Steeds wat minder contact

Hey lezers,

In onze vorige blog vertelden we dat we pas eind augustus 2021 zouden kunnen gaan beginnen met de inseminaties, omdat Marjolijn de zomer wilde afwachten. Het was voor ons wel even een bittere pil, we konden eigenlijk niet wachten om te beginnen, maar we begrepen het ook wel weer vanuit haar kant.

Eind juni 2021 waren we nog steeds bezig om de laatste losse eindjes van de overeenkomst aan elkaar te knopen. Het bleek nog erg lastig te zijn om het gebruik van “mama” door het kind en ons goed op papier te zetten, zodat alle partijen het hier mee eens waren. Dit zodat het nog de betekenis zou bevatten die Marjolijn voor ogen heeft, maar tegelijkertijd ook dat voor een eventuele rechter duidelijk zou zijn dat ze wel afstand doet van haar rechten als gezaghebbende en juridische moeder. Maar met hetgeen wij uiteindelijk op deze manier op papier hadden gezet, kon Marjolijn zich niet vereenzelvigen. We belden met haar om hier een middenweg in te vinden en besloten het uiteindelijk zo op te schrijven zoals Marjolijn het wenste, en te kijken of bij de advocaten hier verder geen alarmbellen bij zouden gaan rinkelen.
Na ons telefoongesprek kwamen we erachter dat we het punt van de levensverzekering vergeten waren aan te roeren, maar kregen Marjolijn daarna niet meer te pakken omdat ze een drukke dienst had. Het duurde even een paar dagen voordat we Marjolijn weer spraken. Ze had nog niet gekeken naar de levensverzekering en we spraken af dat wij zelf wat voorwerk zouden gaan doen om dit uit te zoeken. Ook had ze de psycholoog nog niet te pakken kunnen krijgen. Wij zagen dat er een contactformulier op de website stond, die wij alvast zouden gaan invullen voor Marjolijn. Binnen een paar dagen hadden we al antwoord van de psycholoog in de mail en Marjolijn vertelde ons diezelfde avond dat ze voor begin augustus een afspraak had gemaakt. Ook hadden we Marjolijn informatie doorgestuurd over de verschillende opties (dekkingen) voor levensverzekeringen, maar hier had ze nog wat meer tijd voor nodig om samen met haar man over na te denken.

Twee weken later hadden we al even niets meer gehoord van Marjolijn en we vroegen haar of ze het leuk zou vinden om binnenkort weer iets gezelligs met ons te gaan doen. Dit vond ze een goed idee en wij stelden de week van onze vakantie voor. We hadden zelf nog geen vakantieplannen gemaakt dus we waren heel flexibel. Helaas kwam deze week bij Marjolijn helemaal niet goed uit omdat ze allerlei diensten had gepland, waaronder maar liefst vier nachtdiensten. In de weken daarna was het juist voor Milan weer erg lastig, omdat dan zijn collega op vakantie zou zijn en hij veel extra moest werken om dit op te vangen. We zouden wel nog in de weekenden kunnen. Marjolijn reageerde hier niet meer op, ondanks dat we haar een week later nog een reminder stuurden, dus het leek er niet echt in te zitten… We lieten dit idee dus maar los.

Halverwege juli hadden we ook weer antwoord van onze advocaat, Wilma Eusman, met wat opmerkingen op onze overeenkomst. Wilma vond dat we wel moesten oppassen met bepaalde dingen die we in de overeenkomst hadden opgeschreven, die zouden vallen onder een zogenaamd “niets te verwachten-criterium”. Ze hoopte dat dit de duovader-adoptie van ons niet zou belemmeren, want ze had al eens meegemaakt dat bij een lesbische adoptie de kinderen de spermadonor “papa” noemden, en dat de rechter (tot in hoger beroep) de adoptie niet wilde uitspreken, vanwege dat “niets te verwachten-criterium”. Alle partijen (de moeders, de spermadonor en de Raad voor de Kinderbescherming) vonden eensgezind dat de adoptie in het belang van de kinderen was, maar de rechtbank en het gerechtshof weigerden die adoptie uit te spreken. Toen begonnen we ‘m wel even te knijpen, want in zo’n situatie zouden wij absoluut niet terecht willen komen. Gelukkig antwoordde de advocaat van Marjolijn, Nicoline Grijmans, dat dit in twee recente uitspraken van de Rechtbank Amsterdam wel gewoon zo heeft kunnen plaatsvinden. Deze procesnummers gingen we dan ook vermelden in onze overeenkomst, als jurisprudentie. Dit wilden we even telefonisch verder bespreken met Marjolijn, maar ze was helaas opnieuw weer erg druk waardoor we haar niet te pakken kregen en zij geen tijd meer had om ons terug te bellen. Wel vertelde Marjolijn nog via de app dat ze een erg realistische droom had gehad, waarin ze zwanger was van ons. Wij hoopten maar dat die droom gauw werkelijkheid ging worden…

Een paar dagen later belde Marjolijn ons alsnog en het duurde een flinke tijd voordat we weer bijgepraat waren met elkaar. Het was immers alweer een maand geleden sinds we elkaar voor het laatst hadden gesproken. We vertelden over de procesnummers die we hadden toegevoegd aan de overeenkomst. Ook uitten we een beetje onze zorgen dat Marjolijn zo druk was en slecht reageerde op berichten, en vroegen ons af hoe we haar het beste konden benaderen. We wilden haar niet te veel op de huid zitten, maar er moesten wel nog wat essentiële dingen gebeuren voordat we konden gaan starten met de inseminaties. Marjolijn gaf aan dat ze inderdaad erg slecht was in het beantwoorden van appjes en dat ze ook zo “berucht” staat bij haar vrienden. Het lag niet aan ons, zo zei ze. Ze vond dat we haar voldoende ruimte gaven. We gaven aan dat we hoopten de overeenkomst gauw te kunnen completeren voor haar vakantie, zodat we dat stuk eindelijk echt achter ons zouden kunnen laten. Dat zou Marjolijn ook erg fijn vinden, zei ze. Maar hiervoor moest Marjolijn nog wel steeds de levensverzekering gaan regelen (dit moest worden vermeld in de overeenkomst), wat ze nog steeds niet gedaan had. Marjolijn stelde nog voor om een soort ceremonie te houden om ons te kunnen gaan openstellen voor het kind, waarbij we muziek zouden kunnen maken en zingen. Hier moesten we zelf een beetje ongemakkelijk om lachen, maar vonden het ook wel mooi om samen te doen. Wij wilden hier wel in meegaan als Marjolijn het voortouw zou nemen, antwoordden we. We spraken af dat we dit op 16 augustus zouden gaan doen, en dat we die dag dan eerst de overeenkomst zouden gaan ondertekenen.

Een week later vroegen we weer aan Marjolijn of het al gelukt was met de levensverzekering. Het voelde erg vervelend voor ons om hier telkens naar te vragen, maar we wilden ook wel graag door… Hier zou Marjolijn de volgende dag naar gaan kijken, schreef ze. Een paar dagen later belde Marjolijn ons om verder te praten over de informatie van de levensverzekering die we haar eerder die maand hadden toegestuurd. Marjolijn had immers al een overlijdensrisicoverzekering lopen vanwege haar hypotheek. We probeerden haar uit te leggen dat de levensverzekering weer iets extra’s is om hen in hun levensonderhoud te voorzien, en dus niet alleen qua aflossing van de hypotheek, mocht Marjolijn komen te overlijden door de zwangerschap. Ze vroeg zich af of je dan zomaar weer een extra verzekering kon afsluiten bij een andere maatschappij. Wij dachten dat het wel zou moeten kunnen, maar wisten het ook niet helemaal zeker. We besloten zelf contact op te nemen met Reaal en zij zeiden dat dit wel mogelijk is, terwijl Marjolijn van haar verzekeringsmaatschappij te horen kreeg dat dit niet mogelijk was. Uiteindelijk besloot Marjolijn haar bestaande overlijdensrisicoverzekering te verhogen en daarmee was het dus ook geregeld.
De afspraak die Marjolijn bij de psycholoog had gepland, wilde ze gaan verzetten omdat dit de laatste dag was dat ze “quality time” alleen met haar man kon doorbrengen, voordat hij op vakantie zou gaan met de kinderen. Hier baalden we natuurlijk een beetje van en hoopten dat dit nog zou kunnen, zo op de valreep, zonder dat er kosten voor ons in rekening werden gebracht. We konden nu in ieder geval wel de overeenkomst verder gereed maken en hopelijk voor de laatste keer naar de advocaten sturen. Hier waren we wel blij mee.

De komende weken zou Marjolijn op vakantie zijn en we hoopten dat we de overeenkomst af zouden hebben voor wanneer Marjolijn weer terug zou zijn van vakantie. Het voelde als een hele opgave om op dit punt te komen. Hopelijk konden we dit dan afsluiten en rustig gaan beginnen met de inseminaties. Onze blik richten op datgene waar we het allemaal voor deden, en de papierwinkel achter ons laten.

Tot de volgende blog!
Groet van Milan & Pieter