We hadden dus voor de eerste keer geïnsemineerd op 1 januari 2020. Een mooi symbolisch moment vonden we zelf. Ondanks dat de ovulatietesten niet echt duidelijkheid gaven, voelde Loes zich wel erg “eisprongerig” zoals ze dat zelf zo mooi noemde. In de daaropvolgende dagen was de ovulatietest nog steeds negatief. Op een gegeven moment begon Loes zich zelfs ook al echt zwanger te voelen, wat dan natuurlijk wel erg vroeg zou zijn. Misschien was het eerder toch een nasleep van de Cyprus medicatie dat we dit nu zo meemaakten. Dus dat de ovulatietesten niet echt duidelijk positief werden en dat Loes zich “zwanger” voelde.
Nu was het afwachten wanneer we zouden kunnen gaan testen of dat er toch een menstruatie op zou gaan treden. Maar zo’n test-moment was ook maar lastig uit te rekenen met een onduidelijk ovulatiemoment. Het gesprek ging onderling al over een eventuele volgende inseminatiecyclus. Over het volgen van het gevoel bij Loes en het varen op ovulatiestreepjes aan onze kant. Loes vindt het gevoel namelijk een betere parameter dan het volgen van de ovulatietest. Dat wilden wij zeker meenemen, maar we hoopten zelf dat het ook wat meer bevestigd zou kunnen worden met de ovulatietesten, voor extra zekerheid. We besloten, mocht er nog een inseminatiecyclus nodig zijn, een combinatie van de twee te gaan gebruiken.
Een paar dagen later had Loes toch alweer het gevoel dat ze ieder moment ongesteld zou kunnen worden. Jammer! We hadden toch stiekem gehoopt dat ze zwanger zou zijn. Maar toch kwam er op dat moment geen menstruatie op gang. Weer een paar dagen later begon er toch een beetje bloedverlies te komen. De twijfel was nog steeds of dit een menstruatie of innestelingsbloeding zou zijn. Dat laatste is misschien wel wat “wishful thinking” maar je wil je toch ergens enigszins aan kunnen vasthouden. De dag erna was er geen bloedverlies maar wel erge krampen. We doken het internet in en lazen dat de innesteling 6-12 dagen na de ovulatie plaatsvindt. Daar vielen deze dagen nog net in. En daar kunnen ook krampen bij kunnen komen kijken. Afwachten dus…
Een dag later was er geen twijfel meer mogelijk: Loes was nu echt ongesteld geworden. We vonden het met z’n allen natuurlijk heel jammer, maar we probeerden het ook maar goed te relativeren. Dit was tenslotte pas poging 1. En als je dit überhaupt als een poging zou zien, omdat er twijfels waren of er wel écht een ovulatie was geweest.
We keken met frisse moed uit naar de volgende cyclus. De kop was eraf!