Na een lange maand wachten en voorbereiden was het dan zover: we konden aan Loes gaan vertellen dat we hadden besloten te stoppen. Dat het ons niet langer lukte. We hadden er een heel dubbel gevoel over. Aan de ene kant voelden we de onzekerheid over het “daarna” en aan de andere kant keken we uit naar een nieuwe schone lei. Hoop en wanhoop dat we iemand zouden vinden waarmee we weer een nieuw traject zouden kunnen starten, een voor ons derde traject. Hopelijk zou dat op allerlei vlakken eenvoudiger worden, droomden we voorzichtig. Op het gebied van afstand, maar ook gemakkelijker in de vorm van hogere kansen en een meer vergelijkbare manier van bejegening en communicatie. We hadden het voorgevoel dat Loes ook wilde stoppen, maar dit wisten we natuurlijk niet zeker. Voor hetzelfde geld zou zij het wel nog graag met ons proberen uit te praten. Om te voorkomen dat we in een gesprek/discussie verzandden over wat er allemaal was gebeurd de afgelopen tijd, namen we onszelf voor zo snel mogelijk met de deur in huis te gaan vallen en ons nieuws te vertellen. Het voelde al met al erg spannend. We sliepen onrustig.
Op de dag van onze afspraak, en onderweg naar België, realiseerden we ons goed dat dit de laatste keer was dat we deze exacte route naar Loes en Hanne zouden gaan rijden. Met onze cadeautjes in de kofferbak beleefden we de reis heel bewust. Het was een zonnige dag en we keken, voor de laatste keer, onze ogen uit terwijl we door het mooie landelijke Belgische gebied reden. Eenmaal bij Loes thuis aangekomen stond Loes ons buiten op te wachten en ze begroette ons rustig. Alle andere gezinsleden waren het huis uit, merkten we al direct. Het was er voor de eerste keer in de afgelopen twee jaar wanneer wij langskwamen, opmerkelijk rustig. Meestal was het gezellig druk en levendig, maar nu was alleen Loes er. Ze had al thee gezet en we gingen met z’n drieën aan de eettafel zitten. We vroegen hoe het ging aan elkaar en we antwoordden allemaal voorzichtig dat het naar omstandigheden wel goed ging. Loes was overigens nog steeds niet ongesteld geworden, zei ze, hetgeen betekende dat ze inmiddels ruim twee weken overtijd was. De zwangerschapstest in het bloed van de week ervoor had uitgewezen dat er geen zwangerschap was, dus dit leek wederom een erg lange cyclus te zijn, ondanks de 100mg Clomid die Loes had gebruikt. Dat vonden we allemaal maar gek. We benoemden dat we het fijn vonden om met elkaar te kunnen praten, en dat we eigenlijk een moeilijke boodschap kwamen brengen. We vertelden Loes over ons besluit dat we gingen stoppen met het vervullen van onze kinderwens in de huidige samenstelling. Loes reageerde niet verrast en zei direct dat zij dezelfde beslissing voor zichzelf had genomen. Ze was opgelucht dat wij er ook zo over dachten. En daarmee wij natuurlijk ook, want het laatste wat we hadden gehoopt was een reactie dat Loes juist wel door zou willen gaan. We benoemden in het kort dat het ons allemaal de afgelopen tijd niet gemakkelijk was gemaakt, dat we veel tegenslagen hadden gehad en dat dat zijn tol bij ons had geëist. We vertelden dat we hadden gemerkt dat er geen beweging meer zat in het onderlinge verschil tussen onze manieren van communicatie, dat de koek op was, de relatie voelde niet meer goed. We benoemden dat we hierbij trouw wilden blijven aan onszelf en ook voor onszelf moesten zorgen door dit nu te stoppen. Natuurlijk zeiden we ook kort dat de erg lage medische kansen (nu overigens ook weer blijkend uit het resultaat van de 100mg Clomid), zoals ook ingeschat door David, eveneens een rol hadden gespeeld in onze keuze. Wat ons betreft hoefden we verder niet meer in detail te praten over alle voorgevallen zaken van de afgelopen maanden, zeiden we. We wilden vooral terugkijken op de goede momenten die we met elkaar hadden beleefd, op alles wat Loes voor ons had gedaan en betekend. Loes wilde het ook niet per se in detail nabespreken gelukkig, want ook hier waren we een beetje bang voor geweest van tevoren. We benadrukten vooral dat we Loes heel erg dankbaar waren dat ze het zo lang had volgehouden, en zoveel voor ons had geprobeerd te doen. We blikten samen terug. Twee jaar geleden leerden we elkaar online kennen en gauw daarna hadden we onze eerste ontmoeting gehad, hier in België bij Loes en Hanne thuis. We waren ontzettend dankbaar dat Loes nog met ons een poging had durven wagen op Cyprus om ons hoogtechnologische IVF-traject af te kunnen sluiten. Het is ook bewonderenswaardig dat Loes met ons de afgelopen maanden nog een medische traject in Nederland in was gegaan. Helaas allemaal zonder het gewilde resultaat, maar aan de wil en inzet had het in ieder geval niet gelegen.
Om onze dank te uiten, haalden we gauw ons cadeau en de bos bloemen uit de auto. Hier was Loes erg blij mee en ze vond de edelstenen een heel mooi gebaar. We vertelden nog dat we onder andere graag in België hadden willen afspreken zodat we nog afscheid zouden kunnen nemen van haar gezin, maar nu was helaas niemand thuis. De kinderen waren bij een manege in de buurt en we besloten daar met z’n drieën even kort heen te gaan. Loes vond dit ook erg fijn om te doen, want de kinderen waren ondertussen flink aan ons gehecht geraakt. Vooral hun jongste zoon en dochter hadden het al helemaal zien zitten om er een soort van twee “vaders op afstand” bij te krijgen. Hier werden we wel een beetje emotioneel van, omdat we ons dat nog niet eens zo gerealiseerd hadden. We kregen bij de manege van hen een dikke knuffel, ondanks de coronamaatregelen, maar dit vonden we wel een uitzondering waard. Een mooi moment.
We zetten Loes weer bij haar thuis af en namen afscheid van haar. Ook haar gaven we een dikke knuffel, waarvan we ons het afgelopen jaar hadden onthouden naar anderen toe. Het zou raar zijn om dit met een elleboogstoot af te sluiten, voelden we. We bedankten haar nogmaals voor alles wat ze gedaan had voor ons, en voor alle mooie momenten samen. Aan die mooie momenten denken we met een glimlach terug. We wensten elkaar alle goeds en beloofden Loes op de hoogte te houden als er noemenswaardige ontwikkelingen waren in ons toekomstige traject.
Op weg naar huis bespraken we in de auto hoe het was gegaan. We keken er allebei met een heel goed gevoel op terug. Het had eigenlijk niet beter kunnen lopen. We besloten allebei uit onze groepsapp met Loes en Hanne te stappen, nadat we ook de groetjes hadden gedaan aan Hanne, die we helaas niet meer hadden gezien. Dit om het echt te kunnen afsluiten voor onszelf en onze blik volledig op de toekomst te kunnen richten. Het was nu zaak om onze blog helemaal up-to-date te krijgen en online te zetten. Om meer mensen deelgenoot te maken van onze ervaringen. Ervaringen over een ingewikkeld hoogtechnologisch IVF-traject in het buitenland en nu ook over een laagtechnologisch traject dat we op voorhand flink onderschat hadden. We hoopten stiekem op termijn met onze blogs ook weer een nieuwe vrouw tegen het lijf te gaan lopen, die het nog eens met ons zou willen proberen. De blogs bijschrijven was nog een hele klus, er was ruim een jaar “materiaal”, maar nu leggen we de laatste hand. Op termijn hopen we onze blogsite ook in de “Zwanger voor een Ander” Facebook-groep te delen. Hopelijk wordt een dergelijk bericht toegelaten, aangezien men nu een stichting is geworden, serieus met de politiek in gesprek probeert te gaan en daardoor veel minder toelaat op de Facebook-groep. Maar hoe zouden we ons verhaal anders bekend kunnen maken onder wensouders en draagmoeders? Zorgen voor later, zeggen we tegen elkaar… Nu eerst even bezinnen, tijd voor elkaar. Ruimte vinden om weer langzaam te gaan dromen over de toekomst. Onze wens blijft namelijk even sterk als oorspronkelijk, dat is één ding dat zeker is.
Het allerbeste en veel liefs,
Milan & Pieter, de WENSVADERS