Lieve lezers,
In onze vorige blog vertelden we dat er wat spanningen waren tussen Loes en ons, die niet zo goed uitgesproken konden worden vanuit Loes. Ze had nog wat meer tijd nodig om na te denken over hoe ze er nu echt in stond voor haar gevoel. Maar de afspraak bij de gynaecoloog liet ze wel gewoon doorgaan.
Tegen 18.00 uur begon ze ons te appen, toen ze in de wachtkamer bij de gynaecoloog zat. Wij hadden op dat moment allebei een erg drukke werkdag en waren nog steeds bezig. In appjes gaf Loes aan dat ze het gevoel had, dat wij steeds bij haar probeerden te zoeken dat het niet lukte en ook dat wij steeds meer gecontroleerd aan het werk wilden gaan. Loes zei dat het duidelijk is aangetoond dat dit soort spanningen niet goed zijn voor een bevruchting. Er zijn veel koppels die juist zwanger worden zodra ze de wens hebben losgelaten, schreef ze. Loes vroeg zich af of ze op den duur ook nog wel goed bij haar gevoel zou kunnen blijven komen, wat natuurlijk in onze ogen ook zeker essentieel is bij zo’n proces. Ze vond dit alles getuigen van een gebrek aan vertrouwen, dat ze niet van zich af kon schudden, hoe lief ze ons ook vond.
Wij konden nog niet meteen op de appjes reageren omdat we dus nog aan het werk waren. Een half uur later volgden alweer de volgende appjes van Loes. Het eerste appje ging over dat ze klaar was bij de gynaecoloog en dat alles er normaal uitzag. Ze had in ieder geval veel follikels voor haar leeftijd. Er kon geen sprake zijn van een naderende overgang. We konden volgens de gynaecoloog nog overwegen om de cyclus te monitoren met bloedonderzoeken en als dat dan overeen zou komen met de ovulatietesten, dan zaten we helemaal goed. De ovulatietesten vond de gynaecoloog het belangrijkste om uit te voeren. Daarna volgde een appje dat Loes echt dacht dat het de kans flink zou verhogen als we drie dagen achter elkaar zouden insemineren en dat we dan bij hen konden blijven slapen. Of Loes dit met de gynaecoloog had besproken of nu zelf met dit idee kwam, was ons niet duidelijk. Loes vervolgde met dat ze het idee had dat wij vaak geïrriteerd raakten als zij onze ideeën naast zich neerlegde, maar dit blijven-slapen was een voorbeeld van een idee van haar dat wij telkens naast ons neerlegden, vond zij. We appten gauw even terug dat we zo reageerden op haar, zodra we beide thuis waren die avond.
Het was dus eigenlijk een hele reeks aan allerlei appjes van Loes, opgekropt. Die er nu uit leken te komen. We moesten het even laten bezinken en ook goed bedenken hoe we konden reageren, vooral omdat Loes niet met ons wilde bellen, maar er dus over wilde appen. Tegen 20.00 uur konden we dan eindelijk iets terugsturen. We zeiden dat de appjes wel echt hard bij ons binnenkwamen, omdat we veel boosheid en twijfel hierin lazen. Wel vonden we het goed dat ze wel uitte wat ze voelde. We stelden voor om er toch eens over te praten met elkaar, omdat dit soort dingen over de app bespreken erg lastig is: er zit geen intonatie bij en dingen kunnen daardoor verkeerd geïnterpreteerd worden. Wij zijn überhaupt zelf meer van het direct uitpraten, maar Loes dus niet zo. We stelden voor om het even allemaal te laten rusten en er goed over na te denken hoe we er met z’n allen in stonden. Loes interpreteerde dit, zo appte ze, alsof wij nu echt even de ruimte nodig hadden, terwijl zij dit ook al een aantal keren had gevraagd en voor haar gevoel niet van ons kreeg. Wij legden op onze beurt uit dat we dachten dat het goed was om vooral nu allemaal even de ruimte te nemen, omdat Loes nu wel echt hele essentiële thema’s had aangekaart, zoals vertrouwen, ‘ideeën naast zich neerleggen’, twijfel en ‘eruit gaan komen met elkaar’. In onze ogen waren dit zo’n grote thema’s dat het goed was om hier even goed over na te denken en de tijd voor te nemen.
Wijzelf vonden het erg heftig wat er nu was gebeurd. Het raakte ons ontzettend. We voelden ons vooral erg machteloos, en onzeker. Jammer dat nu zo de bom was gebarsten, juist terwijl we ons hadden voorgenomen frustraties zo snel mogelijk uit te praten. Maar voor ons gevoel hield Loes hier echt de deur in dicht en wij stonden dus figuurlijk voor een gesloten deur, waar we niks aan konden doen… We zijn in dit proces natuurlijk zo afhankelijk van Loes. We dachten terug aan onze oriëntatiegesprekken met haar, waarbij Loes aan ons had gevraagd hoe wijzelf onze grenzen zouden gaan bewaken. Zij had toen gezegd dat ze namelijk had gemerkt dat wensouders al snel een draagmoeder onoprecht naar de mond zouden praten en frustraties probeerden in te slikken. Nu we hieraan terugdachten, waren we nu echt op een punt waarop we dachten dat we onze eigen grenzen aan het bewaken waren. Op deze manier was communicatie vrijwel onmogelijk en erg complex. Hoe gaan we hier nog uit komen…? Deze twijfel maakte onze dagen daarna erg moeilijk. Het hield ons continu bezig en we spraken er veel over. Natuurlijk wilden we niet zomaar een draagmoedertraject afbreken, want dan zouden we helemaal met lege handen staan. Maar van de andere kant gingen we op deze manier echt aan de situatie onderdoor…
Een aantal dagen later vroeg Loes wanneer we met elkaar wilden gaan praten. Wij wilden het graag face-to-face uitpraten en realiseerden ons dat we hiervoor afhankelijk waren van een weekend. Met de twee uur reistijd naar hen toe zou een rustig gesprek op een doordeweekse avond lastig te organiseren zijn. We vroegen of ze het aankomende weekend zou kunnen, want het weekend daarna leek dan alweer zo ver weg. Maar helaas kon Loes dat hele weekend niet. Het weekend daarna had Milan dienst op zaterdag dus bleef alleen zondag over. Dit kon voor Loes niet, want Hanne moest puppypakketten rondbrengen. Het weekend daarna was wel nog vrij bij haar, maar dat zou ook betekenen dat we alweer een volgende potentiële ovulatie zouden missen. Doordeweeks was dus eigenlijk ook echt geen optie, want we voelden al aan dat het een lang en pittig gesprek zou worden. We vroegen of er nog een mogelijkheid was ergens die ene zondag rondom het brengen van de puppypakketten en we gaven aan dat wij ons daaraan konden aanpassen. Loes stemde met die datum in, maar gaf aan dat Hanne er dan niet bij kon zijn, wat ze wel erg jammer vond. We zagen met z’n allen helaas geen andere optie.
In de dagen die erop volgden, werden er weer versoepelingen van de coronamaatregelen aangekondigd, die een appgesprekje op gang hielpen. Het maakte de sfeer ook alweer iets luchtiger. We waren zelf wel behoorlijk gespannen die week voordat we ons gesprek hadden, want we wisten echt niet hoe het zou gaan aflopen. Ook voor onszelf niet. Was dit (juni 2020) het begin van het einde van dit hoofdstuk van onze kinderwens? Hierover de volgende keer meer…
Liefs, Milan & Pieter