Dag lezers,
Nu de vragenlijst was ingevuld, kon er een dossier voor ons worden aangemaakt in het ziekenhuis. We konden nu ook de videobelafspraak met fertiliteitsgynaecoloog David gaan inplannen en het kon gelukkig toch een stuk eerder dan eind november. Op 12 november 2020 zou David wel wat tijd kunnen maken in zijn agenda om al eerder met ons te bellen.
Op 4 november was het “world surrogacy day” en hadden we een kleinigheidje naar Loes gestuurd om onze dank te tonen hoe ze zich inzet voor ons en dat ze het toch nog volhoudt, ondanks onze tegenslagen. Het pakketje kwam wel pas de dag erna aan in België, maar Loes was er desondanks ontroerd van en helemaal in haar nopjes.
De dag voor onze belafspraak met David kregen we een berichtje van Loes dat ze op het punt stond om ongesteld te worden. Als het door zou zetten, zou het de volgende ochtend dag 1 van haar nieuwe cyclus zijn. Loes wilde al meteen een afspraak bij haar huisarts maken om bloed te prikken, maar de agenda van de huisarts zat erg vol en ze vroeg aan ons wat ze nu het beste kon doen. Wij volgden het even niet, omdat Loes eerder had aangegeven pas bloed te willen prikken nadat ze met David had gepraat, maar wij vonden het natuurlijk juist wel fijn dat ze dit toch al wilde doen. Het moest in ieder geval ergens aan het begin van de cyclus, en niet per se op dag 1 of 2 van de cyclus, dus een later moment was prima in onze ogen.
De volgende dag zette het bloedverlies van Loes goed door en konden we deze dag dan eindelijk dag 1 van haar nieuwe cyclus noemen, na een erg lange cyclus van 55 dagen, waarbij we niet hadden geïnsemineerd vanwege onduidelijkheden rondom haar ovulatie. Het voelde een beetje als twee verspilde maanden… We zaten daardoor extra klaar om door David gebeld te worden. We vonden het spannend en hoopten dat het gesprek goed zou gaan. Hopelijk zou David het niet te zakelijk insteken of iets dergelijks, maar zou hij ook veel begrip voor Loes en onze situatie tonen. Maar gelukkig, het gesprek ging eigenlijk hartstikke goed. David bracht het op een goede manier waarbij we merkten dat Loes er ook meer vertrouwen in kreeg. Zo kon ze ook alle vragen stellen die ze wilde. Loes had bijvoorbeeld nog wat vragen over het resultaat van onze semenanalyse, die in eerste instantie niet helemaal goed leek te zijn. David legde uit dat de VCM-waarden het belangrijkste zijn waar naar gekeken wordt. Ook al zou de morfologie niet optimaal zijn, dan zijn er nog steeds heel veel zaadcellen die wel een goede morfologie hebben en dus een bevruchting tot stand kunnen brengen. Om meer zekerheid hierover te krijgen, zouden we nog een semenopwerktest kunnen uitvoeren. Hierbij moeten de zaadcellen door een dikke vloeistof zwemmen, die de weg van de bevruchting nabootst, en wordt er aan de andere kant van die vloeistof gekeken wat er overblijft. Ook kwam ter sprake dat Loes die dag haar eerste dag van de cyclus had. David vroeg meteen hoe Loes de volgende dag zat qua tijd om langs te komen in het ziekenhuis waar David werkt. Bij David zou het om 12:00 uur uitkomen, zei hij. Dit overrompelde ons wel een beetje! We hoopten niet dat dit verkeerd zou vallen bij Loes. Loes antwoordde dat ze op zich wel tijd dacht te hebben, maar het nog even met Hanne moest overleggen. We hadden overigens gehoopt dat Hanne ook had kunnen aansluiten bij dit gesprek, vooral omdat Loes zoveel bedenkingen had bij dit medische traject met Clomid en we op haar steun rekende voor Loes. Hanne zou de informatie uit tweede hand moeten ontvangen en we hoopten dat Loes dit goed kon overbrengen, want het was best nogal wat informatie natuurlijk.
Een paar uurtjes na ons gesprek met David, toen we de informatie even hadden laten indalen, appten wij Loes dat we er wel een goed gevoel bij hadden. We waren wel een beetje overdonderd dat Loes al de volgende dag terecht zou kunnen, maar ook wel blij met die kans. We stelden ook voor dat één van ons mee zou kunnen gaan naar het ziekenhuis als Loes dat graag zou willen. Later in de middag had Loes besloten om deze kans te pakken en de volgende dag naar David te gaan. Ze had toch nog wel wat vragen, zei ze. En een andere mooie bijkomstigheid: dan kon ook meteen het nodige bloedonderzoek in het ziekenhuis gedaan worden. Omdat Hanne niet mee kon, zou Loes graag haar schoonmoeder willen meenemen voor een beetje gezelligheid, steun en toeverlaat. Het was namelijk wel 1,5 uur rijden voor Loes. Ze kwam niet meer terug op ons eerdere aanbod dat één van ons ook mee zou kunnen gaan. We maakten ons wel een klein beetje zorgen of wel toegestaan was dat Loes’ schoonmoeder mee naar binnen ging, omdat ziekenhuizen natuurlijk erg streng zijn met het aantal bezoekers in deze coronatijd. We bevestigden dus dat Loes er dan om 12:00 zou zijn, maar voor Loes kwam het toch beter uit om 12:45 uur. Dit gaven wij door aan David. Voor David was dit wel midden in zijn lunchpauze, maar hij wilde hier wel een uitzondering voor maken. Dat vonden we erg lief van hem!
De volgende ochtend appte Loes of we al wisten hoe laat wij er zouden zijn. Maar wij hadden natuurlijk niet erop gerekend om ook nog te komen wanneer Loes al haar schoonmoeder zou meenemen. Dat zou immers al een extra persoon zijn, naast de “patiënt”. Daarnaast had Loes niet meer laten weten dat ze één van ons erbij wilde hebben en waren wij er vanuit gegaan dat dit dus niet nodig/wenselijk was voor haar. Het zou ook gek zijn om daar met 3 mensen (waaronder 1 schoonmoeder) aan te komen, in onze ogen. Dit wekt een vreemd beeld en kan absoluut niet in coronatijd. Zo had Loes het nog niet begrepen, zei ze.
Na afloop van het gesprek met David meldde Loes dat het een superfijn gesprek was en ze ons er alles over zou vertellen wanneer ze weer thuis zou zijn. Even later zat Loes bij de apotheek te wachten en berichtte ze ons toch alvast hoe het was geweest. Ze vond David een erg leuke man en het voelde heel veilig. Het echo-onderzoek bevestigde een polycysteus ovarieel (PCO) beeld: heel veel eitjes. Verder zag het er prima uit. Loes ging nu de Clomid ophalen. De eerste maand moest alles goed opgevolgd worden. Daarna zou je erop kunnen vertrouwen dat het goed zou blijven gaan met dezelfde dosis (mits deze goed was natuurlijk). Loes wilde wel nog even goed met ons praten over een eventuele tweelingzwangerschap, omdat daar met haar PCO plus Clomid toch een wat hogere kans op is. Het klonk dus al met al erg positief en we vroegen of Loes nog even met ons wilden bellen in de avond. Loes wilde niet die avond bellen, omdat ze nog best wat werkuren in te halen had. Wij dachten dat het juist wel handig zou zijn om toch even (al is het maar heel kort) te bellen, omdat we nog niet helemaal duidelijk hadden gekregen of Loes echt aan de Clomid wilde beginnen, plus ze vond dat we het eerst nog over tweelingzwangerschap moesten hebben. Loes appte terug dat ze vanaf de volgende dag de Clomid moest gaan innemen en ze vroeg of wij ons daar ook in konden vinden. Voor ons was het natuurlijk goed, maar we hadden nog niet helemaal door dat Loes al had besloten ervoor te willen gaan. Hier waren we helemaal blij mee!
Twee dagen later kon Loes wel met ons bellen en hadden we het nog over haar afspraak bij David. Loes vertelde dat haar schoonmoeder vooral allerlei vragen aan David had gesteld, omdat ze erg bezorgd was om haar schoondochter. We voelden ons wel een beetje bezwaard omdat David zijn intakegesprek, dat hij de vorige dag met ons allen had gevoerd, dus nu in zijn lunchpauze ‘opnieuw’ had moeten doen met de schoonmoeder van Loes. We vroegen Loes verder naar het vervolg, want wij wisten nog niks over hoe lang Loes de Clomid moest slikken en wanneer de volgende echo zou zijn. Loes zou de Clomid vanaf cyclusdag 3 tot en met 7 moeten slikken, 50 mg per dag. De volgende echo had ze al over twee dagen ingepland (cyclusdag 6). Het bloedprikken zei ze vergeten te zijn, maar ze kon zich ook niet herinneren dat ze hier een formulier voor had meegekregen van David.
Even later na het gesprek stuurde Loes per whatsapp foto’s van de informatieformulieren van de polikliniek naar ons. Deze had ze meegekregen. Hier stond in dat de eerste echo pas op cyclusdag 10-12 hoefde plaats te vinden. Dit appten we door aan David en het klopte inderdaad niet dat Loes de afspraak had gemaakt voor cyclusdag 6, dit was veel te vroeg en had op dat moment nog geen zin. En zou een onnodige lange reis voor Loes betekenen. We vonden het al zo onlogisch dat Loes alweer een volgende echo zou moeten krijgen terwijl ze nog niet eens haar kuur Clomid had afgemaakt. Deze afspraak konden wij gelukkig nog voor haar verzetten naar cyclusdag 9. Daarnaast stond het David wel bij dat hij Loes een bloedprikformulier had meegegeven, schreef hij. Deze kon Loes echter nergens meer vinden en ze zei nog bloed te willen laten prikken bij de huisarts. Dit had op dat moment alleen helaas geen zin meer, omdat Loes met de Clomid (een hormoon) was begonnen en de bloedhormoonwaardes dan niet meer zoveel zeggen. Eigenlijk konden we blij zijn dat we nu al zo snel met de Clomid waren gestart, maar dit moment werd een beetje vertroebeld door een soort frustratiegevoel over dat er zoveel dingen rommelig waren gelopen. Was één van ons er toch maar bij geweest om een beetje vinger aan de pols te houden, dachten we. De volgende keer moesten we daar misschien dus wel voor gaan zorgen.
Wordt vervolgd. M&P