Lieve lezers,
Dit hadden we niet meer verwacht! De ovulatietest was ineens heel duidelijk positief. Toevallig was Pieter vroeg wakker geworden en zag hij het berichtje, want het was een late avond voor hem geweest. Het was een hectische ochtend voor Loes en Hanne, want zij zouden die middag naar de ouders van Loes in het noorden van Nederland rijden. Nu was Loes met één van haar kinderen bij de muziekles. Het insemineren kwam nu dus eigenlijk helemaal niet zo goed voor hen uit. Oke, even creatief nadenken… Pieter had geen auto, maar kon de auto van zijn ouders lenen. Milan kon dus helaas niet mee, want hij moest die dag werken. Wat als Loes naar huis zou komen en Pieter daarna haar kind van muziekles zou afhalen? “Oja, dat is een goed idee”, zei Loes. Nou zo gingen we het dan dus doen. Pieter reed eerst naar Loes en Hanne’s huis. Ondertussen kwam Loes thuis en kon zij de inseminatie doen. Toen ging Pieter weer gauw naar de muziekles om hun kind op te halen. Het was een hele bijzondere ochtend…! Maar het was wel gelukt! Aan het einde van die middag had Loes ook een soort eispronggevoel, dus dat gaf ons alleen nog maar een beter gevoel. Het was een goede timing geweest.
De volgende ochtend was de ovulatietest nog steeds knalpositief en we gingen overleggen wat we het beste konden doen. Loes en Hanne zouden die dag weer terugrijden naar België, nadat ze hadden geslapen bij de ouders van Loes. In principe kwamen ze zowat langs Nijmegen op hun weg terug naar huis en konden we weer het moment benuttigen om te insemineren. Dit zou we dan deze keer bij ons thuis zijn. Voor Loes was dat niet helemaal ideaal natuurlijk, want dat is niet haar eigen vertrouwde omgeving. We hadden al voorgesteld dat we misschien een kleine wandeling met de kinderen zouden kunnen maken. Dus we hadden gezamenlijk besloten om ook dit moment aan te grijpen.
We hadden een erg goed gevoel over deze cyclus. Er was flink geïnsemineerd en er waren ook nog wat dingen uitgepraat, zodat we elkaar beter konden begrijpen en weer op één lijn zaten. Dat voelde bij elkaar heel goed!
De volgende ochtend had Loes echt onmiskenbaar een eispronggevoel en de ovulatietest nog steeds superpositief. Na wat berichtjes over en weer besloten we niet weer ’s avonds na ons werk op en neer te gaan, omdat we al veel hadden geïnsemineerd en we op internet lazen dat een eicel maar 12 uur overleeft na de eisprong, wanneer deze nog niet bevrucht is. Het was wel “een heftig ei” volgens Loes, want ze had flinke krampen.
Een paar dagen later hadden we uitgerekend wanneer we ongeveer op zwangerschap konden gaan testen. Loes vertelde ons toen dat ze echt niet dacht dat ze zwanger zou zijn. Dat viel best rauw op ons dak… Ze vertelde dat ze eigenlijk precies hetzelfde gevoel had als de maand daarvoor. Hanne reageerde daar de volgende dag grappend op dat Loes wel heel chagrijnig was en dat dat hopelijk van een eventuele zwangerschap zou komen!
De dag voordat we zouden gaan testen kwam Loes toch met het idee pas te gaan testen zodra ze echt overtijd zou zijn. Dat zou pas aan het einde van het weekend betekenen. We vonden het een beetje vervelend dat ze zo nipt het plan wilde veranderen en dat ze daar niet wat beter over had nagedacht toen we het plan eerder al hadden gemaakt. Maar aan de andere kant zou het dat weekend ook Valentijnsdag zijn en vonden we het ook niet zo erg om pas op zondag te testen.
De volgende dag zei Loes nog dat ze niet meer dacht dat ze niet zwanger zou zijn, maar dat ze het tegelijkertijd ook echt niet meer wist. Ze had verschillende gevoelens. Dat maakte het eigenlijk alleen maar spannender voor ons en we wilden eigenlijk meteen testen, maar we moesten nog één dagje wachten. We spraken af om de volgende ochtend te gaan testen op de ochtendurine. We hadden opgezocht dat je dan het middelste gedeelte van de straal zou moeten opvangen en dat de urine maximaal 4 uur in de koelkast bewaard kon worden voordat de test wordt uitgevoerd.
Die volgende dag gingen we dan dus eindelijk testen! Via whatsapp video konden we live alles mee volgen. Het ging er wel een beetje hectisch aan toe, met kinderen op de achtergrond en Hanne die het ondertussen ook mee probeerde te volgen. We moesten 1 tot 2 minuten wachten op de uitslag. Hier de volgende keer meer over…