Lieve lezers,
In onze vorige blog vertelden we over de lange cyclus van 46 dagen. We zetten onze vraagtekens hierbij, waarom had die cyclus zo lang geduurd? Komt het door alle coronaperikelen? Was ze toch even zwanger geweest waardoor de cyclus in de war was? Of is dit iets dat toch vaker zal gebeuren? De tijd zal het leren…
Met die coronaperikelen zal het de komende tijd in ieder geval niet beter worden. Loes en Hanne zaten inmiddels al 3 weken thuis met hun kinderen en dat had ook wel zo zijn weerslag op hen als gezin. Het vooruitzicht was ook weinig hoopvol, want de scholen zouden nog tot zeker eind april dicht blijven… Om hen een hart onder de riem te steken probeerden we een afspraak te maken om in het komende paasweekend even te facetimen. Dat leek Loes en Hanne ook wel leuk. We lieten het aan hen om een goed moment te kiezen. Door alle drukte was zaterdag al geen optie meer en zondag op eerste Paasdag leek ook al lastig te worden, dus we spraken af om maandag te facetimen. ‘s Avonds kregen we te horen dat Hanne heel erg moe was en ze stelden voor om een keer doordeweeks overdag te bellen. Dat ging voor ons alleen erg lastig worden, omdat wij beiden nagenoeg fulltime werken. We vonden het een beetje vervelend dat even kort facetimen niet gelukt was, maar we konden ons ook heel goed indenken dat het voor hen nu maar een lastige en vermoeiende tijd was zo thuis.
Een paar dagen later was het alweer tijd om de ovulatie dagelijks te gaan testen. Toen het streepje al iets duidelijker werd, probeerden we af te spreken hoe we het gingen aanpakken nu de Belgisch-Nederlandse grenzen zo streng gecontroleerd werden. We waren namelijk vastbesloten om de coronacrisis ons er niet van te laten weerhouden om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. We waren immers al zo lang bezig en om dat nu een aantal maanden stop te zetten, zagen we echt niet zitten. Het werd ons alleen wel lastig gemaakt om het praktisch uit te voeren. Hanne wilde namelijk niet dat we bij hen thuis binnen zouden komen omdat ze zich nu echt aan de coronaregels wilde houden. In België waren deze een stuk strenger dan in Nederland, zo mocht je in België toen al amper bezoek thuis ontvangen. Ze vond het krom dat Loes Hanne’s moeder verweet zich niet aan de regels te houden en Loes de regels nu zelf wel zou overtreden door ons toe te laten in huis.
We respecteerden dat natuurlijk helemaal en stelden twee opties voor:
1. Wij doen ons “deel” ergens in de buurt in een potje en we leveren het potje bij hun poort af.
2. Als we niet over de grens kunnen komen, zou Loes dan naar de grens kunnen komen om het op te halen? Loes kon namelijk wel over de grens, omdat ze in Nederland werkt (met een vitaal beroep).
Nadat we dit plan hadden gemaakt, was de ovulatietest de volgende dag positief. Loes had overigens eigenlijk geen andere aanwijzingen zoals libido, maar ze dacht dat door alle coronastress het nu anders zou zijn. We zaten nog eens goed na te denken over ons plan en we vonden het toch fijner om op de grens af te spreken, omdat je blijkbaar ook een boete kon krijgen als je werd aangehouden in België. Loes en Hanne dachten wel dat het op die manier minder kans van slagen zou hebben, omdat Loes dan nog een eindje terug naar huis moest rijden voordat ze kon insemineren. In onze ogen viel dat wel mee. Het was 20 minuten rijden voor Loes en sperma laat je vaak al 20-30 minuten staan voordat je insemineert (bij een semenanalyse kan het zelfs tot één uur). We besloten met z’n allen het zo te doen en vlak bij de grens in Maastricht in een woonwijk af te spreken. Het zou een unieke ervaring worden, grapten we.
Loes werd al aangehouden op de grens naar Nederland. Ze had een document van haar werk waarmee ze toestemming had om de grens over te gaan. De grenspolitie vond het wel een beetje gek dat ze om 19:00 ’s avonds nog moest gaan werken, maar ze kon wel koelbloedig een smoesje verzinnen. Ze vond het wel heel spannend, maar ze was de grens over! We ontmoetten elkaar aan de rand van een wijk aan de Belgisch-Nederlandse grens in Maastricht. Het was goed om elkaar weer even te zien en te spreken. Dat voelde weer erg goed. Maar nu was het moment aangebroken om ons “deel” te verrichten. Op de achterbank van onze auto deed een van ons zijn “deel” terwijl de ander met Loes stond te praten even verderop. Het was een aparte gewaarwording, maar ook dat was gelukt zonder problemen. Gauw gaven we het potje mee aan Loes en zij vertrok weer naar haar huis in België voor “deel twee”. Nadat het allemaal gelukt was, had Loes ons nog even gebeld om dat te vertellen. Dat vonden we heel fijn om te horen! Super dat het zo kon!
De volgende dag was de ovulatietest nog steeds positief en besloten we ons “trucje” nog eens te herhalen. Deze keer zou het alleen pas rond 21:00 uur ‘s avonds zijn, vanwege een drukke werkdag aan onze kant. Op zich was dat niet erg, maar Loes maakte zich wel zorgen of ze haar aan de grens dan wel zouden geloven dat ze moest werken. We zeiden dat ze ook kon vertellen dat ze iets was vergeten op haar werk, dat ze écht de volgende dag nodig had om vanuit thuis goed te kunnen werken. Met die smoes was het wederom gelukt en alles wat erop volgde. Op de terugweg hielden ze haar nogmaals staande en met een potje sperma in haar BH stond ze de grenspolitie kalm te woord. Wat een adrenaline rush! En wat een topvrouw!
De volgende dagen was de ovulatietest echt duidelijk aan het afnemen tot deze uiteindelijk negatief was. We waren er met z’n allen gerust op dat we de eisprong goed hadden “getackeld” ondanks de coronacrisis. Nu was het weer afwachten geblazen…
Fijn weekend!