Month: March 2021

Na een lange maand wachten en voorbereiden was het dan zover: we konden aan Loes gaan vertellen dat we hadden besloten te stoppen. Dat het ons niet langer lukte. We hadden er een heel dubbel gevoel over. Aan de ene kant voelden we de onzekerheid over het “daarna” en aan de andere kant keken we uit naar een nieuwe schone lei. Hoop en wanhoop dat we iemand zouden vinden waarmee we weer een nieuw traject zouden kunnen starten, een voor ons derde traject. Hopelijk zou dat op allerlei vlakken eenvoudiger worden, droomden we voorzichtig. Op het gebied van afstand, maar ook gemakkelijker in de vorm van hogere kansen en een meer vergelijkbare manier van bejegening en communicatie. We hadden het voorgevoel dat Loes ook wilde stoppen, maar dit wisten we natuurlijk niet zeker. Voor hetzelfde geld zou zij het wel nog graag met ons proberen uit te praten. Om te voorkomen dat we in een gesprek/discussie verzandden over wat er allemaal was gebeurd de afgelopen tijd, namen we onszelf voor zo snel mogelijk met de deur in huis te gaan vallen en ons nieuws te vertellen. Het voelde al met al erg spannend. We sliepen onrustig.

Op de dag van onze afspraak, en onderweg naar België, realiseerden we ons goed dat dit de laatste keer was dat we deze exacte route naar Loes en Hanne zouden gaan rijden. Met onze cadeautjes in de kofferbak beleefden we de reis heel bewust. Het was een zonnige dag en we keken, voor de laatste keer, onze ogen uit terwijl we door het mooie landelijke Belgische gebied reden. Eenmaal bij Loes thuis aangekomen stond Loes ons buiten op te wachten en ze begroette ons rustig. Alle andere gezinsleden waren het huis uit, merkten we al direct. Het was er voor de eerste keer in de afgelopen twee jaar wanneer wij langskwamen, opmerkelijk rustig. Meestal was het gezellig druk en levendig, maar nu was alleen Loes er. Ze had al thee gezet en we gingen met z’n drieën aan de eettafel zitten. We vroegen hoe het ging aan elkaar en we antwoordden allemaal voorzichtig dat het naar omstandigheden wel goed ging. Loes was overigens nog steeds niet ongesteld geworden, zei ze, hetgeen betekende dat ze inmiddels ruim twee weken overtijd was. De zwangerschapstest in het bloed van de week ervoor had uitgewezen dat er geen zwangerschap was, dus dit leek wederom een erg lange cyclus te zijn, ondanks de 100mg Clomid die Loes had gebruikt. Dat vonden we allemaal maar gek. We benoemden dat we het fijn vonden om met elkaar te kunnen praten, en dat we eigenlijk een moeilijke boodschap kwamen brengen. We vertelden Loes over ons besluit dat we gingen stoppen met het vervullen van onze kinderwens in de huidige samenstelling. Loes reageerde niet verrast en zei direct dat zij dezelfde beslissing voor zichzelf had genomen. Ze was opgelucht dat wij er ook zo over dachten. En daarmee wij natuurlijk ook, want het laatste wat we hadden gehoopt was een reactie dat Loes juist wel door zou willen gaan. We benoemden in het kort dat het ons allemaal de afgelopen tijd niet gemakkelijk was gemaakt, dat we veel tegenslagen hadden gehad en dat dat zijn tol bij ons had geëist. We vertelden dat we hadden gemerkt dat er geen beweging meer zat in het onderlinge verschil tussen onze manieren van communicatie, dat de koek op was, de relatie voelde niet meer goed. We benoemden dat we hierbij trouw wilden blijven aan onszelf en ook voor onszelf moesten zorgen door dit nu te stoppen. Natuurlijk zeiden we ook kort dat de erg lage medische kansen (nu overigens ook weer blijkend uit het resultaat van de 100mg Clomid), zoals ook ingeschat door David, eveneens een rol hadden gespeeld in onze keuze. Wat ons betreft hoefden we verder niet meer in detail te praten over alle voorgevallen zaken van de afgelopen maanden, zeiden we. We wilden vooral terugkijken op de goede momenten die we met elkaar hadden beleefd, op alles wat Loes voor ons had gedaan en betekend. Loes wilde het ook niet per se in detail nabespreken gelukkig, want ook hier waren we een beetje bang voor geweest van tevoren. We benadrukten vooral dat we Loes heel erg dankbaar waren dat ze het zo lang had volgehouden, en zoveel voor ons had geprobeerd te doen. We blikten samen terug. Twee jaar geleden leerden we elkaar online kennen en gauw daarna hadden we onze eerste ontmoeting gehad, hier in België bij Loes en Hanne thuis. We waren ontzettend dankbaar dat Loes nog met ons een poging had durven wagen op Cyprus om ons hoogtechnologische IVF-traject af te kunnen sluiten. Het is ook bewonderenswaardig dat Loes met ons de afgelopen maanden nog een medische traject in Nederland in was gegaan. Helaas allemaal zonder het gewilde resultaat, maar aan de wil en inzet had het in ieder geval niet gelegen.

Om onze dank te uiten, haalden we gauw ons cadeau en de bos bloemen uit de auto. Hier was Loes erg blij mee en ze vond de edelstenen een heel mooi gebaar. We vertelden nog dat we onder andere graag in België hadden willen afspreken zodat we nog afscheid zouden kunnen nemen van haar gezin, maar nu was helaas niemand thuis. De kinderen waren bij een manege in de buurt en we besloten daar met z’n drieën even kort heen te gaan. Loes vond dit ook erg fijn om te doen, want de kinderen waren ondertussen flink aan ons gehecht geraakt. Vooral hun jongste zoon en dochter hadden het al helemaal zien zitten om er een soort van twee “vaders op afstand” bij te krijgen. Hier werden we wel een beetje emotioneel van, omdat we ons dat nog niet eens zo gerealiseerd hadden. We kregen bij de manege van hen een dikke knuffel, ondanks de coronamaatregelen, maar dit vonden we wel een uitzondering waard. Een mooi moment.

We zetten Loes weer bij haar thuis af en namen afscheid van haar. Ook haar gaven we een dikke knuffel, waarvan we ons het afgelopen jaar hadden onthouden naar anderen toe. Het zou raar zijn om dit met een elleboogstoot af te sluiten, voelden we. We bedankten haar nogmaals voor alles wat ze gedaan had voor ons, en voor alle mooie momenten samen. Aan die mooie momenten denken we met een glimlach terug. We wensten elkaar alle goeds en beloofden Loes op de hoogte te houden als er noemenswaardige ontwikkelingen waren in ons toekomstige traject.

Op weg naar huis bespraken we in de auto hoe het was gegaan. We keken er allebei met een heel goed gevoel op terug. Het had eigenlijk niet beter kunnen lopen. We besloten allebei uit onze groepsapp met Loes en Hanne te stappen, nadat we ook de groetjes hadden gedaan aan Hanne, die we helaas niet meer hadden gezien. Dit om het echt te kunnen afsluiten voor onszelf en onze blik volledig op de toekomst te kunnen richten. Het was nu zaak om onze blog helemaal up-to-date te krijgen en online te zetten. Om meer mensen deelgenoot te maken van onze ervaringen. Ervaringen over een ingewikkeld hoogtechnologisch IVF-traject in het buitenland en nu ook over een laagtechnologisch traject dat we op voorhand flink onderschat hadden. We hoopten stiekem op termijn met onze blogs ook weer een nieuwe vrouw tegen het lijf te gaan lopen, die het nog eens met ons zou willen proberen. De blogs bijschrijven was nog een hele klus, er was ruim een jaar “materiaal”, maar nu leggen we de laatste hand. Op termijn hopen we onze blogsite ook in de “Zwanger voor een Ander” Facebook-groep te delen. Hopelijk wordt een dergelijk bericht toegelaten, aangezien men nu een stichting is geworden, serieus met de politiek in gesprek probeert te gaan en daardoor veel minder toelaat op de Facebook-groep. Maar hoe zouden we ons verhaal anders bekend kunnen maken onder wensouders en draagmoeders? Zorgen voor later, zeggen we tegen elkaar… Nu eerst even bezinnen, tijd voor elkaar. Ruimte vinden om weer langzaam te gaan dromen over de toekomst. Onze wens blijft namelijk even sterk als oorspronkelijk, dat is één ding dat zeker is.

Het allerbeste en veel liefs,
Milan & Pieter, de WENSVADERS

In onze vorige blog hebben we jullie verteld dat we hadden besloten met ons traject met Loes te gaan stoppen. Wij wilden dit natuurlijk eigenlijk het liefst zo snel mogelijk aan Loes en Hanne gaan vertellen, maar de eerste mogelijkheid vanuit hen was pas volgende maand op 7 maart 2021… We zouden om 15:00 uur bij hen thuis afspreken. Voor de rest bleef het sindsdien ongemakkelijk stil in de groepsapp. Normaal gesproken zouden we tussendoor wel eens peilen hoe het ging met elkaar of over andere ditjes en datjes appen, maar er speelde nu zoiets groots tussen ons, dat het dus angstvallig stil bleef. Ook vanuit de kant van Loes en Hanne, zij voelden dus waarschijnlijk precies hetzelfde.

Het was inmiddels alweer twee weken nadat we voor de laatste keer hadden geïnsemineerd. We wisten niet of we op tijd waren geweest voor de eisprong, aangezien er geen follikels meer te zien waren op de laatste echo en Loes deze keer helemaal niets van een eisprong had gevoeld. Zelf achtten we de kans zeer klein dat Loes nu zwanger zou zijn en we verwachtten dus de menstruatie een dezer dagen. 

Drie dagen later begonnen we ons af te vragen of Loes wel de stilte op de app zou durven/willen doorbreken met een bericht dat ze aan het menstrueren was. We besloten dus zelf maar de eerste stap hierin te zetten en te vragen of ze een goed weekend hadden gehad, en of ze van het fijne lente weer hadden genoten. Een paar uur later volgde er een kort antwoord met “ja hoor en jullie?”. Wij vertelden even kort over ons weekend en besloten over te gaan op de wat directere benadering en te vragen of Loes al ongesteld was geworden. “Nog niet” was het antwoord. Wow, oké, dat betekent dat Loes alweer drie dagen overtijd is, dachten wij. Meestal zouden we op deze dag gaan testen samen, maar er kwam verder na dit bericht geen initiatief meer vanuit hun kant. Het voelde allemaal heel ongemakkelijk. “Zul je zien dat ze nu wel zwanger is, op het moment dat je het ’t niet meer verwacht”, dachten we nog. We zaten intussen ook in tweestrijd met onszelf, waarbij we aan de ene kant hoopten dat Loes toch niet zwanger was, omdat het nu zo slecht tussen ons ging en we hadden besloten te stoppen. Aan de andere kant was dit natuurlijk tegelijkertijd wel waar we al vijf jaar lang naartoe hebben gewerkt, dus het mag wel een keer zo zijn. Milan was bang dat in dat geval we er echt niet meer gingen uitkomen samen, dat we te verschillend waren om weer op één lijn te komen en dat het daarmee dus ook nog veel problemen ging geven in de toekomst. Pieter stond hier wat positiever in en dacht dat we goed met elkaar moesten blijven praten (als hier de kans voor werd geboden) en dat we toch nog meer de verschillen aan beide kanten moesten accepteren.

De volgende dag was er nog steeds geen nieuw bericht over de menstruatie en vroegen we wanneer zij wilden gaan testen op zwangerschap. Hierop antwoordde Hanne dat ze morgen een zwangerschapstest gingen kopen. We vroegen ons af of dit een goed idee was, omdat we de afgelopen keren via de huisarts in het bloed hadden laten testen, omdat Loes altijd wat moeite heeft om de urinezwangerschapstest uit te voeren en te interpreteren. We hadden echt geen zin om in dit stadium weer zoveel onduidelijkheid te hebben hierover en stelden toch voor om het bij de huisarts te laten doen, zodat we echt een zwart-witte uitslag zouden krijgen. Dit vond Loes gelukkig ook een goed idee en ze ging de volgende dag kijken voor een plek op donderdag, zei ze (op dinsdag). Maar zoals we inmiddels al gewend waren van Loes, keek ze pas op de donderdag zelf of er nog een plek was bij de huisarts en die bleek die dag al helemaal vol te zitten. Zelf had ze op vrijdag absoluut niet de mogelijkheid om naar de huisarts te gaan, dus dan werd het alweer na het weekend op maandag. Echt weer even een “broekafzak”-momentje waarbij we ons maar moesten neerleggen.

In het weekend begonnen we wel steeds meer hoop te krijgen, want Loes was nu alweer één week overtijd terwijl ze die cyclus 100mg Clomid had gebruikt. Dan kan het toch niet anders zijn dan dat ze zwanger is? Milan kon hier ook geen andere verklaring voor bedenken met zijn medische achtergrondkennis. Pieter probeerde wel weer even een slag om de arm te houden en zei dat we wel vaker voor situaties hadden gestaan waar we eigenlijk geen andere verklaring hadden gehad, en er dan toch een onverwachte “aap uit de mouw” kwam. We moeten echt proberen om met beide benen op de grond te blijven staan en het nog even af te wachten tot maandag. We vroegen ons af hoe Loes het resultaat aan ons zou brengen, want normaal gesproken spraken we elkaar hierover aan de telefoon. Zou toch wel jammer zijn als ze het positieve nieuws zo maar even op de app zou zetten…

Op die maandag hadden we beide een erg hectische en drukke werkdag en dat zorgde voor een goede afleiding om niet te veel aan de zwangerschapstest te denken. Rond 18:00 uur appte Loes ons al. Pieter was op dat moment net thuis, maar Milan was nog op het werk. Het bericht luidde dat de test negatief was. Loes had erg getwijfeld of ze ons zou bellen of appen en had besloten voor een appje te kiezen, schreef ze. Dit omdat we nu zo weinig contact hadden en we mogelijk teveel hoop zouden krijgen bij een telefoontje. Dat begrepen we goed van haar. We hadden inderdaad toch weer hoop gekregen, berichtte Pieter aan Loes. Gelukkig kwam Milan ook net thuis van zijn werk, had hij het appje in de auto al gelezen en konden we elkaar troosten. We snapten er weer helemaal niets van. Hoe kan je met 100mg Clomid en een echo waarbij de follikel is verdwenen daarna 3 weken overtijd zijn? Hierbij had het monitoren van de cyclus na de veronderstelde eisprong wel meerwaarde gehad om te bewijzen dat deze goed was opgetreden, maar hier dachten we toen pas aan. Loes stelde ook op de app voor om naar ons toe te komen op 7 maart, voor het gesprek. Hier schrokken we even van, omdat Loes überhaupt maar twee keer bij ons was geweest in de afgelopen twee jaar en we ervanuit waren gegaan dat wij naar hen zouden rijden. Hier bij ons zouden we wel in alle rust met elkaar kunnen praten… We vermoedden dat Loes naar ons wilde komen omdat zij er ook een punt achter zou willen zetten, maar dit wisten we natuurlijk niet zeker. Misschien wilde zij het toch proberen uit te praten en dan vonden we het lullig dat zij er zo lang voor naar ons zou moeten rijden. Ook zouden we het een mooie afsluiter vinden om nog één keer die kant op te rijden en daarmee ook afscheid te kunnen nemen van de kinderen, want we zouden hen misschien wel nooit meer zien. Gelukkig vond Loes het nog steeds prima dat we bij hen zouden afspreken, toen we dit voorstelden.

Het was daarmee nog een weekje afwachten voordat we het met elkaar konden afsluiten. We bedachten een mooi symbolisch cadeau voor Loes in de vorm van een aantal edelstenen met bepaalde toepasselijke betekenissen, en kochten de dag voor onze afspraak een grote bos bloemen. 

De volgende blog meer over deze laatste afspraak…

De WENSVADERS

Beste lezers…

Eén uur na ons telefoongesprek (zie de vorige blog) vroeg Loes of we toch niet op donderdagavond telefonisch het een en ander konden uitpraten. Dit zagen wij niet echt zitten, omdat ons laatste telefoongesprek waarbij we veel informatie en moeilijke onderwerpen moesten bespreken, ook niet vlekkeloos en zonder kleerscheuren was verlopen. En dit keer was de hoeveelheid informatie nog veel en veel meer… Daarnaast zou Milan ook zijn eerste coronavaccinatie krijgen op die avond en kwam dat dus echt niet uit voor ons. 

De volgende ochtend appten we hier verder over. Overdag ging het helaas ook niet lukken omdat we allebei erg druk waren op ons werk en allerlei vaste afspraken hadden staan die we niet zomaar konden en wilden afzeggen. We hadden ook het gevoel dat Loes wat haar betreft vooral wilde praten over een compensatie bij een meerlingzwangerschap en we vonden het heel belangrijk om dit persoonlijk met elkaar te bespreken en niet via de telefoon. Bovendien vonden we eigenlijk dat er eerst ook nog allerlei andere zaken besproken moesten worden waar we ons allemaal aan hadden geërgerd de afgelopen tijd. We probeerden daarom toch nogmaals vrijdagavond voor te stellen. Loes schreef dat ze het gevoel had dat wij het telkens afremden om het over de meerlingzwangerschap te hebben. Daarnaast stonden haar een aantal punten heel erg in de weg, net zoals bij ons, die ze heel graag wilde uitpraten, appte ze. Dat was exact ons punt dat wij ook heel erg zo voelden en we stelden voor om hiervoor op vrijdagavond goed de tijd te nemen om met elkaar te praten. Loes zag echt niet voor zich hoe ze die avond een slaapplek en een rustige praatplek kon creëren om met ons te kunnen praten. We stelden voor dat we ook onze eigen slaapspullen inclusief luchtbed zouden kunnen meenemen, maar we wilden ons ook niet teveel opdringen. Loes schreef dat hun huis nu volledig op z’n kop stond met de komst van de puppy’s en de kinderen voelden zich nog steeds ziek. We probeerden nog voor te stellen dat we ook gewoon terug konden rijden naar huis en dus bereid waren om de avondklok te doorbreken (in de hoop dat ons bezoek aan een draagmoeder als een goede reden zou worden gezien). Loes voelde zich heel erg onder druk staan, zo schreef ze, en wist het niet meer op dat moment. Als laatste stelde Loes nog voor dat we toch gewoon zouden kunnen insemineren, maar dat we verder nu geen contact zouden hebben en het later zouden uitpraten. Wéér later, dachten we. Zodat het nog meer kan broeien in ieders hoofd… De andere optie was om deze cyclus nu niet meer te benutten, appte ze. Dat vonden we erg zonde van alle ritjes die Loes nu op en neer naar het ziekenhuis in Nederland had gereden. We lieten het daarom op dat moment even bezinken. 

In de avond besloten we om dan toch maar te insemineren op vrijdagavond en het dan verder nog niet uit te praten. We voelden dat er geen andere keuze was… Loes stelde nog voor om zaterdag bij het ziekenhuis af te spreken om het daar verder uit te praten. Dat vonden we wel erg omslachtig: dat we op vrijdagavond elkaar zouden zien waarbij we 2 uur heen en terug moesten rijden, en dat we op zaterdag dan ook nog een dik uur heen en terug moesten rijden om het uit te praten. Daarnaast vroegen we ons af waar we dan konden afspreken. In het ziekenhuis zouden we niet zomaar even ergens kunnen gaan zitten om het uit te praten en alle horeca was vanwege de lockdown gesloten. Dan zouden we al wandelend het buiten moeten uitpraten, maar daarbij stuitten we weer op het probleem dat je maar met twee personen over straat mag. En, het zou die dag ook heel erg koud worden, onder het vriespunt. Uiteindelijk mengde Hanne zich ook nog in het appgesprek (sinds lange tijd) met dat het vrijdagavond überhaupt niet uitkwam omdat ze met haar (schoon)broer en zijn vrouw hadden afgesproken. Hier zakte op dat moment onze broek eerlijk gezegd echt van af… Uiteindelijk kregen we toch een half uurtje van Loes en Hanne om op vrijdagavond tussen 20:00 en 20:30 langs te komen. We kregen er een vervelend gevoel van dat Loes en Hanne zich niet meer leken te willen aanpassen. Het over en weer naar elkaar toe bewegen, leek te zijn verdwenen. Op deze manier kon het allemaal nog eens heel lastig gaan worden, voelden we. Zelf speelden we even met de gedachte in ons hoofd om die volgende avond naar België af te reizen, om te vertellen dat we ermee wilden stoppen, want op deze manier gingen we er echt een beetje aan onderdoor. Maar de angst dat we daarna dan echt weer helemaal met lege handen zouden staan, hield ons tegen. We besloten toch te insemineren en het uitpraten dan dus tot een later moment uit te stellen. Voor ons gevoel dus lichtelijk gedwongen…

De volgende avond gingen we op weg naar België en zorgden we ervoor dat we stipt om 20:00 uur arriveerden. We vonden het een klein beetje ongemakkelijk dat er nu zoiets groots tussen ons in stond, maar daar probeerden we ons gauw overheen te zetten. De kinderen waren ook nog wakker, dus dat zorgde wel voor wat afleiding en luchtigheid. Ze wilden nog graag een taartje met ons eten, omdat hun oudste dat weekend jarig zou zijn. We moesten wel snel zijn met alles, omdat we maar een half uur de tijd hadden. Wonderbaarlijk genoeg was het ook allemaal gelukt binnen die tijd en gingen we weer huiswaarts.

De volgende dag was het alweer dag 21 van deze elfde cyclus en tijd voor de volgende echo. Er was voor die dag erg veel sneeuwval voorspeld in de loop van de dag. Gelukkig had Loes de echo in de ochtend en was het voor haar nog gewoon veilig om te rijden. Zelf maakten we ons wel een beetje zorgen dat we dan later op de dag nog naar België moesten rijden voor een inseminatie en wilden dit liever dus niet, aangezien we de dag daarvoor al geweest waren. Loes berichtte ons op dat moment dat ze aan het advies van David zat te denken over de inseminatiemomenten: 1) insemineren voordat er een eisprong(gevoel) is en 2) insemineren zodra er echt eisprong buikpijn wordt gevoeld. Loes vroeg of we dus wel hiervoor paraat wilden blijven staan. Er bekroop ons een gek gevoel na het lezen van dat bericht, alsof Loes ons een soort van in haar greep wilde houden. Voor ons was er nog steeds niet echt bewezen dat het buikpijngevoel echt altijd klopt met de ovulatie, aangezien ze er de vorige cyclus met haar buikpijn ook “naast” zat. Een echo na buikpijn was toen helaas niet uitgevoerd ondanks ons verzoek. Door alle frustraties die ondertussen speelden, werden we er een beetje recalcitrant van. We probeerden dat gevoel van ons af te schudden. Het zou averechts werken…

In de middag appte Loes ons dat we niet naar hen hoefden te skiën, aangezien de eisprong nu achter de rug was. Er waren geen follikels meer te zien op de echo. Ze had er dus deze keer niets van gevoeld. We hoopten dat we er dan de dag tevoren toch op tijd bij waren geweest. Aan de ene kant was het een opluchting dat we de sneeuw en gladde snelwegen niet hoefden te trotseren, maar aan de andere kant voelden we ook wel angst en onduidelijkheid over deze eisprong/cyclus. Er was nu verder niets meer aan te doen helaas… Het was nu verder aankijken of het deze keer toch raak zou zijn.

De volgende dag vroegen we of we onze afspraak konden gaan inplannen om dingen te gaan uitpraten. Vanwege de verjaardag van hun kind reageerde Loes pas de volgende dag en vroeg ons wanneer wij de komende twee weken zouden kunnen. Die dag was Milan een aantal keren bijna uit de bocht gevlogen en bijna tegen andere auto’s aangebotst tijdens het rijden van de huisartsvisites, door alle glibberige wegen. Het leek ons daarom niet verstandig om dat aankomende weekend af te spreken, maar we stelden de twee daaropvolgende weekenden voor. In de app verliep het plannen heel moeizaam en kregen we na herhaaldelijk doorvragen te horen dat het eerste weekend niet kon vanwege een verjaardag van een petekind op zaterdag en een puppybezoek op zondag. Zelf konden we ons niet voorstellen dat zulke dingen het hele weekend in beslag zouden nemen, maar dat moesten we maar accepteren. Het tweede weekend konden Loes en Hanne ook niet (reden onbekend). We kregen hier een heel slecht gevoel door en zagen in dat Loes niet meer bereid was om onze kant op te bewegen. Ons gevoel over het stopzetten van ons traject, van een paar dagen geleden, kwam heel sterk weer terug. We zagen geen heil meer in het uitpraten en we wilden er meer en meer een punt achter gaan zetten.

Een paar dagen later gaven Loes en Hanne aan de voorkeur te hebben voor een doordeweekse dag. Dat werd voor ons dan weer erg lastig door ons werk. We zouden dan op z’n vroegst pas om 20:00 uur in België kunnen zijn, om dan nog ingewikkelde onderwerpen te gaan bespreken, terug te rijden, en de volgende dag weer vroeg te gaan werken. Maar ons gevoel dat we ermee wilden stoppen, was in die afgelopen dagen alleen maar sterker geworden en we gingen wat proberen te regelen om zo snel mogelijk met elkaar in gesprek te kunnen gaan. De mogelijkheden die wij echter doordeweeks voorstelden, sloeg Loes één voor één plat. Uiteindelijk stelde ze zelf het eerste weekend van maart voor. Dat zou betekenen over één maand! We konden niet begrijpen dat ze zo met ons om kon gaan. Daarnaast zou het ook betekenen dat ze dan weer aan een nieuwe cyclus zou gaan beginnen en dus weer met Clomid verder zou gaan. Dat vonden wij erg vervelend voor haar, aangezien wij nu echt wilden gaan stoppen met haar. Maar ja, dat moesten we nog wel vertellen, en anders dan tijdens een fysiek gesprek zo’n langdurig traject afsluiten, vonden we niet acceptabel. We vroegen of ze zich wel realiseerde dat dit betekende dat dit in haar volgende cyclus zou zijn. Hierop antwoordde Loes dat de volgende cyclus voor haar een secundaire rol speelde en dat ze echt wilde praten voor we verder zouden gaan. Jeetje, ja wij ook, dachten we. Maar die kans krijgen we maar niet… Wij hadden het ook heel graag nog uitgepraat, maar we raakten extreem gefrustreerd en boos dat ze onze afspraak zolang bleef uitstellen. Met alle gevolgen van dien. Dit alles bevestigde voor ons alleen nog maar meer dat het tijd was om te gaan stoppen. De koek leek aan beide kanten op te zijn… En, zo beseften we, we waren inmiddels ver afgedreven van datgene waar we voor stonden. Zo gingen we hieraan onderdoor. Het was tijd voor zelfbescherming, hoe verdrietig ook…

In onze vorige blog vertelden we dat we weer een plan moesten maken voor de inseminatie in het weekend, maar dat Loes en Hanne erg druk waren. Hierover zou Loes nog gaan overleggen met Hanne. Op zaterdagochtend appte Loes dat er een complicerende factor in het spel kwam, namelijk dat Loes zich verkouden voelde maar nog wel kon proeven, dus ze dacht niet aan corona. We belden haar meteen om erover te overleggen. Het leek op zich wel mee te vallen en we kwamen tot de conclusie dat we het beste die dag nog konden insemineren, wel natuurlijk extra rekening houdende met het op afstand blijven, omdat het de zondag slechter uitkwam voor iedereen. Loes had wel niet veel tijd, dus het zou maar een kort bezoek worden, waarbij we onze andere bespreekpunten niet zouden kunnen bespreken. We lunchten onderweg in de auto, gingen weer op tijd weg en zouden voor het avondeten thuis zijn. Onderweg richting huis kregen we bericht dat Hanne met hun hond met spoed naar de dierenarts was gegaan voor een keizersnede, waarna er vier gezonde pups geboren waren. Even later hoorden wij een gek geluid achter in onze auto dat langzaam steeds luider werd. We besloten in overleg met de ANWB te stoppen en te wachten tot er een wegenwacht kwam. Na bijna een uur wachten, kwam er iemand en bleek onze wiellager kapot te zijn. We zouden er nog net mee kunnen doorrijden tot we thuis waren, maar daarna zou de wiellager wel echt gemaakt moeten worden. Tot die tijd konden we onze auto niet meer gebruiken. Dus dit had ook directe gevolgen voor een eventuele inseminatie de volgende dag. Ook dachten we er pas later aan dat er een avondklok vanaf 21:00 uur was ingesteld en we ook moesten zorgen dat we vóór die tijd weer thuis zouden zijn. Lastig allemaal… In de avond berichtte Loes ons nog dat ze blij was dat we die dag hadden geïnsemineerd, omdat ze nu stevige buikpijn voelde. Dat zou mooi zijn, omdat we nu op dag 14 van de cyclus zaten met 100mg Clomid. We waren erg benieuwd naar de echo van de volgende dag.

Op die zondag was Loes alweer op tijd onderweg vertrokken voor de echo om 11:30 uur, deze keer bij een collega van David. We vroegen of ze na de echo meteen met ons kon bellen om een plan te smeden. Dit omdat Pieter met het openbaar vervoer richting België zou moeten afreizen als we zouden willen insemineren. Milan moest die dag werken en zou helaas niet mee kunnen gaan. Loes had echter sinds twee maanden problemen met haar telefoon en kon alleen nog maar in België bellen en was in Nederland volledig onbereikbaar. We vroegen haar ons te bellen zodra ze over de Nederland-België grens was. Rond 13:00 uur belde Pieter uiteindelijk zelf naar Loes om te vragen wat de uitslag was. Loes bleek even een powernap te doen bij een Belgisch tankstation en werd toevallig net wakker. Er waren wel weer wat aparte dingen gezien op de echo, zei ze. We hoorden nu toch meer informatie over de vorige echo die we nog niet gehoord hadden. Tijdens de vorige echo zat er namelijk rechts een follikel van 10mm en aan de linkerkant een hele kleine waar hoogstwaarschijnlijk niets mee ging gebeuren. Nu was diegene aan de rechterkant 13mm en die aan de linkerkant was ineens 14mm geworden. Dus de buikpijn die Loes voelde, had waarschijnlijk te maken met de sterke groei van de follikels. Conclusie was dat we in ieder geval niet meer die dag hoefden te insemineren en dat we voorzichtig moesten zijn om nog überhaupt deze cyclus te gaan insemineren bij de ontwikkeling van meerdere follikels, aangezien we nog steeds niet fysiek met elkaar hadden kunnen praten over een tweelingzwangerschap. De volgende echo was op woensdag ingepland, weer bij de collega van David.

De volgende ochtend berichtte Loes ons dat ze zich allemaal gingen laten testen op corona, omdat hun kinderen nu alle drie verkouden waren en hun oudste ook smaakverlies had. Ze hoopte de uitslag de volgende dag te krijgen. In de avond appte Loes of we de volgende dag weer zouden willen insemineren. We keken hier een beetje van op, want zelf waren we hier nu terughoudend in gezien de twee follikels (en dus de kans op een tweeling) en we belden Loes op om hier even over te praten. We besloten om het insemineren uit te stellen totdat we meer wisten over het daadwerkelijke aantal follikels. Ook wilden we graag dat David zelf deze volgende echo zou uitvoeren, zodat hij meteen met ons kon meedenken over het vervolg. 

We berichtten David de volgende dag hierover en hij schreef dat de afspraak het beste zo kon blijven staan, maar dat hij even zou komen meekijken met zijn collega. Dat vonden we al heel fijn! Loes had het gevoel dat de rechter follikel toch weer aan het groeien was, appte ze. Ze vond dat deze medicatie de cyclus tot nu toe nog niet echt veel makkelijker of voorspelbaarder maakte. Die frustratie deelden wij met Loes, maar we hoopten dat het nu even “investeren” was voordat we de juiste draai te pakken zouden hebben. Aan het einde van de middag bleek dat gelukkig iedereen negatief was getest op corona en kon Loes de echo van de volgende dag door laten gaan.

Bij de echo op woensdag werd het verhaal alsmaar vreemder. Loes appte ons dat de follikel rechts niet meer te vinden was en de follikel aan de linkerkant nu tot 15mm was gegroeid. Degene die de echo maakte, dacht niet dat die ene onvindbare follikel gesprongen was, want dat zou je moeten kunnen zien op de echo. David was er uiteindelijk toch niet bij geweest, omdat hij nog druk was met een andere patiënt. Loes schreef dat als we het risico met meerdere follikels wilden nemen, we dan wel nog goed moesten praten over het risico op een tweelingzwangerschap. De eisprong schatte Loes zelf rond aankomende zaterdag, berichtte ze, dus dan zou donderdag of vrijdag een goed moment zijn om te insemineren. Zaterdag zou Loes dan ook weer terug moeten voor een echo, wat haar wel erg veel begon te worden, zei ze. Loes wilde er even over bellen met ons. Milan was op dat moment beschikbaar. Loes vertelde dat het allemaal erg snel was gegaan bij de echo. Voor ze het wist stond Loes weer buiten en had ze niet echt overlegd met degene die de echo maakte. Milan stelde voor om David om advies te vragen en hoopte dat we ’s avonds weer met elkaar konden bellen. David kon met ons bellen in de auto op zijn weg terug naar huis. Hierdoor had hij best uitgebreid de tijd voor ons genomen. David was blijkbaar net te laat bij de echoruimte aangekomen en toen bleek Loes al weg te zijn. David zei dat er nu daadwerkelijk maar 1 follikel was, dus dat we gerust konden gaan insemineren. We bespraken nog meer dingen met hem zoals onze zorgen of de 100mg Clomid wel echt werkte, omdat het nu alweer dag 18 van de cyclus was en de eisprong nu misschien pas rond dag 21 werd verwacht. Tijdens de eerste cyclus met 50mg Clomid was de eisprong op dag 17 geweest. En bij de tweede cyclus Clomid 50mg was deze waarschijnlijk pas rond dag 22 opgetreden. We hadden er bij deze dubbele dosis van 100mg wel wat meer van verwacht. We hadden al op internet gelezen dat er ook zoiets bestond als ongevoeligheid voor Clomid, waarbij je Clomid nog zou kunnen combineren met Metformine. Dit beaamde David, maar hij zei dat dit alles wel nóg ingewikkelder zou maken. David schetste het beeld voor ons dat bij een ideale cyclus bij Loes de kansen ongeveer 10% per cyclus zouden zijn op een zwangerschap. Hoe het nu verliep, haalden we die kans bij lange na niet. We moesten ook gaan nadenken hoe lang we dit nog wilden blijven volhouden, vond hij. De kansen waren in zijn ogen toch beperkt. We vroegen onszelf hierbij ook meteen af hoe we al deze informatie het beste met Loes konden delen. Dit omdat we ook nog steeds veel andere dingen moesten uitpraten, waaronder de kans op een tweelingzwangerschap. En er nog steeds geen gelegenheid vanuit Loes was geboden om zo’n fysiek gesprek te hebben. Voor nu besloten we Loes te bellen over het feit dat er echt maar één follikel zat en dat we daarop moesten vertrouwen. De rest zou dan toch maar weer “ophopen” tot het eerstvolgende moment dat we met Loes zouden kunnen afspreken en rustig praten.

Toen we dit Loes per telefoon vertelde, was zij erg sceptisch hierover. Ze snapte niet hoe die andere follikel dan ineens verdwenen kon zijn. Dat snapten we zelf ook niet echt, maar we wilden vertrouwen op de uitspraak van David. Bovendien snapten we niet dat Loes daar zelf niet meer over had geïnformeerd op het moment dat ze in het ziekenhuis was, als ze dit allemaal zo graag wilde begrijpen. Dat was juist een moment bij uitstek geweest om dit te vragen. Op dit moment, achteraf, moest alles immers indirect, via allerlei lijntjes. We zeiden voorzichtig dat ze misschien actiever had kunnen zeggen tegen de echoscopist dat David nog mee zou kijken en dat ze anders wel op hem had kunnen wachten. Loes zei dat ze dat op dat moment erg moeilijk vond, “wanneer er iemand met een echoprobe tussen je benen zit”. Dat begrepen we wel, maar nu zaten we wel met dit gevoel van scepticisme en frustratie, waar we voor ons gevoel nu weinig mee konden. De communicatie was nu zo ingewikkeld en indirect. Loes via ons naar David, en weer terug. We voelden steeds meer dat we het erg belangrijk vonden om echt face-to-face af te gaan spreken voordat we weer gingen insemineren om frustraties en irritaties uit te spreken, en wij stelden hiervoor de eerstvolgende vrijdagavond voor. Omdat er een avondklok was ingesteld, zouden we misschien bij hen kunnen overnachten, stelden we voorzichtig voor. Voor Loes ging dat lastig worden, antwoordde ze, omdat Loes en Hanne na de geboorte van de puppy’s om en om beneden in de woonkamer sliepen om de puppy’s in de gaten te houden. Vrijdagavond was het de beurt aan Hanne en daardoor zou er geen goede plek zijn om met elkaar te zitten. Loes ging hierover met Hanne overleggen…

Al met al voelde het steeds ongemakkelijker en onprettiger worden. Doordat er inmiddels zoveel thema’s speelden en niet werden uitgepraat, merkten we dat er aan beide kanten irritaties ontstaan waren die ook steeds verder uitgroeiden. En tja, dat versterkt dan ook weer de dingen die daarna gebeuren. En in ons ingewikkelde traject gebeurde er de laatste dagen ontzettend veel. Het gaf ons een machteloos gevoel, we zagen wat er gebeurde, bij Loes en onszelf, maar konden het niet veranderen, omdat er vooralsnog geen gelegenheid was geboden om dingen te bespreken, hoe vaak we dit ook bleven vragen. Hopelijk konden we snel de lucht gaan klaren…

Liefs, M&P.

Hallo lezers!

Op 20 januari 2021 werd de avondklok in Nederland geïntroduceerd. Dat zou de ritjes naar België in de avond nog wel eens lastig kunnen maken. Toch maar dan die verklaring invullen wanneer het nodig zou zijn. Hopelijk zou men dat dan accepteren… Loes wilde overigens graag met ons praten over het geval dat ze zwanger zou zijn van een tweeling. Ze zei dat ze nu al na één dag 100mg Clomid merkte dat die pillen iets met haar deden. Daar wilden wij het ook graag over hebben de volgende keer dat we elkaar zouden zien. Een belangrijk punt.

De volgende dag dachten we eraan dat er waarschijnlijk nog geen afspraak voor het echomoment was gemaakt, voor de week erna op dag 10-12. We vroegen Loes of ze het fijn vond als wij die afspraak voor haar maakten. Dat vond ze goed en voor haar kwam het de donderdag (dag 12) het beste uit, zei ze. Milan belde naar de afdeling, maar daar deden ze nogal lastig. Milan had het patiëntnummer van Loes niet bij de hand en had net op tijd nog haar geboortedatum en andere personalia in de app kunnen terugvinden, want die had men dan nodig ter controle. Omdat dit alweer dag 3 was van de cyclus van Loes waren we eigenlijk te laat om een afspraak te maken, volgens de balieassistente. Er stond namelijk in de informatie die Loes eerder had gekregen dat zo’n echo-afspraak al op de eerste dag van de cyclus gemaakt moest worden. Er was ook nog maar amper spreekuurruimte beschikbaar, omdat de afdeling die week een audit had. De assistente zou met David overleggen wat ze konden doen. Ondertussen berichtten we David gauw dat het tot dusver goed ging met de 100mg Clomid en dat Loes een voorkeur had voor een echoafspraak op donderdag, maar dat het erg lastig was in zijn agenda (mede gezien de audit). David schreef terug dat het inderdaad vol was, maar dat de assistente toch maar een plekje moest vrijmaken. We hoorden terug van de assistente dat er een laatste gaatje was vrijgemaakt om 8:45 uur en dat het anders echt niet kon. We waren er al bang voor dat dit voor Loes eigenlijk echt niet zou uitkomen (8.45 uur is natuurlijk heel vroeg als je ook nog een eind moet rijden), maar het was nu eenmaal niet anders merkten we. We gaven dit door aan Loes (met de nodige toelichting) en Loes zei al meteen dat het lastig ging worden. Dit aangezien Hanne niet van huis kon omdat één van hun honden op het punt stond te bevallen en Loes de kinderen ’s ochtends naar school moest brengen rond die tijd. Ze zouden op zoek gaan naar iemand die dat zou kunnen en willen overnemen, zei ze. Loes vroeg nog of het echt niet aan het einde van de dag kon. Wij bevestigden nogmaals dat dit nog maar het enige plekje was jammergenoeg, volgens de assistente. Loes vroeg hierbij ook nog of wij David niet zelf hadden bericht, “omdat zijn assistente hem afschermt”. We zeiden dat we David inderdaad hadden geappt. We hoopten maar dat Loes een oplossing kon vinden… Loes zou ook nog zelf opnieuw naar de poli of naar David kunnen bellen om een andere afspraak te regelen, appten we. Voor ons is dat toch lastig merkten we, omdat we niet in haar agenda kunnen kijken en tegelijkertijd ons een beetje bezwaard voelden tegenover David om nogmaals iets te veranderen. Loes appte dat ze haar best ging doen. Zelf dachten we dat het niet al te moeilijk zou zijn voor hen om iets te regelen, aangezien de schoonouders van Loes op hetzelfde terrein wonen in een aanleunwoning. We wisten wel dat ze niet teveel gunsten aan de schoonouders wilden vragen, maar we hoopten dat het dit keer toch wel zou kunnen. Bijvoorbeeld dat de schoonmoeder dan even bij de hond zou gaan zitten die zou moeten bevallen en Hanne de kinderen dan naar school zou brengen. Zelf voelden we ons een beetje bezwaard om dit idee aan te dragen, omdat we dachten dat dit een inkoppertje was en er misschien frustratie/irritatie door zou ontstaan… We wilden ons ook niet met hun leven en planning bemoeien…

In het weekend hadden we sindsdien niets meer van Loes gehoord of ze een oplossing had gevonden. We zaten er zelf nog aan te denken of Loes misschien van ons verwachtte dat wij zouden voorstellen om hun kinderen in de ochtend naar school te brengen. Dat zou betekenen dat Pieter een dag vrij zou moeten nemen van zijn werk en dan rond 4:30 uur ’s ochtends naar België moest rijden. We vonden dit een beetje buiten proportie, aangezien de schoonouders van Loes dus vlak achter hen wonen. Loes appte overigens deze dagen wel nog over een openstaande rekening van de laatste bloedafname bij de huisarts, die wij meteen overmaakten.

Op maandag vroegen we hoe het ging en of ze een fijn weekend hadden gehad. Het gesprek werd eigenlijk meteen afgekapt omdat Loes net uit een vergadering kwam en haar dochter Frans moest overhoren. We voelden geen ruimte om te vragen of er al iets gelukt was qua regelen voor de echoafspraak die aanstaande donderdag.

De volgende dag was Milan jarig en hadden we er zo’n leuk mogelijke dag van gemaakt samen, ondanks de lock-down. We ontvingen felicitaties van Loes over de app en ze wenste ons een fijne dag. We hadden nog kort verteld over Milans verjaardag in de app en vroegen toch maar of Loes al iets had kunnen regelen. Loes reageerde hierop alleen dat het als een zalige dag klonk.

De volgende ochtend, alweer de dag vóór de echoafspraak, appte Loes dat ze nog niets had kunnen regelen. De enige hoop was dat hun hond vandaag zou bevallen. We vroegen of het erop leek dat dit ging gebeuren. Loes zei dat de hond gisteren was uitgerekend en dat deze hond verder niet echt van tevoren signalen over een naderende bevalling afgaf. De puppies zouden er ineens uit kunnen komen. Daardoor konden ze die hond geen seconde alleen laten, aldus Loes. We vroegen aan Loes wat dan het alternatief was in haar ogen. Loes gaf aan echt geen andere oplossing te kunnen bedenken. Onze broek zakten hier wel echt een beetje van af. Het voelde een beetje alsof ze ditzelfde ook al eerder had zien aankomen maar voor zich uit had geschoven. Aan het einde van de middag appte Loes dat ze eventueel haar schoonmoeder zou kunnen vragen, maar dat ze dit eigenlijk liever niet deed omdat hun kinderen in de ochtend best druk zijn of iets dergelijks. We weten de precieze reden niet, omdat Loes dit bericht weer gauw verwijderde op Whatsapp. Loes schreef in de avond dat ze het niet geregeld kregen en dat ze nu met David zat te appen voor een oplossing. Mogelijk zou het dan toch allemaal niet lukken deze maand, schreef ze. Ons bloed zat op dat moment even te koken en we konden maar even beter niet meteen iets terugsturen. Een uur later stuurde Loes dat ze met David had afgestemd en David alsnog een andere oplossing zou zoeken de volgende dag. Ze zou ook graag met ons bellen die volgende dag. We konden er echt even niet bij dat ze dit alles zo tot het laatste moment had laten doorsudderen en daar raakten wij heel erg gefrustreerd van. We schreven terug dat dit alles veel met ons deed. Loes schreef terug dat dat bij haar ook het geval was en ze vond het essentieel om hierover te bellen…

Loes had geregeld met David dat ze die volgende dag rond 14.30 uur zou langs kunnen komen voor de echo. We vonden het erg lief van David dat hij alsnog een gaatje had gemaakt in zijn agenda, en zich zo flexibel had opgesteld. De schoonmoeder van Loes zou dan gelukkig de kinderen ’s middags van school kunnen afhalen. Dat was ook lief van haar schoonmoeder, appten we terug. Loes appte ons in de avond dat er één follikel zat en ze tot 19:00 uur kon bellen met ons. Ze zou op zondag (dag 15) terug moeten voor een volgende echo bij een collega van David. We belden haar meteen op om het een en ander te bespreken. Aan de telefoon bespraken we nog even kort wat er op de echo gezien was. Daarna spraken we uit dat we wat spanningen tussen ons voelden de laatste week. Milan vertelde dat hij er echt slecht van had geslapen dat er zo lang onduidelijkheden waren geweest over de echoafspraak en dat Loes het zo lang in de lucht had laten hangen. Loes was op haar beurt teleurgesteld en ook gefrustreerd hierover en vroeg zich af waarom wij niet hadden voorgesteld om haar kinderen naar school te brengen. Wij legden uit dat we hier wel even over hadden nagedacht, maar we dat een beetje buiten proportie vonden, omdat we dachten dat haar schoonouders relatief makkelijk zouden kunnen inspringen. Bovendien zeiden we dat we niet begrepen waarom Loes ons dan niet gewoon dit had gevraagd. We hadden in haar appjes niks uit deze verwachting richting ons kunnen opmaken. Loes vertelde dat haar schoonouders de laatste jaren fysiek erg achteruit waren gegaan en ze hen niet graag meer opzadelde met dit soort klussen. Dat was iets wat wij helemaal niet eerder zo hadden begrepen. Opnieuw was dit in onze ogen weer een geval van “dingen en verwachtingen eerlijk en laagdrempelig blijven uitspreken naar elkaar”. Omdat Loes niet veel tijd meer had om verder te bellen (het was bijna 19.00 uur), bespraken we als laatste nog een plan om aankomend weekend te insemineren en om face-to-face verder te praten met elkaar. Loes zou nog met Hanne bespreken wat hier verder de mogelijkheden voor waren, aangezien ze het erg druk hadden. Wij konden ons op zich het hele weekend aan hen aanpassen, maar Milan had wel een dienst op de huisartsenpost op zondagmiddag, vertelden we. 

We vertellen in een volgende blog verder…

We waren inmiddels alweer in 2021 aanbeland. Dit betekende ook dat we nu echt praktisch alweer één jaar bezig waren om laagtechnologisch zwanger te worden met Loes en dat we haar al bijna twee jaar geleden hadden ontmoet. Het was frustrerend dat het nog niet gelukt was, maar we hoopten dat wanneer we de cyclus meer onder controle zouden krijgen, het dan hopelijk toch zou gaan lukken… We vroegen onszelf af hoe lang we nog door wilden gaan, want op een gegeven moment zou je toch je conclusies moeten trekken. Maar we wilden de Clomid ook goed de kans geven. We zaten te denken om het nog een half jaartje te blijven proberen.

Twee weken na de buikpijn (op dag 16 van de cyclus) peilden we weer voorzichtig hoe Loes zich voelde. Ze vertelde ons dat ze de afgelopen drie dagen wel wat last had van buikpijn, hetgeen misschien op een naderende ongesteldheid zou kunnen wijzen. Daarnaast had Loes ook last van misselijkheid. We vonden het weer spannend met z’n allen. In de dagen die daarop volgden, nam de buikpijn langzaam af maar de misselijkheid toe. Zou dit al zwangerschapsmisselijkheid kunnen zijn? Is dat niet wat aan de vroege kant? We zochten het op het internet op. Daar vonden we dat de misselijkheid te maken heeft met het hCG-hormoon dat stijgt in het bloed vanaf de implantatie van een embryo in de baarmoeder. Sommige vrouwen zijn hier erg gevoelig voor en krijgen dus al erg vroeg last van misselijkheid. Na het lezen hiervan steeg onze hoop dat we nu echt zwanger waren. Bij Loes was dat ook het geval en ze besloot een afspraak bij de huisarts te maken voor een zwangerschapstest de volgende dag. Op die dag was ze alweer vier dagen overtijd en zaten we op cyclusdag 34. Normaal gesproken zouden we in de avond de uitslag kunnen horen. We hoopten het zo ontzettend met z’n allen!

Toen Loes de volgende dag bloed liet prikken, liet Loes weten dat ze de uitslag niet ’s avonds zou hebben. Het laboratorium waar de test uitgevoerd zou worden, was namelijk gehackt, waardoor er die dag geen uitslagen gedeeld konden worden. Loes zou de volgende ochtend kunnen bellen voor de uitslag. Wij moesten die dag allebei werken, wat betekende dat wij de uitslag pas in de avond zouden kunnen horen. We konden de spanning bijna niet meer aan en zagen het al helemaal zitten om eindelijk vaders te worden. We moesten elkaar telkens even weer met beide benen op de grond helpen en niet te vroeg juichen. Maar wat kan dan een andere verklaring zijn dat Loes al vier dagen overtijd en misselijk was? Er was weliswaar geen echo uitgevoerd na de vermeende eisprong, maar toch… Ze had het toch gevoeld rond dezelfde dag als bij de vorige cyclus Clomid?

De volgende avond was het dan zover. We vertelden Loes dat we thuis waren van ons werk en er klaar voor zaten om het nieuws te ontvangen. Loes belde ons op en viel meteen met de deur in huis. De test was negatief en dus was Loes niet zwanger… We konden het bijna niet geloven. Konden we dit resultaat wel vertrouwen nadat het laboratorium gehackt was? Zo spookten een aantal gedachten door ons hoofd. We baalden er ook van dat de menstruatie dan dus ook weer lang uitbleef na een cyclus met Clomid. Heeft de Clomid dan überhaupt wel iets gedaan deze cyclus? We hadden ook angst dat deze cyclus dan weer lang zou gaan duren. We besloten het aan David voor te leggen door hem te berichtten. Hij stelde voor om weer progesteron te laten bepalen om te zien of er wel een goede eisprong was geweest. We vroegen ook of dit een reden zou kunnen zijn om de dosis op te hogen. David vond dit ook een goed idee als de menstruatie nu weer uit zou blijven. Later die avond appte Loes dat ze inmiddels wat druppeltjes bloedverlies had.

De volgende ochtend bevestigde Loes dat het die dag de eerste dag van haar menstruatie was. Het was zaterdag, maar we appten David opnieuw om over een nieuw plan te overleggen. David stelde in eerste instantie voor om met dezelfde dosis Clomid verder te gaan, omdat er toch een eisprong opgetreden was, af te leiden uit de menstruatie van nu. We hadden teruggeteld dat de vermoedelijke eisprong dan rond dag 22 zou zijn opgetreden. Dit was niet echt verschillend met een normale cyclus van Loes (als er überhaupt een eisprong was) en rond dag 22 had Loes bovendien niets gemerkt. Wij hadden zelf het gevoel dat de Clomid nu niets had bewerkstelligd en daardoor hadden we niet echt vertrouwen in deze dosis. We hoorden echter niets terug van David, het was tenslotte ook weekend… Aan het begin van de avond liet Loes weten dat het bloeden toch weer gestopt was en dat het bij een klein beetje in de ochtend gebleven was die dag. En ja, zolang het bloeden niet goed doorzet, kun je het nog geen volgende cyclus noemen. Verwarrend weer allemaal…

De dag erna appte Loes dat ze inmiddels flink aan het bloeden was en dat die dag dus gerekend kon worden als dag 1 van haar nieuwe cyclus. We belden met Loes om te vragen hoe het ging. Ze was nog steeds erg misselijk, maar op zich ging het verder wel goed. We vroegen haar hoe ze ertegenover stond om de Clomid op te hogen de komende cyclus, in de hoop dan beter grip te krijgen op de cyclus. Dit zou wel betekenen dat Loes weer extra gemonitord zou moeten worden in het ziekenhuis bij David met echo’s. Hier stond Loes wel voor open als David dat ook nodig zou vinden en Loes zou graag met hem overleggen. Dit gaven wij weer door aan David en hij stelde voor om die dinsdag met Loes te bellen. We vroegen aan Loes om direct even met David kort te sluiten over hoe laat. 

Die dinsdagochtend was het alweer de dag 3 van de nieuwe cyclus, de dag waarop Loes met een eventuele opgehoogde dosis van Clomid zou moeten gaan beginnen. Loes had nog niets van David gehoord over hoe laat ze zouden bellen om te overleggen. Ze appte ons dat ze zo niet kon doorgaan. Ze snapte niet waarom de eerdere dosis niet goed zou zijn. Loes vond het bovendien erg eng om een dubbele dosis te gaan nemen. Ook dacht ze dat ze misschien wel even zwanger was geweest, maar dat het weer was afgebroken. We vonden het erg vervelend voor haar en ook voor onszelf dat dit nu niet soepel verliep. We stuurden een bericht naar David met de vraag of hij Loes zo snel mogelijk zou kunnen bellen die dag. Ook wilden wij eigenlijk het liefst meebellen om te overleggen over het wel of niet ophogen van de Clomid dosis. David liet weten dat hij aan het einde van de middag kon bellen. Om 17:00 uur belde David, maar Loes kon niet meer opnemen omdat ze op dat moment erg druk was met haar gezin. Milan was ook aan het werk, dus alleen Pieter stond David te woord. Pieter legde uit dat Loes op zich wel open stond voor een ophoging van Clomid, maar dat ze het wel spannend vond en zich afvroeg of het meerwaarde had. David dacht dat het ophogen wel beter zou zijn, zodat er een duidelijkere groei in de follikel te zien zou zijn op de echo’s dan voorheen. De kans dat Loes even heel kort zwanger was geweest, achtte David heel klein. David zou Loes nog wel later op de avond willen bellen om haar te woord te staan, maar Loes gaf aan de rest van de avond ook niet meer te kunnen bellen, omdat ze allerlei werkafspraken had staan. Loes zei nu wel even kort met Pieter te kunnen bellen, met veel lawaai op de achtergrond. Pieter praatte Loes zodoende bij en Loes ging akkoord met de volgende dosis van 100mg Clomid (het dubbele van de eerdere 50mg). We hadden er zelf wel weer vertrouwen in dat het nu beter zou moeten gaan lukken!

Op hoop van zegen..!

Na een kleine week van stilte hoorden we uiteindelijk weer iets van Loes. Ze had te horen gekregen dat de functie waarop ze had gesolliciteerd toch niet zou worden vervuld. Ze was er helemaal kapot van geweest en had daarom een aantal dagen haar telefoon uitgezet. Loes had wel de Clomid pillen ingenomen volgens het schema. Ook had ze nog wel een fijn gesprek gehad met David, de dag na haar sollicitatie. We vonden het super rot voor Loes en hadden zoiets al een klein beetje opgemaakt uit het gegeven dat onze berichten niet bij haar aankwamen. Het was natuurlijk wel zo fijn geweest als Hanne hierover bijvoorbeeld misschien een kort berichtje had gezet in de app. We vroegen of ze tijd had om met ons te bellen, want we waren natuurlijk super benieuwd hoe het gesprek met David was geweest. Loes liet weten dat ze zondag tijd zou hebben om met ons te bellen…

Op zondagavond hadden we uitgebreid kunnen bellen met Loes. Ze had haar frustraties over haar sollicitatie flink kunnen uiten. We leefden erg met haar mee. Het gesprek met David had Loes dus erg fijn gevonden. Hierin had David nog eens alles kort verteld, wat hij ook aan ons had verteld. Over de ovulatietesten had hij gezegd dat deze gewoonweg niet bleken te werken bij Loes en dat Loes echt kon vertrouwen op haar buikpijn. Dat vonden wij eerlijk gezegd wel een beetje kort door de bocht, omdat de ovulatietesten in eerdere cycli wel leken te werken (blijkende uit 14 dagen tussen positieve ovulatietest en menstruatie). Bovendien had Loes ook wel eens vaker buikpijn gehad in de cycli, waarbij het moment achteraf (bij de menstruatie) helemaal niet leek te kloppen met het teruggerekende ovulatiemoment. David had voorgesteld om nog één echo uit te voeren op het moment dat Loes weer buikpijn had of vlak daarna, om dan echt te kunnen zien dat dit de eisprong was. Om dus op die manier het fenomeen “buikpijn” beter te kunnen duiden. Daarnaast zei Loes dat ze haar bedenkingen ook nog had kunnen bespreken met David. Loes vroeg zich namelijk erg af of dit hele medische traject niet juist nadelig zou werken om zwanger te worden. Dit omdat ze had gelezen op internet en van haar huisarts had gehoord dat stress rondom het zwanger-worden erg nadelig is en ze er juist niet al teveel mee bezig moest zijn. Door alle echobezoeken die ze had afgelegd, was dat “niet teveel mee bezig zijn” natuurlijk niet gelukt. David had zelf veel onderzoek gedaan naar stressfactoren bij fertiliteitsbehandelingen en het tot stand komen van een zwangerschap. Hij zei dat het klopte wat ze had gehoord, maar dat dit alleen grote effecten heeft wanneer je echt zou decompenseren door alle stress (dat wil zeggen: echt volledig in je dagelijks leven belemmerd) en dat was bij Loes niet zo. Het belangrijkste was om de eisprong van Loes onder controle te krijgen, volgens David, en daar leken we nu goed mee op weg te zijn. Voor Loes waren hiermee de belangrijkste bedenkingen wel weggenomen en konden we onze ogen richten op de toekomst. We moesten weer een plan gaan bedenken hoe en wanneer we weer wilden gaan insemineren. Met de kerstdagen in aantocht moesten we dat wel even goed gaan plannen. We dachten dat het ’t beste zou zijn om vlak voor en vlak na de kerst in ieder geval te insemineren, zodat we verder ieder onze kerst konden vieren met onze families. We zouden nu puur afgaan op de dagen rond cyclusdag 17, omdat Loes daar in de vorige cyclus Clomid ook de eisprong had gehad. Mocht Loes nog op een andere dag buikpijn krijgen, dan gingen we ook proberen om op dat moment extra langs te komen. Loes wilde geen ovulatietesten meer doen, want deze vertrouwde ze niet meer en ze vertrouwde wel op haar buikpijngevoel. Wijzelf waren wel een beetje huiverig om geen ovulatietesten te gaan doen, maar daar wilden we niet tegenin gaan. We vonden het verder een prima plan en daar gingen we dan dus voor. 

Het was inmiddels de dag van kerstavond en we waren vroeg in de ochtend onderweg om de eerste keer te gaan insemineren deze cyclus. Het was dag 13 van de cyclus en dit was dus wel aan de vroege kant, maar dan hadden we in ieder geval de twee volgende kerstdagen gedekt en konden we ongestoord kerst vieren zonder “inseminatiestress”. Het was een kort maar krachtig bezoekje, zodat Loes en Hanne weer gauw verder konden gaan met hun voorbereidingen voor de kerstdagen.

We waren weer op tijd thuis en ’s middags had Milan nog een afspraak met een collega-huisarts bij ons thuis, om even aan hun website te werken. In de avond belde deze collega op met de boodschap dat hij wat klachten had gekregen nadat hij bij ons was weggegaan en een coronasneltest had uitgevoerd. Deze bleek positief te zijn, hetgeen dus betekende dat hij met het coronavirus besmet was! Hij en Milan hadden ongeveer 45 minuten met elkaar achter een laptop gezeten zonder mondkapjes (wel ieder aan één kant van de tafel), en daarbij kon Milan dus potentieel besmet zijn geraakt (binnen de anderhalve meter)… Dit alles had tot gevolg dat we al onze kerstplannen met onze families moesten afzeggen en kerst met z’n tweetjes thuis moesten vieren. We baalden hier ontzettend van. Maar wat nog het ergste was, was dat we misschien ook niet meer konden gaan insemineren wanneer Loes haar eisprong voelde en dat we dus de kans hadden om opnieuw een cyclus te missen. We besloten dit de volgende ochtend aan Loes te vertellen. Loes vond het ook super rot dat dit gebeurd was, maar er was nu eenmaal niets aan te doen… We hoopten maar dat de inseminatie van dag 13 voldoende zou zijn geweest als Loes weer haar eisprong op dag 17 zou krijgen.

Na de twee kerstdagen hadden we eigenlijk helemaal geen klachten. De collega van Milan had met de kerst op bed gelegen en zijn vriendin had nu inmiddels heftige koorts. We hadden zelf het idee dat we niet besmet zouden zijn, maar het was nu pas dag 3 na de blootstelling en de klachten zouden natuurlijk pas later kunnen komen. We besloten ons wel alvast te gaan laten testen via ons werk in de vroege ochtend, zodat we in de middag het resultaat zouden krijgen. Deze test bleek inderdaad negatief te zijn bij ons allebei. We belden met Loes om even te overleggen. Wij hadden namelijk het idee om toch naar België te rijden om eventueel een potje sperma af te geven bij hun poort voor de inseminatie, maar natuurlijk alleen als Loes en Hanne dat echt goed zouden vinden. Als we verder gewoon in de auto zouden blijven en het potje bij de poort zouden afzetten, zouden we voor niemand een besmettingsgevaar zijn. Loes had ook al een beetje buikpijn gekregen en vond dit een heel goed idee. Ze wilde dit wel nog overleggen met Hanne, maar zij vond het ook goed. We waren erg blij dat we dit dan toch nog zo konden doen! We vroegen nog aan Loes of wij David zouden berichten voor de mogelijkheden van een echo, maar zij wilde hem de volgende dag op maandag zelf appen. In de avond appte David ons uit zichzelf al om te zeggen dat hij er de volgende dag niet zou zijn, maar dat als Loes klachten zou hebben een collega de echo zou kunnen doen.

De volgende dag had Loes nog wat vlagen van buikpijn en dacht dat wij het beste de volgende dag konden langskomen om te insemineren. Loes wilde David nu toch niet appen, omdat ze wist dat het dus zijn vrije dag was. We zeiden dat hij het niet erg zou vinden, omdat hij de dag daarvoor uit zichzelf appte (op zondag) en dat hij wel wat zou kunnen regelen voor de echo. Loes vond de buikpijn echter erg mild en vond het niet nodig om David hierover in te lichten. We belden Loes op om te vertellen dat juist deze echo handig zou zijn om te kijken of er nu een eisprong was opgetreden na de buikpijn van gisteren en milde buikpijn van vandaag, zodat we in het vervolg echt zouden weten of we hier volledig op zouden kunnen vertrouwen. Loes berichtte dus toch David en even later liet Loes weten dat David het prima vond om het de volgende maand te doen. We snapten er even niets van, maar waren de discussie hierover ook wel even moe en besloten het maar te laten rusten…

De dag erna voelde Loes helemaal geen buikpijn meer. Wij hadden ons nogmaals laten testen op corona. Het was inmiddels de 5^de dag na de blootstelling en we waren weer negatief, wat betekende dat we uit onze quarantaine mochten. Maar omdat Loes geen buikpijn meer had, dachten we dat het insemineren ook geen zin meer zou hebben en besloten we het hierbij te laten voor deze maand. Het was nu weer zoals iedere cyclus afwachten geblazen…

Tot de volgende blog!

Na het weekend waarin Loes best wel heftige buikpijn had gehad, maar waarbij de ovulatietesten niet positief waren, had Loes een volgende echoafspraak op dinsdag bij David. De afspraak was om 17:30 uur dus Loes dacht dat ’t het handigst was als wij er dan ook waren (of in ieder geval één van ons) om daarna meteen te kunnen insemineren. We moesten even nadenken over hoe we dit gingen aanpakken, want wij vertrokken die ochtend net voor een kleine vakantie naar Gouda, waar de ouders van Milan een midweek verbleven. Er bleven drie mogelijkheden over:
1) De ovulatietest zou dinsdagochtend positief zijn en dan zagen we elkaar inderdaad bij de echoafspraak. 
2) De ovulatietest is negatief, maar de echo zou toch laten zien dat de eisprong heel dichtbij was. Dan zouden we onze vakantie onderbreken en toch nog naar België rijden (in de avond) voor de inseminatie. 
3) De test en de echo zou niets laten zien en er hoeft dan ook nog niets te gebeuren.
Dit gingen we dus maar eens afwachten.

Op dinsdagmiddag bleek de ovulatietest helemaal negatief te zijn. Er was geen enkel licht streepje meer te zien. Loes vroeg of ze het telefoonnummer van David mocht hebben, omdat hij Loes had voorgesteld dat hij de deur voor haar kon openen als er verder niemand meer was op de afdeling. We vertrouwden Loes erop dat David dit inderdaad zo had bedoeld en gaven zijn (privé)nummer door. We hoopten ook dat ze zorgvuldig met het telefoonnummer zou omgaan in de toekomst. We besloten op tijd te gaan dineren, voor het geval we die avond toch nog naar België moesten gaan rijden. Rond 18:00 uur werden we gebeld door Loes. Op de echo was geen follikel meer te zien en deze was hoogstwaarschijnlijk dus al gesprongen in het weekend toen Loes zoveel buikpijn had. Dit kwam toch echt als een verrassing bij ons binnen. Dit omdat de vrijdag voor het weekend de follikel was blijven steken op 14mm grootte en we dus echt geen eisprong hadden verwacht op basis van die grootte én het ontbreken van positieve ovulatietesten. Het had nu dus ook absoluut geen zin meer om nog te insemineren. We baalden hier met z’n allen flink van. David had nu wel nog het advies gegeven dat Loes bloed moest laten prikken om te zien of de eicel daadwerkelijk gesprongen was. Dit zou je namelijk kunnen zien aan een flink verhoogd progesteron gehalte in het bloed.

Donderdags had Loes het bloed laten prikken bij de huisarts. De huisarts zou haar ’s middags bellen met het resultaat, maar hij vertelde ook dat de kans groot was dat hij het zou vergeten. In dat geval zou Loes zelf moeten bellen in de avond. Daarnaast gaf Loes aan in de app dat ze “een aantal bedenkingen had” en of we hierover met elkaar in gesprek konden gaan de week daarna. Door dat bericht begonnen er veel gedachtes in ons hoofd te spelen en we vonden het een beetje vervelend dat Loes het zo vaag verwoordde. We gingen er vanuit dat haar bedenkingen over dit medische traject gingen en lieten haar weten dat we het beste met elkaar konden praten nadat we David hadden gesproken, zodra we de resultaten van de bloedtest zouden hebben. Dan hoefden we voor de rest ook niet te veel te gaan speculeren, dachten we. 

De volgende dag hadden we nog steeds niets gehoord over de uitslag en we zaten ons af te vragen of we een herinnering moesten sturen naar Loes, maar door alle kleine irritaties van de laatste tijd besloten we dit maar niet te doen. Toen we er uiteindelijk toch naar vroegen, liet Loes weten er totaal niet meer aan gedacht te hebben. Ze was heel druk geweest met een belangrijke sollicitatie op haar werk voor een eventuele promotie. Het was inmiddels ook alweer te laat die dag om nog te bellen naar de huisarts en daarom zou Loes na het weekend bellen voor de uitslag… We moesten weer wat meer geduld opbrengen om te weten of er wel een goede eisprong was opgetreden…

David zou op dinsdag tijd hebben om met ons te spreken over de uitslagen en de eerste cyclus Clomid. Hij kon nog geen exacte tijd geven, maar dacht tussen 16:00 en 17:00 uur. Loes liet weten dat ze dinsdag nog flexibel was in haar tijd. Loes had eerst bedacht om uitgebreid de tijd te nemen om over alles te spreken, maar nu wilde ze eigenlijk alleen kort de bloeduitslagen bespreken, omdat ze zich voor de rest wilde focussen op haar sollicitatiegesprek dat ze de week daarna zou hebben. Loes liet ons weten dat de uitslag er normaal uitzag en dat ze dit naar David had gemaild. We vonden het een beetje jammer dat ze de uitslag niet met ons had gedeeld, omdat “normaal” wel een erg vaag begrip was. We lieten Loes subtiel weten dat ze ons daarmee wel in spanning hield. Hierna stuurde ze de resultaten ook door naar ons. Hierin zagen we dat Loes inderdaad in de periode na de eisprong zat (luteale fase), af te lezen uit de progesteron waarde. Loes liet overigens weten hier nooit aan getwijfeld te hebben…

De volgende dag hadden we tegen 17:00 uur nog geen telefoontje gehad van David. Loes moest met één van haar kinderen naar een doktersafspraak en zou het niet erg vinden als we het telefoontje zelf zouden afhandelen. David belde uiteindelijk pas na 18:00 uur. Hij vertelde dat hij eigenlijk toch wel positief over deze cyclus was. De Clomid had dus kennelijk wel echt zijn werk gedaan, omdat Loes nu een eisprong had rond dag 17-18, wat beduidend eerder is dan normaal bij Loes. Ook was David blij dat er op de echo maar één follikel te zien was. David zou nog met Loes willen spreken over het timen van de inseminaties op basis van haar gevoel en over waarom de ovulatietesten niet werkten. Hiervoor zou Loes een afspraak met hem kunnen maken. Deze afspraak maakte ze met David voor een week later, een dag na haar sollicitatie.

In het weekend liet Loes weten dat ze alweer haar eerste dag van de menstruatie had. Dit verraste ons, omdat we zelf een foutje hadden gemaakt in onze berekening, maar het klopte achteraf precies met de 14 dagen na de hevige buikpijn van Loes. Dit betekende wel dat Loes weer met Clomid moest starten op de dag van haar sollicitatiegesprek, maar ook dat ze dan nog niet met David had gesproken. We peilden bij Loes of ze het dan toch goed vond om met dezelfde dosis Clomid verder te gaan, waarbij er dan geen nieuwe echo’s gemaakt hoefden te worden. Loes vroeg nog aan ons waarom de ovulatietesten het niet deden, maar dit snapten wij ook niet en zou ze dus met David moeten overleggen. Ondanks de bedenkingen van Loes, die ze dus nog niet naar ons had uitgesproken of gespecificeerd, vond ze het wel goed om op deze manier door te gaan.

We wensten Loes veel succes met haar sollicitatiegesprek. Loes liet weten dat ze de Clomid weer had genomen en dat het een pittig gesprek was geweest. Ze zou over 1-2 dagen iets horen over de uitslag van haar sollicitatie. We wensten haar daarnaast ook succes met het gesprek met David die ze de volgende dag zou hebben.

De volgende dag informeerden we proactief naar het gesprek met David, maar het bleef erg stil bij Loes de dagen die erop volgden… Wat zou er aan de hand zijn?

Milan & Pieter

Inmiddels was alweer de laatste dag Clomid aangebroken (cyclusdag 7). We hadden er het volste vertrouwen in dat er nu verbetering zou gaan optreden in de eisprong van Loes. Het zou ook mooi zijn als de ovulatie eerder op zou treden dan pas rond dag 20 zoals bij Loes vaak het geval was (als er überhaupt een eisprong plaatsvond), maar meer richting dag 14 zoals bij de gemiddelde vrouw. Niet dat we de illusie hadden dat we meteen met dit middel zwanger zouden worden, maar we hoopten dat we nu wel meer en vaker de kans hadden. Maar dit zou niet de eerste keer zijn dat we iets onderschat hadden in ons traject… We vroegen Loes of ze iets van de Clomid had gemerkt. Ze antwoordde dat ze er niet veel van had gemerkt, maar wel dat ze de dag daarvoor snerpende hoofdpijn had gehad en een pijnstiller niets oploste. Loes wist niet zeker of het van de Clomid kwam, het kon ook gewoon toeval zijn. We spraken af dat bij de volgende afspraak één van ons mee zou gaan om te kijken wat er op de echo te zien was en om het vervolg te bespreken. Ook hadden wijzelf nog een aantal vragen over de kans op meerdere eicellen en vervolgens de kans op een daadwerkelijke tweelingzwangerschap op de leeftijd van Loes. Wijzelf (Milan en Pieter) hadden onderling ook nog wel een discussie hierover. Milan wilde het liefst helemaal geen risico nemen op een tweelingzwangerschap en dus niet insemineren bij de ontwikkeling van twee eicellen. Pieter vond dat erg zonde en dacht, omdat er in het afgelopen jaar ook geen enkele zwangerschap tot stand was gekomen, dat de kans nog steeds klein was dat twee eicellen daadwerkelijk allebei zouden worden bevrucht en zouden uitgroeien tot levensvatbare embryo’s. Echt een punt om te bespreken met de gynaecoloog.

Op cyclusdag 9 was het eerste echomoment na het innemen van de Clomid. Het was wel een beetje spannend, omdat je niet door de mand wil vallen bij de overige zorgmedewerkers dat je eigenlijk geen stel bent. Ook zit er zo’n 8 jaar leeftijdsverschil tussen Loes en ons, waar de zorgmedewerkers misschien ook gek van konden opkijken. Maar zat dit misschien meer tussen onze eigen oren, terwijl het voor hen gewoon de normale orde van de dag was? Misschien zien ze wel meer aparte stellen langskomen? We troffen elkaar bij de ingang van de gynaecologieafdeling. Daar stond David toevallig ook al te wachten bij de balie en we konden vrijwel direct met hem mee naar binnen. In een aparte ruimte voerde David de echo uit bij Loes. Na afloop vertelde David, in de deurpost, aan ons wat hij had gezien. Het zag er allemaal nog heel rustig uit en er waren nog niet echt rijpende follikels te zien. Loes zou de woensdag daarna terug moeten voor een vervolgecho (cyclusdag 14). We hoopten dat dit niet te laat zou zijn, maar Loes kon die dag ervoor echt niet. Ze zou wel aan ovulatietesten beginnen om een eventuele eisprong in de gaten te kunnen houden. David zei ook dat wij er dan niet per se bij hoefden te zijn. Dat vonden we eerlijk gezegd een beetje vervelend omdat we dit juist wel wilden, omdat de kans groot was dat we die dag misschien wel belangrijke beslissingen moesten nemen over het vervolg. Het gesprek met David ging verder een beetje gehaast, waardoor er niet meer de ruimte was om nog overige vragen te stellen, maar dat hoefde misschien ook niet per se nu omdat de echo nog niet veel liet zien.

De dag voor de tweede echo (dag 13) was de ovulatietest nog hartstikke negatief. Loes was bijna door haar ovulatietesten heen en vroeg of wij deze nog konden halen voor haar. Er was een schaarste aan ovulatietesten in Nijmegen en drie drogisterijen verder hadden we de laatste 3 verpakkingen ovulatietesten te pakken gekregen. Het leek erop dat iedereen aan de slag was gegaan met het vervullen van hun kinderwens in deze coronatijd haha. Omdat het bijna Sinterklaas was en Loes er veel tijd en moeite in steekt om op en neer naar het ziekenhuis te rijden, kochten we ook nog wat leuke cadeautjes voor haar en haar hele gezin.

We troffen elkaar opnieuw weer bij de ingang van de gynaecologieafdeling. Alleen verbaasde de balieassistente zich over het feit dat we met z’n tweeën waren gekomen. Het was niet toegestaan dat de partner zou meekomen voor de vervolgecho’s. Dat zou duidelijk gemaakt zijn bij het maken van de afspraak. We mochten dan ook niet met z’n tweeën wachten in de wachtkamer van de gynaecologieafdeling. Jammer, maar we moesten de coronaregels natuurlijk respecteren. Daar stond je dan op de gang te wachten, na ook een uur te hebben gereden voor deze afspraak… Het was deze keer ook erg lang wachten voordat Loes aan de beurt was. Loes kwam ook de gang opgelopen om daar maar te wachten. Een mooi moment om de ovulatietesten en cadeautjes te overhandigen. Loes vond het erg lief en dacht dat ze er blij mee zouden zijn thuis. Uiteindelijk kwam David de gang opgelopen om te vertellen dat we aan de beurt waren en we glipten toch gauw met z’n tweeën met hem mee naar binnen voor de echo. Op de echo was één follikel van 14mm te zien. Dat was mooi nieuws! Maar deze was dus nog niet rijp. David leek nu meer tijd te hebben en legde uit dat een follikel ongeveer 1-2mm per dag groeit en deze rijp zou zijn tussen 18-20mm. Er werd een vervolgafspraak ingepland voor twee dagen later (cyclusdag 16). Opnieuw zei David dat wij er niet per se bij hoefden te zijn. We voelden ons ook een beetje ongemakkelijk om nog een keer mee te gaan, omdat dit dus blijkbaar ook überhaupt niet mocht (aldus de balieassistente).

Twee dagen later waren de ovulatietesten nog steeds negatief en zou Loes aan het einde van de middag haar volgende echo hebben. We waren erg benieuwd naar de echo en vroegen of Loes ons zou kunnen bellen op het moment dat ze de echo nabesprak met David, zodat wij konden meeluisteren en meteen wat vervolgvragen konden stellen. Toen Loes belde, voelden we al een beetje irritatie bij haar want ze zei eigenlijk helemaal niets en David voerde meteen het woord. Het was een verwarrend resultaat want de follikel was op 14mm blijven hangen. Er zou een nieuwe echo worden gemaakt de dinsdag na het weekend (cyclusdag 20). Met de ovulatietesten zouden we de eisprong in de tussentijd in de gaten kunnen houden en dan eventueel kunnen gaan insemineren. Er volgde later een berichtje van Loes waarbij ze zei dat David haar toewijding prees en dat ze ons vertrouwen wilde vragen om ons te updaten. We kregen er een beetje een vervelend gevoel van buitensluiting van en vertelden Loes dat we heel blij waren met haar inspanningen en toewijding. We verzekerden haar dat dit niet uit wantrouwen jegens haar voortkwam, maar dat we graag betrokken wilden blijven, informatie uit eerste hand wilden horen en de mogelijkheid tot vragen stellen wilden hebben. We hoopten dat Loes ons hier toch een beetje de ruimte voor zou kunnen geven. 

De volgende middag vroegen we Loes naar de ovulatietest. Ze was erg druk die dag met allerlei klusjes. De ovulatietest was nog steeds negatief, maar er was wel een licht streepje te zien. Dus het leek erop dat er nu toch wat beweging in het eitje zat. In de avond appte Loes dat ze erge steken had in haar onderbuik, zodanig dat ze iemand een mep wilde verkopen. Ze dacht dat het een groeispurt zou zijn van het eitje.

Op zondag (de volgende dag) stuurde Loes om 12:00 uur het bericht dat ze nog niet had hoeven plassen en de ovulatietest dus nog niet had kunnen uitvoeren. Het zou haar niet verbazen als die dan nu echt positief zou zijn, want ze had heftige buikpijn. Een uur later vertelde Loes dat de test nog steeds niet positief was, maar wel mooi aan het oplopen was. In de avond stuurde Loes ons de vraag of deze buikpijn wel normaal was en dat het als een soort weeën voelde. Wij konden ons niet voorstellen dat er iets geks aan de hand zou kunnen zijn als we aan de echo terugdachten, maarja we wisten dit ook niet zeker…

De volgende dag voelde de buik van Loes gelukkig wat rustiger en was de ovulatietest weer negatief. De stijging in de intensiteit van het streepje leek te zijn gestagneerd. Loes zou de volgende dag aan David vragen wat dit zou kunnen betekenen wanneer ze de echo zou hebben. 

Wordt vervolgd…

Dag lezers,

Nu de vragenlijst was ingevuld, kon er een dossier voor ons worden aangemaakt in het ziekenhuis. We konden nu ook de videobelafspraak met fertiliteitsgynaecoloog David gaan inplannen en het kon gelukkig toch een stuk eerder dan eind november. Op 12 november 2020 zou David wel wat tijd kunnen maken in zijn agenda om al eerder met ons te bellen.

Op 4 november was het “world surrogacy day” en hadden we een kleinigheidje naar Loes gestuurd om onze dank te tonen hoe ze zich inzet voor ons en dat ze het toch nog volhoudt, ondanks onze tegenslagen. Het pakketje kwam wel pas de dag erna aan in België, maar Loes was er desondanks ontroerd van en helemaal in haar nopjes.

De dag voor onze belafspraak met David kregen we een berichtje van Loes dat ze op het punt stond om ongesteld te worden. Als het door zou zetten, zou het de volgende ochtend dag 1 van haar nieuwe cyclus zijn. Loes wilde al meteen een afspraak bij haar huisarts maken om bloed te prikken, maar de agenda van de huisarts zat erg vol en ze vroeg aan ons wat ze nu het beste kon doen. Wij volgden het even niet, omdat Loes eerder had aangegeven pas bloed te willen prikken nadat ze met David had gepraat, maar wij vonden het natuurlijk juist wel fijn dat ze dit toch al wilde doen. Het moest in ieder geval ergens aan het begin van de cyclus, en niet per se op dag 1 of 2 van de cyclus, dus een later moment was prima in onze ogen.

De volgende dag zette het bloedverlies van Loes goed door en konden we deze dag dan eindelijk dag 1 van haar nieuwe cyclus noemen, na een erg lange cyclus van 55 dagen, waarbij we niet hadden geïnsemineerd vanwege onduidelijkheden rondom haar ovulatie. Het voelde een beetje als twee verspilde maanden… We zaten daardoor extra klaar om door David gebeld te worden. We vonden het spannend en hoopten dat het gesprek goed zou gaan. Hopelijk zou David het niet te zakelijk insteken of iets dergelijks, maar zou hij ook veel begrip voor Loes en onze situatie tonen. Maar gelukkig, het gesprek ging eigenlijk hartstikke goed. David bracht het op een goede manier waarbij we merkten dat Loes er ook meer vertrouwen in kreeg. Zo kon ze ook alle vragen stellen die ze wilde. Loes had bijvoorbeeld nog wat vragen over het resultaat van onze semenanalyse, die in eerste instantie niet helemaal goed leek te zijn. David legde uit dat de VCM-waarden het belangrijkste zijn waar naar gekeken wordt. Ook al zou de morfologie niet optimaal zijn, dan zijn er nog steeds heel veel zaadcellen die wel een goede morfologie hebben en dus een bevruchting tot stand kunnen brengen. Om meer zekerheid hierover te krijgen, zouden we nog een semenopwerktest kunnen uitvoeren. Hierbij moeten de zaadcellen door een dikke vloeistof zwemmen, die de weg van de bevruchting nabootst, en wordt er aan de andere kant van die vloeistof gekeken wat er overblijft. Ook kwam ter sprake dat Loes die dag haar eerste dag van de cyclus had. David vroeg meteen hoe Loes de volgende dag zat qua tijd om langs te komen in het ziekenhuis waar David werkt. Bij David zou het om 12:00 uur uitkomen, zei hij. Dit overrompelde ons wel een beetje! We hoopten niet dat dit verkeerd zou vallen bij Loes. Loes antwoordde dat ze op zich wel tijd dacht te hebben, maar het nog even met Hanne moest overleggen. We hadden overigens gehoopt dat Hanne ook had kunnen aansluiten bij dit gesprek, vooral omdat Loes zoveel bedenkingen had bij dit medische traject met Clomid en we op haar steun rekende voor Loes. Hanne zou de informatie uit tweede hand moeten ontvangen en we hoopten dat Loes dit goed kon overbrengen, want het was best nogal wat informatie natuurlijk.

Een paar uurtjes na ons gesprek met David, toen we de informatie even hadden laten indalen, appten wij Loes dat we er wel een goed gevoel bij hadden. We waren wel een beetje overdonderd dat Loes al de volgende dag terecht zou kunnen, maar ook wel blij met die kans. We stelden ook voor dat één van ons mee zou kunnen gaan naar het ziekenhuis als Loes dat graag zou willen. Later in de middag had Loes besloten om deze kans te pakken en de volgende dag naar David te gaan. Ze had toch nog wel wat vragen, zei ze. En een andere mooie bijkomstigheid: dan kon ook meteen het nodige bloedonderzoek in het ziekenhuis gedaan worden. Omdat Hanne niet mee kon, zou Loes graag haar schoonmoeder willen meenemen voor een beetje gezelligheid, steun en toeverlaat. Het was namelijk wel 1,5 uur rijden voor Loes. Ze kwam niet meer terug op ons eerdere aanbod dat één van ons ook mee zou kunnen gaan. We maakten ons wel een klein beetje zorgen of wel toegestaan was dat Loes’ schoonmoeder mee naar binnen ging, omdat ziekenhuizen natuurlijk erg streng zijn met het aantal bezoekers in deze coronatijd. We bevestigden dus dat Loes er dan om 12:00 zou zijn, maar voor Loes kwam het toch beter uit om 12:45 uur. Dit gaven wij door aan David. Voor David was dit wel midden in zijn lunchpauze, maar hij wilde hier wel een uitzondering voor maken. Dat vonden we erg lief van hem!

De volgende ochtend appte Loes of we al wisten hoe laat wij er zouden zijn. Maar wij hadden natuurlijk niet erop gerekend om ook nog te komen wanneer Loes al haar schoonmoeder zou meenemen. Dat zou immers al een extra persoon zijn, naast de “patiënt”. Daarnaast had Loes niet meer laten weten dat ze één van ons erbij wilde hebben en waren wij er vanuit gegaan dat dit dus niet nodig/wenselijk was voor haar. Het zou ook gek zijn om daar met 3 mensen (waaronder 1 schoonmoeder) aan te komen, in onze ogen. Dit wekt een vreemd beeld en kan absoluut niet in coronatijd. Zo had Loes het nog niet begrepen, zei ze. 

Na afloop van het gesprek met David meldde Loes dat het een superfijn gesprek was en ze ons er alles over zou vertellen wanneer ze weer thuis zou zijn. Even later zat Loes bij de apotheek te wachten en berichtte ze ons toch alvast hoe het was geweest. Ze vond David een erg leuke man en het voelde heel veilig. Het echo-onderzoek bevestigde een polycysteus ovarieel (PCO) beeld: heel veel eitjes. Verder zag het er prima uit. Loes ging nu de Clomid ophalen. De eerste maand moest alles goed opgevolgd worden. Daarna zou je erop kunnen vertrouwen dat het goed zou blijven gaan met dezelfde dosis (mits deze goed was natuurlijk). Loes wilde wel nog even goed met ons praten over een eventuele tweelingzwangerschap, omdat daar met haar PCO plus Clomid toch een wat hogere kans op is. Het klonk dus al met al erg positief en we vroegen of Loes nog even met ons wilden bellen in de avond. Loes wilde niet die avond bellen, omdat ze nog best wat werkuren in te halen had. Wij dachten dat het juist wel handig zou zijn om toch even (al is het maar heel kort) te bellen, omdat we nog niet helemaal duidelijk hadden gekregen of Loes echt aan de Clomid wilde beginnen, plus ze vond dat we het eerst nog over tweelingzwangerschap moesten hebben. Loes appte terug dat ze vanaf de volgende dag de Clomid moest gaan innemen en ze vroeg of wij ons daar ook in konden vinden. Voor ons was het natuurlijk goed, maar we hadden nog niet helemaal door dat Loes al had besloten ervoor te willen gaan. Hier waren we helemaal blij mee!

Twee dagen later kon Loes wel met ons bellen en hadden we het nog over haar afspraak bij David. Loes vertelde dat haar schoonmoeder vooral allerlei vragen aan David had gesteld, omdat ze erg bezorgd was om haar schoondochter. We voelden ons wel een beetje bezwaard omdat David zijn intakegesprek, dat hij de vorige dag met ons allen had gevoerd, dus nu in zijn lunchpauze ‘opnieuw’ had moeten doen met de schoonmoeder van Loes. We vroegen Loes verder naar het vervolg, want wij wisten nog niks over hoe lang Loes de Clomid moest slikken en wanneer de volgende echo zou zijn. Loes zou de Clomid vanaf cyclusdag 3 tot en met 7 moeten slikken, 50 mg per dag. De volgende echo had ze al over twee dagen ingepland (cyclusdag 6). Het bloedprikken zei ze vergeten te zijn, maar ze kon zich ook niet herinneren dat ze hier een formulier voor had meegekregen van David. 

Even later na het gesprek stuurde Loes per whatsapp foto’s van de informatieformulieren van de polikliniek naar ons. Deze had ze meegekregen. Hier stond in dat de eerste echo pas op cyclusdag 10-12 hoefde plaats te vinden. Dit appten we door aan David en het klopte inderdaad niet dat Loes de afspraak had gemaakt voor cyclusdag 6, dit was veel te vroeg en had op dat moment nog geen zin. En zou een onnodige lange reis voor Loes betekenen. We vonden het al zo onlogisch dat Loes alweer een volgende echo zou moeten krijgen terwijl ze nog niet eens haar kuur Clomid had afgemaakt. Deze afspraak konden wij gelukkig nog voor haar verzetten naar cyclusdag 9. Daarnaast stond het David wel bij dat hij Loes een bloedprikformulier had meegegeven, schreef hij. Deze kon Loes echter nergens meer vinden en ze zei nog bloed te willen laten prikken bij de huisarts. Dit had op dat moment alleen helaas geen zin meer, omdat Loes met de Clomid (een hormoon) was begonnen en de bloedhormoonwaardes dan niet meer zoveel zeggen. Eigenlijk konden we blij zijn dat we nu al zo snel met de Clomid waren gestart, maar dit moment werd een beetje vertroebeld door een soort frustratiegevoel over dat er zoveel dingen rommelig waren gelopen. Was één van ons er toch maar bij geweest om een beetje vinger aan de pols te houden, dachten we. De volgende keer moesten we daar misschien dus wel voor gaan zorgen.

Wordt vervolgd. M&P