Het was inmiddels dag 34 van de cyclus van Loes waarbij er geen positieve ovulatietest was gezien tot op heden. Ook de andere signalen waren niet opgemerkt door Loes. Loes was er wel gevoelsmatig van overtuigd dat ze in de tweede helft van haar cyclus zat. Wanneer Loes zou gaan menstrueren, zouden we kunnen gaan beginnen met het monitoren van een nieuwe cyclus middels hormoonwaardes in het bloed, om alvast een soort van voorwerk te doen voor een eventueel medisch traject.
Het was inmiddels eind oktober 2020 en vanuit het ziekenhuis hadden we een vragenlijst ontvangen die Loes en één van ons moesten invullen. Voortvarend als we zijn, deden we dat meteen en stuurden we de vragenlijst door naar Loes om haar deel in te vullen. Er stonden best een aantal erg persoonlijke vragen op de lijst en we konden ons voorstellen dat Loes bepaalde informatie niet per se met ons op deze manier wilde delen. Daarom stelden we voor dat Loes de ingevulde vragenlijst direct naar het ziekenhuis zou kunnen terugsturen. Zoals we al verwacht hadden, kregen we een aantal dagen later bericht van Loes dat ze de vragen inderdaad erg persoonlijk vond en dat ze moeite had deze in te vullen. Aangezien we in principe eerst een oriënterend gesprek met de fertiliteitsgynaecoloog David zouden hebben, stelde Loes voor om pas bij een goed gevoel bij David, daarna de vragenlijst in te vullen en op te sturen. We probeerden Loes even te bellen om erover te kunnen praten, maar dit kwam haar niet uit. We vroegen haar of ze later op de avond kon bellen.
De volgende ochtend appte Loes dat ze zich overspoeld voelde met betrekking tot dit alles. Ze vond aan de ene kant bellen wel goed, maar had juist het gevoel dat ze nu wat ruimte nodig had. Ze dacht erover om ons een mail te sturen. We vonden wel fijn dat ze dit nu zo duidelijk uitsprak, maar vroegen ons af of een e-mail de oplossing zou zijn en het allemaal niet te groot zou worden op deze manier. We hielden onszelf daarom een beetje vast voor wat er ging komen.
In de mail stond dat ze het moeilijk vond om de spirit erin te houden nu het traject veel langer duurt dan we allen hadden gehoopt. We krijgen behoorlijk wat hindernissen opgeworpen. Het medische traject valt Loes niet licht. Tegelijkertijd begrijpt ze ons wel heel goed, maar dit verandert haar gevoel ten opzichte hiervan niet voldoende, hoe graag ze het ook wil, omdat ze het ons ontzettend gunt. Ze zou het wat rustiger aan willen doen, ook al zou dat ten koste van de tijd gaan. Overhaasten kan een averechts effect hebben. Ze zou David eerst eens (digitaal) willen ontmoeten en wil daarna pas kijken of ze wil doorgaan met het medische traject (inclusief de bloedtesten van binnenkort). Het grijpt haar nu behoorlijk naar de keel en ze is er erg veel mee bezig, terwijl we hadden afgesproken om meer de focus op “fun” en “chill” te leggen. Als laatste wilde Loes al een tijdje iets voorstellen, maar dit durfde ze om de een of andere reden niet. Hanne en Loes zijn al een aantal jaren bezig met het fokken van honden. Ze merken hierbij dat reguliere medische wegen soms beperkt zijn en ze met wat minder reguliere aanvulling heel veel bereiken bij de honden. Wanneer de dierenartsen zeggen dat ze bijna zeker weten dat iets niet opgelost kan worden, dan lukt het op die manier meestal wel. Hanne en Loes hebben een contactpersoon die hen daarbij helpt. Het zou hierbij niet gaan om homeopathie, maar om minder conventionele zaken. Zaken die wel werkzaam zijn, maar bijvoorbeeld door de farmaceutische industrie zouden worden tegengehouden, soms simpelweg omdat het zo goedkoop en tegelijk doeltreffend is, schreef Loes. Hanne en Loes hadden de contactpersoon om advies gevraagd over ons traject en zij gaf een aantal dingen aan die wij zouden kunnen innemen. Hier zou Loes graag voor willen gaan, maar ze durfde dit idee dus al een tijd niet met ons te delen.
Deze e-mail was voor ons wel even flink wat informatie om te verwerken. We besloten Loes terug te mailen, ook al voelde dat wel gek en wilden we er liever over praten met elkaar. We gaven in de mail aan haar bedenkingen over het medische traject met Clomid te begrijpen, zeker als we hierin meenemen wat haar huisarts hierover had verteld. Toch hoopten we dat Loes met een open blik het gesprek met David aan zou willen gaan, omdat hij op dit vlak veel meer weet dan een huisarts. Daarnaast mailden we dat we te horen hadden gekregen, toen we de afspraak bij David maakten, dat de vragenlijst echt verplicht is en dat er regelmatig afspraken worden geannuleerd als vragenlijsten niet op tijd (twee weken tevoren) ingeleverd zijn. Ook wij vonden de vragenlijst erg gedetailleerd en persoonlijk en we snapten dus wel hoe ze zich over het formulier voelde. We vroegen nog of het voor Loes acceptabel zou zijn als ze het formulier gewoon een beetje als een formaliteit zou zien? Wat ons betreft zou Loes op sommige plekken die lastig/privé zijn “maar wat” invullen. Daarnaast zou ze het formulier rechtstreeks naar het ziekenhuis kunnen sturen, zodat wij deze niet zouden zien. We typten ook dat we het erg lastig vonden om het “chill” aan te doen, aangezien er telkens maar hele kleine kansen zijn op deze manier. Hopelijk geeft de stap naar de gynaecoloog, hoe “niet-chill” dat natuurlijk in eerste instantie ook is, ons daarna juist weer de rust terug. Het idee om naar wat “minder conventionele zaken” te kijken had Loes al best mogen delen, mailden we. We vinden het juist fijn als zij ook haar ideeën deelt. We waren ook wel benieuwd naar de dingen die hun contactpersoon bedoelt, dan konden we daarna bedenken wat wij ervan vonden.
De volgende dag mailde Loes terug, waarbij ze op onze punten in de e-mail reageerde. Het kwam erop neer dat ze zich nog steeds bijzonder oncomfortabel en sceptisch voelde tegenover David, omdat wij zonder toestemming met hem over Loes hadden gesproken. Ze hoopte stellig dat wij iets met David konden regelen, waarbij we de vragenlijst niet zouden hoeven in te vullen vóór ons gesprek. Het ging haar niet alleen om dat wij haar antwoorden op de vragenlijst zouden kunnen zien, maar het ging haar nu meer om David zelf. Een ander belangrijk punt in haar e-mail ging over haar gevoel dat een medische traject in gaat tegen het advies van haar huisarts en vorige gynaecoloog (over het inbrengen van ontspanning en vermijden van stress). Loes snapte wel dat we iets moesten gaan proberen te ondernemen met de cyclus, waardoor we het wel weer wat rustiger aan zouden kunnen doen. Over de minder conventionele middelen zou ze ons nog mailen, Hanne zou dit hebben opgeschreven.
Op onze beurt mailden wij weer terug dat wij ons niet hadden gerealiseerd dat Loes zich nog steeds erg oncomfortabel en sceptisch voelde bij David en dat we dat vervelend vonden voor haar. Tegelijkertijd keken wij daar wel echt heel anders naar. Vanuit ons perspectief hadden wij die fout gemaakt en niet David. Wij hadden daarnaast de toestemming ook enigszins verondersteld, aangezien Loes ons ook diverse keren in het verleden had gevraagd om advies te vragen aan Noortje (een bevriende gynaecoloog in opleiding van ons, dus ook een onbekend iemand voor haar die arts is). Bovendien had Loes al meer dan eens aangegeven open te staan voor een medisch traject met behulp van IVF, als wij dat ook zagen zitten. Tot slot gaven we aan dat we nog zouden gaan proberen om het voor elkaar te krijgen een afspraak te plannen zonder een voorafgaande vragenlijst. We spraken wel uit dat we onszelf daar wel een klein beetje bezwaard en ongemakkelijk bij voelden, omdat we ook niet al teveel gunsten wilden vragen aan David. We kenden hem immers slechts via via, terwijl hij nu al zoveel door de vingers zou willen zien (dat wil zeggen qua draagmoedertraject).
Na het lezen van deze laatste mail wilde Loes dan toch de vragenlijst invullen en stuurde ze hem een paar dagen later naar ons op.
Nu konden we weer verder…