“Oefenrondje” insemineren

Daar zijn we weer!

In onze vorige blog vertelden we dat Marjolijn al een tijdje geen menstruatie meer had gehad, waarschijnlijk door het coronavaccin. We konden er verder weinig tegen doen, behalve afwachten maar weer… In de tussentijd waren wij zelf ook wat drukker met andere dingen, wat ons ook wel wat afleiding bracht. Dit was met name het kopen van ons eerste huis in Nijmegen-Lent, in een groot nieuw centrumgebied die daar gebouwd gaan worden. 
We hadden de afgelopen jaren erg lang getwijfeld over het wel of niet kopen van een huis. Toen we ruim 6 jaar geleden begonnen met het vervullen van onze kinderwens, hadden we de afweging gemaakt om toen geen huis te kopen om ons volledig te kunnen storten op deze kinderwens, ook financieel. We wisten niet hoeveel de kinderwens zou gaan kosten. En wanneer ons spaargeld in een huis zou zitten, konden we dat natuurlijk niet voor dit doeleinde gebruiken. Maar dat was dus 6 jaar geleden en wijzelf hadden inmiddels erg de behoefte om ergens wél een succesvolle grote stap mee te kunnen maken in ons leven. De niet in vervulling gaande kinderwens had voor ons gevoel ons hele leven in z’n greep, en zorgde er op deze manier voor dat we “stilstonden”. Zeker als we alle andere grote dingen in ons leven bleven uitstellen. Omdat er veel nieuwe mooie projecten rondom Nijmegen gebouwd werden, veranderden we langzaam onze instelling van “on hold” naar “toch ook verder gaan op andere fronten”. We besloten de huizenjacht te starten, wat nog best complex is uiteraard met de verhitte huizenmarkt. Na ook hier wat teleurstellingen voor onze kiezen te hebben gekregen, waren we eindelijk bij ons vijfde nieuwbouwproject na anderhalf jaar ingeloot! Begin oktober 2021 gingen we bij de makelaar voor dit project tekenen. Spannend allemaal! En dus ook enige afleiding…

Tegen het einde van die oktobermaand was het gelukt om weer een keer gezellig met Marjolijn af te spreken. We ontmoetten elkaar in de stadsbibliotheek van Nijmegen, zodat de kinderen daar lekker hun ding konden doen en wij even goed de tijd voor elkaar zouden hebben. Marjolijn vertelde dat haar bedrijf mooi vorm begon te krijgen. Ze was met een flinke verbouwing van het pand bezig. Ook een flinke kluif voor haar dus… We maakten ons hier wel een beetje zorgen om, of het allemaal niet te veel zou zijn voor haar: het opstarten van een bedrijf met verbouwing én draagmoeder zijn. Zou het door alle stress komen dat haar menstruatie uitbleef? En zou de menstruatie nog op een of andere manier te induceren zijn, door bijvoorbeeld een maand de anticonceptiepil te slikken? Hier voelde Marjolijn niets voor en vond dat we gewoon geduldig moesten afwachten. Al met al was het verder een heel gezellige middag met haar en haar kinderen geweest, waar we goed hadden kunnen bijpraten.

Een paar dagen later appte Marjolijn dat ze een soort van ongesteld was geworden. Het was nog niet veel, maar als het de volgende dag zou doorzetten, dan kon ze wel van een menstruatie spreken. Dit was erg mooi nieuws en we hoopten dan ook heel erg met haar mee dat het zou doorzetten. Blijft toch altijd gek om te duimen voor een menstruatie…
De daaropvolgende dagen hadden we niets van Marjolijn meer hierover gehoord en we vonden het ook stom om meteen de volgende dag ernaar te vragen. Na onze nieuwsgierigheid een paar dagen onderdrukt te hebben, besloten we er toch naar te vragen. Marjolijn legde uit dat ze het toch maar een paar dagen had aangekeken om het wat beter te kunnen beoordelen; de eerste dag was het wel wat, maar de tweede en derde dag had ze nauwelijks gevloeid. Dus ze zou het niet haar normale menstruatie noemen. Ze had wel wat buikpijn gehad, maar de gebruikelijke zeurende pijn was uitgebleven. Marjolijn zag dit wel als een soort opmaat naar een gewone reguliere cyclus, schreef ze in een bericht. Hier was ze ook erg blij mee, want ze begon zich eerlijk gezegd ook een beetje zorgen te maken. Er zat dus nu duidelijk herstel in en ze was gerustgesteld dat haar fysiologie zich weer enigszins herpakt had. Hierbij stelde Marjolijn ook voor om dan nog een cyclus af te wachten en dan te starten met de inseminaties. We vonden het jammer dat de menstruatie nog steeds niet goed had doorgezet en hoopten inderdaad maar dat dit dan zou betekenen dat het zich nu wel echt zou gaan herstellen. Zelf herinnerden we ons nog de woorden van Dr. Vedat uit Cyprus, die vertelde dat wanneer je geen eisprong hebt gehad, je vervolgens geen menstruatie zou hebben. Dit zou dus betekenen dat Marjolijn wel over ongeveer twee weken een eisprong zou kunnen verwachten en dan dus weer twee weken later ongesteld zou kunnen worden. Waarom zouden we dan niet nu juist wél al beginnen met de inseminaties en deze kans daarmee toch benutten? Het kan immers geen kwaad om alvast te oefenen, dachten we. We stelden dit idee voorzichtig voor aan Marjolijn en tot onze verbazing ging ze al gauw akkoord met dit idee. Wel op voorwaarde dat we dit écht als een soort oefenronde zouden zien, waar we zeker niet al te veel verwachtingen van zouden moeten hebben. Daar waren wij erg blij mee! Niet geschoten is altijd mis, zeiden we tegen elkaar… 
Tijdens het opstellen van onze overeenkomst hadden we bedacht om vier keer per cyclus te insemineren. Dat lijkt misschien wat veel, maar daarbij hadden we het gevoel dat we de eisprong dan echt niet konden missen. Marjolijn zag het namelijk niet zitten om telkens een ovulatietest uit te voeren en zou verder onder normale omstandigheden een regelmatige cyclus hebben. Maar voor deze eerste keer wilden we het maar beperkt doen en bij twee keer insemineren houden. We stelden verschillende data voor aan Marjolijn die ze mooi allemaal kon. Dat was een opluchting, want ook hierbij wisten we niet of het moeilijk zou zijn om een goed moment te vinden met de drukte van Marjolijns agenda.

De avond van de eerste inseminatie dachten we nog terug aan het idee dat Marjolijn een soort openingsritueel wilde uitvoeren, om de ziel van het kindje te verwelkomen (zoals ze dat zei). Maar hoe gingen we dat doen? Als we het semen thuis al zouden produceren, daarna 10 minuten naar Marjolijn rijden met de auto, dan moet je daarna niet te lang meer wachten om de inseminatie uit te voeren. We dachten dat dit zeker binnen het uur na productie moest plaatsvinden. We overlegden met Marjolijn, maar zij vond ook dat we de inseminatie zo snel mogelijk moesten doen en dat het daardoor toch enigszins een bliksembezoekje zou zijn. 
En zo geschiedde het ook. Bij aankomst bij Marjolijn hadden we nog ongeveer 5 minuten met elkaar gekletst voordat Marjolijn aan de slag ging en wij dus weer terug naar huis gingen. We zeiden tegen elkaar in de auto op weg terug naar huis, dat de inseminaties echt veel makkelijker zijn op deze manier nu we beide in Nijmegen wonen. Hoe anders dan hoe we het met Loes in België deden. Tegelijkertijd was dit ondanks de “thuiswedstrijd” wel echt een stuk afstandelijker, omdat je elkaar toch maar kort en oppervlakkig spreekt. Dat was wel heel anders dan bij Loes, waarbij we eerst gezellig een kop thee van tevoren samen dronken en we vervolgens het semen bij haar thuis ter plaatse produceerden. Hierdoor had je van tevoren in principe alle tijd voor elkaar en was dit toch een stukje minder opgejaagd. Ook al was de afstand met Loes een kriem, op die momenten kwam je toch wel nader tot elkaar.
Toen we eenmaal weer thuis waren, liet Marjolijn uit zichzelf horen dat de inseminatie volgens haar goed was verlopen. Dat vonden we erg fijn om te horen en we maakten ons langzaam op voor de tweede inseminatie een paar dagen later.

De tweede inseminatie zou in de ochtend plaatsvinden. We hoopten dat we dit aan het begin van de ochtend konden doen, zodat we daarna naar ons werk konden gaan. Maar Marjolijn had nog een afspraak in de ochtend voor haar bedrijf en liet weten wanneer ze weer thuis zou zijn. Na een aantal uur gewacht te hebben, begonnen we ons een beetje af te vragen of het nog ging lukken die dag. Tegen 11.30 uur was Marjolijn dan thuis en kon één van ons het potje met de fiets afleveren, want de auto was niet beschikbaar vanwege de werkdag van de ander. Grappig dat we dit nu zelfs op de fiets konden doen. Bij aankomst maakten we ons wel een beetje zorgen of het semen niet te koud was geworden… Hier moesten we de volgende keer nog iets meer zorg voor dragen. Of zou dat niet eens nodig zijn…?

Hierover de volgende keer meer!
Tot snel weer, M&P