Marjolijn, een nieuwe draagmoeder?

Lieve lezers,

We zijn weer een tijd afwezig geweest, vanwege allerlei ontwikkelingen op het gebied van onze kinderwens.
Zoals we in onze afgelopen blogs hadden verteld, hadden we op dat moment net ons laatste laagtechnologische draagmoedertraject beëindigd met Loes uit België, nadat we elkaar ongeveer twee jaar geleden hadden leren kennen. We stonden weer met lege handen… Tijd voor bezinning en tijd om ons verhaal in de vorm van onze blogs te updaten. Maar hier wilden we zeker niet te lang de tijd voor nemen. Beter zo gauw mogelijk weer wat lijntjes uitgooien en dan waarschijnlijk een hele tijd het verder rustig aan doen om bij te komen. Want wie wist hoelang het ging duren voordat we weer iemand op ons pad zouden vinden?

Toch ging dat gelukkig weer sneller dan dat we dachten… Milan kreeg namelijk in maart 2021 van een vriendin te horen dat zij er mogelijk voor openstond om ons te helpen met onze kinderwens, door draagmoeder voor ons te zijn. Super nieuws, bijna onwerkelijk. We besloten gauw om met haar af te spreken om er verder met elkaar over te praten. In onze blogs zullen we deze vrouw Marjolijn gaan noemen. Marjolijn is getrouwd, heeft twee jonge kinderen en werkt als huisarts.
Milan en Marjolijn zijn al jaren bevriend en hebben elkaar leren kennen tijdens de huisartsenopleiding. Iets dat wij niet eerder in onze blog hebben verteld, is dat Marjolijn ons ook twee jaar geleden (in 2019) had aangeboden draagmoeder te willen zijn. Dit hadden wij destijds even kort serieus overwogen, maar we waren toen ook al met Carla en Loes in een traject bezig. Dat was destijds een heftige periode voor ons, waarbij we Loes (onze tweede draagmoeder) al hadden leren kennen, maar waarbij Carla (onze eerste draagmoeder) met de boodschap kwam om toch nog één laatste keer met ons naar Cyprus te willen gaan, om onze laatste twee embryo’s terug te laten plaatsen. We wisten dat de kans van slagen op Cyprus klein was en hoopten deze periode tegelijkertijd te kunnen benutten om Loes beter te leren kennen. Loes vond het een mooi idee als we die laatste twee embryo’s nog zouden kunnen gebruiken en ging hiermee akkoord. Juist op dat moment bood Marjolijn zich ook aan.
Uiteraard hebben we Marjolijns voorstel toen ook al in overweging genomen, omdat het met haar qua afstand eigenlijk wel gemakkelijker zou kunnen zijn dan met Loes, aangezien Marjolijn ook in Nijmegen woont, op 10 minuten rijden van ons huis. Dat was een heel ander verhaal dan Loes, die op bijna twee uur rijden van ons vandaan woonde in België. Loes had daarentegen, in tegenstelling tot Marjolijn, wel al ervaring als draagmoeder. Bovenal vonden we het moeilijk om zomaar ineens, zo midden in het traject met Loes, een 180 graden wending te maken, dat voelde niet fair. Een belangrijk nadeel van Marjolijn was bovendien dat zij, net als Milan, zzp’er is en daardoor een stuk minder financiële zekerheid heeft dan wanneer iemand in loondienst is. Ook is ze voornemens een eigen praktijk te gaan starten. Tot slot werkt Marjolijn ook veel (onregelmatige) diensten waarmee ze een grote omzet draait. Dit alles zou Marjolijn in een zwangerschap veel minder kunnen doen en dat zou betekenen dat ze een flink deel van haar inkomsten zou gaan missen. En een draagmoeder moet er natuurlijk niet financieel op achteruit gaan, wanneer ze zwanger is voor iemand anders. Zeker niet als diegene ook (voor een groot deel) de kostwinnaar is van een eigen gezin, zoals dat voor Marjolijn geldt. Iets dat we volkomen begrepen, maar daardoor en doordat we al zo gedetailleerd in gesprek waren met Loes, besloten we destijds niet van ons geplande pad met Loes af te wijken. Marjolijn had heel begripvol gereageerd op deze keuze en had aangegeven dit idee dan ook voor zichzelf te willen gaan afsluiten.

Nu, twee jaar later, zaten we dus weer om tafel met z’n drieën, Marjolijn, Milan en Pieter. De man van Marjolijn bleef thuis bij de kinderen. Marjolijn had zich direct toen ze hoorde dat we hadden besloten te stoppen met Loes, toch weer opgeworpen als draagmoeder. Ze had al een voorgevoel dat we toch weer bij haar zouden uitkomen, dat het zo had moeten zijn, zo zei ze in dit gesprek. Marjolijn vond ook dat draagmoeder voor ons zijn iets was dat heel erg bij haar past. Het zou nu zelfs beter in haar leven passen dan twee jaar geleden, vertelde ze. Dat vonden we heel mooi om te horen en we begonnen ons af te vragen hoe het zou zijn geweest als we twee jaar geleden tóch een andere keuze hadden gemaakt. Maarja, zo is het nu eenmaal gelopen.
Op zich wisten we al van eerder dat we grotendeels op één lijn zaten met allerlei zaken. Daarom besloten we toch al gauw ongezellig over “de grote olifant in de kamer” te gaan praten, en te kijken of we er überhaupt financieel samen uit zouden kunnen komen. Want ja, dat was vorige keer toch ook een belangrijke “deal-breaker” geweest. Zo niet, dan zou het toch al snel stoppen en konden we beter onze pijlen op iemand anders gaan richten, cru gezegd. Doordat Marjolijn zoveel (onregelmatige) diensten draait, verdient ze bijna meer dan wij twee samen. Marjolijn deed ons een voorstel qua onkostenvergoeding waar we in eerste instantie even van schrokken, maar het leek wel minder te zijn dan dat we twee jaar geleden hadden uitgerekend. We wilden absoluut niet dat Marjolijn er op achteruit zou gaan, maar we vonden het wel veel. We maakten ons daarmee wel een beetje zorgen over onze verdere toekomstplannen, zoals het kopen van een huis (waar je ook flink wat eigen geld in moet steken tegenwoordig). We moesten er maar eens goed over nadenken, maar we wilden het ook zó graag en we zijn al zó lang bezig.

We spraken dus weer met Marjolijn af. Ook bij deze afspraak liet zij haar man er helemaal buiten. Marjolijn vertelde ons dat hij niet zo’n behoefte had om erg betrokken te zijn bij ons traject, en dat hij het echt “haar ding” vond. Maar hij zou wel helemaal achter haar staan. We uitten nogmaals tegenover Marjolijn dat het voor ons wel veel geld was, maar dat we ons erin konden vinden. Dit gaf bij ons allen rust.
Verder hadden we het samen over het hele stappenplan dat we moesten doorlopen, en dat we baseerden op het handige schema op de “Zwanger voor een ander” website. We legden uit dat we een checklist zouden gaan afwerken door middel van een aantal gesprekken met elkaar, en ook dat Marjolijn en haar man een eigen advocaat nodig zouden hebben. We schetsten het juridische traject, waarbij Marjolijn en haar man automatisch de juridische ouders zouden zijn en het gezag zouden hebben over het kind, en we dit uiteindelijk allemaal bij ons moesten krijgen. Marjolijn schrok wel even van de hele rompslomp van dit juridische proces. We probeerden haar gerust te stellen dat het voor onze advocate Wilma Eusman op zich niet heel ingewikkeld zou moeten zijn, omdat zij dit soort constructies vaak voor haar kiezen krijgt. Ook zaten we te denken om voor Marjolijn naar advocate Nicoline Grijmans te stappen. Haar hadden we al eens eerder ontmoet op een bijeenkomst van “Meer dan Gewenst” en we voelden toen een goede klik met haar. Zij heeft ook veel ervaring op dit gebied van familierecht, net zoals Wilma.
Hierna gingen we verder met het bespreken van de checklist, maar dit ging toch langzamer dan we dachten. Verschillende punten bespraken we uitgebreid en dat is natuurlijk ook juist goed om te kijken in hoeverre je op één lijn zit, of om te bespreken hoe je daar moet komen.
Het was al gauw laat op de avond en we besloten om de week erna weer af te spreken om weer verder te gaan met de checklist. Het voelde al met al goed, en we maakten weer stappen! Spannend!

Tot de volgende blog.
Liefs, Milan & Pieter

De naam Marjolijn is omwille van de privacy, net als alle andere namen in deze blogs, gefingeerd.