Author: wensvadersnederland

We zijn weer bij.
In de afgelopen weken hebben we in een vaart onze ervaringen van het afgelopen jaar opgetekend. Beschreven op deze website, in 13 blogs, waaronder zelfs een “magische” 100^e blog in totaliteit. Het heeft ervoor gezorgd dat we alles nog eens opnieuw hebben beleefd. Nog eens hebben gevoeld hoe dingen waren, wat gebeurtenissen met ons deden. Juist door er met een zekere afstand naar te kijken, wat meer uitgezoomd dan toen we er middenin zaten, zie je hoe de grotere lijn was. En ja, achteraf zie je zoiets altijd makkelijker en scherper. Het heeft ons een stukje verwerking gebracht, dat schrijven. Sommige dingen schreven we van ons af, andere dingen werden voor ons (nog) duidelijker. Het daarnaast kunnen delen van onze ervaringen met andere wensouders en geïnteresseerden, geeft ons een sterk gevoel. Een beetje troost, naast alle verslagenheid.

Tijdens het schrijven van de afgelopen blogs over Marjolijn, hebben we menigmaal tegen elkaar gezegd: “Wat hebben we toch weer meegemaakt!”. Want wat kan er toch allemaal gebeuren in een jaar tijd. Net als met de vorige 2 draagmoeders, was het afgelopen jaar een periode met veel ups en downs, waarin we vaak hebben gebalanceerd tussen hoop en vrees. Een periode die ons weer veel heeft geleerd, en heeft doen realiseren. Eens te meer hebben we diep ervaren hoe belangrijk onderlinge communicatie is in een traject als dit. Wat goed met elkaar communiceren kan geven, maar een gebrek hieraan ook kan afbreken.
De periode met Marjolijn heeft ons bovendien geleerd hoe belangrijk het is om voldoende aanlooptijd te nemen. Tijd om elkaar écht door en door te leren kennen. Natuurlijk hadden we hier bij Marjolijn ook al echt ruim de tijd voor genomen, en hadden we letterlijk álle dingen die we konden bedenken uit de checklists besproken. Maar we hebben ons misschien onvoldoende beseft dat ook wij inmiddels een flinke “rugzak” met ons meedragen. Een boel ervaring, maar inmiddels ook een boel teleurstelling en verdriet. Juist die dingen zouden we ook een volgende keer goed willen bespreken tijdens een aanloop. Al is het maar om te proberen te voorkomen dat dingen opnieuw lopen zoals eerder, bijvoorbeeld op communicatief vlak. 
Al met al hebben we duidelijk gevoeld in de afgelopen weken, dat we een juiste keuze hebben gemaakt door af te sluiten met Marjolijn. Verder gaan, doorzetten, lijmen, had onszelf alleen maar verder afgebroken. De essentie was niet zoals het had moeten zijn, zo zien we nu. 

In de afgelopen weken zijn verschillende emoties de revue gepasseerd. Natuurlijk was er in eerste instantie veel verdriet. Teleurstelling, verslagenheid. We hebben ons een beetje “moe-gestreden” gevoeld, na die 6 jaar vechten voor onze kinderwens. Tevergeefs tot dusver, terwijl we zo zó graag willen, en er al zo lang zo klaar voor zijn. 
Tegelijk met het verdriet was er ook boosheid en frustratie. In eerste instantie, toen we nog niet hadden afgesloten met Marjolijn, was er ook enige boosheid naar haar toe. Een gekwetst gevoel door de manier waarop we de laatste periode waren behandeld. Nadat we met haar hadden gesproken en ons traject gezamenlijk hadden afgerond, voelden we de frustratie vooral in brede zin. Gericht op onze kinderwens die maar niet vervuld wil raken, ondanks 6 jaar hard werken en veel “laten” in ons leven. En ondanks 3 draagmoeders die ons zo lief hebben willen helpen. We voelden eens te meer hoe oneerlijk het kan voelen dat anderen wel ogenschijnlijk eenvoudig een gezin stichten. Ook verschillende queer koppels overigens. Zou het dan puur pech zijn, dat wij keer op keer hebben? Het brengt een bepaalde lading met zich mee, soms al met de kleinste dingen. Een jong gezin dat je op straat ziet wandelen op een zonnige weekenddag, een kindje op het huisartsenspreekuur van Milan, maar ook andere dingen in het leven die zo relatief voelen in vergelijking met een gezinsleven.
Tot slot kwam ook angst voorbij. Angst om uiteindelijk niet te slagen, ongewenst kinderloos te blijven. Geen nieuwe draagmoeder meer te kunnen vinden, nu we in feite al zoveel kansen hebben gekregen. “Wat moet een potentiële nieuwe draagmoeder wel niet van ons denken?” hebben we verschillende keren tegen elkaar gezegd, denkend aan de afgelopen jaren en de 3 draagmoeders met wie het niet is gelukt. “Ik zou zelf misschien ook wel een niet-pluis gevoel krijgen, als ik dat zou horen”. Ook is er soms even angst dat je niet allebei op één lijn blijft zitten met de kinderwens: wat als één van ons niet meer verder wil of kan? Hoe komen we daar dan samen uit? Gelukkig voelen we daarin nog steeds onverminderd dezelfde diepe wens, die bij ons beide alleen maar groter is geworden in de loop der jaren. Gegroeid met de tijd en de belevenissen.

We dachten de afgelopen weken ook terug aan hoe alles begon en tot nu toe is gelopen.
Aan hoe we 6 jaar geleden begonnen waren met het oriënteren op onze kinderwens, vlak na ons geregistreerd partnerschap. Hoe we via een ronde langs Dito!, Meer Dan Gewenst en verschillende super lieve andere wensvaders de beslissing hadden genomen op zoek te gaan naar een draagmoeder. Onze blog opstartten en op een gegeven moment via een reactie op onze blog in contact kwamen met onze eerste draagmoeder Carla (42 jaar). Zij durfde al snel samen met ons het spannende avontuur aan, ook voor haar een eerste hoogtechnologische draagmoederschapstraject, na eerder laagtechnologisch draagmoeder te zijn geweest. Wat volgde was een ingewikkelde oriëntatie op de mogelijke plekken waar we terecht zouden kunnen in Europa, waarbij – na een teleurstelling in België – uiteindelijk alleen Cyprus als optie overbleef. Daarnaast de gelijktijdige zoektocht naar een eiceldonor. Milan’s zus Annet was zo super lief om zichzelf op te werpen en net als Carla alle medicatie te doorstaan.
Twee Cyprus reizen volgden met Carla en Annet. De eerste reis in april 2018 begon met het creëren van embryo’s, waarbij we 3 blastocysten (dag-5) overhielden. 2 hiervan werden bij Carla teruggeplaatst, hetgeen resulteerde in een korte zwangerschap die na ongeveer een week uitmondde in een miskraam. In november 2018 reisden we een tweede keer met Carla en Annet af naar Cyprus, waarbij we dit keer via een andere kliniek en een andere gynaecoloog een poging waagden. De opbrengst van eicellen en embryo’s was dit keer helaas minder, waardoor we besloten tot een dag-3 terugplaatsing. Na flink wat miscommunicatie met de kliniek, plaatsten we uiteindelijk 3 embryo’s terug en lieten een 4e doorgroeien en invriezen. Dit keer was er direct een negatieve zwangerschapstest.
Begin 2019 herpakten we onszelf langzaam na deze twee reizen. De tweede reis was onze laatste poging geweest, dat was duidelijk van tevoren afgesproken. Zowel Carla als Annet waren daar heel helder over geweest. We besloten een oproep te doen op de Facebookgroep, waarna we in contact kwamen met een nieuwe draagmoeder uit België, Loes (39 jaar). Loes wilde laagtechnologisch, met haar eigen eicellen, zwanger worden, en vele berichten en een eerste ontmoeting volgden. Vlak hierna stond een laatste afscheidsafspraak met Carla gepland, waarbij Carla ons tot onze verbazing aanbood tóch nog een laatste keer naar Cyprus te willen gaan, om de laatste 2 ingevroren embryo’s te benutten. Dit stelde ons voor een duivels dilemma. Gelukkig gaf Loes ons de ruimte om nog een laatste keer met Carla naar Cyprus te gaan, terwijl we tegelijkertijd met Loes verder zouden kennismaken.
Terwijl de juridische situatie met Loes als draagmoeder uit België ingewikkelder bleek te zijn dan van tevoren bedacht, was het ook erg complex om de 2 resterende embryo’s naar de juiste fertiliteitskliniek op Cyprus te krijgen. Toch lukte dit en konden we met Carla naar Cyprus afreizen in september 2019. Daar aangekomen bleek het baarmoederslijmvlies van Carla niet voldoende dik te zijn voor een terugplaatsing, waarschijnlijk doordat ze flink ziek was geweest tijdens de voorbereidende medicatie. Dit was voor Carla dan écht het einde van wat ze voor ons kon doen.
Maar ook toen hadden we weer geluk: Loes bood aan de laatste 2 embryo’s te willen benutten (hoogtechnologisch), voordat we laagtechnologisch met haar zouden starten. We zetten de laatste ingewikkelde puntjes op de i op juridisch vlak, met zowel een Nederlandse als een Belgische advocaat, en reisden in november 2019 voor een 4e keer af naar Cyprus. De terugplaatsing resulteerde jammergenoeg niet in een zwangerschap. Hiermee was onze hoogtechnologische reis dan echt helemaal ten einde…

Na de ondertekening van de draagmoederovereenkomst met Loes, startten we op 1 januari 2020 met haar de inseminaties. Een complex proces, door verschillende factoren. Ten eerste was er de reistijd van 2 uur, soms op de gekste momenten. Zo ook tijdens de lock-downs, waarbij de grenzen soms zelfs werden gesloten en we op de Belgisch-Nederlandse grens afspraken. Ten tweede was de cyclus van Loes erg onregelmatig en soms ook extreem lang, waarbij ovulatietesten lang niet altijd in de juiste richting wezen. Het was een zoektocht hoe we het beste konden timen, en hierin ook lichamelijke sensaties van Loes moesten interpreteren. Drukte en chaos in het leven van Loes leken soms extra te verstoren. Op een gegeven moment gingen we nadenken over een manier om met de onregelmatige cyclus van Loes om te gaan. Loes zelf dacht aan een homeopathische oplossing en won advies in bij haar huisarts en gynaecoloog, hetgeen soms tegenstrijdig was met de informatie die wij inwonnen. Langzaam ontstond bij ons allemaal frustratie en de communicatie werd moeizamer en moeizamer. De reistijd en de corona-maatregelen maakten directe communicatie soms lastig, en ook Loes hield direct contact op sommige momenten af.
Na 8 maanden insemineren waarbij timing erg uitdagend bleef met de onregelmatige cyclus van Loes, kwamen we in contact met gynaecoloog David. Met hem bespraken we de mogelijkheid van Clomid, een medicijn om de cyclus beter te reguleren. Loes stond, na goed nadenken en in eerste instantie sceptisch te zijn, hiervoor open. Vanaf de 9e cyclus gebruikte zij, onder echo-controle, Clomid. Vanaf de 11e cyclus, inmiddels januari 2021, probeerden we zelfs een dubbele Clomid-dosis. In die cyclus werd het plannen van de echo’s steeds ingewikkelder en liepen de spanningen op. Dit had te maken met steeds stroever wordende communicatie (waarbij fysieke communicatie helaas telkens niet mogelijk was) en misverstanden over de echo-uitslagen (de hoeveelheid aanwezige follikels). Doordat er inmiddels zoveel thema’s speelden en niet werden uitgepraat, merkten we dat er aan beide kanten irritaties ontstaan waren die ook steeds verder uitgroeiden. En tja, dat versterkt dan ook weer de dingen die daarna gebeuren. Het gaf ons een machteloos gevoel: we zagen wat er gebeurde, bij Loes en onszelf, maar konden het niet veranderen, omdat er geen gelegenheid werd geboden om dingen te bespreken, hoe vaak we dit ook bleven vragen. We zien nu veel parallellen met de afgelopen periode met Marjolijn…
Al met al voelde het met Loes steeds ongemakkelijker worden, en ook uitzichtlozer. Gynaecoloog David zei tegen ons dat we onszelf moesten gaan afvragen hoe lang we het zo nog wilden blijven volhouden. Meer en meer bleek in de periode hierna de koek op te zijn, zowel objectief gezien qua kansen, als subjectief in ons onderlinge contact. We merkten dat Loes niet meer met ons meebewoog en we uiteindelijk pas een maand later de mogelijkheid tot een fysiek gesprek kregen met elkaar. In dit gesprek besloten we gezamenlijk na ongeveer twee jaar ons traject af te sluiten, en ieder onze eigen weg te gaan. Een ingrijpend besluit, maar voor iedereen de beste.

Snel hierna startte het contact met Marjolijn (40 jaar), en begon een nieuw, dit keer Nijmeegs avontuur. Dit hebben jullie de afgelopen weken kunnen teruglezen op deze website. Nu jullie dit zo lezen, horen jullie misschien ook veel overeenkomsten terug, vooral tussen het proces met Loes en dat met Marjolijn.
Al met al dus 3 trajecten, met 3 lieve vrouwen, ieder traject met een eigen verhaal. 1x hoogtechnologisch, 2x laagtechnologisch. 2x met flinke reistijden, 1x een “thuiswedstrijd” in Nijmegen. Veel verschillen dus, maar bij alle 3 één belangrijke gemeenschappelijke deler: eindigend met de teleurstelling dat we, telkens gezamenlijk, hebben moeten besluiten te stoppen zonder het gewenste resultaat.
Enigszins gedesillusioneerd sluiten we deze, voorlopig laatste, blog weer af. Het duizelt ons nog steeds een beetje. Maar één ding weten we zeker: we geven niet op, laten ons hoofd niet afhangen, en vechten door. Vroeg of laat moet het ook ons gaan lukken. Op dit moment weten we nog niet goed hoe: weer laagtechnologisch, of toch weer hoogtechnologisch. Maar… we komen er wel.

De tijd zal ons leren wanneer we weer nieuwe informatie te delen hebben, en dus deze blog weer oppakken.
Voor nu dank voor het lezen van onze blogs tot nu toe, en voor jullie betrokkenheid.

Veel lieve groeten, Milan & Pieter
18 april 2022

Fijne Pasen voor onze lezers!
We posten op deze Eerste Paasdag een verdrietige blog, een blog waarin we het laatste gesprek beschrijven met Marjolijn, onze derde draagmoeder. Een gesprek waar we lang op hadden gewacht en goed over hadden nagedacht, zoals in de vorige blog was te lezen.

Het was inmiddels april 2022 en de dag waarop we met Marjolijn gingen praten. Een uur voordat de afspraak aanving, ging de telefoon van Milan: Marjolijn belde. We waren bang dat ze het alsnog last-minute zou afzeggen, maar dit was gelukkig niet het geval: ze vroeg waar we zouden afspreken, omdat we blijkbaar de locatie nog niet hadden afgesproken. Wij waren er vanuit gegaan dat we bij haar thuis zouden praten, maar dit kwam haar niet uit. Ze was nu namelijk in haar bedrijf aan het werk en vroeg ons om daar naartoe te komen. Marjolijn zou ons het adres sturen, want het zou ons eerste bezoek aan dit splinternieuwe bedrijf zijn. We kregen op deze manier wel een beetje het gevoel dat dit gesprek iets was wat ze even tussendoor leek te willen afronden, doordat we daar afspraken. Maar we zeiden ook tegen elkaar: we laten ons hier niet door beïnvloeden, we doen het gewoon op onze manier, en het komt wel goed.

Eenmaal gearriveerd, liepen we Marjolijns bedrijf binnen en troffen we haar in de hal. Na een begroeting volgde een korte rondleiding. Het was allemaal nog verre van af, dus ook hier zou Marjolijn nog flink tijd in moeten investeren. Toen we eenmaal waren gaan zitten, vielen we meteen met de deur in huis en namen we de regie in het gesprek, zoals we onszelf ook van tevoren hadden voorgenomen. We vertelden dat we besloten hadden om het draagmoederschapstraject met Marjolijn te gaan stoppen… We wachtten daarna Marjolijns reactie af, en zij zei dat dit goed uitkwam, want zij dacht er hetzelfde over. Wij zeiden dat we dat ook al wel een beetje verwacht hadden, onder andere door het telefoontje dat we van haar kregen toen we op het terras zaten. Wat wij eerder hieruit verondersteld hadden, bleek te kloppen. Marjolijn vertelde dat ze eigenlijk op dat moment erg opgelucht was toen ze ongesteld werd, na vijf dagen over tijd te zijn geweest. Er was haar een gevoel bekropen van paniek, dat ze op dit punt in haar leven wel eens zwanger had kunnen zijn. Ze was nu namelijk zo ontzettend druk met alles in haar leven, dat ook haar man en vrienden/familie om haar heen zeiden het jammer te vinden dat ze zo weinig contact hadden met haar. Ook had ze angst vanwege het feit dat ze wellicht zwanger zou kunnen zijn van een “vreemde man”, want Marjolijn besefte zich dat ze Pieter (in tegenstelling tot Milan) eigenlijk helemaal niet zo goed kende, zo verwoordde ze. Marjolijn is namelijk primair Milans vriendin en heeft Pieter via hem leren kennen.

We vroegen of Marjolijn het goed vond als we zouden vertellen hoe wij tot onze keuze waren gekomen en vertelden dat hier twee belangrijke redenen voor waren. De eerste reden had te maken met de drukte van Marjolijn met allerlei dingen die in haar leven spelen (nieuw bedrijf, veel diensten, gezin, hobby’s, sociaal leven), zoals ze zojuist ook al zelf had aangegeven. Dit is ook in onze ogen geen ideale situatie om zwanger te worden, laat staan om zwanger te worden voor iemand anders (wat nog allerlei “extra’s” met zich meebrengt). Bovendien had Marjolijn hierdoor al een hele tijd geen ruimte gehad om met ons af te spreken, om iets leuks te ondernemen samen, buiten de inseminaties om. Het contact was al tijden erg zakelijk en kort geweest. Een punt dat wij denken dat erg belangrijk is, om in de vriendschap te investeren. Ook in het versturen van berichten naar haar, merkten we dat we alleen antwoord kregen op de praktische zaken en dat antwoorden op vragen zoals hoe het verder met haar ging, uitbleven.
De tweede belangrijke reden volgde hieruit en was voor ons de communicatie en bejegening richting ons, die steeds verder verwijderd raakte van waar wij voor staan. Wij vinden open en eerlijke communicatie erg belangrijk, en wanneer communicatie in het geheel niet meer mogelijk wordt gemaakt, is dit heel erg lastig. Bovendien voelden we dat er bij deze communicatie vanuit Marjolijn weinig oog was geweest voor hoe wij in het hele proces stonden, hoe wij tegen dingen aankeken, wat wij voelden en ervaarden, hoe onze point-of-view was. Dat ze dingen eigenlijk alleen vanuit haar eigen beleving wou bekijken. We vertelden dat we het weken geleden al langzaam mis zagen gaan, toen Marjolijn steeds meer de deur dichtgooide om met ons te communiceren en af te spreken. We hadden graag gewild dat het proces op die manier meer gelijkwaardig had gevoeld, ook al is dat in beginsel natuurlijk niet helemaal zo. Het is hierin belangrijk om dingen uit te praten, maar je kunt communicatie nu eenmaal ook niet afdwingen, die moet van twee kanten komen.
Marjolijn snapte onze uitleg gelukkig en beaamde dat ze had onderschat hoe belangrijk de onderlinge communicatie was geweest, en vertelde dat ze ook niet die ervaring daarin had, die wij wel hadden van eerdere constructies. 

We vertelden ook hoe belangrijk communicatie was geweest in de laatste week voordat Marjolijn ongesteld was geworden (na de over tijd periode). We hadden meerdere malen met haar geprobeerd te bellen die week, maar het kwam telkens niet uit. Marjolijn probeerde ons nog uit te leggen dat dit geen afwijzing was geweest richting ons en ze echt welwillend was, maar ze het gewoon te druk had. We hadden dit ook niet per se als een afwijzing gezien, maar hadden hierdoor wel een “mond-dood” gevoel gekregen. Het had ons bijvoorbeeld al kunnen helpen als Marjolijn wat meer context had kunnen geven in die periode en niet alleen de summiere en zakelijke berichtgeving. Misschien had dit het heel anders laten voelen voor ons. We legden uit dat communicatie, toelichting, al is het maar kort, veel verschil kan maken.
Om een ander voorbeeld te geven van wat we bedoeld hadden met “onze point-of-view”, vroegen we haar of ze zich beseft had, wat het met ons had gedaan toen ze ons een kort appje had gestuurd over haar ongesteldheid, midden op de dag toen wij aan het werk waren, en na alle afgekapte telefoontjes van eerder. Dat Milan tussen twee patiënten moest lezen dat het opnieuw niet gelukt was, terwijl wij enorm hoopvol waren geweest toen Marjolijn over tijd was. Marjolijn had hier niet bij stilgestaan, zei ze, en dit voelde voor ons als tekenend voor dat ze weinig met ons gezichtspunt bezig was geweest. Ze wilde ook zo snel mogelijk laten weten dat ze was begonnen met menstrueren, zei ze. Dat begrepen we dan ook wel weer en vonden we ook fijn, reageerden wij. Maar hoe het daarna geëscaleerde met het berichtje over dat ze gelukkig baas is over haar eigen lichaam, was voor ons een doodlopend eind, dat we als heel heftig hadden ervaren. Marjolijn zag dit niet zozeer als een heftig appje, maar ze vond wel dat ze haar eigen autonomie aan had moeten geven, want zij had ons appje daarvoor over de zwangerschapstest als zeer dwingend gelezen. Wij probeerden op onze beurt uit te leggen dat we dit berichtje weloverwogen hadden gestuurd, omdat we juist toen ook ons gezichtspunt wilden benoemen. Allemaal uitingen dus van interpretatie van berichtjes, die je natuurlijk op allerlei manieren kunt lezen en interpreteren. Marjolijn zei dat ze dacht achteraf wel een zwangerschapstest te hebben willen uitvoeren, als we haar toen hadden gebeld op dat moment, en hadden uitgelegd wat we precies bedoelden met het perspectief dat een zwangerschapstest ons zou kunnen brengen. Ze zei ook dat ze toen juist wél tijd had gehad om te bellen. Maar wij voelden daar toen geen ruimte voor, nadat we haar al een week hadden geprobeerd te bellen en telkens korte zakelijke appjes van haar hadden gekregen. Waarom zij dan niet met ons had gebeld (zij wist immers als enige dat ze ruimte had om te bellen op dat moment), kon ze niet goed zeggen.
Achteraf gezien had het resultaat van een zwangerschapstest voor Marjolijn overigens waarschijnlijk heel andere consequenties gehad dan voor ons, omdat zij op dat moment al aan het twijfelen was om überhaupt wel door te willen gaan. Bij een positieve zwangerschapstest hadden wij juist weer heel veel hoop gekregen dat we op de goede weg waren, dachten we.

Als een van de laatste punten liet Pieter weten erg geschrokken te zijn van de uitspraak van Marjolijn aan het begin van ons gesprek vandaag, dat ze Pieter eigenlijk helemaal niet goed kende. Het maakte hem verdrietig dat ze zo over hem dacht. Het deed hem ook realiseren dat Marjolijn maar weinig tijd en moeite had gestoken in de investering van hun relatie onderling. Naar hem had gevraagd en geïnteresseerd was geweest. In het begin hadden we immers met z’n drieën vaak afgesproken om over dit proces te praten en ook om elkaar te leren kennen, maar vaak had Marjolijn hierbij de gesprekken grotendeels haar richting in getrokken. Bovendien was verdere investering in de relatie er de laatste maanden door de aanhoudende drukte bij Marjolijn niet meer van gekomen. Ondanks onze vele pogingen dit te organiseren. Marjolijn snapte dit en zei dat ze gewoon het initiatief en de tijd had moeten nemen om ook eens bijvoorbeeld een wandeling met Pieter alleen te maken, daar had ze achteraf spijt van.

Marjolijn vroeg hoe we dit proces nu af zouden sluiten. Was dit met een zwaar gevoel, met een verwijt, of iets anders? Wij zeiden dat we het met verschillende gevoelens afsluiten. We wilden ook vooral dankbaar zijn naar haar dat ze dit met ons geprobeerd had. Maar we voelden tegelijkertijd ook wel een licht verwijtend en zwaar gevoel, omdat we allemaal misschien wel te naïef waren geweest dat draagmoederschap in Marjolijns leven had gepast. We hadden er vaak over getwijfeld of we dit wel met haar drukke leven en ambitie van het eigen bedrijf moesten doen, maar Marjolijn probeerde ons er destijds van te verzekeren dat dit moest lukken. Ze vertelde nu dat de wens zo groot was om ons te helpen, dat ze niet genoeg rationeel had nagedacht of het wel echt haalbaar was voor haar. En dat ze ons het erg gunde.
We zaten nu vooral ook met een zwaar gevoel, vertelden we, omdat we er heel erg tegenop zagen om weer opnieuw te moeten beginnen met een traject. Dat we nu al drie draagmoeders hebben gevonden waarbij het nog steeds niet tot succes heeft geleid, kan overkomen als een “red flag” voor mensen die ons verhaal zullen lezen, ook al kunnen we alles wat is gebeurd voor ons gevoel goed uitleggen. Maar of we die kans krijgen, dat weten we niet…

Marjolijn vond het heel spijtig zoals het gelopen was en bedankte ons voor de feedback (zoals ze het zelf verwoordde). Ze vond het fijn om onze kant van het verhaal nu beter te begrijpen. Dit was voor haar ook een teken om haar man serieuzer te nemen en meer aandacht te geven, zei ze, omdat hij ook al vele malen heeft aangegeven dat Marjolijn er niet genoeg zou zijn voor hem. We gaven Marjolijn een grote bos bloemen, een cadeau en natuurlijk een dikke knuffel om afscheid van haar te nemen.
Een raar moment om zo een einde te maken aan dit proces met Marjolijn, dat een dik jaar heeft geduurd. Het voelde gek om naar de auto terug te lopen en te weten dat dit nu achter ons was. Tegelijkertijd voelde het ook als een opluchting en voelden we ons krachtig dat we veel hadden kunnen vertellen en uitleggen over de laatste maanden en onze gevoelens.

In de auto praatten we na. Het voelde goed dat Marjolijn op verschillende punten had erkend dat ze tekort was geschoten en dingen achteraf anders had moeten doen. Dat ze nu wel enigszins het gevoel had gegeven onze kant te zien. Hadden we dit soort open en eerlijke communicatie maar eerder kunnen hebben met elkaar, dachten we ook een beetje. Het had zo machteloos gevoeld. Maar tja, dan nog was er het punt van het te drukke leven van Marjolijn op dit moment, dat de komende maanden en waarschijnlijk zelfs jaren zo zal blijven, zo is de verwachting met het nieuwe bedrijf. Het zou hoe dan ook tot deze beslissing zijn gekomen.
We moesten dus toch proberen langzaam verder te kijken, zeiden we tegen elkaar.  

Met die woorden reden we naar huis.
Op naar de toekomst…

Het was de dag van de kraamvisite bij de gemeenschappelijke vriendin van Marjolijn en Milan. Ze reden samen met Marjolijn’s kinderen op de achterbank richting Breda. Ondanks dat Milan er best tegenop had gezien, omdat we nog helemaal niets hadden uitgepraat, was het verrassend genoeg al met al nog best een gezellige dag. Mooi om te zien hoe hun vrienden gelukkig zijn met hun baby, die na een tweede IVF-traject in Nederland ter wereld is gekomen. In de auto was er veel tijd geweest om met elkaar te praten over van alles en nog wat (maar dus zoals afgesproken niet over wat er gebeurd was tussen ons). We wisten al dat Marjolijn erg druk was, maar Milan was er wel van geschrokken dat Marjolijn bijna elke avond wel een (bereikbaarheids-)dienst had ingepland (naast de dagwerkzaamheden in haar nieuwe bedrijf), zo vertelde ze in de auto. Toch leek Marjolijn wel tijd te hebben voor een aantal sociale contacten, waar ze ook veel over vertelde. Hierbij voelde Milan zich wel achtergesteld, want Marjolijn maakte dus verder geen tijd voor ons vrij, om in onze vriendschap te investeren of überhaupt te bellen of zorgvuldig een bericht te beantwoorden. Het bleek dus niet alleen drukte te zijn, maar ook iets dat te maken had met commitment of prioriteiten stellen. Ook dit bevestigde ons dat het niet meer goed zat. 

Tot Milan’s verbazing vertelde Marjolijn tijdens de autorit ook over haar seksleven, dat anders en risicovoller bleek te zijn dan we dachten. Een volgende klap in het gezicht… Milan wist niet goed hoe hij hierop moest reageren zonder het over ons traject samen te hebben, en besloot het te laten rusten voor nu.
Milan had van tevoren gehoopt om aan het einde van de rit een datum met Marjolijn af te kunnen spreken om goed met z’n drieën over alles te kunnen napraten. Maar Marjolijn had haar agenda niet meegenomen, zei ze toen ze bij haar thuis voor de deur waren geparkeerd. Milan stelde nog voor om even met Marjolijn naar binnen te lopen om een datum te prikken, maar dit hield Marjolijn opnieuw af omdat ze tijd met haar man wilde doorbrengen, die ook net thuis was van werk. Ze zou die avond nog appen wanneer ze zou kunnen afspreken.

Natuurlijk hoorden we die avond en de dagen die daarop volgden weer helemaal niets meer van Marjolijn. Ons geduld en vertrouwen begon nu echt op te raken en we kregen steeds meer genoeg van dit alles… We raakten steeds meer zelf uit balans en konden dingen niet meer goed loslaten in ons eigen dagelijks, en ook drukke, leven. We kwamen meer en meer tot het besef dat er maar één beslissing over bleef en dat was om dit draagmoederschapstraject met Marjolijn te gaan beëindigen. Hoezeer we er ook tegenop zagen om weer helemaal opnieuw te moeten gaan beginnen, na een dik jaar met Marjolijn op weg te zijn geweest, dit kon gewoon zo niet langer. Doorgaan met deze constructie zou teveel risico’s met zich meebrengen, op allerlei fronten. Om onszelf te verliezen, op heftige onderlinge ruzie met alle gevolgen van dien, en ga zo maar door.
Natuurlijk was dit ook geen beslissing die we namen in een opwelling. Het gevoel hier naartoe had zich al weken tot maanden opgebouwd en telkens weer werden we bevestigd in dit gevoel. Een afweging van de gevolgen van deze keuze was al meerdere malen door ons gemaakt. En met iedere stap en klap werden we zekerder in onze afweging: van het afbrokkelende contact in communicatieve zin met elkaar, naar de opmerking “het is nog altijd mijn lichaam” en het gebrek aan empathie voor onze point-of-view, naar het telefoongesprek op het terras met “de consequenties van zwanger zijn voor haar eigen leven”, tot uiteindelijk de gesprekken tijdens de autorit naar de kraamvisite in Breda. We moesten deze stap zetten…

Enkele dagen later stuurde Milan toch weer een herinneringsappje naar Marjolijn, om te vragen naar een mogelijke datum voor een afspraak. Drie dagen daarna, vlak voor het naderende weekend, liet Marjolijn weten dat ze dat weekend met haar man even weg ging naar België. Ze had ook nog een foto meegestuurd van haar agenda, waarin ze liet zien dat ze de week daarna weer elke dag/avond een dienst had gepland, waardoor het ook dan moeilijk werd af te spreken. Het benauwde ons, want we wilden al zolang met Marjolijn in een face-to-face gesprek. En zeker nu we haar wilden vertellen over onze beslissing om te stoppen, voelde het helemaal niet fijn dat dit wederom niet mogelijk was. Dat het contact niet mogelijk werd gemaakt. En ja, zo’n boodschap op een andere manier brengen dan via een live gesprek, vonden we niet kunnen. We stelden voor eventueel diezelfde avond nog af te kunnen spreken, maar dat ging voor Marjolijn niet lukken. Ze zou zodra ze terug was van het weekendje weg laten weten wanneer zij kon, stuurde ze…
En ook nu kwam er na dit weekend geen reactie. We besloten op dinsdag niet langer af te wachten tot het moment dat we weer van Marjolijn zouden horen en belden haar op en vroegen haar wanneer ze kon. Marjolijn stelde een week later op donderdag voor, om 13:00. Wij moesten die dag eigenlijk gewoon allebei werken, maar we dachten: we gaan hoe dan ook vrij regelen hiervoor, omdat we het nu zo gauw mogelijk echt willen afsluiten – het voelt niet goed dit te laten voortduren zo.

In de dagen die daarop volgden, hadden we er al veel over gepraat met onze directe familie en beste vrienden om het allemaal een plekje te kunnen geven, uiteraard met aan hen de vraag om discreet met de informatie om te gaan. We wilden heel graag delen hoe we ons voelden en wat we de laatste tijd hadden meegemaakt. De emoties zaten hoog bij ons en verschillende keren vloeiden er tranen.
Ook gebruikten we de tussenliggende week om goed na te denken over hoe we onze boodschap aan Marjolijn wilden overbrengen. We voelden veel frustratie en ook wat boosheid richting Marjolijn, maar we wilden het tegelijkertijd ook wel goed afsluiten met haar. Het had geen zin om alles in detail op te rakelen, maar we wilden haar ook goed kunnen overbrengen wat dit allemaal met ons had gedaan. Ook voor onze eigen verwerking en afsluiting.
In een gesprek met Marjolijn hadden we ons in het verleden vaak als overrompeld gevoeld door haar soms directe woorden en insteek, waardoor we meer dan eens bang waren geweest om ons eigen punt goed te maken. Iets dat zeker te maken zal hebben met onze eigen wens om het liefst een conflict met iemand te vermijden, maar ook met de directe persoonlijkheid van Marjolijn. De onderlinge verhoudingen tussen een draagmoeder en wensouders zullen hier ook in meespelen, zeiden we tegen elkaar, want dit gevoel hadden we in eerdere constructies ook wel eens gehad (maar zeker in mindere mate dan nu). Je zit immers altijd in een afhankelijke relatie met een draagmoeder, realiseerden we ons heel goed. In dit laatste gesprek met Marjolijn wilden we graag wél ons punt maken en onze boodschap kwijt, althans een paar dingen die voor ons het belangrijkst waren. We dachten hier dus goed over na. Zorgvuldig formuleerden wij alvast onze punten die we sowieso wilden vertellen op papier, zodat we de belangrijkste dingen niet konden vergeten.

Op deze manier kwam het gesprek met Marjolijn langzaam dichterbij. In onze volgende blog vertellen we jullie hoe dit gesprek ging.
Alvast fijne Paasdagen!

Liefs, Milan & Pieter

Hallo lezers,

Een mijlpaal, maar niet echt in positieve zin. We ontdekken dat deze blog onze 100e gaat zijn. 100 blogs over een kinderwens die nog steeds niet in vervulling is mogen gaan. Blogs met “ups” en ook veel “downs”, waarbij deze blog geen uitzondering zal zijn…

Marjolijn was na 5 dagen over tijd te zijn geweest, begonnen met vloeien… We waren op dat moment allebei aan het werk en zagen het berichtje door de drukke bedrijven door voorbijkomen. Een klap in ons gezicht… We hadden juist zoveel hoop dat dit misschien een zwangerschap was en vonden dit dus heel erg verdrietig. Pieter vroeg meteen of Marjolijn dus echt dacht dat haar menstruatie nu was begonnen, nu het vloeien was gestart. Marjolijn antwoordde dat de buikkrampen echt als een gewone menstruatie voelden. We konden het bijna niet geloven dat dit een normale menstruatie zou zijn, na een cyclus van 34 dagen. Pieter maakte in de whatsapp groep kenbaar dat hij eigenlijk wel heel benieuwd zou zijn of Marjolijn misschien wel even zwanger was geweest, omdat de maanden daarvoor de cyclus altijd regelmatig was geweest en tussen de 27-29 dagen had geduurd. Marjolijn reageerde: “Lastig te zeggen… Blijft gissen.” Het bleef erg frustrerend dat Marjolijn telkens zo kortaf bleef tegen ons in haar berichten, zelfs nu bij dit heftige nieuws voor ons. Zowel niet het achterste van haar tong liet zien over zichzelf en haar eigen gedachten en gevoelens, maar ook niet richting ons iets vroeg of teruggaf. Terwijl ook wij, misschien juist op dit moment, ook behoefte hadden aan iets van begrip of steun…
Ondertussen had Milan ook het bericht gelezen tussen twee patiënten door in zijn spreekuur, en konden we even overleggen wat we verder zouden berichten. We belden elkaar en probeerden elkaar te steunen. Na uitgebreid overleg, omdat we juist op een zorgvuldige manier wilden berichten, legden we voorzichtig per whatsapp uit dat het voor ons wel erg zou helpen om vandaag alsnog een zwangerschapstest te doen. Puur om te meten of er wel een zwangerschap geweest was en we stelden voor om een test langs te komen brengen. We dachten namelijk dat als er een prille zwangerschap zou zijn geweest, dat ons toch meer hoop zou geven om zo door te blijven gaan. Wanneer de test negatief zou zijn, zouden we juist te maken kunnen hebben met een onregelmatige cyclus van Marjolijn, hetgeen weer zou kunnen komen door alle stress die ze ervaart. Maar Marjolijn vond dit niet nodig omdat ze nu aan het werk was en dit als een normale menstruatie zag, zo typte ze. Wederom een kort, stellig en wat zakelijk bericht. En helaas alleen vanuit haar eigen gezichtspunt geformuleerd. Opnieuw vonden we het heel erg lastig dat Marjolijn zich niet in ons leek te verplaatsen en weinig ruimte liet om het er samen over te hebben. We belden dus weer met elkaar en overlegden uitvoerig. Moesten we nu dit loslaten? Of moesten we toch ook proberen wat voor onszelf op te komen en naar ons eigen gevoel te luisteren, in de hoop dat Marjolijn dit zou begrijpen? We formuleerden een bericht, en lazen hem beide wel 5x na voor we hem verstuurden. We realiseerden ons dat we het goed wilden doen, zonder Marjolijn te kwetsen of boos te maken. We legden dus uit dat we erg behoefte hadden aan perspectief en hoe we deze cyclus konden interpreteren, en hoopten dat ze nog eens wou nadenken of dat een reden zou kunnen zijn om toch een urinetest te willen doen. Marjolijns antwoord hierop luidde: “Gelukkig ben ik baas over mijn eigen lichaam.” 
Dit antwoord was voor ons heel heftig om te lezen. Te zien dat Marjolijn zo abrupt de deur dicht gooide in ons gezicht en we wisten ook totaal niet hoe we hierop konden reageren. We wilden absoluut niet dat dit zou escaleren. En snapten ook niet helemaal wat er nu gebeurde. Voor ons gevoel hadden we zorgvuldig en netjes een bericht geschreven. We belden nogmaals onderling om het erover te hebben, maar waren beide met stomheid geslagen. We voelden ons verslagen, en ook gekwetst. Door de menstruatie, maar vooral ook door dit contact met Marjolijn. Dit verschil met het begin van ons proces. Hoe onze positie hierdoor voelde. Hoe kon Marjolijn zo kil reageren naar ons? Zij weet toch hoeveel dit met ons doet? Hoe groot onze droom is en hoe lang wij hier al voor vechten? Ze is nota bene bevriend met ons, zo ga je toch niet met elkaar om? En dat terwijl we ook zoveel met elkaar hadden gepraat over het belang van communicatie en oog hebben voor elkaar. We besloten het even een paar dagen te laten rusten en afkoelen, in de hoop dat Marjolijn er nog bij ons op zou terugkomen.

Maar een paar dagen waren verstreken en we hadden geen contact meer met elkaar gehad in de tussentijd. Dit voelde voor ons ook heel naar. Marjolijn had met haar laatste bericht duidelijk aangegeven ruimte te willen, maar toch probeerden we drie dagen later voorzichtig te peilen hoe het met haar ging: “Hoe is het nu? De teleurstelling wat bezonken? Wij hadden onszelf flink laten meevoeren met hoop toen je menstruatie uitbleef. En waren ook een beetje geschrokken van je laatste bericht van afgelopen vrijdag. Het hele proces houdt ons echt bezig en we slapen er soms slecht van. Heb je ruimte om deze week af te spreken en weer wat te praten?” Marjolijn antwoordde dat het nog niet helemaal bezonken was en dat ze het één en ander goed tot zich moest laten doordringen. Wanneer ze zover was, zou ze met ons contact zoeken. We vonden het moeilijk om te horen dat zij het er ook moeilijk mee had, maar ook erg verdrietig dat we opnieuw geen sympathie voelden naar ons, alleen een bericht vanuit haar gezichtspunt geformuleerd lazen, en dat we nu wéér moesten afwachten totdat zij ervoor klaar was om met ons te praten. En dat terwijl we dit keer ook duidelijk in het bericht hadden benoemd dat het ons ook sterk beïnvloedt en dat we er zelfs slecht van sliepen. Dit laatste was ook zeker het geval, de emoties zaten hoog, zo voelden we.

Naarmate de dagen verstreken zonder iets van Marjolijn te horen, zagen we het door deze gebeurtenis en de manier van communicatie van de afgelopen weken en maanden met Marjolijn steeds minder zitten om op deze manier door te gaan. We hadden uit ons proces met Loes vooral meegenomen dat we geen concessies meer wilden doen in de onderlinge communicatie en bejegening, maar juist dit gebeurde nu weer. En juist terwijl we het met Marjolijn zo uitvoerig hadden gehad over de gebeurtenissen met Loes, voelde het extra moeilijk dat Marjolijn nu dezelfde dingen liet gebeuren.
Het hele proces leek Marjolijn ook niet erg meer bezig te houden de laatste maanden, wat voor ons onder andere bleek uit het feit dat ze in eerste instantie niet doorhad overtijd te zijn. Maar ook amper nog reageerde op berichtjes, alleen nog de hoognodige vragen beantwoordde en we elkaar al in geen maanden meer met z’n drieën echt vriendschappelijk hadden gezien of gesproken. Vanwege haar drukke leven had ze geen tijd om in onze vriendschap te investeren en waren we ook bang dat een kindje dragen voor ons ook eigenlijk helemaal niet meer in haar leven zou passen. Veel uitgangspunten van ons proces leken er niet meer te zijn.

Een week later zou Milan met een vriendengroep van zijn huisartsenopleiding naar een kraamvisite gaan van een vriendin in Breda. Ook Marjolijn maakt deel uit van deze groep en ze hadden al een tijd geleden afgesproken om samen te rijden. Maar de dag van de kraamvisite naderde al gauw en we hadden het gevoel dat we eerst nog met elkaar moesten praten voordat we een uur met elkaar in de auto zouden zitten, maar Marjolijn liet niets weten. Ook in de groepsapp van de vriendengroep, waarin het al enkele dagen ging over het kraamcadeau, reageerde Marjolijn op geen enkel bericht. De dag vóór de kraamvisite, een week na het laatste bericht, waren we in de stad om het cadeautje te halen. Milan besloot Marjolijn toch op het laatste moment, na veel twijfelen of dit nu wel of niet verstandig was, maar een appje te sturen met de vraag of ze nog wel naar de kraamvisite wilde gaan en of ze met het cadeau mee wilde doen. Marjolijn antwoorde: “Ik ben nog in dubio.” Weer een kort antwoord waar je niet mee verder kunt. Milan stuurde even later daarom of het eventueel zou helpen als ze erover zouden praten. Toen belde Marjolijn Milan plots op. Wij zaten op dat moment even op een terras, waardoor Pieter niet met het gesprek kon meedoen of meeluisteren. Marjolijn vertelde dat ze de afgelopen periode als een emotionele rollercoaster had gezien. Dat beaamde Milan en zei dat het ons ook allemaal erg bezighield. Marjolijn wou het verder niet hebben over het hele proces en stuurde aan op een afspraak met ons drieën, ergens na de kraamvisite. Wat haar betreft kon de kraamvisite wel gewoon doorgaan en konden Milan en Marjolijn samen rijden, maar ze wou het dan in de auto niet hebben over onze kinderwens en alles van de afgelopen tijd. Milan besloot toch voorzichtig te informeren waar Marjolijn nu het meeste mee zat van de afgelopen tijd, puur om dit in globale zin te weten. Marjolijn vond ons berichtje over de zwangerschapstest erg dwingend en verstikkend, en ze had het gevoel dat ze echt even haar autonomie had moeten aangeven. Daarna vertelde ze Milan ook iets, wat ons best verraste. Ze vertelde dit omzichtig en globaal, waarbij ze zei dat ze het er later uitgebreider over wou hebben, maar haar woorden waren eigenlijk al duidelijk. Ze zei dat ze zelf ook even het gevoel had gehad dat ze zwanger was geweest, maar realiseerde toen wat voor consequenties dat zou hebben voor haar leven op dit moment. Wat ze hier verder precies mee bedoelde, had ze op dit moment niet gezegd, omdat ze dit met ons face-to-face wilde bespreken. Milan benoemde dat de volgende dag ook eigenlijk weer de volgende inseminatieronde zou zijn begonnen, maar het leek Marjolijn verstandig om deze cyclus maar over te slaan. Ze wilde wel graag naar de kraamvisite, maar zou dan ook haar kinderen mee moeten nemen, omdat Frans moest werken. Milan zou dus met haar mee kunnen rijden. Milan stemde hier mee in, maar zag er wel een beetje tegenop dit zo te doen omdat het wel erg ongemakkelijk zou kunnen voelen. 

We praatten nog lang na op het terras over Marjolijns woorden. De zin over “de consequenties voor haar leven” was een belangrijke geweest, waaruit we leken te horen dat Marjolijn zelf ook had gerealiseerd dat dit niet het juiste moment voor haar was om zwanger te zijn. Een pijnlijke maar ook niet-onverwachtse constatering voor ons. En ook een bevestiging van ons gevoel dat er nauwelijks nog toekomst zat in de draagmoederconstructie op deze manier. De fundamenten van vertrouwen, communicatie en ruimte wankelden in ons hoofd…

Wordt vervolgd.
In blog #101.

Beste lezers,

We waren blij met weer eens een contactmoment met Marjolijn. Al was het wel alleen met Milan, die thuis zat met corona en belde met Marjolijn om weer eens flink bij te praten. Na een dik uur met elkaar aan de telefoon te hebben gehangen, hadden ze het over allerlei dingen gehad die in elkaars leven speelden nu (werk, gezin/familie, ons nieuwe huis, etc), behalve over het traject waarin we ons samen bevonden. Over de moeilijkheden die we de afgelopen tijd hierin ervaarden, praat je niet zo makkelijk met elkaar aan de telefoon en hiervoor wilden we ook liefst beide aanwezig zijn. Aan het einde van het telefoongesprek vroeg Milan of Marjolijn dus nog kon kijken voor een datum dat we weer met z’n drieën konden afspreken. Marjolijn vond dat ze nu toch al genoeg hadden gepraat, maar gaf ook aan dat ze nog wel voor een datum zou gaan kijken…

Een paar dagen later kregen we bericht van Marjolijn dat ze ongesteld was geworden en dat we er dus weer voor konden gaan. Hier waren we blij mee, want dit betekende dat ze niet zwanger was van haar man. Het was weer een cyclus geweest van 29 dagen, waarbij we nu een duidelijk beeld hadden dat Marjolijn telkens een regelmatige cyclus had gehad de afgelopen 4 maanden, van telkens 27 of 29 dagen.

Halverwege februari 2022 kregen we een e-mail van de advocaat van Marjolijn, Nicoline Veenendaal, dat ze ging stoppen als advocaat en de overstap ging maken naar de rechterlijke macht. In diezelfde mail had Nicoline een aantal advocaten aangedragen als potentiele opvolgers. Daarnaast hadden we al via via gehoord dat onze advocaat, Wilma Eusman, ook binnenkort zou gaan stoppen vanwege pensionering. Dit kregen we vervolgens ook officieel te horen in deze mailwisseling, aangezien Wilma in de cc had gestaan en direct hierop reageerde met haar eigen boodschap. We zouden dus met een heel nieuw team van advocaten aan de slag moeten in de toekomst. Zelf neigden we ernaar om JoAn van der Tol en/of Kim Smienk in de arm te nemen, omdat we deze namen al vaak hebben horen vallen, en besloten meteen met beiden contact op te nemen. De opvolger van Wilma, Vincent Kuit, zagen we nog niet meteen zo zitten. In hun advocatenkantoor neemt Wilma namelijk dit soort zaken op zich en we vroegen ons af of Vincent hier dus wel genoeg verstand van zou hebben. 
Op de website van JoAn stond een telefoonnummer en we kregen haar ook meteen aan de lijn. We legden onze situatie voor en we kregen meteen een heel prettig gevoel bij haar. Ze schetste ook direct alle stappen die we moesten doorlopen wanneer er een zwangerschap zou zijn. Maar omdat we voor nu alles goed hebben doordacht en de overeenkomst helemaal klaar was, luidde haar advies om haar pas te contacteren op het moment dat er een zwangerschap was. Belangrijke dingen moeten pas bij de 20ste week van de zwangerschap ondernomen worden. 
Kim Smienk had een contactformulier op haar website dat we netjes invulden. Met haar spraken we telefonisch de volgende dag. Kim zag het allemaal net zoals JoAn, maar we vonden Kim wel meteen heel zakelijk en weinig persoonlijk aan de telefoon overkomen. Daardoor hadden we zelf een beter gevoel bij JoAn. 
We besloten ook maar een belafspraak met Vincent in te plannen en tot onze verbazing kregen we ook wel een heel goed gevoel bij hem. Hij bleek juist wel verstand te hebben van alles wat er nog moest gebeuren wanneer er een zwangerschap zou zijn. Daarnaast is het wel net zo makkelijk om ons dossier te laten overdragen binnen hetzelfde advocatenkantoor. Wij wilden zelf dus al met al het liefst voor Vincent gaan en lieten de keuze voor JoAn, Kim of nog een hele andere advocaat bij Marjolijn. We hadden Marjolijn de websites van de verschillende advocaten doorgestuurd, zodat ze eens een kijkje kon gaan nemen. Voor nu had het geen acute haast, dus we lieten het verder maar even los. Marjolijn leek ook geen aanstalten te doen om al een nieuwe advocaat te willen kiezen.

We waren snel daarna alweer aanbeland bij de volgende inseminatieronde. Het plannen hiervan ging ook weer prima. Marjolijn had wel bereikbaarheidsdienst, maar gelukkig was ze niet opgeroepen toen we eenmaal bij haar waren aangekomen. Dat zou wel heel rot zijn als dit wel het geval was geweest..! Voor de rest konden we ons weer prima aanpassen aan elkaars schema’s en was het weer afwachten op het hopelijk uitblijven van de menstruatie dit keer. 

En… die bleef uit..! We konden het bijna niet geloven, maar het was inmiddels dag 31 van de cyclus, en we hadden nog niets gehoord van Marjolijn. Was ze nu overtijd of was ze al ongesteld geworden maar had ze het nog niet aan ons laten weten? Zelf begonnen we toch wel wat hoop te ontwikkelen, maar het zou niet de eerste keer zijn dat Marjolijn liet weten dat ze twee of meer dagen geleden ongesteld was geworden. Voorzichtig stuurden we haar een berichtje met de vraag hoe het zat. Marjolijn antwoorde: “Oh is het al zo ver? Ik ben inderdaad nog niet ongesteld geworden.” We konden het bijna niet geloven, dus we moesten onze verwachtingen en hoop actief temperen. We vroegen of ze geen corona te pakken had. Dit had namelijk ook echt bijna iedereen om ons heen gehad op dat moment en zou de cyclus ook in de war kunnen schoppen. Marjolijn antwoordde dat ze wel iets verkouden was. Dit vonden we wel echt heel spannend worden en we zouden erg graag antwoord willen door middel van een zwangerschapstest, zeiden we tegen elkaar. Maar op verzoek van Marjolijn hadden we in de overeenkomst gezet dat we pas tussen dag 5 en 7 over tijd een zwangerschapstest gingen uitvoeren (uitgaande van haar langste cyclus wat nu dus 29 dagen leek). Zelf hadden we dit liever een stuk eerder gedaan, zoals nu bij 2 dagen over tijd, maar hier was Marjolijn destijds erg stellig in geweest. 
Zelf liet ze verder ook helemaal niks los over haar gevoelens en gedachten in de app, dus we besloten haar de volgende avond te bellen. Maar helaas, ze had dienst en zou ons later op de avond proberen te bellen. Laat op de avond hadden we nog steeds niks gehoord en lieten we haar weten het morgen opnieuw te proberen omdat we zelf naar bed gingen, want we moesten weer vroeg op de volgende dag vanwege ons werk. Opnieuw zou ze dienst hebben de volgende avond waardoor het lastig werd, berichtte ze al. Dus we belden haar aan het eind van de volgende middag meteen op toen we thuis kwamen van ons werk, maar op dat moment zat ze bij de zwemles van haar kinderen en kon ze ook niet bellen, zo onderbrak ze ons meteen. Ze zou ons nog proberen te bellen als haar dienst rustig was, zei ze. 
Maar het was opnieuw laat op de avond en we hadden nog niets gehoord van Marjolijn. We merkten dat het bellen dus nogal lastig was en we besloten haar toch maar een berichtje te sturen om een plan te maken over de zwangerschapstest die ze vanaf de volgende dag zou kunnen uitvoeren, omdat ze die dag 5 dagen over tijd zou zijn. We besloten het bericht voorzichtig in te steken: we lieten haar weten dat we wel wat hoop aan het krijgen waren en vroegen hoe dat bij haar was. Haar antwoord was enkel en alleen dat ze liever met ons belde. Het was erg frustrerend dat ze zo kortaf was tegen ons en we geen mogelijkheid hadden om haar even te spreken. Maar we waren bereid alles op de koop toe te nemen als ze maar zwanger zou zijn, zeiden we tegen elkaar. 

Die week leefden we echt een beetje tussen hoop en vrees. Hoop dat het nu eindelijk zover zou zijn, maar vooral ook vrees dat Marjolijn misschien een onregelmatige cyclus zou hebben door de drukte en stress die ze heeft (o.a. door de vele avond- en nachtdiensten die ze naast het overdag opstarten van het nieuwe bedrijf deed). Daarnaast kan een prille zwangerschap natuurlijk ook uitmonden in een miskraam, waardoor het ook kan lijken dat de “menstruatie” later komt dan normaal. Maar dit zou voor ons dan wel echt al een stap dichterbij ons doel zijn, omdat we tot nu toe nog geen enkele keer een positieve zwangerschapstest hadden gehad bij inseminaties, ook niet met onze vorige draagmoeder. Voor ons zou dat dan wel hoop geven en demonstreren dat we op de goede weg zaten. Door simpelweg een zwangerschapstest uit te voeren, zou er meteen duidelijkheid zijn, vooral in dit stadium. Allemaal dingen die we dachten en met elkaar bespraken, maar die we allemaal nog niet met Marjolijn konden bepraten jammergenoeg. We lieten Marjolijn dus als antwoord op haar berichtje “dat ze liever met ons belde” weten dan écht graag te willen bellen de volgende dag.

Maar die volgende dag bleek onze vrees werkelijkheid: Marjolijn liet per whatsapp weten dat ze was begonnen met vloeien…
Wordt vervolgd…

We vertelden jullie dat Marjolijn met ons wilde bellen om iets te bespreken. Bij zo’n berichtje begin je de gekste dingen te denken… Want wat zou dat zijn?

Rond 20.00 uur belde Marjolijn ons op. Ze viel maar meteen met de deur in huis, zei ze, en vertelde ons dat ze de dag ervoor bij het vrijen met haar man een pessarium had gebruikt met zaaddodend middel, dat achteraf 6 maanden over de datum bleek te zijn. Zelf had Marjolijn het idee om de inseminatie dus deze maand maar over te slaan, omdat we anders een risico liepen dat ze zwanger zou kunnen zijn van haar eigen man…
We waren hier wel even door overdonderd en probeerden even logisch te beredeneren of we nu daadwerkelijk een risico liepen. We zouden namelijk de volgende dag weer opnieuw gaan insemineren voor de vierde cyclus, deze keer startende op dag 10 van de cyclus. Dit omdat we dag 9 toch wat vroeg vonden nu we de cyclus van Marjolijn een tijdje hadden meegemaakt. 
Wat Marjolijn vertelde, betekende dus dat ze potentieel onbeschermde seks had gehad met haar man op dag 8 van haar cyclus. Er gaan flink wat wisselende theorieën de ronde over hoe lang zaadcellen in het vrouwelijk lichaam zouden kunnen overleven. Wijzelf dachten aan 5 dagen waarbij we dus een risico zouden lopen tot en met dag 13. Marjolijn dacht zelfs dat het 8 dagen zou kunnen zijn, waardoor dit dus tot en met dag 16 zou zijn… Wat klopt er nu dan? En is het wel echt bekend? 
Pieter neigde er in eerste instantie meer naar om het gewoon deze maand te proberen, omdat de kans van bevruchting door Marjolijn’s man Frans erg klein zou zijn. Ook zou het zaaddodende middel waarschijnlijk niet al zijn kracht verloren zijn na de 6 maanden over datum, dacht hij. Milan was ook erg geschrokken dat we nu hoorden over het gebruik van het pessarium als anticonceptiemiddel door Marjolijn en Frans. Vanuit zijn werk als huisarts weet Milan dat een pessarium eigenlijk echt een onbetrouwbaar anticonceptiemiddel is en we snapten daardoor ook niet goed waarom Marjolijn dit wel zo had bedacht. En ook pas achteraf aan ons mededeelde. We zochten het nog even na op internet en daar lazen we dat de zwangerschapskans 16% tot 17% is bij het gebruik van een pessarium in combinatie met zaaddodend middel! Niet echt betrouwbaar… Dus dan lopen we normaal gesproken, bij zaaddodend middel dat niet over datum is, ook al risico dat Frans eventueel de vader zou kunnen zijn, dachten we.
Daarnaast vroegen we ons af of het zaaddodende middel juist geen negatieve effecten zou hebben als wij een dag of paar dagen daarna zouden insemineren met ons zaad, want er is natuurlijk best een kans dat dit middel in het lichaam achterblijft nadat het pessarium is verwijderd. Marjolijn vertelde dat het voor hen af en toe moeilijk was om een condoom te gebruiken bij het vrijen en ze daardoor naar andere opties zochten. Dit was overigens de eerste keer dat ze het pessarium hadden gebruikt als alternatief voor het condoom, zei ze. 
We voelden ons wel enigszins schuldig tegenover hen, omdat dit iets is dat ze dus extra moeten doen om onze wens in vervulling te laten gaan. Dan voel je je toch wel bezwaard. Maar aan de andere kant is dit wel iets waar Marjolijn voor gekozen heeft en dan hoort dit er nu eenmaal ook bij helaas.
Al met al concludeerden we dat er nu te veel onzekerheden kleefden aan deze cyclus om te gaan insemineren. We filosofeerden dat wanneer we deze cyclus toch zwanger bleken te zijn, we er dan niet helemaal blij mee zouden kunnen zijn, omdat je dan in je achterhoofd toch een stemmetje hoort dat zegt dat er een kleine kans is dat het kindje niet van een van ons zou kunnen zijn… Een eventuele prenatale vaderschapstest zou ook wat ver gaan en is niet zonder risico voor het ongeboren kind. En welke gevolgen hang je eraan wanneer het kind wel van Frans blijkt te zijn? We merkten dat dit zoveel grote vragen met zich meebracht dat we toch maar moesten besluiten dat we beter deze cyclus zouden moeten overslaan, hoe zonde we dat ook vonden…

We baalden hier wel ontzettend van, maar dit kon nu eenmaal gebeuren, dachten we tegelijkertijd. We waren ook wel erg blij dat Marjolijn hier gewoon eerlijk voor uitkwam tegenover ons. Voor hetzelfde geld had ze niks gezegd en het er op gewaagd, met alle gevolgen van dien. Het was dus nu voor het eerst dat we juist hoopten dat Marjolijn niet zwanger zou zijn…
Omdat we nu toch al een aantal maanden bezig waren, begonnen we ons ook wel zorgen te maken of het überhaupt zo wel ging lukken. Natuurlijk, je moet het wel een eerlijke kans en dus tijd geven. Maar tegelijkertijd in onze situatie, waarbij we al 6 jaar aan het proberen zijn en nu al een paar maanden met een 41-jarige vrouw, moet je het ook niet eerst een heel jaar moeten willen proberen voordat je verdere medische hulp gaat inschakelen (zoals bij een “normaal stel” wel gangbaar is). Dit had gynaecoloog David ons ook eerder al geadviseerd. Voor je het weet, is ze alweer 42 en zijn de kansen nog een stuk kleiner… Het klinkt heel cru, maar zo is het nu eenmaal helaas… Voor onszelf hadden we bedacht dat we dit met Marjolijn wilden gaan bespreken na de 6e cyclus. In onze overeenkomst stond ook dat we na 6 maanden zouden gaan evalueren, dus dat zou dan ook een mooi moment zijn. Het voelde alleen alsof hier nu al een maand van af was gesnoept op deze manier… 

Zelf waren we ook al aan het bakkeleien over onze opties voor een medisch traject. Waarschijnlijk zou dit meteen IVF worden, want voor de rest lijkt Marjolijn een regelmatige cyclus te hebben die geen ondersteuning vereist. Bij Nij Geertgen zouden ze ons waarschijnlijk niet helpen omdat we vooralsnog de eicellen van Marjolijn zelf zouden willen gebruiken. Zelfs al zouden ze het wel willen doen, willen wij het dan wel als we het helemaal zelf moeten betalen (€25.000-30.000 voor 1 poging) en de kansen relatief klein zijn op deze manier? Zouden we het anders voor elkaar krijgen om dit gewoon in Nijmegen te doen? We dachten dat dat voor Marjolijn wel haalbaarder zou zijn dan in een andere stad qua tijdsinvestering. Waarschijnlijk zou ze het anders ook niet doen, dachten we… In dat geval zouden we ons voor kunnen proberen te doen alsof we een relatie met Marjolijn hadden. Maar dan zouden we dus wel al één van ons moeten kiezen hiervoor, als beoogd biologische vader. Daarnaast zijn we beide ook wel enigszins bekend in het ziekenhuis in Nijmegen vanwege ons werk. Zouden we niet door de mand vallen? Ook weer een moeilijk en onzeker pad. Laat staan dat we echt nog niet wisten of Marjolijn hier überhaupt voor openstond. Dit zouden we eens met Marjolijn moeten gaan bespreken als we haar weer eens zouden zien, maar hiervoor zaten we ook nog steeds op het initiatief van Marjolijn te wachten totdat ze het weer iets rustiger had. We voelden onszelf al met al kwetsbaar in de situatie waarin we zaten…

Twee weken later, met twee weken geen contact of berichtjes vanuit Marjolijn, besloten we toch maar zelf het initiatief te nemen en lieten Marjolijn weten dat we graag weer eens met haar wilden afspreken om met elkaar in contact te blijven. We vonden het geen probleem om het wat verder vooruit te plannen. Marjolijn berichtte ons dat ze hier hetzelfde over dacht en dat ze ons zelfs een beetje miste. Ze zat er ook al aan te denken om ons een dezer dagen te contacten om een afspraak te maken. Marjolijn zou ons spoedig bellen om dit ook te doen, berichtte ze. We lieten haar weten dat we graag van haar zouden horen.

Na weer een flink aantal dagen niets van Marjolijn te horen, probeerden wij haar maar te bellen, maar nam ze niet op. We lieten haar weten dat we het morgenavond nogmaals zouden proberen. Marjolijn antwoordde even later dat ze die volgende dag een nachtdienst zou hebben, dus eigenlijk niet kon bellen in de avond. Ze had zelf in de planning staan om ons morgen overdag te bellen, schreef ze. Pieter zou dan alleen niet thuis zijn omdat hij een drukke werkdag had. Milan was toevallig wel thuis, omdat hij op dat moment in quarantaine zat vanwege een coronabesmetting. We besloten maar dat moment aan te grijpen om met Marjolijn te contacten, omdat deze momenten zo schaars bleken te zijn de laatste tijd…

Hierover vertellen we de volgende keer meer.
Fijn weekend!
Een Nijmeegse groet van Milan & Pieter

Lieve lezers,

We waren nu dan eindelijk van start gegaan met de inseminaties! Na deze “oefenronde” was het wachten op de volgende cyclus, maar toch hoop je stiekem op dat ene wonder dat het misschien nu toch al raak zou zijn. Gelukkig hadden we een goede afleiding voor onszelf doordat we een vakantie op Tenerife doorbrachten. Hierdoor schoten die twee weken afwachten flink op. Zouden we vaker zo moeten doen, grapten we…

Tegen het eind van november 2021 appte Marjolijn dat ze twee dagen daarvoor ongesteld was geworden. Deze keer had de menstruatie goed doorgezet en beschouwde ze dit wel weer als een redelijk normale cyclus. Hiermee had Marjolijn een cyclus van 27 dagen gehad. We schudden de teleurstelling gauw van ons af, en probeerden vooral te focussen op het feit dat dit weer een reguliere cyclus leek en deze ook mooi rond de 28 dagen zat. Dat waren we namelijk nog helemaal niet gewend vanuit ons vorige traject, waarbij we vrijwel continu met een onregelmatige cyclus aan het “stoeien” waren. Met een blik op de toekomst stelden we alvast wat data voor voor de vier volgende inseminatiemomenten. Marjolijn had niet meer op dit voorstel gereageerd. We gingen er voor nu maar vanuit dat dit wel zou moeten lukken, zo niet ’s avonds dan wel ergens in de ochtend of in de loop van de dag… We waren flexibel.

De eerstvolgende (en dus tweede) inseminatie was aangebroken en we peilden bij Marjolijn welke tijd haar uitkwam. Het zou Marjolijn tussen 19:00-21:00 uur uitkomen en we stemden af om er om 20:30 uur te zijn. Middels een appje lieten we weten dat we ook daadwerkelijk onderweg waren. We hadden ook nog een Sinterklaascadeautje meegenomen vanaf Tenerife voor de kinderen. Na weer even kort met elkaar gepraat te hebben, was het tijd om de inseminatie uit te voeren, dus wij vertrokken weer. Marjolijn stuurde even later nog een foto van de kinderen die met het cadeautje aan het spelen waren. Super lief! Deze korte ontmoetingen herhaalden zich zo twee, vier en zes dagen later nogmaals. Marjolijn was telkens best flexibel en ging bijna altijd akkoord met ons eerste tijdsvoorstel. Gelukkig liep dat dus vloeiend. We probeerden ook een afspraak met Marjolijn te maken om weer eens iets leuks te gaan doen samen, maar hier was ze nog echt te druk voor, zei ze.

In de maand december was Marjolijn ook jarig, waarbij ze de leeftijd van 41 bereikte. Woorden van dr. Vedat en de gynaecoloog David galmden door ons hoofd. Zij hadden ons namelijk gewaarschuwd over de lage kansen op zwangerschap bij een 40+-jarige vrouw. Op internet stoppen de meeste fertiliteitschema’s abrupt met kanspercentages op een natuurlijke zwangerschap bij 38 jaar. Maar ja, ze zijn er wel, vrouwen die op 41-jarige leeftijd natuurlijk zwanger worden. En vooral bij Marjolijn hadden we wel het gevoel dat dit zou moeten kunnen. Ze is fit, leefde gezond en haar cyclus leek ook weer te herstellen en regelmatig te zijn. Maar haar leeftijd bovenop alle stress die ze heeft bij het oprichten van haar bedrijf zal zeker niet bevorderlijk zijn… “Kop op. We zijn pas net begonnen en we moeten het nu verder ook gewoon een eerlijke kans geven”, zeiden we tegen elkaar.
Marjolijn was erg blij met de bloemen die we haar voor haar verjaardag hadden gestuurd en appte erbij dat ze vannacht toevallig over ons had gedroomd. Dat het goed voelde om onze draagmoeder te zijn. Als dat geen goed teken moest zijn, dan wisten we het ook niet meer…!

Maar helaas, vlak voor kerst kregen we het bericht dat Marjolijn ongesteld was geworden. Ze had al zo’n vermoeden dat het deze keer niet ging lukken, zei ze. Het was een stressvolle maand gebleken en in die zin geen optimale conditie voor een kindje om zich in te nestelen. Ze vertelde ook dat bijna alle puntjes op de “i” waren gezet qua voorbereidingen van haar bedrijf en ze voelde zich nu ook stukken beter. Deze cyclus was 29 dagen geweest. Wij hadden zelf ook niet echt verwacht dat het nu inderdaad zo snel al zou lukken in deze omstandigheden, al was het natuurlijk wel super mooi geweest. We hielden hoop en wilden vastberaden verder gaan, zeker nu Marjolijn in een betere mindset was gekomen. Marjolijn zei ook vol vertrouwen verder te gaan, voor zowel haar bedrijf als ons kindje in spé.

Tussen kerst en nieuwjaar was het alweer tijd voor het eerste inseminatiemoment op dag 9. De derde cyclus dus van inseminatie. Dit inseminatiemoment was best vroeg, maar we hadden dit zo samen afgesproken zodat je een eventuele vroege eisprong goed zou kunnen opvangen. Opnieuw verliep het verder vlekkeloos om de verschillende momenten in te plannen.
Begin januari 2022 opende het bedrijf van Marjolijn haar deuren. Figuurlijk gesproken dan, want de fysieke locatie was nog niet gereed en daardoor werkte ze de komende maanden nog deels vanuit thuis en deels op locatie. Omdat ze haar bedrijf vanaf nul moest opbouwen, zou ze er niet vanaf het begin fulltime aan kunnen werken, waardoor ze hopelijk wel ruimte zou hebben om zich te focussen op het draagmoederschap.

Maar de rust leek nog niet wedergekeerd te zijn. Halverwege januari werd Marjolijn toch ongesteld na een cyclus van 27 dagen. Voor Marjolijn was het achteraf nog steeds een erg drukke periode geweest met de opening van haar bedrijf, feestdagen, diensten en gezin. Ze was echt heel erg moe, zei ze, maar nu ging het wel weer wat beter, verzekerde ons.
We vonden het zelf wel een beetje moeilijk te verkroppen dat het telkens wat beter met Marjolijn leek te gaan (zo zei ze), maar er vervolgens toch weer allerlei dingen in haar leven waren waardoor de omstandigheden niet geschikt waren. We waren voor ons gevoel op deze manier al heel lang een eventuele optimale periode aan het vooruitschuiven: eerst het veel langer duren van het completeren van de overeenkomst, daarna het uitstellen vanwege de zomervakantie en vervolgens het uitblijven van de menstruatie door waarschijnlijk de coronavaccinatie. En nu dan dus de drukte bij Marjolijn, onder andere rondom haar bedrijf. Zouden er überhaupt nog wel rustigere perioden voor Marjolijn aanbreken? Of zal het eigenlijk allemaal zelfs nog erger worden, waardoor draagmoederschap niet meer in haar leven past? We wilden dit gevoel liever niet naar haar uitspreken, want ze voelde zich misschien al onder druk gezet door ons en alle andere omstandigheden, zoals ze eerder had aangegeven. Dan helpt het waarschijnlijk niet om hierover met elkaar te praten. Tegelijkertijd vonden we open en eerlijkere communicatie eigenlijk wel erg belangrijk… We hadden elkaar ook al een hele tijd niet meer echt gezien, los van de gesprekjes bij de inseminatiemomenten, die telkens erg kort waren omdat er geen tijd te verliezen was. We vonden al een hele tijd dat we ook weer eens wat ontspannends met elkaar moesten doen, maar hier bleek bij Marjolijn telkens geen ruimte voor. Ze had op een gegeven moment gevraagd om bij haar het initiatief te laten, dus dat deden we dan ook maar. Ze zou zelf aangeven wanneer ze hier meer ruimte voor voelde, had ze gezegd, dus we lieten dat verder even aan haar…

Een week later gaf ze aan met ons te willen bellen in de avond. Wat zou ze willen bespreken? Wil ze met ons afspreken? Of zou ze willen stoppen? Allerlei gedachten spookten meteen door ons hoofd wat dit zou kunnen betekenen… Hierover de volgende keer meer.

Groetjes!

Daar zijn we weer!

In onze vorige blog vertelden we dat Marjolijn al een tijdje geen menstruatie meer had gehad, waarschijnlijk door het coronavaccin. We konden er verder weinig tegen doen, behalve afwachten maar weer… In de tussentijd waren wij zelf ook wat drukker met andere dingen, wat ons ook wel wat afleiding bracht. Dit was met name het kopen van ons eerste huis in Nijmegen-Lent, in een groot nieuw centrumgebied die daar gebouwd gaan worden. 
We hadden de afgelopen jaren erg lang getwijfeld over het wel of niet kopen van een huis. Toen we ruim 6 jaar geleden begonnen met het vervullen van onze kinderwens, hadden we de afweging gemaakt om toen geen huis te kopen om ons volledig te kunnen storten op deze kinderwens, ook financieel. We wisten niet hoeveel de kinderwens zou gaan kosten. En wanneer ons spaargeld in een huis zou zitten, konden we dat natuurlijk niet voor dit doeleinde gebruiken. Maar dat was dus 6 jaar geleden en wijzelf hadden inmiddels erg de behoefte om ergens wél een succesvolle grote stap mee te kunnen maken in ons leven. De niet in vervulling gaande kinderwens had voor ons gevoel ons hele leven in z’n greep, en zorgde er op deze manier voor dat we “stilstonden”. Zeker als we alle andere grote dingen in ons leven bleven uitstellen. Omdat er veel nieuwe mooie projecten rondom Nijmegen gebouwd werden, veranderden we langzaam onze instelling van “on hold” naar “toch ook verder gaan op andere fronten”. We besloten de huizenjacht te starten, wat nog best complex is uiteraard met de verhitte huizenmarkt. Na ook hier wat teleurstellingen voor onze kiezen te hebben gekregen, waren we eindelijk bij ons vijfde nieuwbouwproject na anderhalf jaar ingeloot! Begin oktober 2021 gingen we bij de makelaar voor dit project tekenen. Spannend allemaal! En dus ook enige afleiding…

Tegen het einde van die oktobermaand was het gelukt om weer een keer gezellig met Marjolijn af te spreken. We ontmoetten elkaar in de stadsbibliotheek van Nijmegen, zodat de kinderen daar lekker hun ding konden doen en wij even goed de tijd voor elkaar zouden hebben. Marjolijn vertelde dat haar bedrijf mooi vorm begon te krijgen. Ze was met een flinke verbouwing van het pand bezig. Ook een flinke kluif voor haar dus… We maakten ons hier wel een beetje zorgen om, of het allemaal niet te veel zou zijn voor haar: het opstarten van een bedrijf met verbouwing én draagmoeder zijn. Zou het door alle stress komen dat haar menstruatie uitbleef? En zou de menstruatie nog op een of andere manier te induceren zijn, door bijvoorbeeld een maand de anticonceptiepil te slikken? Hier voelde Marjolijn niets voor en vond dat we gewoon geduldig moesten afwachten. Al met al was het verder een heel gezellige middag met haar en haar kinderen geweest, waar we goed hadden kunnen bijpraten.

Een paar dagen later appte Marjolijn dat ze een soort van ongesteld was geworden. Het was nog niet veel, maar als het de volgende dag zou doorzetten, dan kon ze wel van een menstruatie spreken. Dit was erg mooi nieuws en we hoopten dan ook heel erg met haar mee dat het zou doorzetten. Blijft toch altijd gek om te duimen voor een menstruatie…
De daaropvolgende dagen hadden we niets van Marjolijn meer hierover gehoord en we vonden het ook stom om meteen de volgende dag ernaar te vragen. Na onze nieuwsgierigheid een paar dagen onderdrukt te hebben, besloten we er toch naar te vragen. Marjolijn legde uit dat ze het toch maar een paar dagen had aangekeken om het wat beter te kunnen beoordelen; de eerste dag was het wel wat, maar de tweede en derde dag had ze nauwelijks gevloeid. Dus ze zou het niet haar normale menstruatie noemen. Ze had wel wat buikpijn gehad, maar de gebruikelijke zeurende pijn was uitgebleven. Marjolijn zag dit wel als een soort opmaat naar een gewone reguliere cyclus, schreef ze in een bericht. Hier was ze ook erg blij mee, want ze begon zich eerlijk gezegd ook een beetje zorgen te maken. Er zat dus nu duidelijk herstel in en ze was gerustgesteld dat haar fysiologie zich weer enigszins herpakt had. Hierbij stelde Marjolijn ook voor om dan nog een cyclus af te wachten en dan te starten met de inseminaties. We vonden het jammer dat de menstruatie nog steeds niet goed had doorgezet en hoopten inderdaad maar dat dit dan zou betekenen dat het zich nu wel echt zou gaan herstellen. Zelf herinnerden we ons nog de woorden van Dr. Vedat uit Cyprus, die vertelde dat wanneer je geen eisprong hebt gehad, je vervolgens geen menstruatie zou hebben. Dit zou dus betekenen dat Marjolijn wel over ongeveer twee weken een eisprong zou kunnen verwachten en dan dus weer twee weken later ongesteld zou kunnen worden. Waarom zouden we dan niet nu juist wél al beginnen met de inseminaties en deze kans daarmee toch benutten? Het kan immers geen kwaad om alvast te oefenen, dachten we. We stelden dit idee voorzichtig voor aan Marjolijn en tot onze verbazing ging ze al gauw akkoord met dit idee. Wel op voorwaarde dat we dit écht als een soort oefenronde zouden zien, waar we zeker niet al te veel verwachtingen van zouden moeten hebben. Daar waren wij erg blij mee! Niet geschoten is altijd mis, zeiden we tegen elkaar… 
Tijdens het opstellen van onze overeenkomst hadden we bedacht om vier keer per cyclus te insemineren. Dat lijkt misschien wat veel, maar daarbij hadden we het gevoel dat we de eisprong dan echt niet konden missen. Marjolijn zag het namelijk niet zitten om telkens een ovulatietest uit te voeren en zou verder onder normale omstandigheden een regelmatige cyclus hebben. Maar voor deze eerste keer wilden we het maar beperkt doen en bij twee keer insemineren houden. We stelden verschillende data voor aan Marjolijn die ze mooi allemaal kon. Dat was een opluchting, want ook hierbij wisten we niet of het moeilijk zou zijn om een goed moment te vinden met de drukte van Marjolijns agenda.

De avond van de eerste inseminatie dachten we nog terug aan het idee dat Marjolijn een soort openingsritueel wilde uitvoeren, om de ziel van het kindje te verwelkomen (zoals ze dat zei). Maar hoe gingen we dat doen? Als we het semen thuis al zouden produceren, daarna 10 minuten naar Marjolijn rijden met de auto, dan moet je daarna niet te lang meer wachten om de inseminatie uit te voeren. We dachten dat dit zeker binnen het uur na productie moest plaatsvinden. We overlegden met Marjolijn, maar zij vond ook dat we de inseminatie zo snel mogelijk moesten doen en dat het daardoor toch enigszins een bliksembezoekje zou zijn. 
En zo geschiedde het ook. Bij aankomst bij Marjolijn hadden we nog ongeveer 5 minuten met elkaar gekletst voordat Marjolijn aan de slag ging en wij dus weer terug naar huis gingen. We zeiden tegen elkaar in de auto op weg terug naar huis, dat de inseminaties echt veel makkelijker zijn op deze manier nu we beide in Nijmegen wonen. Hoe anders dan hoe we het met Loes in België deden. Tegelijkertijd was dit ondanks de “thuiswedstrijd” wel echt een stuk afstandelijker, omdat je elkaar toch maar kort en oppervlakkig spreekt. Dat was wel heel anders dan bij Loes, waarbij we eerst gezellig een kop thee van tevoren samen dronken en we vervolgens het semen bij haar thuis ter plaatse produceerden. Hierdoor had je van tevoren in principe alle tijd voor elkaar en was dit toch een stukje minder opgejaagd. Ook al was de afstand met Loes een kriem, op die momenten kwam je toch wel nader tot elkaar.
Toen we eenmaal weer thuis waren, liet Marjolijn uit zichzelf horen dat de inseminatie volgens haar goed was verlopen. Dat vonden we erg fijn om te horen en we maakten ons langzaam op voor de tweede inseminatie een paar dagen later.

De tweede inseminatie zou in de ochtend plaatsvinden. We hoopten dat we dit aan het begin van de ochtend konden doen, zodat we daarna naar ons werk konden gaan. Maar Marjolijn had nog een afspraak in de ochtend voor haar bedrijf en liet weten wanneer ze weer thuis zou zijn. Na een aantal uur gewacht te hebben, begonnen we ons een beetje af te vragen of het nog ging lukken die dag. Tegen 11.30 uur was Marjolijn dan thuis en kon één van ons het potje met de fiets afleveren, want de auto was niet beschikbaar vanwege de werkdag van de ander. Grappig dat we dit nu zelfs op de fiets konden doen. Bij aankomst maakten we ons wel een beetje zorgen of het semen niet te koud was geworden… Hier moesten we de volgende keer nog iets meer zorg voor dragen. Of zou dat niet eens nodig zijn…?

Hierover de volgende keer meer!
Tot snel weer, M&P

Lieve lezers,

Marjolijn was weer bijna terug van vakantie. We hadden afgesproken dat haar man Frans de overeenkomst na hun vakantie zou tekenen, omdat hij al gauw weer zelf op een tweede vakantie zou gaan. We deden de overeenkomst dus bij hen in de brievenbus ter ondertekening, zoals Marjolijn had gevraagd. Een week daarna zouden we de overeenkomst met z’n drieën zelf ook gaan tekenen, waarbij Marjolijn een soort “ceremonie” wilde houden, om het moment te markeren. We keken erg uit naar dit bijzondere moment. We vroegen in de app of Marjolijn nog wel een nieuwe afspraak had gemaakt bij de psycholoog, maar hier reageerde ze een beetje gepikeerd op, met dat ze echt nét terug was van vakantie. We excuseerden ons en zeiden dat we ons alleen afvroegen of psycholoog Vivian nog was ingegaan op haar nieuwe datumvoorstellen. Hier reageerde ze niet meer op…
Een paar dagen later was Frans jarig en feliciteerden we hem via de app. Even later belde Marjolijn ons op en we vertelden over elkaars vakantie. Ze liet ons weten het niet meer te gaan redden om met Frans naar de overeenkomst te kijken, omdat hij die dag jarig was en de volgende dag op vakantie zou gaan. Volgens Marjolijn zou het niets uit moeten maken dat we de overeenkomst pas na de vakantie van Frans zouden ondertekenen, omdat Marjolijn toch pas eind augustus haar menstruatie verwachtte en vervolgens een tijdje daarna haar ovulatie. Zelf waren we hier een beetje verward over, aangezien wij zelf dachten dat Marjolijn juist eind augustus zou ovuleren zoals we eerder hadden uitgeteld, maar dit klopte volgens Marjolijn niet. Marjolijn stelde ons dus een nieuwe datum voor, eind augustus in de avond. Hiervoor moesten we onze eigen plannen wat verschuiven, maar dat kwam wel goed. Al met al toch een beetje een teleurstelling voor ons, maar we wilden ons flexibel opstellen en vooral het contact met elkaar goed houden.

Op de nieuwe dag dat we zouden afspreken, belde Marjolijn ons in de ochtend op. Ze was het afgelopen weekend erg ziek geweest, met koude rillingen die ze niet onder controle kon houden, zo zei ze. Volgens Marjolijn was dit de eerste keer in haar leven dat ze echt ziek was geweest. Het ging nu wel weer oké, en ze had gister en eergister ook alweer gewerkt. Maar omdat ze het toch nog rustig aan wilde doen, vroeg ze of we het voor die avond enkel bij een kort bezoekje met het ondertekenen van de overeenkomst konden houden, onder het genot van een kopje thee. Dat vonden we natuurlijk prima. Fijn dat we nu konden gaan tekenen!
Die avond was Frans er ook voor een deel bij. Hij had er een fijne vakantie op zitten in Noorwegen. Ook de vakantie met het gezin daarvoor was heel fijn geweest, maar wat Marjolijn betrof echt te kort. Op een gegeven moment gingen we over tot het ondertekenen van de overeenkomst. Veel handtekeningen en op iedere pagina een paraaf. Een speciaal moment, dat we vastlegden met een aantal foto’s. Het voelde voor ons bijzonder dat we weer op dit punt waren, klaar voor de start. Om het moment een beetje te vieren, hadden we een cadeau voor Marjolijn meegebracht, een rozenkwarts kaarsenhouder. Rozenkwarts zou namelijk de vruchtbaarheid bij vrouwen kunnen stimuleren. Voor onszelf hadden we ook maar kleine edelsteentjes gekocht die dat bij mannen zouden moeten stimuleren. Niet dat we daar per se in geloofden, maar het was een mooi gebaar en kon natuurlijk geen kwaad. We wilden graag met het cadeau nog eens aan Marjolijn laten blijken hoe blij we waren dat ze ons wilde helpen met onze kinderwens.
Marjolijn vertelde dat ze wel al wat krampen voelde, dus ze verwachtte haar menstruatie één dezer dagen. Ze zou ons op de hoogte houden, zei ze, want dan konden we vervolgens afstemmen welke dagen we zouden gaan insemineren. We gingen daarna maar weer gauw op huis aan, zodat Marjolijn weer verder kon rusten.

Begin september 2021 polsten we al voorzichtig een keertje per whatsapp of de menstruatie al was begonnen. Marjolijn liet weten dat ze wel nog steeds krampen voelde, maar de menstruatie nog steeds niet doorbrak. Ook waren wij dit jaar weer naar de jaarlijkse draagmoederpicknick geweest met z’n tweeën, waarover we Marjolijn in een berichtje vertelden. Marjolijn had helaas geen tijd gehad om mee te gaan. Pieter had er best wel tegenop gezien om te gaan, maar Milan vond dat we ons gezicht moesten laten zien. Het was uiteindelijk een erg mooie dag geworden. Toen we aankwamen, zaten er al drie mannenstellen op ieder hun eigen kleedje op gepaste corona-afstand. We kenden de organisatoren van de picknick al van andere bijeenkomsten. Zij hadden hun zoon bij zich. We stelden ons meteen voor aan iedereen en vroegen waar iedereen vandaan kwam om een beetje het ijs te breken. De organisatoren kwamen zelf uit Utrecht, dus voor hen was het een thuiswedstrijd. De andere twee stellen kwamen uit Den Bosch en uit de buurt van Eindhoven. Een ander stel uit Leeuwarden kwam op dat moment aangelopen. Steeds meer mensen kwamen erbij, nu ook vrouwen, gezinnen en andere mannenstellen. Uiteindelijk waren er echt veel mensen op de picknick afgekomen (overwegend net wat meer mannenstellen dan vrouwen) dit jaar. We hadden ons verhaal aan best wat mensen kunnen vertellen die dag, dat voelde wel goed om te doen. Veel andere mannenstellen zaten nog echt in de oriënterende fase, en eigenlijk niemand was al zo lang zonder resultaat “bezig” als wij. Het was fijn om wat ervaringen en tips uit te wisselen, echt een geslaagde picknick. Moe en voldaan waren we weer op huis aan gegaan. 

De volgende dag liet Marjolijn zelf weten dat ze nog steeds niet ongesteld was geworden. Ze dacht dat het kwam doordat ze laatst zo ziek was geweest. Ze had dit nog niet eerder zo meegemaakt, schreef ze. Daarnaast voelde ze zich nog steeds niet fit, omdat haar zoon en zij nu ook buikgriep-achtige klachten hadden. We vonden het fijn dat Marjolijn dit zo even uit zichzelf liet weten. Het stelde ons weer wat gerust. We konden niet meer doen dan afwachten, zeiden we tegen elkaar…

Een week later vroegen we of Marjolijn alweer opgeknapt was. Ze voelde zich weer helemaal goed, hoorde we. Ze had eerst een onrustige buik gehad en van die premenstruele pijn alsof de menstruatie moest komen, maar het niet krachtig genoeg was om door te breken. Dat had ze nu helemaal niet meer, alles was nu rustig. Ze appte ons ook meteen er achteraan dat we hadden afgesproken dat zij ons wat liet weten als er nieuws was, dus bij voorkeur geen berichtgeving meer daarover, want ze wilde zich ook niet opgejaagd voelen, ze had er immers zelf ook geen invloed op. Dat begrepen wij volkomen en het was ook zeker niet onze bedoeling om haar op te jagen. Dit antwoordden we dus, maar we berichtten ook voorzichtig dat we persoonlijk een week lang radiostilte ook niet zo prettig vonden en dat we ons toch wel wat zorgen maakten of ze überhaupt weer beter was geworden, vandaar ons berichtje. Hier reageerde Marjolijn niet meer op.

Weer een week later belde Marjolijn ons op om te vertellen dat ze vanaf de volgende dag een lang weekend op retraite zou gaan naar Friesland. Even helemaal rustig de tijd hebben voor haarzelf. Ze had die dag al een klein beetje gebloed, zo leek het, en dat zou betekenen dat morgen haar menstruatie eindelijk echt zou beginnen dacht ze, bijna een maand verlaat. Het was dus goed dat ze nu even op adem zou kunnen komen, zei ze. Ze zou ons na dit weekend weer wat laten weten. We hoopten maar dat het nu toch echt zou doorzetten en dat we konden gaan beginnen met de inseminaties binnenkort…

Maar helaas, begin oktober was Marjolijn nog steeds niet ongesteld geworden en ze stuurde ons een berichtje. “Hebben jullie gehoord over menstruatiestoornissen na corona vaccinatie?” Ze had eind juli haar Janssen vaccin gehad, zei ze. Ze verwachtte daarna haar menstruatie dus eind augustus/begin september, maar deze menstruatie was volledig weggevallen. Ze dacht op dat moment in eerste instantie dat dit kwam doordat ze even flink ziek was geweest, maar dit zou ook allemaal kunnen komen door de vaccinatie, dacht ze nu. Op internet en in het nieuws hoorden we ook steeds vaker berichten dat dit kon gebeuren. Wij hadden zelf gehoord dat bij borstvoedende vrouwen de melkproductie ineens zou kunnen stoppen door vaccinatie, dus we konden ons voorstellen dat de vaccinatie ook iets met de hormoonhuishouding van de vrouw en dus met de menstruatie zou kunnen verstoren. Voor nu was dat dus onze conclusie. En zat er (wederom…) niks anders op dan afwachten.

Komt in de volgende blog aan het wachten een eind?
Je leest het overmorgen weer…

Fijne zondag!

Hey lezers,

In onze vorige blog vertelden we dat we pas eind augustus 2021 zouden kunnen gaan beginnen met de inseminaties, omdat Marjolijn de zomer wilde afwachten. Het was voor ons wel even een bittere pil, we konden eigenlijk niet wachten om te beginnen, maar we begrepen het ook wel weer vanuit haar kant.

Eind juni 2021 waren we nog steeds bezig om de laatste losse eindjes van de overeenkomst aan elkaar te knopen. Het bleek nog erg lastig te zijn om het gebruik van “mama” door het kind en ons goed op papier te zetten, zodat alle partijen het hier mee eens waren. Dit zodat het nog de betekenis zou bevatten die Marjolijn voor ogen heeft, maar tegelijkertijd ook dat voor een eventuele rechter duidelijk zou zijn dat ze wel afstand doet van haar rechten als gezaghebbende en juridische moeder. Maar met hetgeen wij uiteindelijk op deze manier op papier hadden gezet, kon Marjolijn zich niet vereenzelvigen. We belden met haar om hier een middenweg in te vinden en besloten het uiteindelijk zo op te schrijven zoals Marjolijn het wenste, en te kijken of bij de advocaten hier verder geen alarmbellen bij zouden gaan rinkelen.
Na ons telefoongesprek kwamen we erachter dat we het punt van de levensverzekering vergeten waren aan te roeren, maar kregen Marjolijn daarna niet meer te pakken omdat ze een drukke dienst had. Het duurde even een paar dagen voordat we Marjolijn weer spraken. Ze had nog niet gekeken naar de levensverzekering en we spraken af dat wij zelf wat voorwerk zouden gaan doen om dit uit te zoeken. Ook had ze de psycholoog nog niet te pakken kunnen krijgen. Wij zagen dat er een contactformulier op de website stond, die wij alvast zouden gaan invullen voor Marjolijn. Binnen een paar dagen hadden we al antwoord van de psycholoog in de mail en Marjolijn vertelde ons diezelfde avond dat ze voor begin augustus een afspraak had gemaakt. Ook hadden we Marjolijn informatie doorgestuurd over de verschillende opties (dekkingen) voor levensverzekeringen, maar hier had ze nog wat meer tijd voor nodig om samen met haar man over na te denken.

Twee weken later hadden we al even niets meer gehoord van Marjolijn en we vroegen haar of ze het leuk zou vinden om binnenkort weer iets gezelligs met ons te gaan doen. Dit vond ze een goed idee en wij stelden de week van onze vakantie voor. We hadden zelf nog geen vakantieplannen gemaakt dus we waren heel flexibel. Helaas kwam deze week bij Marjolijn helemaal niet goed uit omdat ze allerlei diensten had gepland, waaronder maar liefst vier nachtdiensten. In de weken daarna was het juist voor Milan weer erg lastig, omdat dan zijn collega op vakantie zou zijn en hij veel extra moest werken om dit op te vangen. We zouden wel nog in de weekenden kunnen. Marjolijn reageerde hier niet meer op, ondanks dat we haar een week later nog een reminder stuurden, dus het leek er niet echt in te zitten… We lieten dit idee dus maar los.

Halverwege juli hadden we ook weer antwoord van onze advocaat, Wilma Eusman, met wat opmerkingen op onze overeenkomst. Wilma vond dat we wel moesten oppassen met bepaalde dingen die we in de overeenkomst hadden opgeschreven, die zouden vallen onder een zogenaamd “niets te verwachten-criterium”. Ze hoopte dat dit de duovader-adoptie van ons niet zou belemmeren, want ze had al eens meegemaakt dat bij een lesbische adoptie de kinderen de spermadonor “papa” noemden, en dat de rechter (tot in hoger beroep) de adoptie niet wilde uitspreken, vanwege dat “niets te verwachten-criterium”. Alle partijen (de moeders, de spermadonor en de Raad voor de Kinderbescherming) vonden eensgezind dat de adoptie in het belang van de kinderen was, maar de rechtbank en het gerechtshof weigerden die adoptie uit te spreken. Toen begonnen we ‘m wel even te knijpen, want in zo’n situatie zouden wij absoluut niet terecht willen komen. Gelukkig antwoordde de advocaat van Marjolijn, Nicoline Grijmans, dat dit in twee recente uitspraken van de Rechtbank Amsterdam wel gewoon zo heeft kunnen plaatsvinden. Deze procesnummers gingen we dan ook vermelden in onze overeenkomst, als jurisprudentie. Dit wilden we even telefonisch verder bespreken met Marjolijn, maar ze was helaas opnieuw weer erg druk waardoor we haar niet te pakken kregen en zij geen tijd meer had om ons terug te bellen. Wel vertelde Marjolijn nog via de app dat ze een erg realistische droom had gehad, waarin ze zwanger was van ons. Wij hoopten maar dat die droom gauw werkelijkheid ging worden…

Een paar dagen later belde Marjolijn ons alsnog en het duurde een flinke tijd voordat we weer bijgepraat waren met elkaar. Het was immers alweer een maand geleden sinds we elkaar voor het laatst hadden gesproken. We vertelden over de procesnummers die we hadden toegevoegd aan de overeenkomst. Ook uitten we een beetje onze zorgen dat Marjolijn zo druk was en slecht reageerde op berichten, en vroegen ons af hoe we haar het beste konden benaderen. We wilden haar niet te veel op de huid zitten, maar er moesten wel nog wat essentiële dingen gebeuren voordat we konden gaan starten met de inseminaties. Marjolijn gaf aan dat ze inderdaad erg slecht was in het beantwoorden van appjes en dat ze ook zo “berucht” staat bij haar vrienden. Het lag niet aan ons, zo zei ze. Ze vond dat we haar voldoende ruimte gaven. We gaven aan dat we hoopten de overeenkomst gauw te kunnen completeren voor haar vakantie, zodat we dat stuk eindelijk echt achter ons zouden kunnen laten. Dat zou Marjolijn ook erg fijn vinden, zei ze. Maar hiervoor moest Marjolijn nog wel steeds de levensverzekering gaan regelen (dit moest worden vermeld in de overeenkomst), wat ze nog steeds niet gedaan had. Marjolijn stelde nog voor om een soort ceremonie te houden om ons te kunnen gaan openstellen voor het kind, waarbij we muziek zouden kunnen maken en zingen. Hier moesten we zelf een beetje ongemakkelijk om lachen, maar vonden het ook wel mooi om samen te doen. Wij wilden hier wel in meegaan als Marjolijn het voortouw zou nemen, antwoordden we. We spraken af dat we dit op 16 augustus zouden gaan doen, en dat we die dag dan eerst de overeenkomst zouden gaan ondertekenen.

Een week later vroegen we weer aan Marjolijn of het al gelukt was met de levensverzekering. Het voelde erg vervelend voor ons om hier telkens naar te vragen, maar we wilden ook wel graag door… Hier zou Marjolijn de volgende dag naar gaan kijken, schreef ze. Een paar dagen later belde Marjolijn ons om verder te praten over de informatie van de levensverzekering die we haar eerder die maand hadden toegestuurd. Marjolijn had immers al een overlijdensrisicoverzekering lopen vanwege haar hypotheek. We probeerden haar uit te leggen dat de levensverzekering weer iets extra’s is om hen in hun levensonderhoud te voorzien, en dus niet alleen qua aflossing van de hypotheek, mocht Marjolijn komen te overlijden door de zwangerschap. Ze vroeg zich af of je dan zomaar weer een extra verzekering kon afsluiten bij een andere maatschappij. Wij dachten dat het wel zou moeten kunnen, maar wisten het ook niet helemaal zeker. We besloten zelf contact op te nemen met Reaal en zij zeiden dat dit wel mogelijk is, terwijl Marjolijn van haar verzekeringsmaatschappij te horen kreeg dat dit niet mogelijk was. Uiteindelijk besloot Marjolijn haar bestaande overlijdensrisicoverzekering te verhogen en daarmee was het dus ook geregeld.
De afspraak die Marjolijn bij de psycholoog had gepland, wilde ze gaan verzetten omdat dit de laatste dag was dat ze “quality time” alleen met haar man kon doorbrengen, voordat hij op vakantie zou gaan met de kinderen. Hier baalden we natuurlijk een beetje van en hoopten dat dit nog zou kunnen, zo op de valreep, zonder dat er kosten voor ons in rekening werden gebracht. We konden nu in ieder geval wel de overeenkomst verder gereed maken en hopelijk voor de laatste keer naar de advocaten sturen. Hier waren we wel blij mee.

De komende weken zou Marjolijn op vakantie zijn en we hoopten dat we de overeenkomst af zouden hebben voor wanneer Marjolijn weer terug zou zijn van vakantie. Het voelde als een hele opgave om op dit punt te komen. Hopelijk konden we dit dan afsluiten en rustig gaan beginnen met de inseminaties. Onze blik richten op datgene waar we het allemaal voor deden, en de papierwinkel achter ons laten.

Tot de volgende blog!
Groet van Milan & Pieter