Lieve lezers,
We zijn weer terug van lange tijd weggeweest! Er is ontzettend veel in de tussentijd gebeurd sinds onze laatste blog van augustus 2020, die vertelt over januari 2020. Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en is het begin 2021. Vanaf nu gaan we jullie weer helemaal bijpraten. Helaas zijn we nog steeds niet zwanger en zijn er een aantal flinke hobbels op onze weg gekomen… We zullen jullie vanaf nu weer zo uitgebreid mogelijk gaan proberen bij te praten.
In onze vorige blog van vele maanden geleden vertelden we dat we voor de eerste keer geïnsemineerd hadden. De ovulatietesten en overige gevoelens waren in de dagen voor deze inseminatie niet duidelijk, maar toch had Loes op 1 januari 2020 een soort eispronggevoel, waardoor we toch het zekere voor het onzekere hadden genomen om voor de eerste keer te gaan insemineren. Toch kwam er twee weken later een menstruatie op gang en waren we dus helaas niet zwanger. “Kop op en op naar de volgende cyclus”, zeiden we met z’n allen vol goede moed.
De volgende dag hadden we met een bevriend homostel, Kamal en Bart, afgesproken. We kenden hen nog niet zo lang, maar nadat we Kamal hadden gezien op de draagmoeder informatiebijeenkomst van Nij Geertgen, hebben we met hem en zijn partner Bart een aantal keer afgesproken en onze ervaringen uitgewisseld. Zoals we in die blog al vertelden, zijn zij met een commercieel draagmoedertraject bezig in Canada. Kamal en Bart hadden het leuke idee om een wensballon op te laten, als mooi begin van het nieuwe jaar en om onze beide trajecten te “ondersteunen”. Dit werd een erg mooi moment en we hoopten voor elkaar het beste!
Op een gegeven moment in de cyclus was Loes weer begonnen met het doen van ovulatietesten. Bij een regelmatige cyclus van 28 dagen treedt een ovulatie op rond dag 14 van de cyclus. We wisten wel al dat dit bij Loes wat langer duurt, ze heeft namelijk een langere cyclus van ongeveer 35 dagen. Hierbij verwachten we de eisprong dan ook rond dag 20, omdat een ovulatie eigenlijk altijd 14 dagen voor de menstruatie (het begin van een nieuwe cyclus) optreedt. Maar we wilden koste wat kost ook het moment niet missen, waardoor we op tijd met ovulatietesten begonnen. Op dag 16 was de ovulatietest nog steeds volledig negatief, maar we besloten wel om toch alvast te gaan insemineren. Op internet staan wisselende berichten over hoe lang spermacellen kunnen overleven in het vrouwelijke lichaam en die variëren van 3-5 dagen. Deze inseminatie was overigens wel na een weekendje weg naar Delft voor Milan’s verjaardag, waarna we op maandagavond (na ons werk) dus nog besloten op en neer te gaan rijden. Snel eten en de auto in. Na 20:00 ’s avonds waren we bij Loes en Hanne gearriveerd en om 23:15 waren we weer thuis in Nijmegen. Dat was ons het dagje wel, maar alles om ons doel te bereiken! We hadden die dag met Loes samen besloten en afgesproken dat we de volgende keer weer zouden langskomen zodra de ovulatietest echt positief was of dat er duidelijke andere lichamelijke signalen zouden zijn.
De volgende dag duurde het even voordat we wat hoorde van Loes. Op een gegeven moment die dag hoorden we van Hanne dat Loes het even rustig aan wilde doen. Loes reageerde even daarna zelf dat ze de afgelopen dagen zo hard had gewerkt, dat ze nu stond te trillen. Dat vonden wij wel heftig om te horen. We hoopten dat Loes wel goed voor zichzelf zou zorgen en daardoor ook ontvankelijk kon zijn voor een zwangerschap. Ook vertelde ze dat ze het af en toe moeilijk vindt om altijd per mobiel (whatsapp) bereikbaar te zijn, maar dat ze zich ook realiseert dat dit niet altijd leuk is voor mensen om haar heen. Op de app volgde een soort minidiscussie over wat bereikbaar-zijn betekent voor eenieder, die later ook vanuit Loes overging in het thema ‘vertrouwen’. We merkten dat we hier anders tegenaan keken dan zij. Dat mag en moet ook kunnen. Hier zullen we dan ook echt op moeten blijven letten in de toekomst, naar elkaar toe bewegen of een middenweg in zoeken. De ovulatietest was overigens nog steeds negatief…
De volgende ochtend kregen we een foto van een negatieve ovulatietest van Loes, met het bericht dat zij en Hanne dachten dat het goed zou zijn om toch vanavond en overmorgen te insemineren. Wij vroegen aan Loes wat haar gedachten had doen veranderen om toch weer te gaan insemineren bij een negatieve ovulatietest, anders dus dan hetgeen we eerder hadden afgesproken. Voelde ze nu dan andere duidelijke lichamelijke signalen? Hierop volgde een kort bericht dat Loes nu erg druk was met haar kinderen en dat ze pas rond 12 uur de tijd zou hebben om te reageren. Later op de ochtend reageerde ze dat onze discussie (de dag ervoor) via whatsapp wel wat gevoelens bij haar heeft losgemaakt over controle en vertrouwen. Wijzelf konden op dat moment lastig overleggen met elkaar wat nu te doen, omdat we beide druk aan het werk waren. Tijdens de lunchpauze hadden we besloten om die avond toch maar te gaan, vooral ook om deze irritaties zo snel mogelijk uit te kunnen praten.
Na 21:30 uur waren we gearriveerd bij Loes en Hanne in België. Hanne lag al boven op bed en was dus niet bij ons gesprek aanwezig. Het was in het begin een beetje ongemakkelijk, omdat we wisten dat er iets uitgesproken moest worden. We hadden die avond een heftig, emotioneel maar ook goed gesprek met z’n drieën. Loes vindt het belangrijk om haar eigen lichamelijke gevoelens te volgen en vertrouwt niet zo op ovulatietesten. Ze zal in het vervolg ook meer haar lichamelijke gevoelens met ons gaan delen, maar hiervoor moet ze wel even over een soort drempel stappen. Wij, daarentegen, kunnen die gevoelens niet voelen en vertrouwen juist wél op de ovulatietesten, ook omdat Loes deze in het verleden ook had gebruikt en deze telkens goed overeenkwamen met het ovulatiegevoel en 2 weken erna een menstruatie. Een ander belangrijk punt in het gesprek was dat Loes ons af en toe wat te controlerend vindt, dat had ze ook al eerder met de medicatie van ons Cyprus traject gemerkt. Ze voelde hierin dat wij haar niet helemaal vertrouwden. Wij probeerden haar uit te leggen dat het voor ons niet een gebrek aan vertrouwen is, maar dat we juist ook heel erg betrokken willen zijn. We willen juist meedenken en meedoen in het proces en ervoor zorgen dat zij niet het gevoel heeft dat ze het alleen moet doen, maar dat wij naast/achter haar staan. We vonden het heel fijn om dit zo naar elkaar uit te spreken en konden elkaar hierin ook beter begrijpen, zo hoopten we.
Op de terugweg werd Pieter afgezet door Milan bij zijn ouders in Roermond, omdat Pieter de volgende dag met oude schoolvrienden zou gaan lunchen daar. Milan had dienst op de huisartsenpost de volgende dag en reed door naar Nijmegen. De volgende ochtend kregen we vroeg een appje van Hanne dat de ovulatietest positief was…
Hierover de volgende keer meer.
Liefs, Milan & Pieter