Blogs

Na de Dito! bijeenkomst in Nijmegen duurde het een hele tijd voordat de wensvader bijeenkomst van Meer Dan Gewenst zou gaan plaatsvinden in Amsterdam. We hadden ons al direct ingetekend en het wachten op de datum duurde lang. Zeker omdat we ons door de Dito! avond extra gemotiveerd waren gaan voelen. Bovendien had de avond bij ons allerlei nieuwe vragen en onduidelijkheden opgewekt, waar we het liefst zo snel mogelijk mee verder wilden. “Je komt met 10 vragen en gaat met 100 vragen naar huis.” zou Sara Koster van Meer Dan Gewenst ons later gaan vertellen. Haar voorspelling gold dus ook al voor de Nijmeegse bijeenkomst.

De tijd van het “onbekende” en het “moeilijke” voor ons uit schuiven, was definitief voorbij. Voorheen praatten we samen over “hoe zou het zijn”, net als heterostellen. Nu ging het over “hoe gaan we het regelen”. “We zien gewoon wel” was voorgoed verleden tijd. Eerder dachten we over kindernamen en gezinsuitjes, niet de concrete stappen die daarnaartoe leiden. Nu de realiteit zich opdrong, werd pijnlijk duidelijk dat we nog niet echt concrete ideeën hadden hoe we de droom willen laten uitkomen. Natuurlijk wisten we dat Paul de Leeuw geadopteerde kinderen heeft en dat je als homostel niet zomaar overal een draagmoeder vandaan kan toveren. Maar hoe precies zo’n trajecten eruit zien, wat voors en tegens zijn…

In de tussenliggende tijd surften we daarom nog regelmatig op de website van Meer Dan Gewenst. Het staat vol praktische informatie en een deel van onze vragen werd al (globaal) beantwoord. Tot onze verbazing bevat de site zelfs oproepjes voor wensvaders en -moeders. Korte berichtjes waarin men elkaar oproept om samen een co-oudergezin te stichten of waarin vrouwen op zoek zijn naar een zaaddonor.

Met familieleden en vrienden hadden we het nog weinig over de concrete invulling van onze kinderwens; we wisten zelf immers nog niet goed hoe alles PRECIES zat. Wel vertelden we over onze oriëntatie en de geplande bijeenkomst. Al met al hield het ons veel meer bezig dan eerder, we praatten er samen veel over, en bespraken het met anderen. De wil is er zeker, de weg was ons nog onbekend…

Wordt vervolgd

Hallo allemaal!

In onze vorige blog vertelden we dat we in onze directe omgeving weinig voorbeeldmateriaal hebben van andere mannen die bezig zijn met hun kinderwens. Daarom gingen we op zoek in de omgeving daarbuiten, op het internet. We begonnen onze zoektocht met een “quick-and-dirty” Google-search en kwamen al snel op de website van Meer Dan Gewenst uit. Daar lazen we over de verschillende opties en zagen ook de mogelijkheden om naar een informatiebijeenkomst te gaan, specifiek voor mannenstellen met een kinderwens. We namen direct de beslissing dat we daar maar eens naartoe moesten gaan om ons goed te laten voorlichten.

Volstrekt per toeval kwamen we op dat moment ook de “thema-avond over LHBT-ouderschap” van Dito! Nijmegen op internet tegen. Alsof het zo moest zijn, dachten we bijna. Toevallig waren we vlak daarvoor namelijk begonnen met onze échte oriëntatie. We tekenen ons in en enkele dagen later was het al zover.

Toch best een beetje met een bijzonder gevoel wandelden we naar de collegezaal waar de bijeenkomst was: het voelde toch wel voort “echt” nu. We werden welkom geheten door de Dito! commissie met een glaasje fris en – hoe ironisch – beschuit met muisjes, alsof het al zover was. In de zaal aangekomen, zagen we toch best wat bekenden zitten uit Nijmegen. Even dachten we dat zij ook allemaal serieuzer aan het oriënteren waren net als wij, maar we merken al snel dat bijna iedereen meer kwam uit nieuwsgierigheid, iets voor de toekomst, zonder een actuele kinderwens.

De avond begon met een voorstelronde van alle aanwezige sprekers. Er waren drie lesbische vrouwen aanwezig, ieder met inmiddels een (of meerdere) kind(eren). Daarnaast een transgender (man tot vrouw) die als rechtenstudente zou vertellen over de juridische context van alle mogelijkheden om als LHBT een kind te krijgen. En tot slot een homoman, die bezig was met een adoptieproces. De juridische achtergrond die we hoorden was ingewikkelder dan we van tevoren hadden gedacht, en vooral de optie van draagmoederschap werd neergezet als een juridisch “doolhof”. Het ervaringsverhaal over adoptie, waarbij de twee mannen inmiddels de hele screening en papierwinkel hadden doorlopen en nu zaten te wachten op een kind, was ook indrukwekkend. We beseften al wel dat een adoptieproces heel lang kan duren, maar dat het zo duur is (tussen de 60.000 – 100.000 euro), hadden we ons nog niet zo gerealiseerd. We begonnen direct te twijfelen of zoiets voor ons ooit mogelijk zal gaan zijn. Vóór deze bijeenkomst hadden we ons voorgenomen om ons laagdrempelig te gaan inschrijven bij een adoptiebureau, maar nu besloten we eerst de Meer Dan Gewenst bijeenkomst af te wachten.

Wat wijzer, maar ook met veel nieuwe vragen en onzekerheden, wandelden we terug naar huis. We namen ons voor om niet teveel bij de pakken neer te gaan zitten: het was pas onze eerste informatiebijeenkomst en we wisten nog lang niet alles. Gauw aftellen naar de volgende bijeenkomst dus.

Daar zijn we weer.
In onze vorige blog vertelden we over het begin, het startpunt: de beslissing om ervoor te gaan. Te proberen om ooit vaders te worden van een kind. Waar begin je dan, hoe pak je zoiets aan? Wat moet je weten? Wat kan wel en wat kan niet?

Iemand in onze directe omgeving, die zoiets al heeft meegemaakt of momenteel bezig is met een vader/moeder-worden-proces, hebben we niet. Althans: natuurlijk hebben we verschillende vrienden en familieleden die in verwachting zijn van een kind of onlangs ouders zijn geworden. Maar dat zijn allemaal hetero’s, waarmee we prima kunnen praten over pampers, kinderwagens en slapeloze nachten, maar minder goed over het proces dat voor ons daaraan vooraf zal gaan. Op dat moment wisten we trouwens zelf ook nog niet goed wat de mogelijkheden om als twee mannen een kind te krijgen precies inhouden, de details, de onmogelijkheden. Gesprekken met de (hetero) mensen om ons heen, die eigenlijk net als wij niet goed wisten wat alles inhield, bleven dan ook op een bepaald niveau. We vertelden ze wel over onze kinderwens, maar (begrijpelijk genoeg) bleef het daar dan vaak bij.

Natuurlijk hebben we ook verschillende homoseksuele vrienden. De zus van Milan is overigens ook lesbisch. Genoeg voorbeeldmateriaal zou je denken. Maar helaas was niemand op dat moment concreet bezig met oriënteren op ouderschap. Een flink deel heeft geen vaste relatie en een ander deel heeft dit wel maar (nog) geen kinderwens.

De enige uitzondering hierop was een vriend van ons die inmiddels een kind heeft samen met een goede (alleenstaande) vriendin. Dat wil zeggen: hij is door haar gevraagd als spermadonor, ziet het kind eens per paar weken en verder voedt zij het kind alleen op. Op zich een mooi voorbeeld, maar toch een behoorlijk verschil met wat wij zouden willen. Bovendien was het voor hem toevallig op zijn pad gekomen, doordat zijn vriendin hem vroeg en hij dacht: waarom ook niet?

We realiseerden ons dus dat we op onszelf aangewezen waren en er weinig “afkijk”-materiaal was. Gelukkig zijn er verschillende instanties die je van informatie kunnen voorzien, kwamen we al gauw achter.
Daarover gaat onze volgende blog. Tot een volgende!

Groetjes van Milan & Pieter

Hallo allemaal,

Wij zijn Milan (29) en Pieter (27). Bijna zes jaar geleden hebben wij elkaar ontmoet en ruim vijf jaar hebben we nu een relatie. In Nijmegen wonen we nu al vele jaren samen in een mooi appartement. Vader worden was voor ons allebei altijd al een droom, die we ook al in het begin van onze relatie naar elkaar hebben uitgesproken. Toch legden we deze wens jarenlang naast ons neer. Het was nog ver weg, we waren er nog niet klaar voor, druk met onze studies, en vooral ook: het gevoel van “onbereikbaar” en “ingewikkeld” zorgde ervoor dat we het telkens voor ons uit schoven. Het was voor ons erg duidelijk dat het niet zomaar mogelijk is om als twee mannen vader te worden, en wat is dan gemakkelijker dan het maar uitstellen en bij een droom laten.

Nu we beide wat ouder zijn en meer stabiliteit hebben gevonden in ons werk, is dit veranderd. Ongeveer een jaar geleden zijn we meer met elkaar gaan praten over onze kinderwens. Hoe groot is deze precies? Hoe zien we ons leven in de toekomst voor ons? Wegen alle praktische moeilijkheden op tegen de wens om vader te worden? Deze vragen werden versterkt doordat familieleden en vrienden in onze omgeving steeds meer hun volgende stappen zetten in het leven en kinderen begonnen te krijgen. Tijdens lunchpauzes, op afspraken met vrienden en tijdens verjaardagen werd steeds meer voor ons duidelijk dat we die dingen sterk benijdden. Een gevoel dat lastig is: je gunt je familie en vrienden het beste en mooiste, maar tegelijkertijd voel je je af en toe verdrietig dat zoiets voor ons misschien wel nooit zal gebeuren. Wat gaat het voor hen dan gemakkelijk en wat is het soms vanzelfsprekend dat je een kind kunt krijgen dat biologisch van elkaar samen is, als kroon op je liefde en relatie. Een gevoel van je voortplanten, weten dat je iets achterlaat als je overlijdt, iemand opvoeden en de juiste kant op wijzen. Het lijkt ons ook zo ontzettend mooi en bijzonder. We besloten ervoor te gaan. Daarbij: andere homostellen is het ook gelukt om vader te worden, zo zie en lees je in de media. Dus waarom zou ons dat dan niet lukken? Vol goede moed en met een zekere opwinding begonnen we ons te oriënteren op het vaderschap voor twee mannen. Met als ultieme doel: een GEZINNETJE.

We wisten toen nog niet precies, hoe lastig alles zou gaan worden…