Day: April 7, 2022

Lieve lezers,

We waren nu dan eindelijk van start gegaan met de inseminaties! Na deze “oefenronde” was het wachten op de volgende cyclus, maar toch hoop je stiekem op dat ene wonder dat het misschien nu toch al raak zou zijn. Gelukkig hadden we een goede afleiding voor onszelf doordat we een vakantie op Tenerife doorbrachten. Hierdoor schoten die twee weken afwachten flink op. Zouden we vaker zo moeten doen, grapten we…

Tegen het eind van november 2021 appte Marjolijn dat ze twee dagen daarvoor ongesteld was geworden. Deze keer had de menstruatie goed doorgezet en beschouwde ze dit wel weer als een redelijk normale cyclus. Hiermee had Marjolijn een cyclus van 27 dagen gehad. We schudden de teleurstelling gauw van ons af, en probeerden vooral te focussen op het feit dat dit weer een reguliere cyclus leek en deze ook mooi rond de 28 dagen zat. Dat waren we namelijk nog helemaal niet gewend vanuit ons vorige traject, waarbij we vrijwel continu met een onregelmatige cyclus aan het “stoeien” waren. Met een blik op de toekomst stelden we alvast wat data voor voor de vier volgende inseminatiemomenten. Marjolijn had niet meer op dit voorstel gereageerd. We gingen er voor nu maar vanuit dat dit wel zou moeten lukken, zo niet ’s avonds dan wel ergens in de ochtend of in de loop van de dag… We waren flexibel.

De eerstvolgende (en dus tweede) inseminatie was aangebroken en we peilden bij Marjolijn welke tijd haar uitkwam. Het zou Marjolijn tussen 19:00-21:00 uur uitkomen en we stemden af om er om 20:30 uur te zijn. Middels een appje lieten we weten dat we ook daadwerkelijk onderweg waren. We hadden ook nog een Sinterklaascadeautje meegenomen vanaf Tenerife voor de kinderen. Na weer even kort met elkaar gepraat te hebben, was het tijd om de inseminatie uit te voeren, dus wij vertrokken weer. Marjolijn stuurde even later nog een foto van de kinderen die met het cadeautje aan het spelen waren. Super lief! Deze korte ontmoetingen herhaalden zich zo twee, vier en zes dagen later nogmaals. Marjolijn was telkens best flexibel en ging bijna altijd akkoord met ons eerste tijdsvoorstel. Gelukkig liep dat dus vloeiend. We probeerden ook een afspraak met Marjolijn te maken om weer eens iets leuks te gaan doen samen, maar hier was ze nog echt te druk voor, zei ze.

In de maand december was Marjolijn ook jarig, waarbij ze de leeftijd van 41 bereikte. Woorden van dr. Vedat en de gynaecoloog David galmden door ons hoofd. Zij hadden ons namelijk gewaarschuwd over de lage kansen op zwangerschap bij een 40+-jarige vrouw. Op internet stoppen de meeste fertiliteitschema’s abrupt met kanspercentages op een natuurlijke zwangerschap bij 38 jaar. Maar ja, ze zijn er wel, vrouwen die op 41-jarige leeftijd natuurlijk zwanger worden. En vooral bij Marjolijn hadden we wel het gevoel dat dit zou moeten kunnen. Ze is fit, leefde gezond en haar cyclus leek ook weer te herstellen en regelmatig te zijn. Maar haar leeftijd bovenop alle stress die ze heeft bij het oprichten van haar bedrijf zal zeker niet bevorderlijk zijn… “Kop op. We zijn pas net begonnen en we moeten het nu verder ook gewoon een eerlijke kans geven”, zeiden we tegen elkaar.
Marjolijn was erg blij met de bloemen die we haar voor haar verjaardag hadden gestuurd en appte erbij dat ze vannacht toevallig over ons had gedroomd. Dat het goed voelde om onze draagmoeder te zijn. Als dat geen goed teken moest zijn, dan wisten we het ook niet meer…!

Maar helaas, vlak voor kerst kregen we het bericht dat Marjolijn ongesteld was geworden. Ze had al zo’n vermoeden dat het deze keer niet ging lukken, zei ze. Het was een stressvolle maand gebleken en in die zin geen optimale conditie voor een kindje om zich in te nestelen. Ze vertelde ook dat bijna alle puntjes op de “i” waren gezet qua voorbereidingen van haar bedrijf en ze voelde zich nu ook stukken beter. Deze cyclus was 29 dagen geweest. Wij hadden zelf ook niet echt verwacht dat het nu inderdaad zo snel al zou lukken in deze omstandigheden, al was het natuurlijk wel super mooi geweest. We hielden hoop en wilden vastberaden verder gaan, zeker nu Marjolijn in een betere mindset was gekomen. Marjolijn zei ook vol vertrouwen verder te gaan, voor zowel haar bedrijf als ons kindje in spé.

Tussen kerst en nieuwjaar was het alweer tijd voor het eerste inseminatiemoment op dag 9. De derde cyclus dus van inseminatie. Dit inseminatiemoment was best vroeg, maar we hadden dit zo samen afgesproken zodat je een eventuele vroege eisprong goed zou kunnen opvangen. Opnieuw verliep het verder vlekkeloos om de verschillende momenten in te plannen.
Begin januari 2022 opende het bedrijf van Marjolijn haar deuren. Figuurlijk gesproken dan, want de fysieke locatie was nog niet gereed en daardoor werkte ze de komende maanden nog deels vanuit thuis en deels op locatie. Omdat ze haar bedrijf vanaf nul moest opbouwen, zou ze er niet vanaf het begin fulltime aan kunnen werken, waardoor ze hopelijk wel ruimte zou hebben om zich te focussen op het draagmoederschap.

Maar de rust leek nog niet wedergekeerd te zijn. Halverwege januari werd Marjolijn toch ongesteld na een cyclus van 27 dagen. Voor Marjolijn was het achteraf nog steeds een erg drukke periode geweest met de opening van haar bedrijf, feestdagen, diensten en gezin. Ze was echt heel erg moe, zei ze, maar nu ging het wel weer wat beter, verzekerde ons.
We vonden het zelf wel een beetje moeilijk te verkroppen dat het telkens wat beter met Marjolijn leek te gaan (zo zei ze), maar er vervolgens toch weer allerlei dingen in haar leven waren waardoor de omstandigheden niet geschikt waren. We waren voor ons gevoel op deze manier al heel lang een eventuele optimale periode aan het vooruitschuiven: eerst het veel langer duren van het completeren van de overeenkomst, daarna het uitstellen vanwege de zomervakantie en vervolgens het uitblijven van de menstruatie door waarschijnlijk de coronavaccinatie. En nu dan dus de drukte bij Marjolijn, onder andere rondom haar bedrijf. Zouden er überhaupt nog wel rustigere perioden voor Marjolijn aanbreken? Of zal het eigenlijk allemaal zelfs nog erger worden, waardoor draagmoederschap niet meer in haar leven past? We wilden dit gevoel liever niet naar haar uitspreken, want ze voelde zich misschien al onder druk gezet door ons en alle andere omstandigheden, zoals ze eerder had aangegeven. Dan helpt het waarschijnlijk niet om hierover met elkaar te praten. Tegelijkertijd vonden we open en eerlijkere communicatie eigenlijk wel erg belangrijk… We hadden elkaar ook al een hele tijd niet meer echt gezien, los van de gesprekjes bij de inseminatiemomenten, die telkens erg kort waren omdat er geen tijd te verliezen was. We vonden al een hele tijd dat we ook weer eens wat ontspannends met elkaar moesten doen, maar hier bleek bij Marjolijn telkens geen ruimte voor. Ze had op een gegeven moment gevraagd om bij haar het initiatief te laten, dus dat deden we dan ook maar. Ze zou zelf aangeven wanneer ze hier meer ruimte voor voelde, had ze gezegd, dus we lieten dat verder even aan haar…

Een week later gaf ze aan met ons te willen bellen in de avond. Wat zou ze willen bespreken? Wil ze met ons afspreken? Of zou ze willen stoppen? Allerlei gedachten spookten meteen door ons hoofd wat dit zou kunnen betekenen… Hierover de volgende keer meer.

Groetjes!