Dag allemaal,
Opnieuw was het weer rustig afwachten… Je hoort wel eens dat je er niet al teveel mee bezig moet zijn, omdat dat averechts kan werken. Maar hoe doe je dat in vredesnaam? Vooral afleiding proberen te zoeken, misschien. De manier hoe Loes dat deed, was door haar telefoon een paar dagen te gaan uitzetten om even te “detoxen”, kondigde ze plots aan en vervolgens stond haar telefoon ook direct uit. We vroegen aan Hanne, die ook in de groepsapp zit, nog een paar dingen door te geven aan Loes. We vonden het wel een beetje vervelend (vooral wel heel onverwachts en abrupt) hoe dat zo ging, maar we moesten het maar respecteren, dachten we.
De volgende dag appte Loes alweer dat detoxen toch niet haalbaar was. In de dagen daarna probeerden we vooral over leuke ditjes en datjes te appen. Maar het moment van de zwangerschapstest naderde natuurlijk wel al snel en daar moest wel weer een keer een plan voor worden gemaakt. We besloten om halverwege juni 2020 in het weekend te gaan testen. Dan zou Loes weer een paar dagen overtijd zijn. Loes appte aan het begin van die week al dat ze niet dacht zwanger te zijn, omdat ze best al wat krampjes voelde. We probeerden toch maar wat hoop te houden… De menstruatie zou ongeveer de volgende dag op gang moeten komen als het niet gelukt zou zijn.
Loes appte ons die volgende dag dat ze voor haar gevoel alle kanten op werd geslingerd, van hoop naar wanhoop en weer terug naar hoop. Iedere keer als ze naar het toilet ging, had ze een hoge hartslag, zei ze. Ze probeerde natuurlijk toch zoveel mogelijk relaxed te blijven. Loes had overigens geen krampen meer, maar had wel een keer een beetje een rode kleur van haar afscheiding gehad. We moesten maar de zwangerschapstest afwachten, maar het zag er dus eigenlijk niet al te hoopvol meer uit.
Maar helaas, we kwamen niet toe aan die zwangerschapstest, want de menstruatie was de volgende dag toch echt volledig op gang gekomen. We probeerden het zelf van de positieve kant te bekijken en te bedenken dat we er zelf alles aan hadden gedaan om het een goede kans van slagen te geven. Ook hadden we het gevoel dat we een goede strategie hadden gevonden en dat we ook dichter naar elkaar toe gegroeid waren als personen. Zo voelde het ook echt voor ons. Later op de dag peilden we nog eens hoe het ging met Loes en ze was er wel nog erg teleurgesteld over. Volgende week dinsdag zou Loes ook de afspraak bij de gynaecoloog hebben, die we al een hele tijd geleden hadden ingepland. We vroegen Loes of ze daar even met ons over kon bellen in het aankomende weekend en probeerden een moment in te plannen. Het leek ons fijn en belangrijk om de afspraak goed voor te bespreken, bijvoorbeeld: wat zouden onze vragen allemaal zijn voor de gynaecoloog?
Maar, de dagen gleden voorbij en het was inmiddels alweer zondag (twee dagen voor de gynaecologie afspraak) en we waren nog niet door Loes gebeld. Wij gingen aan het begin van de middag een koffietje drinken met vrienden, dus wij appten dat we vanaf 15:00 uur weer beschikbaar zouden zijn. Loes stelde om 17:00 uur voor, maar Hanne attendeerde Loes erop dat ze dan met de honden zou gaan wandelen. Daarop zei Loes dat het dan toch om 15:00 uur zou worden, tussen de bedrijven door. Op die zondagochtend waren wijzelf al even goed aan het nadenken gegaan, wat we nu precies van de gynaecoloog wilden weten en somde dat alvast op in een mailtje die we naar Loes besloten te sturen. Dan kon ze er alvast naar kijken en konden we later die dag alles nog verder samen bespreken aan de telefoon. Want we waren natuurlijk ook benieuwd wat Loes wou vragen en bespreken.
Om 14:45 uur appten wij al dat we thuis waren en konden bellen. Loes zei dat ze toch nu met de honden ging wandelen en vroeg of we toch later konden bellen. Voor ons was dat prima want we zouden toch de rest van de dag thuis zijn. Om 17:30 uur kregen we, voor ons volledig onverwachts, een berichtje van Loes met de boodschap dat ze ons begreep en ons niet wilde ontlopen, maar dat ze nog wat meer verwerkingstijd nodig had. Met daarbij de vraag of we dus de dag erna (maandag) zouden kunnen bellen. We snapten niet wat er nu precies aan de hand was, maar de volgende dag werd vooral voor Milan lastig, omdat maandag altijd een hele drukke dag is in de huisartsenpraktijk en hij dan tot laat werkt. Bovendien had hij nog een digitale vergadering in de avond. We reageerden dus dat deze maandag voor ons lastig zou worden. Toen appte Loes dat ons mailtje van eerder die dag best heftig bij haar was binnengekomen, en ze nog niet goed kon plaatsen waarom precies. We vroegen haar nog of ze wat later die avond nog zou kunnen bellen (dan zou ze nog wat verwerkingsruimte hebben), maar dat hield ze af. Ze zei dat ze met onze puntjes naar de gynaecoloog zou gaan en zag de meerwaarde er niet van in om nog met ons daarover te bellen. Dit irriteerde ons natuurlijk ontzettend. We hadden immers afgesproken samen te bellen. En belangrijker nog: als je ergens mee zit, zeg het dan meteen en laat het geen eigen leven leiden in je hoofd, zo dachten wij. We dachten lang na over hoe we hier nu mee moesten omgaan. We voelden hierbij ook dat we niet ons eigen gevoel wilden wegcijferen en appten uiteindelijk terug dat we de manier van communicatie op deze manier erg lastig vonden, maar dat we het er voor nu zo maar mee moesten doen. Dit deed op zijn beurt de bom barsten bij Loes, waardoor zij flink geïrriteerd raakte. Ze voelde zichzelf te weinig ruimte krijgen. We probeerden de boel nog te sussen door voor te stellen om dan de avond erna toch te bellen (zoals ze had voorgesteld) en dus dat Milan zich bij zijn vergadering zou afmelden. Dat vond Loes prima. We vonden het ’t belangrijkste om deze kou nu uit de lucht te halen.
Wat die volgende avond volgde, was een super ongemakkelijk en kort gesprek, waarbij wij de dingen voor de gynaecoloog probeerden te bespreken en Loes daar heel kortaf op reageerde. Bij herhaaldelijk vragen gaf ze aan zelf geen andere input te hebben voor de gynaecoloog. Ze liet verder ook nog niets los over waarom ze zich zo vervelend voelde. Dit gesprek had inderdaad geen meerwaarde zo, voelden we, en het leek zelfs averechts te werken… Er ontstond hoe meer we ons best deden steeds meer weerstand en afstand bij Loes, zo leek het. We besloten het voor nu maar zo te laten. We probeerden het zo goed mogelijk af te sluiten en wensten haar veel succes voor de volgende dag bij de gynaecoloog en hoopten dat ze gauw de ruimte voelde om ons beter te spreken. Het liet ons die avond maar niet los, wat was er toch aan de hand en ging dit zo nog wel goedkomen? We leken grip te verliezen. Zou onze kinderwens zo straks helemaal niet meer gaan lukken..?
In de volgende blog meer…