Onze draagmoederschapsovereenkomst was eindelijk compleet en we konden nu dan ook met een gerust hart van start met het laag-technologische draagmoederschapstraject. We hadden de afgelopen maanden, vóór Cyprus, de cyclus van Loes bijgehouden. Deze was helaas wat onregelmatig en over het algemeen ook wat langer dan de gemiddelde 28 dagen. Ovulatietesten hadden bij Loes in het verleden niet goed gewerkt. Ze voelt over het algemeen precies aan wanneer ze ovuleert door verschillende tekenen, zoals libido en op een gegeven moment steken in haar buik. Bij haar vorige draagmoederschapstraject kon ze heel goed op deze tekenen varen en stemde ze zo de inseminaties erop af. Dat kon toen ook makkelijk, omdat de wensouders niet ver van haar af wonen. Echter, wij wonen op bijna 2 uur rijafstand van Loes en kunnen helaas niet zomaar en niet al te snel op en neer komen. Daarom hadden we al eerder besloten om toch de ovulatietesten te gaan proberen. In september 2019 had Loes deze ovulatietesten al eens uitgevoerd vanaf dag 12 van de cyclus. De test werd toen op dag 20 positief en de volgende dag voelde ze ook daadwerkelijk steken in haar buik. Dat was een goed teken voor ons! Na wat lezen op het internet kwamen we erachter dat sperma 3 tot 5 dagen kan overleven in het lichaam. Wanneer de ovulatietest positief is, duurt het 20-48 uur tot de eisprong. En wanneer de eicel is “gesprongen”, kan deze tot 12 uur overleven vóór de bevruchting. We dachten dat het ovulatiegevoel met steken betekent dat de eicel dan ook vrijkomt, maar dat is niet per se zo. Het kan ook betekenen dat de eicel aan het groeien is en daardoor de stekende pijn veroorzaakt. Het kan dan dus nog even duren voordat de eicel daadwerkelijk vrijkomt. Daarnaast duurt het over het algemeen ongeveer 14 dagen vanaf ovulatie tot menstruatie bij alle vrouwen, ongeacht een onregelmatige cyclus of niet. Daarmee hadden we uitgerekend dat de ovulatie bij Loes tussen dag 16 en dag 21 van de cyclus plaatsvindt. Dat gaf al wat meer houvast.
We besloten daarom maar eens eerst een positieve ovulatietest af te wachten voordat we wat gingen proberen. Vanaf dag 13 van de cyclus zijn we in december 2019, vlak voor de kerst, begonnen met testen. We hoopten niet dat de ovulatie rond de kerst zou zijn, in verband met familieverplichtingen aan beide kanten, maar als het zo was, gingen we daar natuurlijk op proberen in te spelen. We waren rond kerst en oud & nieuw ook een paar keer in Roermond, bij familie en vrienden van Pieter. Als we dan zouden moeten insemineren, scheelde dat al zeker een uur rijden naar Loes in België!
Het streepje op de ovulatietest was in het begin nog niet in de verste verte te herkennen. Met de kerst (dag 17) begon er een licht streepje op te komen. Maar een test kan pas als positief beschouwd worden als het teststreepje even duidelijk (of duidelijker) is dan het controlestreepje. We dachten daarom dat het één van de volgende dagen wel duidelijker zou worden! Maar helaas, een positieve ovulatietest liet toch wat langer op zich wachten dan we gedacht hadden. Zelfs op oudjaarsdag (dag 23) was het streepje nog steeds licht. Dit begonnen we wel apart te vinden…
Gelukkig nieuwjaar! Dat ons kindje in 2020 geboren mag worden! Dit leek ons zo’n mooi jaar (nog niet wetende wat dit jaar uiteindelijk zou brengen voor de hele wereld!)… Loes vertelde in de ochtend van nieuwjaarsdag dat ze wel steken in haar buik begon te voelen, maar de ovulatietest was en bleef alsnog negatief gek genoeg… We besloten toch dit moment aan te grijpen en op nieuwjaarsdag naar België te rijden voor de eerste inseminatie! Gelukkig hadden we zelf oud & nieuw niet al te gek gevierd en hadden we hier volop energie voor! We vonden dit ook wel een hele mooie symbolische dag om te starten. Je zou bijna gaan denken dat er nu toch een wonder voor ons was weggelegd!
Het insemineren ging verder prima. Loes had dit immers eerder gedaan, dus we hadden het volste vertrouwen in haar. We besloten verder niet te insemineren voordat de ovulatietest toch nog positief zou worden de komende dagen, maar ook deze dagen bleef de test negatief. In overleg besloten we het dus dan hier maar bij te houden voor deze maand, omdat het zeer onwaarschijnlijk was dat de eicel nog zou leven als Loes daadwerkelijk op nieuwjaarsdag de eisprong had gehad (baserende op de buikkrampen). We probeerden nog een uitleg te zoeken voor de negatieve ovulatietesten terwijl Loes dus wel een duidelijk eisprong had gevoeld. Hetgeen in ons opkwam was de vele medicatie die Loes had genomen voor het Cyprus traject, één maand daarvoor. Sinds het nemen van die medicatie voelde Loes zich namelijk nog steeds wat misselijk in de ochtend, dus deze medicatie zou nog zeker invloed kunnen hebben op meerdere dingen, dachten we, dus wellicht ook op de testen.
We gingen er maar het beste van hopen! Fingers crossed!