Hallo lezers,
We waren er gerust op dat we rond de ovulatie goed hadden geïnsemineerd ondanks alle coronamaatregelen. Nu was het weer afwachten geblazen tot Loes overtijd was en we dan eventueel konden testen op een zwangerschap.
Richting het einde van de cyclus vroegen we voorzichtig hoe Loes zich voelde. Hierop antwoordde ze dat ze zich eerlijk gezegd zwanger voelde. We hoopten het zo ontzettend! Ze vertelde dat ze de afgelopen tijd toch wel relaxed was geweest. De coronapandemie is niet leuk en alles loopt door elkaar heen, maar het had ook wel zo zijn ontspannende momenten, waarop je ook weer niet zoveel hoeft. We hoopten dat dit dan toch enigszins positieve omstandigheden waren voor de ontwikkeling van een zwangerschap.
De volgende ochtend was het zover en konden we de zwangerschap gaan testen. Het was inmiddels dag 34 van de vierde cyclus, dus een mooi moment. Al facetimend deed Loes de test met een portie urine, die ze al eerder had opgevangen. Opnieuw was het een beetje rumoerig op de achtergrond met de kinderen die ook af en toe door het beeld heen kwamen. Heel lief bedoeld, maar wij waren best nerveus voor de test. We spraken af pas te kijken als de incubatietijd van de test voorbij was. Maar ondertussen dat de test aan het ontwikkelen was, kwam Hanne al stiekem kijken of de test positief was. Hierdoor ontstond er nog meer hectiek, doordat Loes haar wilde tegenhouden. Toen eenmaal de tijd om was, keek Loes op de test, maar zag helaas geen streepje. “Of toch wel?”, begon ze te twijfelen. Misschien toch een heel licht streepje, waarvoor ze naar buiten moest lopen om het in het daglicht te zien. Wijzelf hadden toen wel al door dat deze test dan dus negatief was. Maar de twijfel aan de kant van Loes bleef maar aanhouden. Toen vertelde Loes ook dat ze de test niet helemaal vertrouwde, omdat de verpakking van de test al half open was geweest of iets dergelijks. Door alle chaos klapte Pieter een beetje dicht. Loes merkte dat op en vroeg wat er aan de hand was. Toen sprak Pieter uit dat hij deze manier van testen niet zo fijn vond. Het was te hectisch. En dat Hanne ondertussen al kwam kijken, was ook niet zo leuk geweest. Het is heel leuk als Hanne dan zou zien dat de test positief was, maar het is ook een grote anticlimax dat ze dan al zag dat de test negatief was. Best ongemakkelijk eigenlijk.
Na afloop van ons gesprek appte Loes nog om ons gerust te stellen, dat ze zeker wist dat het goed zou komen. Ze zou ook een bloedtest kunnen laten doen bij de huisarts, zodat het ook gewoon zwart op wit zeker was. Wij appten toen terug dat we even veel emoties voelden en we er even niets meer van snapten. Het was nu namelijk alweer 19 dagen na de vermeende ovulatie, en Loes was niet ongesteld maar ook niet zwanger (volgens deze test). Loes gaf aan dat het verstandig was om even een pas op de plaats te doen en de emoties de ruimte te geven. Zelf gaf Loes aan dat ze er kalm onder was, maar wel een beetje ongerust over ons. Pieter beaamde dat we even alles moesten laten bezinken, omdat hij er een beetje ondersteboven van was. Loes vroeg toen waarom hij juist deze keer zo ondersteboven was. Pieter vertelde hierop de hij zijn eigen emoties/gevoelens niet kwijt kon in de chaos van het gesprek. De volgende keer zou het misschien verstandig zijn als Loes een rustig plekje in huis zou opzoeken om de test te doen, zodat we daarna ook goed de aandacht aan elkaar konden geven? Gelukkig sprak Loes uit dat ze het fijn vond dat Pieter dit aangaf.
Enkele uren later appte Loes ineens dat ze nog een extra test in huis had liggen, maar het was nog steeds erg hectisch in huis. Ook gaf ze aan een beetje overstuur te zijn, maar ze wist niet zo goed waarom. We vroegen of ze de mogelijkheid zag om naar haar werkkamer te gaan om met ons te kunnen bellen. Maar nee, die mogelijkheid zag ze niet. Daarnaast appte ze dat ze te horen hadden gekregen dat één van hun kinderen nu officieel de diagnose autisme had gekregen en hoewel ze deze erkenning verlichtend vond, liep ze even helemaal vast in de frustratie. De combinatie van dat, de test van de ochtend en alles daaromheen was even allemaal teveel. We respecteerden helemaal dat ze om ruimte vroeg, maar ons leek het juist goed om het even uit te praten als ze erg aan het piekeren was over wat er die ochtend om het testmoment heen was gebeurd. We gaven aan dat wij juist wel behoefte hadden aan communicatie. Daar reageerde Loes niet op en ze stelde voor om de volgende dag de test opnieuw uit te voeren en dan zou ze ook tijd hebben om met ons te praten. Bij onszelf liepen de emoties en frustraties ook steeds hoger op door deze manier van communicatie via whatsapp. We appten dat wij de uitslag van de test het liefst vandaag nog hoorden omdat we al vanaf de ochtend in spanning en onzekerheid zaten over de uitslag. Als ze ons niet wou spreken, dan desnoods via de app? Hierop volgde enkel een foto van een negatieve zwangerschapstest… Loes gaf daarnaast aan ook de volgende dag niet te willen praten. We voelden dat dit zo helemaal uit de hand aan het lopen was en hadden een beetje een radeloos gevoel. We wilden het zo snel mogelijk uitpraten, maar Loes voelde zich onder druk gezet nu en wilde alsmaar meer ruimte. Uiteindelijk stemde ze in om toch de volgende ochtend te bellen en onze kant ook wel te begrijpen. Wijzelf hadden misschien niet genoeg stilgestaan, door al onze emoties, bij wat het nieuws over haar kind verder met Loes had gedaan. We moesten het allemaal maar eens wat tijd geven en de volgende dag goed uitpraten…
Wordt vervolgd…