We vertelden jullie dat Marjolijn met ons wilde bellen om iets te bespreken. Bij zo’n berichtje begin je de gekste dingen te denken… Want wat zou dat zijn?
Rond 20.00 uur belde Marjolijn ons op. Ze viel maar meteen met de deur in huis, zei ze, en vertelde ons dat ze de dag ervoor bij het vrijen met haar man een pessarium had gebruikt met zaaddodend middel, dat achteraf 6 maanden over de datum bleek te zijn. Zelf had Marjolijn het idee om de inseminatie dus deze maand maar over te slaan, omdat we anders een risico liepen dat ze zwanger zou kunnen zijn van haar eigen man…
We waren hier wel even door overdonderd en probeerden even logisch te beredeneren of we nu daadwerkelijk een risico liepen. We zouden namelijk de volgende dag weer opnieuw gaan insemineren voor de vierde cyclus, deze keer startende op dag 10 van de cyclus. Dit omdat we dag 9 toch wat vroeg vonden nu we de cyclus van Marjolijn een tijdje hadden meegemaakt.
Wat Marjolijn vertelde, betekende dus dat ze potentieel onbeschermde seks had gehad met haar man op dag 8 van haar cyclus. Er gaan flink wat wisselende theorieën de ronde over hoe lang zaadcellen in het vrouwelijk lichaam zouden kunnen overleven. Wijzelf dachten aan 5 dagen waarbij we dus een risico zouden lopen tot en met dag 13. Marjolijn dacht zelfs dat het 8 dagen zou kunnen zijn, waardoor dit dus tot en met dag 16 zou zijn… Wat klopt er nu dan? En is het wel echt bekend?
Pieter neigde er in eerste instantie meer naar om het gewoon deze maand te proberen, omdat de kans van bevruchting door Marjolijn’s man Frans erg klein zou zijn. Ook zou het zaaddodende middel waarschijnlijk niet al zijn kracht verloren zijn na de 6 maanden over datum, dacht hij. Milan was ook erg geschrokken dat we nu hoorden over het gebruik van het pessarium als anticonceptiemiddel door Marjolijn en Frans. Vanuit zijn werk als huisarts weet Milan dat een pessarium eigenlijk echt een onbetrouwbaar anticonceptiemiddel is en we snapten daardoor ook niet goed waarom Marjolijn dit wel zo had bedacht. En ook pas achteraf aan ons mededeelde. We zochten het nog even na op internet en daar lazen we dat de zwangerschapskans 16% tot 17% is bij het gebruik van een pessarium in combinatie met zaaddodend middel! Niet echt betrouwbaar… Dus dan lopen we normaal gesproken, bij zaaddodend middel dat niet over datum is, ook al risico dat Frans eventueel de vader zou kunnen zijn, dachten we.
Daarnaast vroegen we ons af of het zaaddodende middel juist geen negatieve effecten zou hebben als wij een dag of paar dagen daarna zouden insemineren met ons zaad, want er is natuurlijk best een kans dat dit middel in het lichaam achterblijft nadat het pessarium is verwijderd. Marjolijn vertelde dat het voor hen af en toe moeilijk was om een condoom te gebruiken bij het vrijen en ze daardoor naar andere opties zochten. Dit was overigens de eerste keer dat ze het pessarium hadden gebruikt als alternatief voor het condoom, zei ze.
We voelden ons wel enigszins schuldig tegenover hen, omdat dit iets is dat ze dus extra moeten doen om onze wens in vervulling te laten gaan. Dan voel je je toch wel bezwaard. Maar aan de andere kant is dit wel iets waar Marjolijn voor gekozen heeft en dan hoort dit er nu eenmaal ook bij helaas.
Al met al concludeerden we dat er nu te veel onzekerheden kleefden aan deze cyclus om te gaan insemineren. We filosofeerden dat wanneer we deze cyclus toch zwanger bleken te zijn, we er dan niet helemaal blij mee zouden kunnen zijn, omdat je dan in je achterhoofd toch een stemmetje hoort dat zegt dat er een kleine kans is dat het kindje niet van een van ons zou kunnen zijn… Een eventuele prenatale vaderschapstest zou ook wat ver gaan en is niet zonder risico voor het ongeboren kind. En welke gevolgen hang je eraan wanneer het kind wel van Frans blijkt te zijn? We merkten dat dit zoveel grote vragen met zich meebracht dat we toch maar moesten besluiten dat we beter deze cyclus zouden moeten overslaan, hoe zonde we dat ook vonden…
We baalden hier wel ontzettend van, maar dit kon nu eenmaal gebeuren, dachten we tegelijkertijd. We waren ook wel erg blij dat Marjolijn hier gewoon eerlijk voor uitkwam tegenover ons. Voor hetzelfde geld had ze niks gezegd en het er op gewaagd, met alle gevolgen van dien. Het was dus nu voor het eerst dat we juist hoopten dat Marjolijn niet zwanger zou zijn…
Omdat we nu toch al een aantal maanden bezig waren, begonnen we ons ook wel zorgen te maken of het überhaupt zo wel ging lukken. Natuurlijk, je moet het wel een eerlijke kans en dus tijd geven. Maar tegelijkertijd in onze situatie, waarbij we al 6 jaar aan het proberen zijn en nu al een paar maanden met een 41-jarige vrouw, moet je het ook niet eerst een heel jaar moeten willen proberen voordat je verdere medische hulp gaat inschakelen (zoals bij een “normaal stel” wel gangbaar is). Dit had gynaecoloog David ons ook eerder al geadviseerd. Voor je het weet, is ze alweer 42 en zijn de kansen nog een stuk kleiner… Het klinkt heel cru, maar zo is het nu eenmaal helaas… Voor onszelf hadden we bedacht dat we dit met Marjolijn wilden gaan bespreken na de 6e cyclus. In onze overeenkomst stond ook dat we na 6 maanden zouden gaan evalueren, dus dat zou dan ook een mooi moment zijn. Het voelde alleen alsof hier nu al een maand van af was gesnoept op deze manier…
Zelf waren we ook al aan het bakkeleien over onze opties voor een medisch traject. Waarschijnlijk zou dit meteen IVF worden, want voor de rest lijkt Marjolijn een regelmatige cyclus te hebben die geen ondersteuning vereist. Bij Nij Geertgen zouden ze ons waarschijnlijk niet helpen omdat we vooralsnog de eicellen van Marjolijn zelf zouden willen gebruiken. Zelfs al zouden ze het wel willen doen, willen wij het dan wel als we het helemaal zelf moeten betalen (€25.000-30.000 voor 1 poging) en de kansen relatief klein zijn op deze manier? Zouden we het anders voor elkaar krijgen om dit gewoon in Nijmegen te doen? We dachten dat dat voor Marjolijn wel haalbaarder zou zijn dan in een andere stad qua tijdsinvestering. Waarschijnlijk zou ze het anders ook niet doen, dachten we… In dat geval zouden we ons voor kunnen proberen te doen alsof we een relatie met Marjolijn hadden. Maar dan zouden we dus wel al één van ons moeten kiezen hiervoor, als beoogd biologische vader. Daarnaast zijn we beide ook wel enigszins bekend in het ziekenhuis in Nijmegen vanwege ons werk. Zouden we niet door de mand vallen? Ook weer een moeilijk en onzeker pad. Laat staan dat we echt nog niet wisten of Marjolijn hier überhaupt voor openstond. Dit zouden we eens met Marjolijn moeten gaan bespreken als we haar weer eens zouden zien, maar hiervoor zaten we ook nog steeds op het initiatief van Marjolijn te wachten totdat ze het weer iets rustiger had. We voelden onszelf al met al kwetsbaar in de situatie waarin we zaten…
Twee weken later, met twee weken geen contact of berichtjes vanuit Marjolijn, besloten we toch maar zelf het initiatief te nemen en lieten Marjolijn weten dat we graag weer eens met haar wilden afspreken om met elkaar in contact te blijven. We vonden het geen probleem om het wat verder vooruit te plannen. Marjolijn berichtte ons dat ze hier hetzelfde over dacht en dat ze ons zelfs een beetje miste. Ze zat er ook al aan te denken om ons een dezer dagen te contacten om een afspraak te maken. Marjolijn zou ons spoedig bellen om dit ook te doen, berichtte ze. We lieten haar weten dat we graag van haar zouden horen.
Na weer een flink aantal dagen niets van Marjolijn te horen, probeerden wij haar maar te bellen, maar nam ze niet op. We lieten haar weten dat we het morgenavond nogmaals zouden proberen. Marjolijn antwoordde even later dat ze die volgende dag een nachtdienst zou hebben, dus eigenlijk niet kon bellen in de avond. Ze had zelf in de planning staan om ons morgen overdag te bellen, schreef ze. Pieter zou dan alleen niet thuis zijn omdat hij een drukke werkdag had. Milan was toevallig wel thuis, omdat hij op dat moment in quarantaine zat vanwege een coronabesmetting. We besloten maar dat moment aan te grijpen om met Marjolijn te contacten, omdat deze momenten zo schaars bleken te zijn de laatste tijd…
Hierover vertellen we de volgende keer meer.
Fijn weekend!
Een Nijmeegse groet van Milan & Pieter
Anticonceptie foutje?
