Hallo,
We hadden het de vorige keer met elkaar erover gehad om te gaan informeren naar het gebruik van Clomid, om daarmee hopelijk in het vervolg de cyclus wat beter te reguleren. Loes stond ervoor open om in gesprek te gaan met haar gynaecoloog. Ze vond wel dat we het niet alleen bij haar moesten zoeken en wilde graag dat wij ons sperma ook weer eens zouden laten nakijken.
Om te laten zien dat wij er proactief mee bezig waren, maakten we zo snel mogelijk deze afspraak. Dit in de hoop dat Loes dan ook gauw een afspraak ging maken, zodat het niet weer best lang zou duren voordat ze dit ging doen en ze dan pas een maand of twee later terecht zou kunnen… Dit leek te werken en Loes belde met de gynaecoloog. Die gynaecoloog vertelde echter dat het enige wat ze nu kon doen, was om de cyclus van Loes te monitoren gedurende een maand. Hier had Loes de vorige keer al een bloedprikformulier voor meegekregen. Dat voorstel voelde voor ons een beetje als een pas op de plaats, maar we zeiden tegen elkaar “misschien toch ook een logische stap om dat eerst te onderzoeken”. Hanne merkte nog op, zo appte Loes, dat we nog steeds niet hadden geprobeerd om één van ons een hele week bij hen te laten zijn om zo nog vaker te kunnen insemineren. Loes en Hanne zagen dit als een interventie die misschien net zo effectief was als andere dingen die we nu zouden willen proberen. Wijzelf zagen hier echt de meerwaarde niet van in en kunnen dit ook lastig met ons werk combineren. Bovendien wilden we het ook juist graag samen blijven doen. Later die dag ging Loes nog thuis op zoek naar dat bloedprikformulier, maar deze kon ze helaas niet meer vinden. Dat werd weer opnieuw bellen na het weekend…
Uit onverwachtse hoek verscheen daar ineens een positieve ovulatietest op de app. Loes vertelde dat ze die dag plots veel afscheiding had en voor de zekerheid maar even een ovulatietest had uitgevoerd. Deze bleek dus hartstikke positief te zijn. Dat was wel weer raar, want het was nu inmiddels dag 30 van de cyclus en we hadden 5 dagen geleden al geïnsemineerd. We waren toevallig op een babyshower in Roermond en waren net van plan om terug naar huis te rijden, maar we konden de plannen wijzigen en dus nog wat dieper afzakken naar het zuiden. Nu de ovulatie toch weer zo laat in de cyclus optrad met verwarrende signalen 5 dagen geleden, vond Loes het ook wel verstandig om sneller te gaan informeren over het gebruik van Clomid en maakte meteen online een afspraak bij haar huisarts voor de maandag na het weekend.
De volgende dag stuurde Loes nog een foto van de ovulatietest met de boodschap dat die negatief was omdat het teststreepje net wat lichter was dan de controlestreep. In onze ogen was de test wel nog steeds positief en we probeerden Loes meteen te bellen. Helaas nam ze de telefoon niet op en ze appte de volgende paar uren ook niet meer terug. Hier raakten we best geïrriteerd van. In de late namiddag belde Loes ons terug, maar voor ons werd het erg lastig om nu nog op en neer te rijden. Loes had haar telefoon niet gehoord en had er ook niet meer op gekeken. We besloten om niet meer te insemineren die dag. In de avond had ze heftige buikpijn die op de daadwerkelijke eisprong zou kunnen wijzen. Hopelijk waren we er dan toch gisteren op tijd bij geweest en was het deze keer raak…
Dinsdags informeerden we naar de afspraak van Loes bij de huisarts, want daar waren we natuurlijk erg benieuwd naar. Loes vertelde dat ze de afspraak naar die avond had verplaatst omdat dit wat beter uitkwam voor haar. We snapten niet zo goed waarom Loes dit niet even uit zichzelf had verteld, want we zaten natuurlijk in spanning maandagavond te wachten op een berichtje van haar. In de avond appte Loes dat ze een heel fijn gesprek had gehad met haar huisarts. Ze wilde ons telefonisch vertellen over dit gesprek, maar ze kon die avond niet meer bellen. Hier baalden we natuurlijk een beetje van en na passen en meten zouden we wel de volgende avond kunnen bellen.
Het telefoongesprek van de volgende avond kwam wel een beetje rauw op ons dak gevallen. De huisarts had aan Loes verteld dat we het veel relaxter moesten aanpakken en dat dit soort stress juist nadelig werkt op het tot stand komen van een zwangerschap. Over Clomid had de huisarts ook geen goed woord over. Hij zei dat er veel meer nadelen dan voordelen aan kleefden, namelijk meer kans op een meerlingzwangerschap, zwangerschapshogebloeddruk en zwangerschapssuikerziekte. Dit voelde voor Loes als een aanslag op haar lichaam en dus totaal niet goed. Wij waren even met stomheid geslagen… We dachten bij onszelf: waarom zou iemand het überhaupt gebruiken als dit medicijn zo nadelig zou zijn? Maar tijdens het telefoongesprek wilden we de huidige gevoelens van Loes de ruimte geven en niet meteen gaan tegenspreken of weerleggen. Na ons gesprek gingen we meteen op het internet kijken naar deze genoemde bijwerkingen. De meerlingzwangerschap probeer je zoveel mogelijk te voorkomen door gynaecologische echo’s te maken van de eierstokken, om te monitoren dat er ook maar echt één eicel rijpt bij een bepaalde dosering. Over de overige genoemde bijwerkingen konden wij echt niets vinden. We wisten dat Loes zwangerschapshogebloeddruk en zwangerschapssuikerziekte had gehad in haar vorige zwangerschap en dan is er sowieso een hoge kans om dat deze keer weer te krijgen. Maar dat staat dus compleet los van het gebruik van Clomid, in onze ogen.
We besloten het voor nu maar even te laten rusten en nog wat meer informatie in te gaan winnen.
Volgende blog meer.