Month: February 2021

In onze vorige blog vertelden we dat Loes een hele lange cyclus had van 58 dagen en toen plotseling ongesteld werd op de dag nadat ze bij haar huisarts was geweest voor een HCG-bloedtest. Het was voor ons erg verwarrend dat Loes af en toe zo’n lange cyclus had, want haar bloeduitslagen van laatst bij de gynaecoloog zagen er goed uit en wezen bijvoorbeeld echt niet op een naderende overgang. We besloten het toch maar even aan te kijken.

Het was inmiddels augustus 2020. Het volgende uitgerekende ovulatiemoment beloofde een uitdaging te worden, want dan zouden Loes en Hanne op vakantie zijn met hun kinderen in de Ardennen. Wij waren zelf prima bereid om in ieder geval één keer op en neer te rijden als dat nodig zou zijn. We konden ons natuurlijk wel goed voorstellen dat ze daar niet zo 1-2-3 op zaten te wachten als ze lekker op vakantie zouden zijn. Maar we waren tegelijkertijd inmiddels alweer 8 maanden met elkaar bezig en we waren helaas nog steeds niet zwanger. En als er dan af en toe ook nog van die erg lange cycli tussen zitten, kunnen we al helemaal niet alle momenten voor ons gevoel goed “benutten”. We besloten in het weekend even met Loes te bellen om het alvast een beetje af te stemmen, want het moest voor haar en Hanne dus wel goed voelen. We spraken Loes terwijl ze met haar honden in het bos wandelde. Zij stond er zelf ook wel voor open, maar wilde het ook echt even bespreken met Hanne en hier zou ze nog op terugkomen. We hoopten zo erg dat Hanne hier ook voor open zou staan..!

Een paar dagen later kwam Loes erop terug en vertelde dat zij en Hanne het ook wel zonde zouden vinden als we het deze maand niet door zouden laten gaan. Als we het puur bij de inseminatie zouden houden, vonden ze het goed, want dan stond de vakantie er niet van in het teken. Ook wilde Loes dan niet elke dag over de ovulatietest appen, maar ons pas iets sturen wanneer zij dacht dat er een ovulatie aan kwam. Dat vonden we allemaal prima. Het was wel bijna 3,5 uur rijden voor ons, maar dan zouden we zelf wel iets zoeken waar we konden overnachten en er voor onszelf een uitstapje van maken.

We vonden het spannend of we bericht kregen over een positieve ovulatietest en hoe we het dan allemaal snel gingen regelen, omdat wij natuurlijk wel die week gewoon moesten werken. Op dag 20 peilden we voorzichtig of er voor Loes haar gevoel al iets gaande was. Loes zei dat de test en overige signalen negatief waren, dus het liet nog even op zich wachten… “Als dit maar niet weer zo’n lange cyclus zou worden, want die hadden we net achter de rug…” zeiden we tegen elkaar. Loes gaf ook aan om met ons te willen bellen over een paar dagen. Dat hoorden we niet vaak vanuit haar kant, en begonnen ons dan ook een beetje zorgen te maken over wat ze aan ons wilde vertellen.

Inmiddels waren Loes en haar gezin alweer terug uit de Ardennen (dag 24 van de cyclus). Loes voelde wel verschillende lichamelijke signalen die wezen op een ovulatie, maar de test was nog steeds negatief. De dag daarna was het nog steeds hetzelfde verhaal. We besloten om die dag toch maar langs te gaan om te insemineren. Loes gaf wel aan dat het een van hun drukste dagen was van het jaar, omdat ze net terug waren van vakantie en hun kinderen ook weer de volgende dag naar school moesten. Dat snapten en respecteerden we volkomen, we zouden niet te lang blijven plakken. Toch was dat niet helemaal gelukt, omdat Loes tijdens ons bezoek begon te vertellen waarover ze ons nog wilde spreken. Ze vertelde dat ze er een beetje ‘cynisch’ van werd dat het ons nog steeds niet gelukt was. Ze zou eigenlijk meer willen doen om het te laten slagen en begon te speculeren over een IVF-traject. Wij vonden het zelf ook erg frustrerend dat het ons nog steeds niet gelukt was, maar zagen een nieuw IVF-traject echt niet zitten na Cyprus. Wij zagen als voornaamste reden dat het nog niet gelukt was de onregelmatige cyclus van Loes, waarbij je lang niet elke maand een kans hebt. Pieter had laatst van een collega (met vruchtbaarheidsproblemen) gehoord, dat zij aan zogenaamde Clomid pillen ging om een betere ovulatie te induceren en de menstruatie cycli beter onder controle te houden. Milan kende dit ook wel een beetje vanuit de huisartsenpraktijk. In Nederland wordt Clomid eigenlijk alleen door gynaecologen uitgeschreven omdat je vervolgens de rijpende eicel goed in de gaten moet houden met behulp van echobeelden, want je wil namelijk kunnen zien dat het echt maar één eicel is die rijpt en niet meerdere. Loes stond hier wel voor open, om er eens met een gynaecoloog over te praten. Ze zei ook dat we het bijvoorbeeld eens met een vriendin van Milan konden bespreken, een gynaecoloog-in-opleiding (Noortje). We spraken af dat wij hier het voorwerk voor gingen verrichten, en om te kijken waar we terecht konden. Loes vond het wel belangrijk dat we het niet alleen bij haar zouden zoeken en vroeg of wij ons zaad ook nog eens zouden willen laten controleren. We vonden dit prima om te doen natuurlijk. Zelf hadden we er eigenlijk geen twijfels over, ons zaad was immers al eerder gecontroleerd en we waren nu al beide bijna een jaar alcoholvrij en hielden rekening met warmtefactoren (warme baden, laptop op schoot, etc.), dus dat zou misschien alleen maar beter zijn geworden. Eigenlijk zaten we dus weer hartstikke op één lijn om nog meer onze schouders eronder te zetten om het te laten slagen. Dat gaf weer een heel goed gevoel!

We hoopten natuurlijk heel erg dat het allemaal niet nodig zou zijn. Maar, de volgende dag waren de lichamelijke signalen van Loes weer helemaal verdwenen en de ovulatietest was nog steeds helemaal negatief… Poeh…

Volgende blog vertellen we verder!
Veel groeten!

Hai lezers,

Nu was het afwachten op een volgende menstruatie of zwangerschapstestmoment. Het was hierbij ook weer even passen en meten voor ons allen om een goed moment in het weekend te vinden voor de zwangerschapstest. Uiteindelijk konden we een geschikt moment hiervoor vinden op een zondag. Dat was inmiddels alweer dag 39 van de cyclus en Loes was nog steeds niet ongesteld. Spannend moment weer! Maar helaas, de zwangerschapstest leek negatief, volgens Loes. Maar ze zag heel licht een streepje bij kijken in het buitenlicht. Ze stuurde er later nog een foto van, maar wij zagen dat de test echt negatief was. We moeten ook niet gaan zoeken naar een streepje, vonden wij, want dan houd je alleen jezelf voor de gek. Toch kon Loes het niet helemaal geloven en ze vertrouwde de test dus niet. Wij reageerden dat ze dan ook een afspraak bij haar huisarts kon maken om bloed te laten prikken voor het zwangerschapshormoon. Dit vond Loes een goed idee en ze zou een afspraak gaan maken voor dinsdag. Even later bleek dat dit een feestdag was in België, dus het zou de woensdag gaan worden. Toch nog enige onzekerheid dus, want ja, de menstruatie bleef nog steeds uit.

Woensdagochtend appte Loes ons dat haar huisarts twee weken de praktijk had gesloten omdat hij op vakantie was. Hier snapten wij helemaal niets van. Blijkbaar kan een huisartspraktijk in België gewoon twee weken gesloten worden. Zoiets zou in Nederland dus echt niet kunnen. De alternatieve huisartspraktijk was voor Loes geen optie, want die vond ze heel slecht. Loes las op internet dat de zwangerschapstest negatief kan zijn als je urine niet geconcentreerd genoeg is (als je veel had gedronken). Ze wilde de volgende dag daarom een nieuwe zwangerschapstest met ochtendurine doen. Wij geloofden er zelf eigenlijk al helemaal niet meer in dat Loes zwanger zou zijn, maar toch wordt er door haar twijfels ook een sprankje hoop bij ons gezaaid en hoop je dat het toch wél zo is.

De volgende dag, alweer dag 43 van haar cyclus zonder menstruatie, voerde Loes dus weer zwangerschapstest uit. Deze was naar verwachting ook echt negatief. Voor Loes was het nog wel een flinke teleurstelling. Voor ons wat minder, maar toch ook wel weer natuurlijk. We waren vooral gefrustreerd dat dit weer zo’n lange cyclus was, waar je verder niks mee kunt. Het zou fijner zijn dat als een zwangerschapstest negatief is, er dan ook gauw een menstruatie volgt, waardoor je weer het gevoel hebt dat je verder kan. Nu was het weer afwachten totdat er iets op gang zou komen… Daarnaast hadden we het gevoel dat ons contact met Loes de laatste tijd ook wat minder was geworden, doordat je ook maar weinig samen kunt doen door de coronacrisis. We stelden voor om het weekend daarna eventueel weer langs te komen op de koffie, al zou het misschien maar kort zijn. Loes vond het ook een goed idee, en stelde ons een leuke activiteit voor: een blote voetenpad. Wij hadden er zelf nog nooit van gehoord, maar het leek ons sowieso leuk om weer wat samen te gaan ondernemen.

In de dagen die daarop volgden, kreeg Loes gemene buikpijn. Hierbij begon Loes te denken aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Maar deze ongerustheid konden we al snel bij haar wegnemen, omdat de zwangerschapstest dan alsnog positief had moeten zijn. We hoopten dus dat de menstruatie er gauw zat aan te komen. Maar deze bleef helaas uit… De vorige keer dat we zo’n lange cyclus bij Loes hadden meegemaakt, duurde die 46 dagen. Die dag hadden we nu inmiddels al bereikt en er was nog steeds geen menstruatie… Weer een paar dagen later (dag 49) voelde Loes zich wel erg “menstrueerderig” zoals ze dat zelf noemde. We hoopten met z’n allen dat het nu door zou zetten. Heel gek om voor zoiets te duimen! De dag daarna had Loes een klein beetje bloedverlies en dacht dat het de dag daarna dan echt “dag 1” van haar volgende cyclus zou zijn. Maar het bloedverlies zette toch weer niet door. Het werd steeds mysterieuzer…

Weer een dag later, 1 augustus 2020, was het alweer tijd voor ons uitje naar het blote voetenpad. Het was echt een supergezellige dag! We waren met Loes en twee van hun drie kinderen. De oudste wilde niet mee helaas en Hanne ook niet. We merkten wel dat zoiets leuks en aparts doen echt een band schept tussen elkaar. Dit was echt een heel goed idee van Loes geweest om te gaan doen! Ook de twee kinderen zijn echt weer schatjes en zijn overal voor in. Hopelijk zouden we in de toekomst ons eigen kindje hebben waar we dit soort leuke activiteiten mee zouden kunnen ondernemen.

Inmiddels had Loes toch maar een afspraak gemaakt bij haar huisarts, nadat hij weer terug was van vakantie. Dit was inmiddels alweer dag 57 (!) van haar cyclus. Haar huisarts legde uit dat een cyclus wat langer kan duren als je spanning hebt rondom het zwanger-worden. Hij had bloedonderzoek ingezet waarbij er gekeken werd naar allerlei hormonen, zodat je kan zien op welk punt van de cyclus Loes nu zou zitten. De volgende dag zou Loes kunnen bellen voor de resultaten.

Die volgende dag was Loes ineens “hartstikke ongesteld”. Dat schept gelukkig aan de andere kant wel weer duidelijkheid. De hormoonwaardes zagen er verder ook allemaal goed uit en deze zou de huisarts nog opsturen. Hieruit bleek dat ze inderdaad tussen de luteale (fase na de eisprong) en folliculaire fase (fase voor de eisprong) zat. We hoopten dat de volgende cyclus niet zo lang zou duren en nu was het weer rustig afwachten tot de volgende ovulatie. Het zou nog wel wat puzzelen gaan worden, want we zagen al aankomen dat deze ovulatie misschien wel precies zou vallen wanneer Loes met haar gezin op vakantie zou zijn in de Ardennen…

Wordt vervolgd! M&P

Hallo!

In onze vorige blog vertelden we dat de bom een beetje was gebarsten tussen Loes en ons. Er waren heel wat frustraties opgekropt geweest, zo bleek, en deze kwamen er uit tijdens een appgesprek. Voor ons voelde het niet prettig om het via de app of een telefoongesprek uit te praten en we wilden graag met Loes face-to-face afspreken. Daar gingen helaas twee weken overheen, waarbij het voor Loes nog steeds niet helemaal de ideale tijd was, omdat haar vrouw Hanne er niet bij kon zijn. Maar we wilden het met z’n allen ook niet nóg langer uitstellen, want dan zouden we waarschijnlijk een volgende ovulatie missen.

In de twee weken die volgden, zaten we best wel in spanning over hoe het na ons gesprek verder zou gaan. Valt dit nog uit te praten? Of is dit het einde? Hoe moesten we het gesprek gaan insteken? Zouden de kinderen ons niet de hele tijd storen in ons serieuze gesprek? Zou Loes nu niet dichtklappen?

Met lood in onze schoenen reden we naar België. Eenmaal aangekomen konden we buiten aan de tuintafel met elkaar kletsen. Het was een mooie zonnige dag. De kinderen waren geïnstrueerd om zichzelf binnen te vermaken en dat ging gelukkig ook goed. Zo konden we ongestoord met elkaar een serieus gesprek aangaan. Het was natuurlijk wel wat ongemakkelijk aan het begin, maar al met al ging het gesprek heel goed. Het voornaamste was dat onze e-mail met de verschillende bespreekpunten voor de gynaecoloog, zoals we al een beetje gedacht hadden, compleet verkeerd was gevallen, op een verkeerd moment. De e-mail was gestructureerd opgesteld en oogde daardoor zakelijk. De interpretatie van Loes was daarbovenop dat wij steeds meer gecontroleerd aan het werk wilden gaan en haar misschien niet zo vertrouwden. We begrepen en respecteerden dat Loes af en toe meer tijd nodig heeft om dingen te overdenken en uit te spreken, maar daarbij moet ze wel oppassen dat die dingen geen eigen leven gaan leiden in haar hoofd. Aan de andere kant kunnen bepaalde dingen ook niet altijd geparkeerd worden en zouden dan toch onder ogen gekomen moeten worden, bijvoorbeeld vanwege een naderende afspraak of deadline. Dat is wel iets waar Loes aan zou willen werken, zei ze. We zagen dit alles ook als persoonlijke groei van onszelf. We moeten vooral in ons hoofd houden vanuit welk grondbeginsel we dit met elkaar zijn aangegaan. Wij hebben een sterke kinderwens. Loes wil graag een homostel helpen met een eigen kindje en wil nog een keer zwanger zijn. Hierin zijn we elkaar tegen het lijf gelopen en we hebben eigenlijk een hele goede klik met elkaar, en hebben ook het beste met elkaar voor. Door dit alles naar elkaar uitgesproken te hebben, voelde het voor ons allen wel weer goed en wilden we zeker met elkaar verder. We hadden overigens ook met Loes besproken dat we hadden gemerkt dat Hanne in de loop der tijd steeds meer naar de achtergrond was getreden. En dat we ons afvroegen of ze Loes nog wel echt steunde in het hele proces. Loes vertelde ons dat Hanne er nog wel steeds echt achter stond dat Loes met dit alles bezig was, maar dat ze het tegelijkertijd toch ook echt Loes’ “project” vond. Loes beloofde ons dat ze ervoor zou zorgen dat Hanne toch ook weer wat meer betrokken zou raken. Ook goed om eens benoemd en besproken te hebben, vonden wij. Vooral ook als je je realiseert dat we hierna (als het tenminste zou lukken) de rest van ons leven met elkaar te maken blijven krijgen.

Het was die dag ook inmiddels alweer dag 18 van de cyclus, en we wilden dit moment ook niet onbenut laten om toch even te insemineren, ook al was de ovulatietest nog niet positief. Gelukkig hadden we er met z’n allen wel weer een goed gevoel over om gewoon door te gaan. Het was nu weer afwachten geblazen wat de ovulatietest verder ging laten zien…

De volgende dag had Milan een botsing met zijn auto tijdens het rijden van de visites… Bij een stoplicht trapte zijn voorganger hard op de rem bij het oranje licht en doordat Milan er even niet helemaal bij was, klapte hij daar achterop. Gelukkig was het alleen maar blikschade en verder niets ernstigs. Het had ons allemaal de afgelopen tijd erg veel energie gekost en helaas moest Milan het op deze manier bekopen. Dat maakte het naar België rijden de komende dagen wel extra lastig ook, want de auto moest gerepareerd worden…

De dag erna had Loes duidelijke signalen van onder andere de billingtest (waar we het eerder over hadden gehad). Even later kon Loes de ovulatietest uitvoeren en die leek ook positief te zijn. We hadden nog wel enige twijfel want de controlestreep was lichter dan normaal, maar wel even intens als de teststreep. We besloten die avond in ieder geval weer te gaan; het was tenslotte ook dag 20 van de cyclus, dus het was het te verwachten ovulatiemoment van Loes. We konden de auto van de ouders van Milan voor een paar dagen lenen, maar dat betekende dat we eerst met het openbaar vervoer naar Veghel moesten reizen. Dit was voor ons de eerste keer met een mondkapje in de trein sinds de coronacrisis was losgebarsten. We waren uiteindelijk rond 20.00 uur in België gearriveerd na een reis van zeker drie uur. We hadden deze keer ook slaapspullen meegenomen, zodat we daar konden overnachten en de volgende ochtend ook nog konden insemineren. De volgende ochtend moesten we wel weer op tijd opstaan, omdat we beide moesten werken.

De dag daaropvolgend was de ovulatietest nog steeds positief. Dat was dus al de derde dag op een rij. We wisten niet zo goed wat we nu moesten doen, maar besloten uiteindelijk die avond ook nog maar eens te insemineren. Het werd wel wat hectisch, omdat Milan ook nog tussendoor vanuit België een corona-webinar moest volgen waar hij zich voor had ingetekend. Na wat passen en meten was het allemaal weer gelukt.

Weer een dag later was de ovulatieteststreep ietsjes lichter dan de controlestreep en we besloten het er dus nu maar bij te houden. Nu was het weer wachten tot Loes een paar dagen overtijd zou zijn, om eventueel te gaan testen op een zwangerschap. Een paar dagen voor de uitgerekende eventuele menstruatie peilden we of Loes een menstruatie voelde aankomen, maar dit vond ze erg lastig te zeggen. Dus het was nog even verder geduld hebben… Wederom spannend!

Lieve groetjes!

Lieve lezers,

In onze vorige blog vertelden we dat er wat spanningen waren tussen Loes en ons, die niet zo goed uitgesproken konden worden vanuit Loes. Ze had nog wat meer tijd nodig om na te denken over hoe ze er nu echt in stond voor haar gevoel. Maar de afspraak bij de gynaecoloog liet ze wel gewoon doorgaan. 

Tegen 18.00 uur begon ze ons te appen, toen ze in de wachtkamer bij de gynaecoloog zat. Wij hadden op dat moment allebei een erg drukke werkdag en waren nog steeds bezig. In appjes gaf Loes aan dat ze het gevoel had, dat wij steeds bij haar probeerden te zoeken dat het niet lukte en ook dat wij steeds meer gecontroleerd aan het werk wilden gaan. Loes zei dat het duidelijk is aangetoond dat dit soort spanningen niet goed zijn voor een bevruchting. Er zijn veel koppels die juist zwanger worden zodra ze de wens hebben losgelaten, schreef ze. Loes vroeg zich af of ze op den duur ook nog wel goed bij haar gevoel zou kunnen blijven komen, wat natuurlijk in onze ogen ook zeker essentieel is bij zo’n proces. Ze vond dit alles getuigen van een gebrek aan vertrouwen, dat ze niet van zich af kon schudden, hoe lief ze ons ook vond. 

Wij konden nog niet meteen op de appjes reageren omdat we dus nog aan het werk waren. Een half uur later volgden alweer de volgende appjes van Loes. Het eerste appje ging over dat ze klaar was bij de gynaecoloog en dat alles er normaal uitzag. Ze had in ieder geval veel follikels voor haar leeftijd. Er kon geen sprake zijn van een naderende overgang. We konden volgens de gynaecoloog nog overwegen om de cyclus te monitoren met bloedonderzoeken en als dat dan overeen zou komen met de ovulatietesten, dan zaten we helemaal goed. De ovulatietesten vond de gynaecoloog het belangrijkste om uit te voeren. Daarna volgde een appje dat Loes echt dacht dat het de kans flink zou verhogen als we drie dagen achter elkaar zouden insemineren en dat we dan bij hen konden blijven slapen. Of Loes dit met de gynaecoloog had besproken of nu zelf met dit idee kwam, was ons niet duidelijk. Loes vervolgde met dat ze het idee had dat wij vaak geïrriteerd raakten als zij onze ideeën naast zich neerlegde, maar dit blijven-slapen was een voorbeeld van een idee van haar dat wij telkens naast ons neerlegden, vond zij. We appten gauw even terug dat we zo reageerden op haar, zodra we beide thuis waren die avond. 

Het was dus eigenlijk een hele reeks aan allerlei appjes van Loes, opgekropt. Die er nu uit leken te komen. We moesten het even laten bezinken en ook goed bedenken hoe we konden reageren, vooral omdat Loes niet met ons wilde bellen, maar er dus over wilde appen. Tegen 20.00 uur konden we dan eindelijk iets terugsturen. We zeiden dat de appjes wel echt hard bij ons binnenkwamen, omdat we veel boosheid en twijfel hierin lazen. Wel vonden we het goed dat ze wel uitte wat ze voelde. We stelden voor om er toch eens over te praten met elkaar, omdat dit soort dingen over de app bespreken erg lastig is: er zit geen intonatie bij en dingen kunnen daardoor verkeerd geïnterpreteerd worden. Wij zijn überhaupt zelf meer van het direct uitpraten, maar Loes dus niet zo. We stelden voor om het even allemaal te laten rusten en er goed over na te denken hoe we er met z’n allen in stonden. Loes interpreteerde dit, zo appte ze, alsof wij nu echt even de ruimte nodig hadden, terwijl zij dit ook al een aantal keren had gevraagd en voor haar gevoel niet van ons kreeg. Wij legden op onze beurt uit dat we dachten dat het goed was om vooral nu allemaal even de ruimte te nemen, omdat Loes nu wel echt hele essentiële thema’s had aangekaart, zoals vertrouwen, ‘ideeën naast zich neerleggen’, twijfel en ‘eruit gaan komen met elkaar’. In onze ogen waren dit zo’n grote thema’s dat het goed was om hier even goed over na te denken en de tijd voor te nemen.

Wijzelf vonden het erg heftig wat er nu was gebeurd. Het raakte ons ontzettend. We voelden ons vooral erg machteloos, en onzeker. Jammer dat nu zo de bom was gebarsten, juist terwijl we ons hadden voorgenomen frustraties zo snel mogelijk uit te praten. Maar voor ons gevoel hield Loes hier echt de deur in dicht en wij stonden dus figuurlijk voor een gesloten deur, waar we niks aan konden doen… We zijn in dit proces natuurlijk zo afhankelijk van Loes. We dachten terug aan onze oriëntatiegesprekken met haar, waarbij Loes aan ons had gevraagd hoe wijzelf onze grenzen zouden gaan bewaken. Zij had toen gezegd dat ze namelijk had gemerkt dat wensouders al snel een draagmoeder onoprecht naar de mond zouden praten en frustraties probeerden in te slikken. Nu we hieraan terugdachten, waren we nu echt op een punt waarop we dachten dat we onze eigen grenzen aan het bewaken waren. Op deze manier was communicatie vrijwel onmogelijk en erg complex. Hoe gaan we hier nog uit komen…? Deze twijfel maakte onze dagen daarna erg moeilijk. Het hield ons continu bezig en we spraken er veel over. Natuurlijk wilden we niet zomaar een draagmoedertraject afbreken, want dan zouden we helemaal met lege handen staan. Maar van de andere kant gingen we op deze manier echt aan de situatie onderdoor…

Een aantal dagen later vroeg Loes wanneer we met elkaar wilden gaan praten. Wij wilden het graag face-to-face uitpraten en realiseerden ons dat we hiervoor afhankelijk waren van een weekend. Met de twee uur reistijd naar hen toe zou een rustig gesprek op een doordeweekse avond lastig te organiseren zijn. We vroegen of ze het aankomende weekend zou kunnen, want het weekend daarna leek dan alweer zo ver weg. Maar helaas kon Loes dat hele weekend niet. Het weekend daarna had Milan dienst op zaterdag dus bleef alleen zondag over. Dit kon voor Loes niet, want Hanne moest puppypakketten rondbrengen. Het weekend daarna was wel nog vrij bij haar, maar dat zou ook betekenen dat we alweer een volgende potentiële ovulatie zouden missen. Doordeweeks was dus eigenlijk ook echt geen optie, want we voelden al aan dat het een lang en pittig gesprek zou worden. We vroegen of er nog een mogelijkheid was ergens die ene zondag rondom het brengen van de puppypakketten en we gaven aan dat wij ons daaraan konden aanpassen. Loes stemde met die datum in, maar gaf aan dat Hanne er dan niet bij kon zijn, wat ze wel erg jammer vond. We zagen met z’n allen helaas geen andere optie.

In de dagen die erop volgden, werden er weer versoepelingen van de coronamaatregelen aangekondigd, die een appgesprekje op gang hielpen. Het maakte de sfeer ook alweer iets luchtiger. We waren zelf wel behoorlijk gespannen die week voordat we ons gesprek hadden, want we wisten echt niet hoe het zou gaan aflopen. Ook voor onszelf niet. Was dit (juni 2020) het begin van het einde van dit hoofdstuk van onze kinderwens? Hierover de volgende keer meer…

Liefs, Milan & Pieter

Dag allemaal,

Opnieuw was het weer rustig afwachten… Je hoort wel eens dat je er niet al teveel mee bezig moet zijn, omdat dat averechts kan werken. Maar hoe doe je dat in vredesnaam? Vooral afleiding proberen te zoeken, misschien. De manier hoe Loes dat deed, was door haar telefoon een paar dagen te gaan uitzetten om even te “detoxen”, kondigde ze plots aan en vervolgens stond haar telefoon ook direct uit. We vroegen aan Hanne, die ook in de groepsapp zit, nog een paar dingen door te geven aan Loes. We vonden het wel een beetje vervelend (vooral wel heel onverwachts en abrupt) hoe dat zo ging, maar we moesten het maar respecteren, dachten we.

De volgende dag appte Loes alweer dat detoxen toch niet haalbaar was. In de dagen daarna probeerden we vooral over leuke ditjes en datjes te appen. Maar het moment van de zwangerschapstest naderde natuurlijk wel al snel en daar moest wel weer een keer een plan voor worden gemaakt. We besloten om halverwege juni 2020 in het weekend te gaan testen. Dan zou Loes weer een paar dagen overtijd zijn. Loes appte aan het begin van die week al dat ze niet dacht zwanger te zijn, omdat ze best al wat krampjes voelde. We probeerden toch maar wat hoop te houden… De menstruatie zou ongeveer de volgende dag op gang moeten komen als het niet gelukt zou zijn.

Loes appte ons die volgende dag dat ze voor haar gevoel alle kanten op werd geslingerd, van hoop naar wanhoop en weer terug naar hoop. Iedere keer als ze naar het toilet ging, had ze een hoge hartslag, zei ze. Ze probeerde natuurlijk toch zoveel mogelijk relaxed te blijven. Loes had overigens geen krampen meer, maar had wel een keer een beetje een rode kleur van haar afscheiding gehad. We moesten maar de zwangerschapstest afwachten, maar het zag er dus eigenlijk niet al te hoopvol meer uit.

Maar helaas, we kwamen niet toe aan die zwangerschapstest, want de menstruatie was de volgende dag toch echt volledig op gang gekomen. We probeerden het zelf van de positieve kant te bekijken en te bedenken dat we er zelf alles aan hadden gedaan om het een goede kans van slagen te geven. Ook hadden we het gevoel dat we een goede strategie hadden gevonden en dat we ook dichter naar elkaar toe gegroeid waren als personen. Zo voelde het ook echt voor ons. Later op de dag peilden we nog eens hoe het ging met Loes en ze was er wel nog erg teleurgesteld over. Volgende week dinsdag zou Loes ook de afspraak bij de gynaecoloog hebben, die we al een hele tijd geleden hadden ingepland. We vroegen Loes of ze daar even met ons over kon bellen in het aankomende weekend en probeerden een moment in te plannen. Het leek ons fijn en belangrijk om de afspraak goed voor te bespreken, bijvoorbeeld: wat zouden onze vragen allemaal zijn voor de gynaecoloog?

Maar, de dagen gleden voorbij en het was inmiddels alweer zondag (twee dagen voor de gynaecologie afspraak) en we waren nog niet door Loes gebeld. Wij gingen aan het begin van de middag een koffietje drinken met vrienden, dus wij appten dat we vanaf 15:00 uur weer beschikbaar zouden zijn. Loes stelde om 17:00 uur voor, maar Hanne attendeerde Loes erop dat ze dan met de honden zou gaan wandelen. Daarop zei Loes dat het dan toch om 15:00 uur zou worden, tussen de bedrijven door. Op die zondagochtend waren wijzelf al even goed aan het nadenken gegaan, wat we nu precies van de gynaecoloog wilden weten en somde dat alvast op in een mailtje die we naar Loes besloten te sturen. Dan kon ze er alvast naar kijken en konden we later die dag alles nog verder samen bespreken aan de telefoon. Want we waren natuurlijk ook benieuwd wat Loes wou vragen en bespreken. 

Om 14:45 uur appten wij al dat we thuis waren en konden bellen. Loes zei dat ze toch nu met de honden ging wandelen en vroeg of we toch later konden bellen. Voor ons was dat prima want we zouden toch de rest van de dag thuis zijn. Om 17:30 uur kregen we, voor ons volledig onverwachts, een berichtje van Loes met de boodschap dat ze ons begreep en ons niet wilde ontlopen, maar dat ze nog wat meer verwerkingstijd nodig had. Met daarbij de vraag of we dus de dag erna (maandag) zouden kunnen bellen. We snapten niet wat er nu precies aan de hand was, maar de volgende dag werd vooral voor Milan lastig, omdat maandag altijd een hele drukke dag is in de huisartsenpraktijk en hij dan tot laat werkt. Bovendien had hij nog een digitale vergadering in de avond. We reageerden dus dat deze maandag voor ons lastig zou worden. Toen appte Loes dat ons mailtje van eerder die dag best heftig bij haar was binnengekomen, en ze nog niet goed kon plaatsen waarom precies. We vroegen haar nog of ze wat later die avond nog zou kunnen bellen (dan zou ze nog wat verwerkingsruimte hebben), maar dat hield ze af. Ze zei dat ze met onze puntjes naar de gynaecoloog zou gaan en zag de meerwaarde er niet van in om nog met ons daarover te bellen. Dit irriteerde ons natuurlijk ontzettend. We hadden immers afgesproken samen te bellen. En belangrijker nog: als je ergens mee zit, zeg het dan meteen en laat het geen eigen leven leiden in je hoofd, zo dachten wij. We dachten lang na over hoe we hier nu mee moesten omgaan. We voelden hierbij ook dat we niet ons eigen gevoel wilden wegcijferen en appten uiteindelijk terug dat we de manier van communicatie op deze manier erg lastig vonden, maar dat we het er voor nu zo maar mee moesten doen. Dit deed op zijn beurt de bom barsten bij Loes, waardoor zij flink geïrriteerd raakte. Ze voelde zichzelf te weinig ruimte krijgen. We probeerden de boel nog te sussen door voor te stellen om dan de avond erna toch te bellen (zoals ze had voorgesteld) en dus dat Milan zich bij zijn vergadering zou afmelden. Dat vond Loes prima. We vonden het ’t belangrijkste om deze kou nu uit de lucht te halen.

Wat die volgende avond volgde, was een super ongemakkelijk en kort gesprek, waarbij wij de dingen voor de gynaecoloog probeerden te bespreken en Loes daar heel kortaf op reageerde. Bij herhaaldelijk vragen gaf ze aan zelf geen andere input te hebben voor de gynaecoloog. Ze liet verder ook nog niets los over waarom ze zich zo vervelend voelde. Dit gesprek had inderdaad geen meerwaarde zo, voelden we, en het leek zelfs averechts te werken… Er ontstond hoe meer we ons best deden steeds meer weerstand en afstand bij Loes, zo leek het. We besloten het voor nu maar zo te laten. We probeerden het zo goed mogelijk af te sluiten en wensten haar veel succes voor de volgende dag bij de gynaecoloog en hoopten dat ze gauw de ruimte voelde om ons beter te spreken. Het liet ons die avond maar niet los, wat was er toch aan de hand en ging dit zo nog wel goedkomen? We leken grip te verliezen. Zou onze kinderwens zo straks helemaal niet meer gaan lukken..?

In de volgende blog meer…

Hallo!

In onze vorige blog lazen jullie dat we rond de ovulatieperiode maar liefst 5 momenten hadden gekozen om te gaan insemineren, ook al zou de ovulatietest negatief zijn. We twijfelden nog steeds of we die testen wel zo goed konden vertrouwen, maar hadden tegelijkertijd wel het idee dat Loes telkens tussen dag 16 en 20 ovuleerde. Het was fijn dat de strenge corona lockdown in Nederland en België inmiddels voorbij was (het was eind mei 2020), zodat we elkaar ook weer wat langer konden zien en het gezellig konden hebben. We hadden inmiddels al één keer insemineren erop zitten en twee dagen later zouden we weer opnieuw komen, deze keer overdag op een zaterdag zodat we er een leuke gezellige dag van konden maken.

De dag na de eerste inseminatie waren we een beetje aan het appen over andere zaken rondom ovulatie/inseminatie. Loes vroeg zich af of wij misschien nog de beschikking hadden over een andere inseminatiespuit die langer en dunner is. Maar dit is niet iets dat Milan standaard in zijn huisartsenpraktijk kan vinden, of waar Pieter toegang tot heeft in het ziekenhuis waar hij werkt als wetenschapper. Op de website van Freya lazen wij dat er ook zoiets bestond als een inseminatiecup, waarbij je een cupje kan inbrengen die op de baarmoedermond gezet kan worden. Aan dit cupje zit dan een dun slangetje verbonden, die zit aangesloten op een spuit. Maar we zagen dat de cupjes in verschillende maten bestaan, dus dan zou je de juiste grootte moeten weten van je baarmoedermond en die wist Loes natuurlijk niet. Loes las trouwens ook op de website iets over de zogenaamde billingtest. Vlak voor de eisprong is het baarmoedermondslijm sterk ‘dradentrekkend’, tot meer dan 10 á 15 cm. Op een andere website vond ze hier nog meer informatie over. Dit was Loes al eens eerder opgevallen en ze zou dit in het vervolg ook beter in de gaten willen gaan houden. Ze vond het wel een beetje ongemakkelijk dit met ons te gaan delen, maar wij zeiden dat ze zich daar echt niet voor hoeft te schamen!

De dagen die erop volgden, werd de ovulatietest al snel duidelijker, maar nog altijd lichter dan het controlestreepje. We begonnen heel even te twijfelen of we ons plan dan toch niet moesten omgooien, maar besloten toch gewoon het oorspronkelijke plan te volgen. Op dag 16 was de ovulatietest nog steeds lichter dan het controlestreepje, maar we besloten toch weer te gaan. We vertrokken rond lunchtijd en zouden om 14:30 uur in België arriveren. We hadden al van Loes gehoord dat de kinderen er heel veel zin in hadden! Het werd een erg gezellige dag, waarbij we een leuke wandeling hadden gemaakt met Loes, de kinderen en hun pony. Net voor etenstijd hadden we nog even “ons ding” gedaan en gingen we richting Pieters ouders in Roermond om daar te eten. Loes appte net na het insemineren dat ze toch echt wel al krampjes voelde, waardoor ze dacht dat dit het juiste moment was.

De volgende dag was het streepje van de ovulatietest nog steeds dezelfde intensiteit, in onze ogen. Volgens Loes was het toch wel iets positiever. 10 minuten later stuurde ze een nieuwe foto van de test, en de boodschap dat hij nog steeds aan het oplopen was. Wij vroegen wat er precies in de bijsluiter stond over hoe lang je deze ovulatietest moet aflezen. Loes antwoordde dat dit na 5 minuten is, dus dan zou toch de eerste interpretatie gelden. We begonnen ons toen wel een beetje af te vragen of de ovulatietesten in het verleden dan wel precies na 5 minuten zijn afgelezen, en of dat niet de reden was dat het af en toe zo op en neer ging met die testen. Loes zou in het vervolg een timer gaan zetten, zei ze. De andere signalen waren overigens overwegend negatief die dag.

De twee dagen erna was de ovulatietest zelfs weer wat lichter. We vonden het heel gek en snapten er niets meer van, maar het stelde Loes wel gerust dat ze het nu nauwkeuriger aanpakte qua afleesmoment van de ovulatietest, en ze excuseerde zich dat dit eigenlijk eerder had moeten gebeuren. We besloten ons aan het oorspronkelijke plan te houden en toch even een “kort bezoekje” te doen.

De ochtend hierna kregen we een berichtje dat de ovulatietest toch ineens positief was geworden. Het was dag 19 dus dat zou wel goed kunnen kloppen. Dus we besloten toch van de oorspronkelijk planning af te wijken en die avond nog eens extra op en neer te gaan, ook al waren we de dag daarvoor ook al geweest. We wilden het moment weer goed hebben ingedekt. Eén van de dochters van Loes vroeg of we onze zwemkleding wilden meenemen zodat we nog met hen konden zwemmen, maar het zou helaas weer een flitsbezoekje worden. Zwemmen zouden we een andere keer graag wel willen doen natuurlijk!

De dag daarna was de ovulatietest nog steeds erg positief en voelde Loes in de middag ook flinke steken, die op het ovulatiemoment zouden kunnen duiden. De overige signalen waren op dat moment ook allemaal positief. We moesten even goed nadenken en overleggen wat nu nog handig zou zijn qua inseminatie. We waren immers de vorige twee dagen ook al geweest en om vandaag weer meteen te gaan, vonden we wel zwaar. Het zou namelijk ook nog de volgende dag kunnen, want we lazen op internet dat een eicel 12-24 uur in leven blijft na de eisprong. Uitgaande van het ovulatiegevoel in de middag zou de volgende ochtend dus ook nog een goed moment zijn. Dat vond Loes ook wel een goed idee. Ze moest die dag wel werken vanuit huis, maar dan zou het tussen de bedrijven door wel moeten lukken. Wij waren die dag toevallig allebei vrij, dus wij waren flexibel. 

Die volgende ochtend waren we er al om 9.30 uur en hadden we meteen de inseminatie uitgevoerd. Het was een hele warme dag en we hadden voor de zekerheid onze zwemkleding ook maar ingepakt, zodat we een duik konden nemen in het zwembad, als de kinderen daar weer naar zouden vragen. En ja hoor! Uiteindelijk zijn we daar nog de hele dag gebleven met veel waterpret en trampolinekunsten. Een hele leuke dag!

Weer een dag later was de billingtest nog steeds erg positief, maar was de ovulatietest echt duidelijk in positiviteit afgenomen. We waren er gerust op dat we er alles aan hadden gedaan wat we zelf in de hand hadden. Het was nu aan de natuur om haar deel te doen. Spannend! Wat zou dit ons brengen??

Dag lezers,

We hadden dus een goed gesprek gehad met elkaar aan de telefoon. We begrepen elkaars kanten goed en respecteerden elkaar daar ook in, zo voelde het. Het voelde daardoor gelukkig weer goed voor iedereen en we probeerden alweer een plan te maken voor de volgende cyclus. Loes vroeg zich daarbij af of wij nog een homeopathisch middel kenden, dat zou kunnen helpen bij het normaliseren van haar cyclus en hoe wij daar dan tegenaan zouden kijken. We konden hier niet zo snel iets voor bedenken en zijn ook geen hele grote voorstanders van een homeopathische oplossing. Een ander idee van Loes en Hanne was dat bijvoorbeeld Pieter twee weken bij zijn ouders in Roermond zou kunnen blijven logeren om dan op die manier vaker te kunnen insemineren. Dit zodat de afstand dan korter is en omdat Pieter ook gemakkelijker vanuit thuis zou kunnen werken dan Milan. Zelf zagen we dit niet zo zitten, omdat we graag met z’n tweeën wilden blijven komen. Het is daarnaast natuurlijk ook niet niks om twee weken apart van elkaar te leven, en in je ouderlijk huis. We bedachten dat het goed zou zijn om de komende cyclus veel vaker een ovulatietest te doen, vanaf dag 8 tot aan het einde van de cyclus. Ook wilden we alvast momenten kiezen, zodat we minimaal 5 keer zouden insemineren en we daarmee een bredere periode zouden kunnen dekken. Uiteraard zouden we dan nog in de momenten kunnen schuiven aan de hand van ovulatietesten of andere lichamelijke tekenen. Het op en neer rijden was wel zwaar voor ons, maar ook wel weer te overzien. Bovendien hadden we een schema gemaakt van de afgelopen cycli met daarin de menstruaties, ovulatietesten en ovulatiegevoelens. Hierdoor kregen we een goed inzicht in wat goede momenten zouden kunnen zijn. Als laatste bedachten we dat we ook nog advies zouden kunnen inwinnen bij een gynaecoloog. In België kun je best laagdrempelig zonder verwijzing van de huisarts naar de gynaecoloog toe, dus dat wilden we ook in gang gaan zetten. Loes vond dit allemaal goede ideeën.

Een kleine week later vroegen we of Loes er al aan toe was gekomen om de afspraak bij de gynaecoloog te maken. Hier was ze nog niet aan toegekomen, want het was té hectisch geweest. We hoopten dat ze dit wel gauw kon doen, omdat er door de coronacrisis wel eens hele lange wachttijden zouden kunnen zijn. Weer een aantal dagen later vroegen we hoe het in z’n algemeenheid met Loes was en kregen we meteen het antwoord terug dat ze de volgende dag ging bellen voor een afspraak bij de gynaecoloog. Loes was nog steeds erg druk geweest door allerlei uitval op het werk. We werden er wel een klein beetje onzeker van dat Loes het zo ontzettend druk had en vroegen ons af of het wel haalbaar zou zijn voor haar om ons traject voort te zetten, en we spraken dat ook uit naar Loes. Loes en Hanne vonden het geen probleem om gewoon te blijven doorgaan. Het is nu eenmaal een hectische tijd, maar daar waren ze inmiddels wel aan gewend. Dat stelde ons al aardig gerust. Een paar dagen later stond de afspraak met de gynaecoloog vast, voor één maand later. We besloten in het eerstvolgende weekend nog eens goed te gaan bellen met elkaar over de inhoud van dit gesprek met de gynaecoloog.

Loes sprak uit dat het echt een goed teken is dat ze zo open en eerlijk met ons kan communiceren. Ze mag ons heel graag. Dat vinden wij ook heel fijn. Wij vinden het ook heel belangrijk om dingen uit te spreken naar elkaar, zodat ze niet opstapelen. Loes vroeg nog of we doordeweeks in de avond dan telkens pas rond 20:00 zouden kunnen komen, aangezien de kinderen dan al op bed zouden liggen. Dat vonden we natuurlijk geen probleem, veel vroeger was voor ons ook vaak geen optie (gezien onze reistijd) en het zou dan eerder later worden.

Het eerste inseminatie moment was aangebroken. Gelukkig hoefde dit niet meer op de grens te gebeuren omdat de lockdown in België opgeheven was. De test liet een héél licht streepje zien, maar we besloten toch ons oorspronkelijke plan te volgen om al relatief vroeg te starten met de eerste inseminaties. Zaadcellen zouden 3-5 dagen kunnen overleven in de baarmoeder dus dan zitten we zeker goed. Om 19:30 uur vroeg Loes hoe laat we er zouden zijn. We antwoordden dat we er om 20:00 a 20:05 uur zouden zijn, zoals we dus eerder hadden afgesproken. Ze zei daarop dat ze vandaag wat later waren en dat ze niet als een gek de kinderen gauw op bed ging leggen, want dan zou ze helemaal gestrest worden. Voor ons maakte het niet uit, maar we zouden het op haar verzoek in het vervolg wat eerder laten weten, dat we er dan ook echt rond 20:00 uur zouden zijn. Toen we eenmaal waren aangekomen, was het een gezellige boel nog met de kinderen erbij. Het was nog een warme avond en we speelden ook nog even kort met de kinderen buiten. Wat zou het heerlijk zijn als we dit ook met onze eigen kind(eren) zouden kunnen doen, dachten we.

Volgende blog het vervolg…

Hallo lezers,

We waren er gerust op dat we rond de ovulatie goed hadden geïnsemineerd ondanks alle coronamaatregelen. Nu was het weer afwachten geblazen tot Loes overtijd was en we dan eventueel konden testen op een zwangerschap.

Richting het einde van de cyclus vroegen we voorzichtig hoe Loes zich voelde. Hierop antwoordde ze dat ze zich eerlijk gezegd zwanger voelde. We hoopten het zo ontzettend! Ze vertelde dat ze de afgelopen tijd toch wel relaxed was geweest. De coronapandemie is niet leuk en alles loopt door elkaar heen, maar het had ook wel zo zijn ontspannende momenten, waarop je ook weer niet zoveel hoeft. We hoopten dat dit dan toch enigszins positieve omstandigheden waren voor de ontwikkeling van een zwangerschap.

De volgende ochtend was het zover en konden we de zwangerschap gaan testen. Het was inmiddels dag 34 van de vierde cyclus, dus een mooi moment. Al facetimend deed Loes de test met een portie urine, die ze al eerder had opgevangen. Opnieuw was het een beetje rumoerig op de achtergrond met de kinderen die ook af en toe door het beeld heen kwamen. Heel lief bedoeld, maar wij waren best nerveus voor de test. We spraken af pas te kijken als de incubatietijd van de test voorbij was. Maar ondertussen dat de test aan het ontwikkelen was, kwam Hanne al stiekem kijken of de test positief was. Hierdoor ontstond er nog meer hectiek, doordat Loes haar wilde tegenhouden. Toen eenmaal de tijd om was, keek Loes op de test, maar zag helaas geen streepje. “Of toch wel?”, begon ze te twijfelen. Misschien toch een heel licht streepje, waarvoor ze naar buiten moest lopen om het in het daglicht te zien. Wijzelf hadden toen wel al door dat deze test dan dus negatief was. Maar de twijfel aan de kant van Loes bleef maar aanhouden. Toen vertelde Loes ook dat ze de test niet helemaal vertrouwde, omdat de verpakking van de test al half open was geweest of iets dergelijks. Door alle chaos klapte Pieter een beetje dicht. Loes merkte dat op en vroeg wat er aan de hand was. Toen sprak Pieter uit dat hij deze manier van testen niet zo fijn vond. Het was te hectisch. En dat Hanne ondertussen al kwam kijken, was ook niet zo leuk geweest. Het is heel leuk als Hanne dan zou zien dat de test positief was, maar het is ook een grote anticlimax dat ze dan al zag dat de test negatief was. Best ongemakkelijk eigenlijk.

Na afloop van ons gesprek appte Loes nog om ons gerust te stellen, dat ze zeker wist dat het goed zou komen. Ze zou ook een bloedtest kunnen laten doen bij de huisarts, zodat het ook gewoon zwart op wit zeker was. Wij appten toen terug dat we even veel emoties voelden en we er even niets meer van snapten. Het was nu namelijk alweer 19 dagen na de vermeende ovulatie, en Loes was niet ongesteld maar ook niet zwanger (volgens deze test). Loes gaf aan dat het verstandig was om even een pas op de plaats te doen en de emoties de ruimte te geven. Zelf gaf Loes aan dat ze er kalm onder was, maar wel een beetje ongerust over ons. Pieter beaamde dat we even alles moesten laten bezinken, omdat hij er een beetje ondersteboven van was. Loes vroeg toen waarom hij juist deze keer zo ondersteboven was. Pieter vertelde hierop de hij zijn eigen emoties/gevoelens niet kwijt kon in de chaos van het gesprek. De volgende keer zou het misschien verstandig zijn als Loes een rustig plekje in huis zou opzoeken om de test te doen, zodat we daarna ook goed de aandacht aan elkaar konden geven? Gelukkig sprak Loes uit dat ze het fijn vond dat Pieter dit aangaf.

Enkele uren later appte Loes ineens dat ze nog een extra test in huis had liggen, maar het was nog steeds erg hectisch in huis. Ook gaf ze aan een beetje overstuur te zijn, maar ze wist niet zo goed waarom. We vroegen of ze de mogelijkheid zag om naar haar werkkamer te gaan om met ons te kunnen bellen. Maar nee, die mogelijkheid zag ze niet. Daarnaast appte ze dat ze te horen hadden gekregen dat één van hun kinderen nu officieel de diagnose autisme had gekregen en hoewel ze deze erkenning verlichtend vond, liep ze even helemaal vast in de frustratie. De combinatie van dat, de test van de ochtend en alles daaromheen was even allemaal teveel. We respecteerden helemaal dat ze om ruimte vroeg, maar ons leek het juist goed om het even uit te praten als ze erg aan het piekeren was over wat er die ochtend om het testmoment heen was gebeurd. We gaven aan dat wij juist wel behoefte hadden aan communicatie. Daar reageerde Loes niet op en ze stelde voor om de volgende dag de test opnieuw uit te voeren en dan zou ze ook tijd hebben om met ons te praten. Bij onszelf liepen de emoties en frustraties ook steeds hoger op door deze manier van communicatie via whatsapp. We appten dat wij de uitslag van de test het liefst vandaag nog hoorden omdat we al vanaf de ochtend in spanning en onzekerheid zaten over de uitslag. Als ze ons niet wou spreken, dan desnoods via de app? Hierop volgde enkel een foto van een negatieve zwangerschapstest… Loes gaf daarnaast aan ook de volgende dag niet te willen praten. We voelden dat dit zo helemaal uit de hand aan het lopen was en hadden een beetje een radeloos gevoel. We wilden het zo snel mogelijk uitpraten, maar Loes voelde zich onder druk gezet nu en wilde alsmaar meer ruimte. Uiteindelijk stemde ze in om toch de volgende ochtend te bellen en onze kant ook wel te begrijpen. Wijzelf hadden misschien niet genoeg stilgestaan, door al onze emoties, bij wat het nieuws over haar kind verder met Loes had gedaan. We moesten het allemaal maar eens wat tijd geven en de volgende dag goed uitpraten…

Wordt vervolgd…

Lieve lezers,

In onze vorige blog vertelden we over de lange cyclus van 46 dagen. We zetten onze vraagtekens hierbij, waarom had die cyclus zo lang geduurd? Komt het door alle coronaperikelen? Was ze toch even zwanger geweest waardoor de cyclus in de war was? Of is dit iets dat toch vaker zal gebeuren? De tijd zal het leren…

Met die coronaperikelen zal het de komende tijd in ieder geval niet beter worden. Loes en Hanne zaten inmiddels al 3 weken thuis met hun kinderen en dat had ook wel zo zijn weerslag op hen als gezin. Het vooruitzicht was ook weinig hoopvol, want de scholen zouden nog tot zeker eind april dicht blijven… Om hen een hart onder de riem te steken probeerden we een afspraak te maken om in het komende paasweekend even te facetimen. Dat leek Loes en Hanne ook wel leuk. We lieten het aan hen om een goed moment te kiezen. Door alle drukte was zaterdag al geen optie meer en zondag op eerste Paasdag leek ook al lastig te worden, dus we spraken af om maandag te facetimen. ‘s Avonds kregen we te horen dat Hanne heel erg moe was en ze stelden voor om een keer doordeweeks overdag te bellen. Dat ging voor ons alleen erg lastig worden, omdat wij beiden nagenoeg fulltime werken. We vonden het een beetje vervelend dat even kort facetimen niet gelukt was, maar we konden ons ook heel goed indenken dat het voor hen nu maar een lastige en vermoeiende tijd was zo thuis. 

Een paar dagen later was het alweer tijd om de ovulatie dagelijks te gaan testen. Toen het streepje al iets duidelijker werd, probeerden we af te spreken hoe we het gingen aanpakken nu de Belgisch-Nederlandse grenzen zo streng gecontroleerd werden. We waren namelijk vastbesloten om de coronacrisis ons er niet van te laten weerhouden om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. We waren immers al zo lang bezig en om dat nu een aantal maanden stop te zetten, zagen we echt niet zitten. Het werd ons alleen wel lastig gemaakt om het praktisch uit te voeren. Hanne wilde namelijk niet dat we bij hen thuis binnen zouden komen omdat ze zich nu echt aan de coronaregels wilde houden. In België waren deze een stuk strenger dan in Nederland, zo mocht je in België toen al amper bezoek thuis ontvangen. Ze vond het krom dat Loes Hanne’s moeder verweet zich niet aan de regels te houden en Loes de regels nu zelf wel zou overtreden door ons toe te laten in huis.

We respecteerden dat natuurlijk helemaal en stelden twee opties voor:

1. Wij doen ons “deel” ergens in de buurt in een potje en we leveren het potje bij hun poort af.

2. Als we niet over de grens kunnen komen, zou Loes dan naar de grens kunnen komen om het op te halen? Loes kon namelijk wel over de grens, omdat ze in Nederland werkt (met een vitaal beroep).

Nadat we dit plan hadden gemaakt, was de ovulatietest de volgende dag positief. Loes had overigens eigenlijk geen andere aanwijzingen zoals libido, maar ze dacht dat door alle coronastress het nu anders zou zijn. We zaten nog eens goed na te denken over ons plan en we vonden het toch fijner om op de grens af te spreken, omdat je blijkbaar ook een boete kon krijgen als je werd aangehouden in België. Loes en Hanne dachten wel dat het op die manier minder kans van slagen zou hebben, omdat Loes dan nog een eindje terug naar huis moest rijden voordat ze kon insemineren. In onze ogen viel dat wel mee. Het was 20 minuten rijden voor Loes en sperma laat je vaak al 20-30 minuten staan voordat je insemineert (bij een semenanalyse kan het zelfs tot één uur). We besloten met z’n allen het zo te doen en vlak bij de grens in Maastricht in een woonwijk af te spreken. Het zou een unieke ervaring worden, grapten we.

Loes werd al aangehouden op de grens naar Nederland. Ze had een document van haar werk waarmee ze toestemming had om de grens over te gaan. De grenspolitie vond het wel een beetje gek dat ze om 19:00 ’s avonds nog moest gaan werken, maar ze kon wel koelbloedig een smoesje verzinnen. Ze vond het wel heel spannend, maar ze was de grens over! We ontmoetten elkaar aan de rand van een wijk aan de Belgisch-Nederlandse grens in Maastricht. Het was goed om elkaar weer even te zien en te spreken. Dat voelde weer erg goed. Maar nu was het moment aangebroken om ons “deel” te verrichten. Op de achterbank van onze auto deed een van ons zijn “deel” terwijl de ander met Loes stond te praten even verderop. Het was een aparte gewaarwording, maar ook dat was gelukt zonder problemen. Gauw gaven we het potje mee aan Loes en zij vertrok weer naar haar huis in België voor “deel twee”. Nadat het allemaal gelukt was, had Loes ons nog even gebeld om dat te vertellen. Dat vonden we heel fijn om te horen! Super dat het zo kon!

De volgende dag was de ovulatietest nog steeds positief en besloten we ons “trucje” nog eens te herhalen. Deze keer zou het alleen pas rond 21:00 uur ‘s avonds zijn, vanwege een drukke werkdag aan onze kant. Op zich was dat niet erg, maar Loes maakte zich wel zorgen of ze haar aan de grens dan wel zouden geloven dat ze moest werken. We zeiden dat ze ook kon vertellen dat ze iets was vergeten op haar werk, dat ze écht de volgende dag nodig had om vanuit thuis goed te kunnen werken. Met die smoes was het wederom gelukt en alles wat erop volgde. Op de terugweg hielden ze haar nogmaals staande en met een potje sperma in haar BH stond ze de grenspolitie kalm te woord. Wat een adrenaline rush! En wat een topvrouw!

De volgende dagen was de ovulatietest echt duidelijk aan het afnemen tot deze uiteindelijk negatief was. We waren er met z’n allen gerust op dat we de eisprong goed hadden “getackeld” ondanks de coronacrisis. Nu was het weer afwachten geblazen…

Fijn weekend!

Begin maart 2020 werd de eerste patiënt positief getest op COVID-19 in de huisartspraktijk waar Milan werkt. Dit was dus aan het begin van de coronacrisis in Nederland. Een paar dagen later werden er maatregelen in Nederland en België afgekondigd. België ging hier een stuk verder in dan Nederland. We begonnen ons af te vragen of we nog wel zouden kunnen insemineren… 

Halverwege maart had Milan zijn eerste dienst in beschermende kleding op de huisartsenpost. Vanaf die dag mochten Pieter en Loes ook niet meer fysiek op hun werk komen en moesten ze vanuit thuis werken. Ook de kinderen van Loes en Hanne konden niet meer naar school en daardoor raakten de kinderen een beetje van slag. Een dag later ging Frankrijk al in complete lockdown. “Wat gebeurt er toch allemaal?” vroegen we ons af. Loes stoorde zich bovendien aan het gedrag van haar schoonmoeder, die het niet zo nauw nam met de coronaregels en overal naar toe bleef gaan. De schoonouders wonen namelijk ook op hun erf in een aangrenzende woning. 

Een paar dagen later vertelde Loes per whatsapp dat ze zich erg down voelde. Ze had erg veel menstruatiepijn, terwijl ze eigenlijk had gedacht dat het deze keer “raak” zou zijn. Wij raakten hier op onze beurt ook wel wat down van, maar probeerden haar zoveel mogelijk op te vrolijken. Loes vertelde dat ze namelijk veel heldere afscheiding had gehad, wat kan duiden op een vroege zwangerschap. Hanne antwoordde hierop dat de pijn ook de innesteling zou kunnen zijn. Hier hoopten we dan maar op, maar dat probeerden we ook weer niet teveel te doen, om onszelf in bescherming te nemen. Het was immers rond dag 33 van haar cyclus en we bedachten om de volgende dag toch maar een zwangerschapstest te gaan uitvoeren. Deze had Loes niet in huis en door het coronavirus was dat ook lastiger om er op uit te gaan. Een dag later bleek de plaatselijke kruidvat ook niet open te zijn… Loes’ schoonmoeder zou later die dag een zwangerschapstest van de supermarkt meebrengen. Inmiddels waren de hevige krampen gewijzigd in een meer zeurderige pijn. Die dag kregen we ook te horen dat België de grenzen met Nederland nu officieel had gesloten. We begonnen steeds meer hoop te krijgen dat het nu toch “raak” zou zijn, want of we überhaupt de komende tijd nog zouden kunnen gaan insemineren was dus een groot vraagteken… Maar helaas, de zwangerschapstest bleek negatief te zijn.

De volgende dag vertelde Loes dat wanneer de zwangerschapstest die avond weer negatief zou zijn, ze dan schijnzwanger zou kunnen zijn. Loes voelde zich namelijk super zwanger. Hierdoor kregen wij toch weer hoop en waren dan toch opnieuw erg benieuwd. In de avond kwam Loes echter opeens met de boodschap dat als een test negatief was, je dan beter drie dagen kunt wachten voordat je weer test. Hier baalden we een beetje van, maar we volgden haar voorstel. Later vertelde Loes ook dat ze allerlei corona-achtige klachten had waarvoor ze de huisartsenpost had gebeld. De huisartsenpost had verteld dat ze dan maar gewoon thuis moest uitzieken. De tekenen van een naderende menstruatie waren overigens wel helemaal weg. 

Drie dagen later was de zwangerschapstest opnieuw negatief. We snapten er niets meer van… Misschien dan toch maar een bloedtest laten uitvoeren bij de huisarts? Dan weten we het echt helemaal zeker. Dat vond Loes een goed idee. Ze voelde zich inmiddels ook alweer beter in vergelijking met eerder. De volgende dag zei Loes dat ze toch weer een zwangerschapstest ging kopen in de winkel. We vroegen haar waarom ze nu toch niet meer naar de huisarts wilde gaan. Het bleek dat Hanne niet wilde dat Loes in een wachtkamer zou gaan zitten in deze tijden. We begrepen het ergens wel, maar we vonden het vooral vervelend dat achteraf de plannen weer gewijzigd werden. Het zou eigenlijk handiger zijn als Hanne ook meteen bij het maken van de plannen erbij zou zijn, maar hier hield ze zich telkens wat afzijdig in helaas. We lieten het hier maar bij, om geen ellelange discussie te gaan voeren over whatsapp en probeerden het vooral luchtig te houden. Weer een dag later bleek het kruidvat opnieuw gesloten te zijn. Loes maakte hierop alsnog een afspraak voor de volgende ochtend bij de huisarts.

De huisarts vond dat we veel te vroeg aan het testen waren. Hij vond dat je beter eerst vier dagen overtijd zou kunnen zijn voordat je zou gaan testen. Toch had hij wel meteen bloed geprikt om de test uit te voeren. Aan het einde van de dag zou Loes kunnen bellen voor de uitslag. Opnieuw kregen we de boodschap dat het zwangerschapshormoon in het bloed zo laag was, dat Loes echt niet zwanger kon zijn. We vonden het fijn om het in ieder geval nu zwart op wit te hebben. Misschien heeft Loes wel een menstruatie overgeslagen en zou het kunnen zijn dat een eisprong toch onderweg zou zijn. Om deze niet te missen zouden we vanaf 1 april weer ovulatietesten gaan uitvoeren. 

Op 2 april werd Loes dan alsnog ongesteld. Al met al een cyclus die 46 dagen heeft geduurd. Misschien was de cyclus van Loes nu erg in de war door alle corona-ontwikkelingen van de afgelopen tijd en omdat ze ziek werd rond dag 33 van haar cyclus? We zullen het niet zeker weten en probeerden onze ogen te richten naar het volgende ovulatiemoment.

Liefs, Milan & Pieter