Inmiddels was alweer de laatste dag Clomid aangebroken (cyclusdag 7). We hadden er het volste vertrouwen in dat er nu verbetering zou gaan optreden in de eisprong van Loes. Het zou ook mooi zijn als de ovulatie eerder op zou treden dan pas rond dag 20 zoals bij Loes vaak het geval was (als er überhaupt een eisprong plaatsvond), maar meer richting dag 14 zoals bij de gemiddelde vrouw. Niet dat we de illusie hadden dat we meteen met dit middel zwanger zouden worden, maar we hoopten dat we nu wel meer en vaker de kans hadden. Maar dit zou niet de eerste keer zijn dat we iets onderschat hadden in ons traject… We vroegen Loes of ze iets van de Clomid had gemerkt. Ze antwoordde dat ze er niet veel van had gemerkt, maar wel dat ze de dag daarvoor snerpende hoofdpijn had gehad en een pijnstiller niets oploste. Loes wist niet zeker of het van de Clomid kwam, het kon ook gewoon toeval zijn. We spraken af dat bij de volgende afspraak één van ons mee zou gaan om te kijken wat er op de echo te zien was en om het vervolg te bespreken. Ook hadden wijzelf nog een aantal vragen over de kans op meerdere eicellen en vervolgens de kans op een daadwerkelijke tweelingzwangerschap op de leeftijd van Loes. Wijzelf (Milan en Pieter) hadden onderling ook nog wel een discussie hierover. Milan wilde het liefst helemaal geen risico nemen op een tweelingzwangerschap en dus niet insemineren bij de ontwikkeling van twee eicellen. Pieter vond dat erg zonde en dacht, omdat er in het afgelopen jaar ook geen enkele zwangerschap tot stand was gekomen, dat de kans nog steeds klein was dat twee eicellen daadwerkelijk allebei zouden worden bevrucht en zouden uitgroeien tot levensvatbare embryo’s. Echt een punt om te bespreken met de gynaecoloog.
Op cyclusdag 9 was het eerste echomoment na het innemen van de Clomid. Het was wel een beetje spannend, omdat je niet door de mand wil vallen bij de overige zorgmedewerkers dat je eigenlijk geen stel bent. Ook zit er zo’n 8 jaar leeftijdsverschil tussen Loes en ons, waar de zorgmedewerkers misschien ook gek van konden opkijken. Maar zat dit misschien meer tussen onze eigen oren, terwijl het voor hen gewoon de normale orde van de dag was? Misschien zien ze wel meer aparte stellen langskomen? We troffen elkaar bij de ingang van de gynaecologieafdeling. Daar stond David toevallig ook al te wachten bij de balie en we konden vrijwel direct met hem mee naar binnen. In een aparte ruimte voerde David de echo uit bij Loes. Na afloop vertelde David, in de deurpost, aan ons wat hij had gezien. Het zag er allemaal nog heel rustig uit en er waren nog niet echt rijpende follikels te zien. Loes zou de woensdag daarna terug moeten voor een vervolgecho (cyclusdag 14). We hoopten dat dit niet te laat zou zijn, maar Loes kon die dag ervoor echt niet. Ze zou wel aan ovulatietesten beginnen om een eventuele eisprong in de gaten te kunnen houden. David zei ook dat wij er dan niet per se bij hoefden te zijn. Dat vonden we eerlijk gezegd een beetje vervelend omdat we dit juist wel wilden, omdat de kans groot was dat we die dag misschien wel belangrijke beslissingen moesten nemen over het vervolg. Het gesprek met David ging verder een beetje gehaast, waardoor er niet meer de ruimte was om nog overige vragen te stellen, maar dat hoefde misschien ook niet per se nu omdat de echo nog niet veel liet zien.
De dag voor de tweede echo (dag 13) was de ovulatietest nog hartstikke negatief. Loes was bijna door haar ovulatietesten heen en vroeg of wij deze nog konden halen voor haar. Er was een schaarste aan ovulatietesten in Nijmegen en drie drogisterijen verder hadden we de laatste 3 verpakkingen ovulatietesten te pakken gekregen. Het leek erop dat iedereen aan de slag was gegaan met het vervullen van hun kinderwens in deze coronatijd haha. Omdat het bijna Sinterklaas was en Loes er veel tijd en moeite in steekt om op en neer naar het ziekenhuis te rijden, kochten we ook nog wat leuke cadeautjes voor haar en haar hele gezin.
We troffen elkaar opnieuw weer bij de ingang van de gynaecologieafdeling. Alleen verbaasde de balieassistente zich over het feit dat we met z’n tweeën waren gekomen. Het was niet toegestaan dat de partner zou meekomen voor de vervolgecho’s. Dat zou duidelijk gemaakt zijn bij het maken van de afspraak. We mochten dan ook niet met z’n tweeën wachten in de wachtkamer van de gynaecologieafdeling. Jammer, maar we moesten de coronaregels natuurlijk respecteren. Daar stond je dan op de gang te wachten, na ook een uur te hebben gereden voor deze afspraak… Het was deze keer ook erg lang wachten voordat Loes aan de beurt was. Loes kwam ook de gang opgelopen om daar maar te wachten. Een mooi moment om de ovulatietesten en cadeautjes te overhandigen. Loes vond het erg lief en dacht dat ze er blij mee zouden zijn thuis. Uiteindelijk kwam David de gang opgelopen om te vertellen dat we aan de beurt waren en we glipten toch gauw met z’n tweeën met hem mee naar binnen voor de echo. Op de echo was één follikel van 14mm te zien. Dat was mooi nieuws! Maar deze was dus nog niet rijp. David leek nu meer tijd te hebben en legde uit dat een follikel ongeveer 1-2mm per dag groeit en deze rijp zou zijn tussen 18-20mm. Er werd een vervolgafspraak ingepland voor twee dagen later (cyclusdag 16). Opnieuw zei David dat wij er niet per se bij hoefden te zijn. We voelden ons ook een beetje ongemakkelijk om nog een keer mee te gaan, omdat dit dus blijkbaar ook überhaupt niet mocht (aldus de balieassistente).
Twee dagen later waren de ovulatietesten nog steeds negatief en zou Loes aan het einde van de middag haar volgende echo hebben. We waren erg benieuwd naar de echo en vroegen of Loes ons zou kunnen bellen op het moment dat ze de echo nabesprak met David, zodat wij konden meeluisteren en meteen wat vervolgvragen konden stellen. Toen Loes belde, voelden we al een beetje irritatie bij haar want ze zei eigenlijk helemaal niets en David voerde meteen het woord. Het was een verwarrend resultaat want de follikel was op 14mm blijven hangen. Er zou een nieuwe echo worden gemaakt de dinsdag na het weekend (cyclusdag 20). Met de ovulatietesten zouden we de eisprong in de tussentijd in de gaten kunnen houden en dan eventueel kunnen gaan insemineren. Er volgde later een berichtje van Loes waarbij ze zei dat David haar toewijding prees en dat ze ons vertrouwen wilde vragen om ons te updaten. We kregen er een beetje een vervelend gevoel van buitensluiting van en vertelden Loes dat we heel blij waren met haar inspanningen en toewijding. We verzekerden haar dat dit niet uit wantrouwen jegens haar voortkwam, maar dat we graag betrokken wilden blijven, informatie uit eerste hand wilden horen en de mogelijkheid tot vragen stellen wilden hebben. We hoopten dat Loes ons hier toch een beetje de ruimte voor zou kunnen geven.
De volgende middag vroegen we Loes naar de ovulatietest. Ze was erg druk die dag met allerlei klusjes. De ovulatietest was nog steeds negatief, maar er was wel een licht streepje te zien. Dus het leek erop dat er nu toch wat beweging in het eitje zat. In de avond appte Loes dat ze erge steken had in haar onderbuik, zodanig dat ze iemand een mep wilde verkopen. Ze dacht dat het een groeispurt zou zijn van het eitje.
Op zondag (de volgende dag) stuurde Loes om 12:00 uur het bericht dat ze nog niet had hoeven plassen en de ovulatietest dus nog niet had kunnen uitvoeren. Het zou haar niet verbazen als die dan nu echt positief zou zijn, want ze had heftige buikpijn. Een uur later vertelde Loes dat de test nog steeds niet positief was, maar wel mooi aan het oplopen was. In de avond stuurde Loes ons de vraag of deze buikpijn wel normaal was en dat het als een soort weeën voelde. Wij konden ons niet voorstellen dat er iets geks aan de hand zou kunnen zijn als we aan de echo terugdachten, maarja we wisten dit ook niet zeker…
De volgende dag voelde de buik van Loes gelukkig wat rustiger en was de ovulatietest weer negatief. De stijging in de intensiteit van het streepje leek te zijn gestagneerd. Loes zou de volgende dag aan David vragen wat dit zou kunnen betekenen wanneer ze de echo zou hebben.
Wordt vervolgd…