wat misselijk in de ochtend, dus deze medicatie zou nog zeker invloed kunnen hebben op meerdere dingen, dachten we, dus wellicht ook op de testen.

We gingen er maar het beste van hopen! Fingers crossed!

In één van onze voorgaande blogs vertelden we dat we allerhande gedoe met onze advocaten hadden. Begin november 2019 hadden we één van de laatste versies van de draagmoederschapsovereenkomst naar onze advocate Wilma Eusman gestuurd voor input en verbetering. Na weer een aantal keren bellen, waarbij we weer te horen kregen “eind deze week stuur ik bericht”, “ik zal begin volgende week berichten” en “ik zal morgen een bericht sturen”, kregen we zo’n 5 weken later eindelijk een email… In de mail stond dat ze de overeenkomst alsnog niet geheel had gereviseerd omdat ze hier en daar nog wat vraagtekens had en ze stelde voor om hierover die week nog te bellen. Op dat moment hadden we net een dagje uit bij een wellnesscentrum, dat we cadeau hadden gekregen van vrienden om even te kunnen ontsnappen en op te laden. Toch konden we het niet laten om alvast naar de opmerkingen in de overeenkomst op onze telefoon te kijken. Voor ons waren de opmerkingen echter inkoppertjes en we besloten Wilma direct terug te gaan bellen terwijl we in het wellnesscentrum zaten. We wilden dit niet nog langer laten wachten en de rest van de week waren wij niet beschikbaar tijdens kantooruren vanwege ons werk.

Gelukkig kregen we Wilma direct te pakken aan de telefoon. Ze bood haar excuses aan voor de stroeve en vertraagde communicatie van de afgelopen maanden. We konden de laatste vraagtekens meteen met haar doornemen en oplossen. Ze beloofde ons de laatste punten te verwerken en ons morgen of de dag daarna, de laatste dagen voor haar kerstvakantie, de definitieve overeenkomst te sturen, die we dan vervolgens konden gaan tekenen met Loes en Hanne. We waren opgelucht dat we dit meteen hadden kunnen afhandelen en dat we de overeenkomst gauw tegemoet konden zien.

Maar helaas, niets was minder waar… Vrijdagavond zaten we onze e-mail in de gaten te houden in de hoop een geheel gereviseerde overeenkomst te kunnen aantreffen, voordat Wilma op vakantie zou zijn. “Laten we nog maar even tot morgen afwachten, misschien komt het toch nog…” Maar ook dat niet helaas. De volgende ochtend besloten we maar weer een e-mail te versturen met o.a.:

“Wij zijn beide op ons werk gewend om – als we een belofte om welke reden dan ook niet kunnen nakomen – dit op z’n minst even te laten weten aan onze patiënten/collega’s. We zouden het erg waarderen als we dit ook van jou mogen verwachten. Aangezien we waarschijnlijk nog een lange juridische weg met elkaar te bewandelen hebben, hoop ik echt dat we samen ook in deze onderlinge communicatie en bejegening een weg kunnen gaan vinden… We horen graag van je hoe jij dit ziet.”

Maandagavond werd onze mail beantwoord met de gereviseerde draagmoederschapsovereenkomst. De boodschap was dat we gelijk hadden en dat het omwerken van onze overeenkomst aanzienlijk meer werk was geweest dan ze had ingeschat. Er waren nog een aantal kleine dingen die nog om opheldering vroegen, maar deze konden we zelf nog oplossen die avond. Hiermee was de overeenkomst dan eindelijk klaar. Dat was al een hele bevalling! Gelukkig zaten we met Loes en Hanne super op één lijn en heeft het daar in ieder geval niet aan gelegen.

Onze laatste Cyprus reis was inmiddels alweer een maand geleden. We hadden allemaal goede moed om er nu laagtechnologisch voor te gaan. We besloten om er in die december maand dan ook direct voor te gaan en ovulatietesten te gaan uitvoeren.

Hierover de volgende keer meer!

Liefs, Milan & Pieter

Hoi lezers,

We gaan in deze blog weer verder met onze vierde Cyprus reis. Loes was inmiddels weg voor de terugplaatsing. Spannend zeg! Na een tijdje gewacht te hebben, mochten wij naar Loes toe in een klein kamertje waar ze op bed lag onder een deken. Ze was opgelucht dat het voor nu klaar was. Rond 3 uur ‘s middags was ze dus zwanger 😉 Ze hadden wel flink op haar volle blaas moeten drukken om de terugplaatsing goed uit te voeren en dat was erg oncomfortabel geweest, zei Loes. Na een uurtje uitgerust te hebben, konden we weer vertrekken en werden we naar ons hotel gebracht waar we weer verder konden uitrusten. Het was toch wel een lange intensieve dag geweest. 

‘s Avonds hebben we er nog een gezellig avondje van gemaakt in een cocktailbar, waar we aan de “mocktails” hebben gezeten. De volgende ochtend zijn we nog op souvenirjacht gegaan voor de kinderen van Loes, waarna we om half 12 werden opgehaald om naar het vliegveld te gaan en we de lange reisdag vervolgden. Om 8 uur ‘s avonds waren we helemaal door de douane en hebben we gauw wat gegeten op Schiphol. Uiteindelijk was het rond 11 uur dat we Loes afzetten in Maastricht, waar ze het laatste stukje nog zelf terugreed naar haar woonplaats in België. Zelf waren we rond half 1 thuis, helemaal kapot. Gauw de belangrijkste dingen uitgepakt en naar bed! We vonden het weer erg bijzonder om dit met elkaar zo mee te maken. De reis heeft ons ook echt dichter bij elkaar gebracht, dus mocht het niet gelukt zijn, dan heeft het onze band met Loes zeker weer sterker gemaakt. 

In de twee weken die daarop volgde, voelde Loes zich al zwanger, maar dat kon ook aan de medicatie liggen. Wij gooiden het daar ook maar zelf op, want je begint anders meteen echt te veel hoop te krijgen en de kans was nu eenmaal echt heel klein. Maar toch gaan je verwachtingen automatisch omhoog, ondanks dat je jezelf in bescherming probeert te nemen… We hadden bedacht om de zwangerschap in het bloed te laten testen, omdat dit het meest betrouwbare is en het deze keer ook goed logistiek mogelijk was (geen weekend of feestdagen zoals de vorige keren). Op donderdagavond kon Loes bij haar huisarts bloed laten prikken en de volgende dag kon ze voor de uitslag bellen. Loes vertelde wel dat het een verlossing zou zijn om de uitslag te weten op vrijdag. De medicatie die ze moest nemen was namelijk wel heftig, en het zou erg fijn zijn om te weten of dit dan niet voor niets zou zijn of dat er een goede reden is om ermee door te gaan. Ook had ze er een humeur en wat misselijkheid door gekregen. We vonden het allemaal ontzettend spannend en begonnen stiekem steeds meer hoop te krijgen! 

Loes belde ons vrijdagavond met de uitslag van de hCG bloedtest. Ze zei het maar meteen: “Het was niet goed jongens… geen zwangerschap…” We vonden het onwijs jammer, maar probeerden er reëel in te blijven staan dat de kansen ook echt heel klein waren. Maar we hadden zó gehoopt op een keer een wonder voor ons…! Maar ja, je kan het niet afdwingen en dingen komen zoals ze komen. Loes voelde zich ook wel heel down. We probeerden haar in ieder geval gerust te stellen dat we er in ieder geval alles zelf aan hadden gedaan om dit te laten slagen en dat we dit nu met een goed gevoel konden gaan afsluiten.

We besloten de teleurstelling even te laten bezinken. Gelukkig hadden we een mooi “plan B” paraat waar we binnenkort aan konden gaan beginnen…

Lieve lezers,

In onze vorige blog vertelden we jullie over onze strubbelingen met de advocaten. In deze blog vertellen we jullie over onze, inmiddels alweer, vierde Cyprus reis. Zoals jullie merken, vertellen we dus alles achteraf. Want de vierde reis vond plaats in november 2019, alweer ruim een half jaar geleden.

Tijdens onze derde Cyprus reis met Carla hadden we helaas geen terugplaatsing kunnen uitvoeren, want Carla was zo ziek geweest tijdens het nemen van de medicatie, dat haar baarmoederslijmvlies niet de juiste dikte en structuur had voor de ontvangst van embryo’s. Carla wist ook niet of ze het nog wel een vierde keer wilde proberen. Loes, in eerste instantie onze beoogde laagtechnologische draagmoeder, reageerde daar toen op dat zij Carla’s plaats wel zou willen innemen als hoogtechnologische draagmoeder en zo geschiedde. Met Loes was het oorspronkelijke plan om na de Cyprus reis met Carla laagtechnologisch verder te gaan, maar ze vond het ook zo’n zonde als wij onze laatste twee embryo’s niet meer zouden kunnen gebruiken en dat wilden wij ook wel heel graag proberen (ook al was de kans zo klein). Loes had gelukkig geen problemen ervaren van het innemen van de medicatie, behalve wat stijve gewrichten en huidirritatie op de plek van de hormoonpleisters. De drie controle echo’s in Nederland voor het checken van het baarmoederslijmvlies waren goed verlopen en nu kon het echt weer gaan beginnen!

Loes kwam een dag van tevoren naar ons toe in Nijmegen, omdat we vroeg in de ochtend moesten vertrekken. Die avond hadden we nog lekker samen gegeten en een warm bad voor Loes gemaakt. De wekker ging alweer om 3 uur ‘s nachts en rond half 5 zaten we in de auto op weg naar Schiphol. De autorit ging soepel met een overstap op een parkeerplaats in de buurt van Schiphol. We hadden op Schiphol nog rustig de tijd om een koffietje te doen. Milan (in het dagelijks leven huisarts) had op een gegeven moment nog EHBO moeten verlenen bij een vrouw die onwel was geworden op het vliegveld. We hadden onze eigen dokter mee, dat voelde voor Loes ook prettig. Rond half 9 steeg het vliegtuig op en om half 1 ‘s middags landden we alweer op Cyprus. Door ons bekende transportbedrijfje werden we weer naar Kyrenia/Girne gebracht en daar hadden we weer het Dome Hotel geboekt, omdat deze op zo’n mooie locatie lag aan de zee. We kwamen de eerste dag verder door met een lekkere lunch, wandelingen, diner en op tijd gaan slapen voor de grote dag van morgen.

In de ochtend hadden we nog best veel tijd. We hebben de ochtend ingevuld met een wandeling door het stadje en veel flauwekul. We voelden ons redelijk ontspannen, maar toch heel benieuwd hoe de dag weer zou gaan lopen. Om 11 uur werden we opgehaald om naar de kliniek te gaan. Ze zouden weer eerst het baarmoederslijmvlies gaan checken voordat de embryo’s ontdooid zouden worden… Spannend hoor!

Het was weer erg druk in de foyer van de kliniek, waar ook de ontvangstbalie stond. Het verbaast je toch elke keer weer dat zoveel mensen afreizen naar zo’n plek om geholpen te worden en dat ze er dan ook tegelijkertijd met jou zijn. Na even wachten werd Loes gecheckt door Dr. Vedat. Het baarmoederslijmvlies was nu 7,2mm. We wisten even niet zo goed of dit nu goed of slecht was. Het was zeker niet zo dik als bij Carla de eerste twee keren (met 11mm en 13mm), maar Dr. Vedat zei dat alles boven de 7mm goed was. Hij zei het dan wel niet met die woorden, maar het leek er tegelijkertijd ook wel een beetje op dat het ook weer niet helemáál optimaal was. Het ging op dat moment even allemaal heel snel, want we wilden het ook weer niet niet-doen en we wilden ook niet al teveel gaan twijfelen en dus positief blijven. We besloten ervoor te gaan: nu of nooit en op hoop van zegen! Het ontdooien van de embryo’s zou even een tijdje gaan duren en Loes moest ook weer een volle blaas opbouwen voor de echogeleide terugplaatsing. We liepen de deur uit op zoek naar een plekje om maar even te gaan lunchen.

Na de lunch en flink wat thee, keerden we gauw terug naar de kliniek voor de terugplaatsing. Eenmaal daar aangekomen moesten we toch weer lang wachten. Loes moest eigenlijk echt heel erg plassen, maar Dr. Vedat had echt nog geen tijd, want er waren nog eerst andere patiënten aan de beurt. Loes werd dus geïnstrueerd om dus toch maar een beetje plassen. Dat heeft ze een paar keer moeten doen helaas, want het duurde en het duurde maar… We vroegen ons ook wel een beetje af of die embryo’s niet ondertussen al stonden te “verpieteren”… Dat was wel echt weer even een momentje van frustratie en boosheid. Die Milan overigens ook wel een beetje heeft geuit. Maar uiteindelijk was het zover en kon de terugplaatsing gaan gebeuren…

Volgende keer vertellen we weer verder!