Het was de dag van de kraamvisite bij de gemeenschappelijke vriendin van Marjolijn en Milan. Ze reden samen met Marjolijn’s kinderen op de achterbank richting Breda. Ondanks dat Milan er best tegenop had gezien, omdat we nog helemaal niets hadden uitgepraat, was het verrassend genoeg al met al nog best een gezellige dag. Mooi om te zien hoe hun vrienden gelukkig zijn met hun baby, die na een tweede IVF-traject in Nederland ter wereld is gekomen. In de auto was er veel tijd geweest om met elkaar te praten over van alles en nog wat (maar dus zoals afgesproken niet over wat er gebeurd was tussen ons). We wisten al dat Marjolijn erg druk was, maar Milan was er wel van geschrokken dat Marjolijn bijna elke avond wel een (bereikbaarheids-)dienst had ingepland (naast de dagwerkzaamheden in haar nieuwe bedrijf), zo vertelde ze in de auto. Toch leek Marjolijn wel tijd te hebben voor een aantal sociale contacten, waar ze ook veel over vertelde. Hierbij voelde Milan zich wel achtergesteld, want Marjolijn maakte dus verder geen tijd voor ons vrij, om in onze vriendschap te investeren of überhaupt te bellen of zorgvuldig een bericht te beantwoorden. Het bleek dus niet alleen drukte te zijn, maar ook iets dat te maken had met commitment of prioriteiten stellen. Ook dit bevestigde ons dat het niet meer goed zat.
Tot Milan’s verbazing vertelde Marjolijn tijdens de autorit ook over haar seksleven, dat anders en risicovoller bleek te zijn dan we dachten. Een volgende klap in het gezicht… Milan wist niet goed hoe hij hierop moest reageren zonder het over ons traject samen te hebben, en besloot het te laten rusten voor nu.
Milan had van tevoren gehoopt om aan het einde van de rit een datum met Marjolijn af te kunnen spreken om goed met z’n drieën over alles te kunnen napraten. Maar Marjolijn had haar agenda niet meegenomen, zei ze toen ze bij haar thuis voor de deur waren geparkeerd. Milan stelde nog voor om even met Marjolijn naar binnen te lopen om een datum te prikken, maar dit hield Marjolijn opnieuw af omdat ze tijd met haar man wilde doorbrengen, die ook net thuis was van werk. Ze zou die avond nog appen wanneer ze zou kunnen afspreken.
Natuurlijk hoorden we die avond en de dagen die daarop volgden weer helemaal niets meer van Marjolijn. Ons geduld en vertrouwen begon nu echt op te raken en we kregen steeds meer genoeg van dit alles… We raakten steeds meer zelf uit balans en konden dingen niet meer goed loslaten in ons eigen dagelijks, en ook drukke, leven. We kwamen meer en meer tot het besef dat er maar één beslissing over bleef en dat was om dit draagmoederschapstraject met Marjolijn te gaan beëindigen. Hoezeer we er ook tegenop zagen om weer helemaal opnieuw te moeten gaan beginnen, na een dik jaar met Marjolijn op weg te zijn geweest, dit kon gewoon zo niet langer. Doorgaan met deze constructie zou teveel risico’s met zich meebrengen, op allerlei fronten. Om onszelf te verliezen, op heftige onderlinge ruzie met alle gevolgen van dien, en ga zo maar door.
Natuurlijk was dit ook geen beslissing die we namen in een opwelling. Het gevoel hier naartoe had zich al weken tot maanden opgebouwd en telkens weer werden we bevestigd in dit gevoel. Een afweging van de gevolgen van deze keuze was al meerdere malen door ons gemaakt. En met iedere stap en klap werden we zekerder in onze afweging: van het afbrokkelende contact in communicatieve zin met elkaar, naar de opmerking “het is nog altijd mijn lichaam” en het gebrek aan empathie voor onze point-of-view, naar het telefoongesprek op het terras met “de consequenties van zwanger zijn voor haar eigen leven”, tot uiteindelijk de gesprekken tijdens de autorit naar de kraamvisite in Breda. We moesten deze stap zetten…
Enkele dagen later stuurde Milan toch weer een herinneringsappje naar Marjolijn, om te vragen naar een mogelijke datum voor een afspraak. Drie dagen daarna, vlak voor het naderende weekend, liet Marjolijn weten dat ze dat weekend met haar man even weg ging naar België. Ze had ook nog een foto meegestuurd van haar agenda, waarin ze liet zien dat ze de week daarna weer elke dag/avond een dienst had gepland, waardoor het ook dan moeilijk werd af te spreken. Het benauwde ons, want we wilden al zolang met Marjolijn in een face-to-face gesprek. En zeker nu we haar wilden vertellen over onze beslissing om te stoppen, voelde het helemaal niet fijn dat dit wederom niet mogelijk was. Dat het contact niet mogelijk werd gemaakt. En ja, zo’n boodschap op een andere manier brengen dan via een live gesprek, vonden we niet kunnen. We stelden voor eventueel diezelfde avond nog af te kunnen spreken, maar dat ging voor Marjolijn niet lukken. Ze zou zodra ze terug was van het weekendje weg laten weten wanneer zij kon, stuurde ze…
En ook nu kwam er na dit weekend geen reactie. We besloten op dinsdag niet langer af te wachten tot het moment dat we weer van Marjolijn zouden horen en belden haar op en vroegen haar wanneer ze kon. Marjolijn stelde een week later op donderdag voor, om 13:00. Wij moesten die dag eigenlijk gewoon allebei werken, maar we dachten: we gaan hoe dan ook vrij regelen hiervoor, omdat we het nu zo gauw mogelijk echt willen afsluiten – het voelt niet goed dit te laten voortduren zo.
In de dagen die daarop volgden, hadden we er al veel over gepraat met onze directe familie en beste vrienden om het allemaal een plekje te kunnen geven, uiteraard met aan hen de vraag om discreet met de informatie om te gaan. We wilden heel graag delen hoe we ons voelden en wat we de laatste tijd hadden meegemaakt. De emoties zaten hoog bij ons en verschillende keren vloeiden er tranen.
Ook gebruikten we de tussenliggende week om goed na te denken over hoe we onze boodschap aan Marjolijn wilden overbrengen. We voelden veel frustratie en ook wat boosheid richting Marjolijn, maar we wilden het tegelijkertijd ook wel goed afsluiten met haar. Het had geen zin om alles in detail op te rakelen, maar we wilden haar ook goed kunnen overbrengen wat dit allemaal met ons had gedaan. Ook voor onze eigen verwerking en afsluiting.
In een gesprek met Marjolijn hadden we ons in het verleden vaak als overrompeld gevoeld door haar soms directe woorden en insteek, waardoor we meer dan eens bang waren geweest om ons eigen punt goed te maken. Iets dat zeker te maken zal hebben met onze eigen wens om het liefst een conflict met iemand te vermijden, maar ook met de directe persoonlijkheid van Marjolijn. De onderlinge verhoudingen tussen een draagmoeder en wensouders zullen hier ook in meespelen, zeiden we tegen elkaar, want dit gevoel hadden we in eerdere constructies ook wel eens gehad (maar zeker in mindere mate dan nu). Je zit immers altijd in een afhankelijke relatie met een draagmoeder, realiseerden we ons heel goed. In dit laatste gesprek met Marjolijn wilden we graag wél ons punt maken en onze boodschap kwijt, althans een paar dingen die voor ons het belangrijkst waren. We dachten hier dus goed over na. Zorgvuldig formuleerden wij alvast onze punten die we sowieso wilden vertellen op papier, zodat we de belangrijkste dingen niet konden vergeten.
Op deze manier kwam het gesprek met Marjolijn langzaam dichterbij. In onze volgende blog vertellen we jullie hoe dit gesprek ging.
Alvast fijne Paasdagen!
Liefs, Milan & Pieter
Er blijft maar één beslissing over
