Blogs

Beste lezers,

Zoals te lezen was in onze vorige blog, waren we op een moeilijk punt aanbeland in ons traject met Marjolijn. Marjolijn wilde per se met “mama” aangesproken worden door het kind en door ons in het bijzijn van het kindje. Voor ons voelde dat niet zo goed, omdat wij de term “mama” met een opvoedende rol associëren en deze rol zou Marjolijn niet hebben.
Het was eigenlijk lastig dat we nu pas op dit punt waren gekomen, nu we al zo ver waren in de voorbereidingen met de overeenkomst en de advocaten. Het verbaasde ons eigenlijk ook dat dit punt niet op de checklist stond van de Zwanger voor een ander website. Bij onze vorige twee draagmoederconstructies was dit punt eigenlijk ook helemaal niet aan bod gekomen. Maar volgens ons zouden de vorige dames het ook niet verwacht hebben dat ze met “mama” aangesproken zouden worden, maar zeer waarschijnlijk gewoon met hun voornaam. Waarschijnlijk omdat zij toch fysiek verder van ons afstonden en daarmee ook op emotioneel vlak. We wisten eigenlijk ook niet hoe andere mannenstellen met een draagmoeder dit hadden aangepakt en besloten een berichtje op de facebook groep voor wensouders te plaatsen:

“Vraag aan mannenstellen met een laagtechnologische draagmoeder (eicel van de draagmoeder zelf). Wat voor afspraken hebben jullie gemaakt over hoe jullie de draagmoeder zullen noemen in het bijzijn van het kind? Gewoon bij de voornaam, of moeder + voornaam of mama? Of nog iets anders?
Hoe wil de draagmoeder aangesproken worden?
En hoe noemt het kind de draagmoeder?
We zijn erg benieuwd hoe anderen dit aanpakken. Alvast bedankt!
Je mag ook in een pb’tje antwoorden.”

De reacties die volgden, waren voornamelijk dat wensouders zelf de draagmoeder bij de voornaam noemden, maar dat ze de keuze bij het kind zouden laten en het niet erg zouden vinden als het kindje “mama” zou gebruiken. Een andere reactie was nog dat ze de ene keer “mama” zeiden en de andere keer de voornaam. Ook was er nog een reactie van iemand die “supertante” ging gebruiken. Hier voelden we zelf weinig voor en we wisten ook zeker dat Marjolijn dat ook absoluut niet zou willen. Het meest voelden we zelf nog voor een soort mix, waarbij je zelf niet per se verplicht bent om “mama” te zeggen maar dit wel gebruikt tegenover het kind, afwisselend met “moeder” in derde persoon, en de voornaam. Het zou misschien ook iets zijn dat moet groeien en later natuurlijker zou voelen, maar omdat het nu zo zwart-wit in de overeenkomst staat, heb je daar zelf geen keuzevrijheid meer in en word je daar wel toe verplicht, en dat voelde voor ons ook niet goed. We lieten het nog een aantal dagen rusten voordat we weer contact zochten met Marjolijn.

Toen we een week later weer een afspraak met Marjolijn probeerden in te plannen, bleek dit ineens lastiger te gaan dan voorheen. Marjolijn kon niet in het weekend en wilde eigenlijk overdag doordeweeks met ons praten, omdat we nu zo’n gewichtige thema’s aan het bespreken waren. De keren dat we in de avond afspraken, hadden onze gesprekken natuurlijk wel wat losgemaakt en dat blijft nog wel even in je hoofd doormalen wanneer je eigenlijk wil gaan slapen. Dat begrepen we goed, maar Pieter werkt fulltime overdag doordeweeks en Milan heeft ook niet veel gaatjes in zijn agenda doordeweeks. We stelden toch dinsdagochtend en woensdagmiddag voor. Dit ging voor Marjolijn niet lukken en ze stelde op haar beurt donderdag en vrijdag voor. Dit waren juist net twee dagen dat Milan overdag in de huisartsenpraktijk werkt, en dus echt niet flexibel is. Waar Marjolijn eerder nog zo flexibel was, leek dat nu een stuk minder te zijn en we kregen er een rottig gevoel bij. We besloten haar de volgende dag op te bellen om de lucht een beetje te klaren. We vertelden haar aan de telefoon dat we al een stuk luchtiger over de term “mama” dachten en we er wel uit dachten te gaan komen samen. Marjolijn vroeg hier meteen op door, maar we vonden het beter om dit weer face-to-face te bespreken. Marjolijn vertelde dat ze ook nog een aantal andere punten had uit de overeenkomst die ze nog met ons wilde bespreken. Door deze uitspraak werden we wel een beetje gespannen natuurlijk… We besloten in de week daarna op dinsdag op een terrasje af te spreken. Phoeh, dat duurt wel weer even, dachten we, maar goed het is niet anders.

Het was op dat moment alweer een tijdje geleden sinds we elkaar voor het laatst hadden gezien, dus we hadden eerst weer best wat bij te praten over andere zaken dan draagmoederschap die de afgelopen tijd hadden plaatsgevonden. Na een half uur besloten we te switchen naar hetgeen waarvoor we nu eigenlijk bij elkaar waren. Allereerst was dat natuurlijk het punt over “mama”. We vertelden Marjolijn dat we dit punt wel konden accepteren, omdat we dit de laatste tijd ook wat meer hadden kunnen laten bezinken en eraan hadden kunnen wennen. De associatie van het woord “mama” met een opvoedende rol ligt vooral bij onszelf en het kindje zal zelf een andere associatie daarmee krijgen, omdat de rol van Marjolijn nu eenmaal anders zal zijn dan die van een “traditionele mama”. Het zal nog steeds een bijzondere band zijn en met het woord “mama” hopen we ook dat er geen grote onduidelijkheden zullen zijn over de ontstaansgeschiedenis van het kindje. Natuurlijk speelde voor ons ook mee dat Marjolijn ons in feite geen andere keus had gelaten dan haar wens op dit punt te accepteren, maar dat spraken we bewust niet op die manier uit. Wel vertelden we dat het voor ons nog wat te ver voelde gaan om het zo zwart-wit in de overeenkomst te zetten dat wij Marjolijn echt altijd zouden moeten aanspreken met “mama” in het bijzijn van het kind. Het is ook iets dat moet groeien, maar we beloofden dat we er ons best voor zouden gaan doen en formuleerden het allemaal zorgvuldig samen in de overeenkomst.
De andere dingen die Marjolijn nog wilde bespreken, waren in principe meer bepaalde bewoordingen van punten uit de overeenkomst. Dit betroffen eigenlijk standaarddingen die de advocaten erin hadden gezet, maar hierdoor voelde Marjolijn zich soms als een soort “broedmachine”. We vonden het prima als zij het zou aanpassen, zodat zij zich er comfortabeler bij zou voelen.
Daarnaast hadden wij ook nog enkele kleine punten die wij in de overeenkomst wilden aanpassen, en hier zouden wij op onze beurt een voorzet voor doen. Marjolijn moest ook nog steeds een afspraak maken met een verzekeringsagent voor informatie over een levensverzekering en nog met een psycholoog, op aanraden van Nicoline. We hoopten dat ze hier gauw voor zou gaan bellen. Al met al toch nog een aantal losse eindjes dus…

We maakten de overeenkomst weer zo snel mogelijk gereed en stuurden deze opnieuw op naar Marjolijn. Een dikke week later vroegen we haar of ze deze al had kunnen lezen en of ze al wat had gehoord over de verzekering en de psycholoog. We hoopten dat we de overeenkomst nu zo gauw mogelijk konden afmaken, zodat we de volgende cyclus echt konden gaan starten. Helaas had Marjolijn nog steeds niets gehoord over deze dingen. Ze was daarnaast ook erg druk met het plannen van de verjaardag van haar dochter. Even later stuurde Marjolijn ons ook nog een bericht met de boodschap dat ze er tegenop zag om in de zomer zwanger te raken met de warme dagen. In het eerste trimester is vermoeidheid de meestvoorkomende klacht en ze wou niet de hele zomer vermoeid zijn wanneer haar eigen kinderen vakantie zouden hebben. Dat viel wel even erg rauw op ons dak, het was volstrekt nieuwe informatie voor ons. Vooral omdat we het zo in een bericht moesten lezen. We wisten even niet goed hoe we erop moesten reageren. Even later liet Marjolijn nog per bericht weten dit heel erg vervelend voor ons te vinden, maar dat het in principe maar om een paar weken “vertraging” zou gaan. We snapten het vanuit haar kant ook wel goed en we hadden verder ook niet echt iets om er tegenin te brengen. We hoopten dat we dan wel de uitgerekende eisprong van begin augustus zouden kunnen gaan benutten, stuurden we. Maar helaas zou Marjolijn dan op vakantie zijn en zou het dan toch alweer gauw eind augustus of begin september worden, antwoordde zij op haar beurt… Hier baalden we natuurlijk wel best van, maar er zat niets anders op dan dit te accepteren en geduldig af te wachten… Onze tijd zal wel komen, zeiden we tegen elkaar… Maar zou dat?

Tot over twee dagen met het vervolg in onze volgende blog!

M&P

Hi lezers,

In onze vorige blog vertelden we dat we flink bezig waren geweest met de overeenkomst en met advocatenafspraken. We moesten niet vergeten ook leuke dingen met elkaar te blijven doen, dus we spraken bij Marjolijn thuis af en we zouden gezellig een film gaan kijken met haar. Natuurlijk ging het eerst wel weer over wat puntjes die nog openstonden, maar daarover waren we het weer gauw eens. Marjolijn had de aangepaste overeenkomst overigens nog niet van Nicoline ontvangen. Wij hadden ondertussen wel een rekening van Nicoline gekregen, waarbij Nicoline had geschreven dat ze de aangepaste overeenkomst naar Marjolijn had gestuurd. We waren er bang voor dat Nicoline het misschien naar het verkeerde e-mailadres had gestuurd, omdat wij helemaal aan het begin met Nicoline per ongeluk “@gmail.com” i.p.v. “@hotmail.com” hadden gebruikt voor het e-mailadres van Marjolijn. We gingen dit dus uitzoeken.
Frans was er ook even bij en we vroegen hem wat hij van het gesprek met Nicoline vond. Frans reageerde een beetje ongemakkelijk, maar hij vond het een goed gesprek en het gesprek gaf hem ook wel een stukje duidelijkheid. Marjolijn stuurde Frans vervolgens naar boven om de kinderen voor te lezen die net naar bed waren gebracht. We hebben Frans vervolgens ook niet meer gezien die avond. Blijkbaar hebben Marjolijn en Frans het zo afgesproken dat Frans er niet teveel mee van doen zal hebben, maar dit zouden we toch nog eens duidelijker moeten vragen aan Marjolijn, namen we ons voor. Het was voor de rest een leuke avond met de mooie en indrukwekkende film “Lion”.

In de dagen die daarop volgden, kwamen we erachter dat Nicoline inderdaad het verkeerde e-mailadres had gebruikt. Nicoline stuurde dus de juiste aangepaste overeenkomst weer naar Marjolijn om deze door te kijken. We hoopten dat Marjolijn het nog wel zou kunnen lezen voordat ze op fietsvakantie zou gaan voor twee weken. Eén dag voordat ze op vakantie zouden gaan, stuurde Marjolijn de overeenkomst naar ons, voordat ze deze naar Nicoline zou sturen. Nicoline had een aantal goede toevoegingen op de overeenkomst gemaakt. Daarnaast had Marjolijn ook zelf hier en daar nog wat aanpassingen en enkele toevoegingen gedaan. Toevoegingen die we nog niet echt met elkaar hadden besproken… Het voelde een beetje vreemd om dat zo zwart-op-wit voor het eerst in een overeenkomst terug te lezen zonder dat je daar met elkaar over hebt gepraat. We stuurden Marjolijn dus een Whatsapp-bericht dat er nog een aantal bespreekpunten waren wat ons betreft en dat we die hopelijk konden doornemen wanneer ze terug van vakantie zou zijn.

Het was inmiddels alweer eind mei 2021 toen we weer met elkaar konden afspreken om verder te praten. Helaas had Marjolijn alleen niet zoveel tijd, omdat ze haar dochter naar zwemles moest brengen. We besloten om nu maar één punt te bespreken dat ons niet helemaal lekker zat. Marjolijn had namelijk nog in de overeenkomst toegevoegd dat ze graag met “mama” aangesproken zou willen worden door het kind en dat wijzelf ook naar Marjolijn zouden gaan refereren als “mama” wanneer we het over Marjolijn zouden hebben in het bijzijn van ons kind. Hier hadden we het nog niet eerder over gehad met elkaar en dit was ook niet eerder ter sprake gekomen bij het opstellen van de overeenkomst. Wel stond ons nog iets bij dat Marjolijn dit punt destijds in 2019 ook had genoemd (waar we destijds bewust niet inhoudelijk op hadden gereageerd vanwege de prille oriëntatie met elkaar), maar door onze vele gesprekken van nu hadden wijzelf daar niet meer aan gedacht. Pas nadat Marjolijn de overeenkomst had teruggekregen van haar advocate Nicoline, had Marjolijn dit erin gezet.
Wijzelf hadden niet zo’n goed gevoel bij de term “mama”. Dit omdat wij het woord “mama” erg associëren met een opvoedende rol in het leven van een kind en we waren het er al eerder samen over eens geworden dat dit niet het geval zou gaan zijn. Marjolijn wou juist liever niet met haar voornaam aangesproken worden door het kind, want dat voelde voor haar heel afstandelijk en onpersoonlijk. Marjolijn had niet het gevoel van een opvoedende rol bij het woord “mama” en vond het gewoonweg een lege aanspreekvorm, zo zei ze. We begrepen de kant van Marjolijn goed, maar dat nam ons gevoel bij het woord “mama” niet weg. We wilden er zeker geen geheim van maken tegenover het kind dat Marjolijn de biologische moeder zou zijn van het kind (juist niet zelfs!), maar daar hoort wat ons betreft dan niet direct ook de term “mama” bij. We voelden dus een verschil tussen “mama” en “moeder”. We legden uit dat we bijvoorbeeld ook het woord “moeder” zouden kunnen gebruiken in de derdepersoon, als in: “We gaan vanmiddag naar jouw moeder, Marjolijn”. Maar dit schoot bij Marjolijn een beetje in het verkeerde keelgat en ze zei dat ze zich dan een soort “moeder Teresa” of “moeder-overste” zou voelen.
Uiteindelijk kwamen we die dag nog dicht bij een soort compromis waarover we moesten gaan nadenken, waarbij we de keuze zouden willen laten bij het kind zelf. Wij hadden er geen probleem mee als het kind Marjolijn “mama” zou gaan noemen, maar wij wilden Marjolijn zelf liever geen “mama” gaan noemen en naar haar als “moeder” of gewoonweg “Marjolijn” refereren. Hier leek Marjolijn zich ook nog wel in te kunnen vinden, maar we moesten het gesprek maar even rustig laten bezinken en Marjolijn moest nu ook echt weg om haar dochter weg te brengen naar zwemles.

Na het best wel intense gesprek even een paar dagen bezonken te laten hebben, besloten we weer af te spreken. We vonden het toch wel een beetje lastig dat we tegenover het kindje niet één lijn zouden trekken in de benoeming van Marjolijn. We hadden ook niet een heel comfortabel gevoel erbij dat Marjolijn telkens tegen het kindje zou gaan zeggen dat hij/zij haar per se met “mama” zou moeten aanspreken als we bij Marjolijn op bezoek zouden zijn. Dit zou dan op een soort “strijd” uitdraaien en dat zou absoluut niet goed voelen bij ons. Toch dachten we ons daar wel bij te kunnen neerleggen, omdat er voor de aanspreektitel “mama” ook niet een ander alternatief leek te zijn.
Eenmaal bij Marjolijn thuis aangekomen, gingen we al wandelend door het Goffertpark om te praten. Marjolijn stak al vrij snel en direct van wal dat ze echt geen goed gevoel aan ons laatste gesprek had overgehouden. Voor haar voelde het niet gebruiken van het woord “mama” als een soort ontkenning van wat ze voor ons gedaan zou hebben en bovendien dat we er een geheim van wilden maken dat Marjolijn de biologische moeder zou zijn. En “moeder Marjolijn” voelde voor haar echt als een afstandelijke term, of als “moeder-overste”. De term “mama” bleek dus voor Marjolijn toch niet enkel een lege aanspreekvorm te zijn zoals ze eerder zei, merkten we, maar er zat juist ook veel gevoel en betekenis achter voor haar. Dat begrepen we nu inmiddels beter dan hoe ze het een paar dagen eerder uitlegde. We probeerden haar uit te leggen dat we dit allemaal echt niet zo bedoeld hadden en we probeerden Marjolijn ervan te verzekeren dat we er juist altijd open over wilden gaan zijn dat zij de biologische moeder zou zijn. Dat vinden wij juist ook heel belangrijk. We bedoelden ook niet dat het kind haar “moeder Marjolijn” zou moeten gaan noemen (we hadden dit vooral bedacht in de derde persoon), maar dat we er vooral zelf wat moeite mee hebben om Marjolijn “mama” te gaan noemen. Dit omdat wij voor het kindje juist de twee papa’s willen zijn en dat er verder geen “mama” (als in: opvoeder) is. Maar zeker wel een (biologische) moeder.
Het bleek dus toch een moeilijk onderwerp te zijn waar we niet zo snel uit zouden komen. En waarbij we de compromis die we de vorige keer leken te bereiken, toch niet zouden kunnen vinden: voor Marjolijn was dit thema een soort breekpunt en ze bleef uitspreken dat het voor haar op een andere manier niet goed zou voelen. Onze kant leek Marjolijn niet te begrijpen, of dat had ze althans niet uitgesproken, terwijl wij wel herhaaldelijk lieten weten dat we Marjolijn wel heel goed begrepen. Dit gevoel, dat onze gevoelens niet echt werden erkend en onze “onderhandelingspositie” in dit traject zeer zwak is, was opnieuw een hele frustrerende situatie, waar we bij vorige draagmoeders ook al tegenaan waren gelopen. Het is heel moeilijk om je eigen grenzen te bewaken, want onderaan de streep heeft een draagmoeder het toch eigenlijk altijd voor het zeggen en als wensouders heb je er heel veel voor over. Zeker bij ons nu, na al die jaren en nu het weer zo dichtbij lijkt te zijn. Een draagmoeder heeft wensouders iets heel groots te bieden, terwijl wensouders aan de andere kant niet heel veel terug kunnen doen, behalve ervoor zorgen dat de draagmoeder er op verschillende vlakken niet op achteruit gaat en dat het een soort verrijking zal zijn voor het leven van een draagmoeder…

We besloten opnieuw om het even allemaal te laten betijen en er over een paar dagen weer bij elkaar op terug te komen…
Zou dit nog goed gaan komen?

Dag allemaal,

Het was eind maart 2021 en we spraken weer af met Marjolijn om de checklist verder te bespreken. Het werd een lange avond met goede gesprekken, waarbij we de checklist bijna helemaal hadden doorgenomen. Een groot bespreekpunt was dat Marjolijn het erg belangrijk vond om het kindje een zo goed mogelijke start te geven d.m.v. het geven van borstvoeding. Dit zou ze graag via directe borstvoeding doen. We spraken lang met elkaar over hoe we dit dan praktisch voor ons zagen. Uiteindelijk hadden we bedacht dat Marjolijn bij ons thuis de kraamweek zou kunnen doorbrengen. We vonden het vanuit onze kant erg belangrijk dat het kindje ook goed aan ons als vaders zou kunnen hechten en spraken af dat we de borstvoeding dan 50/50 live/gekolft zouden doen. Dit ook omdat Marjolijn de week na de kraamweek niet meer bij ons zou zijn, en we dit ook niet een te grote plotselinge verandering voor het kindje wilde laten zijn (en voor ons als vaders zijnde). In de tweede week zou Marjolijn nog eenmaal per dag langskomen voor directe borstvoeding, daarna niet meer. We zouden daarna zien hoe lang de borstvoeding dan stand zou houden en mogelijk zou blijven. Aan het financiële stuk kwamen we toen na de lange gesprekken niet meer toe, het was al laat. Hier besloten we de week daarna weer opnieuw voor af te spreken.

In het weekend verwerkten we alle punten van de checklist, die nodig waren voor de overeenkomst. We konden fijn onze vorige overeenkomst met Loes aanpassen. Deze was immers destijds ook nauwkeurig doorgenomen en goedgekeurd door advocate Wilma en vormde daardoor een hele goede basis. Sommige grote stukken konden er wel uit, omdat dit sloeg op het verschil Nederland-België. Een ander ding dat wel ingewikkeld zou blijven, was dat Marjolijn getrouwd is met een man, wat bij Loes dus anders was.

De week daarna spraken we dus weer met Marjolijn af. Dit keer voor het eerst bij haar thuis. Milan was hier wel al een paar keer eerder geweest, maar Pieter nog nooit. Zo ontmoette Pieter ook de man van Marjolijn, die we Frans noemen in de blog, en hun kinderen. De jongste had Pieter al een keer eerder ontmoet, toen we een middagje op hem pasten voor Marjolijn. Frans en de kinderen zaten nog midden in een Smurfen aflevering voor het slapen gaan, dus we konden niet echt storen natuurlijk. Marjolijn gaf ondertussen een rondleiding aan ons door haar huis. Daarna konden we in de huiskamer gaan zitten, want Frans ging de kinderen naar bed brengen. We hebben Frans daarna de rest van de avond helaas niet meer gesproken of gezien.
We hadden de voorlopige overeenkomst uitgeprint meegenomen en deze kon Marjolijn op een rustig moment doornemen en aan ons haar op- en aanmerkingen laten weten. We bespraken allereerst of Marjolijn nog had nagedacht over een advocaat, en of ze Nicoline Grijmans dan zou willen. Omdat wij bij haar een goed gevoel hadden, ging Marjolijn daarin mee. Dit zouden we voor haar in gang gaan zetten.
Daarnaast was het enige grote punt uit de overeenkomst dat nog openstond om te bespreken het financiële stuk. Marjolijn had hier een berekeningsoverzicht van gemaakt. Bij sommige kostenposten vroegen we ons even af of deze daadwerkelijk wel zo hoog zouden uitvallen. We merkten dat toen we erop doorvroegen, Marjolijn hier een beetje van aangeslagen raakte. Marjolijn schetste toen dat ze met een zwangerschap wel een risico loopt op haar gezondheid en dat daarmee in vergelijking de 500 euro vergoeding van de staatscommissie eigenlijk een lachertje is. Uiteindelijk kwamen we tot een akkoord waar we voor wilden gaan, fijn. Toch altijd niet zo’n favoriet bespreekpunt natuurlijk, de geldzaken…
Als laatste was er nog wat uitzoekwerk te doen voor de verzekeringen, maar hier zou Marjolijn met haar man Frans over gaan overleggen, want Frans zou hier meer over weten. Om de sfeer weer even wat luchtiger te maken, veranderden we van onderwerp. Marjolijn vroeg ons wat voor eigenschappen we van onszelf hoopten terug te zien in een kindje. Hier fantaseerden we een beetje over. Marjolijn vertelde plotseling ook dat ze al een soort ziel van ons toekomstige kindje bij zich voelde, eigenlijk al een jaar lang en dat dit de laatste drie maanden steeds sterker was geworden. Dat vonden we een mooie gedachte en hoopten maar dat dit een goed teken was, dat het ons deze keer eindelijk zou gaan lukken!

In de dagen die volgden, maakten we onze voorlopige overeenkomst verder gereed met de input van Marjolijn. Deze stuurden we door naar onze advocate Wilma Eusman. Daarnaast regelden we advocate Nicoline Grijmans voor Marjolijn. We bespraken met Nicoline dat we de overeenkomst net naar Wilma hadden gestuurd en we deze binnen twee weken terug zouden verwachten. Dan zou Nicoline een gesprek met Marjolijn kunnen hebben hierover. Nicoline zei nog expliciet tegen ons dat Frans hier dan ook bij moest zijn, aangezien hij in eerste instantie juridisch vader wordt en dus ook nodig is in het hele proces. We kregen ook een hele hoop formulieren toegestuurd van Nicoline die we samen met Marjolijn moesten invullen. Er was dus weer wat werk aan de winkel!

Een week later hadden we een belafspraak met Wilma staan om de punten uit de overeenkomst te bespreken die aangepast moesten worden. Wilma heeft wel altijd veel woorden nodig om haar punt uit te leggen, dus de tijd tikt dan voor je gevoel weg. Uiteindelijk, na één uur gebeld te hebben met Wilma, waren alle punten besproken. Wilma vond dat we als een speer door de overeenkomst heen waren gegaan. Hier konden we wel om lachen en we waren blij dat we alweer bij deze stap waren aanbeland. We vroegen Wilma om haar wijzigingen zelf in de overeenkomst te verwerken, zodat het geen langslepende kwestie zoals de vorige keer zou gaan worden. Wilma stuurde de aangepaste overeenkomst een paar dagen later naar ons op.
Die dag kregen we ook te horen dat Marjolijn al een afspraak met Nicoline had gemaakt voor de week daarna. Het ging dus lekker vloeiend en we stuurden Nicoline de conceptovereenkomst, zodat ze deze kon bespreken met Marjolijn de week erna. Marjolijn had niet meer van Nicoline gehoord dat Frans bij de afspraak met Nicoline moest zijn en zou nog naar Nicoline gaan mailen om te vragen of dat per se nodig was. Af en toe kregen we het gevoel dat Marjolijn Frans niet wilde betrekken, of dat Frans ook echt niet betrokken wilde zijn. Nicoline vond dit wel echt per se nodig, omdat het hele traject ook consequenties heeft voor Frans. Gelukkig kon Frans toch ook bij het gesprek aanwezig zijn, hoorden we. 

Het was inmiddels eind april 2021 toen Marjolijn het gesprek had met Nicoline. Ze berichtte ons dat het een heel fijn en nuttig gesprek was geweest. Er waren ook hier en daar nog wat extra punten naar voren gekomen die we nog moesten bespreken. Marjolijn belde de dag erna om ons helemaal bij te praten. De belangrijkste punten die we nog moesten bespreken, waren onder andere dat we naast een minimaal aantal contactmomenten in het jaar ook een maximaal aantal contactmomenten zouden moeten afspreken, zodat je hier geen verkeerde verwachtingen in hebt naar elkaar. Daarnaast zouden Marjolijn en wij erover moeten nadenken wat de rol van Marjolijn’s eigen ouders en zus zou worden t.o.v. het kind. Ook had Nicoline een punt aangedragen over het geboortekaartje. Vernoem je hier Marjolijn wel of niet op? Of doe je iets symbolisch? Daarnaast moest Marjolijn nog een overlijdensrisicoverzekering regelen naast de arbeidsongeschiktheids- en ziektekostenverzekeringen die ze al had. Dit om haar inkomen voor hun gezin te verzekeren. Als laatste zouden Marjolijn en Frans een wijziging in hun testament moeten maken, waarbij het kind geen erfgenaam zou worden van hen. Deze punten zou Nicoline in de overeenkomst wijzigen en vervolgens naar Marjolijn sturen. 

Weer veel stof om de komende tijd over na te denken en te bespreken met elkaar dus.
In de volgende blog meer!

Milan & Pieter

De naam Frans is gefingeerd.

Lieve lezers,

We zijn weer een tijd afwezig geweest, vanwege allerlei ontwikkelingen op het gebied van onze kinderwens.
Zoals we in onze afgelopen blogs hadden verteld, hadden we op dat moment net ons laatste laagtechnologische draagmoedertraject beëindigd met Loes uit België, nadat we elkaar ongeveer twee jaar geleden hadden leren kennen. We stonden weer met lege handen… Tijd voor bezinning en tijd om ons verhaal in de vorm van onze blogs te updaten. Maar hier wilden we zeker niet te lang de tijd voor nemen. Beter zo gauw mogelijk weer wat lijntjes uitgooien en dan waarschijnlijk een hele tijd het verder rustig aan doen om bij te komen. Want wie wist hoelang het ging duren voordat we weer iemand op ons pad zouden vinden?

Toch ging dat gelukkig weer sneller dan dat we dachten… Milan kreeg namelijk in maart 2021 van een vriendin te horen dat zij er mogelijk voor openstond om ons te helpen met onze kinderwens, door draagmoeder voor ons te zijn. Super nieuws, bijna onwerkelijk. We besloten gauw om met haar af te spreken om er verder met elkaar over te praten. In onze blogs zullen we deze vrouw Marjolijn gaan noemen. Marjolijn is getrouwd, heeft twee jonge kinderen en werkt als huisarts.
Milan en Marjolijn zijn al jaren bevriend en hebben elkaar leren kennen tijdens de huisartsenopleiding. Iets dat wij niet eerder in onze blog hebben verteld, is dat Marjolijn ons ook twee jaar geleden (in 2019) had aangeboden draagmoeder te willen zijn. Dit hadden wij destijds even kort serieus overwogen, maar we waren toen ook al met Carla en Loes in een traject bezig. Dat was destijds een heftige periode voor ons, waarbij we Loes (onze tweede draagmoeder) al hadden leren kennen, maar waarbij Carla (onze eerste draagmoeder) met de boodschap kwam om toch nog één laatste keer met ons naar Cyprus te willen gaan, om onze laatste twee embryo’s terug te laten plaatsen. We wisten dat de kans van slagen op Cyprus klein was en hoopten deze periode tegelijkertijd te kunnen benutten om Loes beter te leren kennen. Loes vond het een mooi idee als we die laatste twee embryo’s nog zouden kunnen gebruiken en ging hiermee akkoord. Juist op dat moment bood Marjolijn zich ook aan.
Uiteraard hebben we Marjolijns voorstel toen ook al in overweging genomen, omdat het met haar qua afstand eigenlijk wel gemakkelijker zou kunnen zijn dan met Loes, aangezien Marjolijn ook in Nijmegen woont, op 10 minuten rijden van ons huis. Dat was een heel ander verhaal dan Loes, die op bijna twee uur rijden van ons vandaan woonde in België. Loes had daarentegen, in tegenstelling tot Marjolijn, wel al ervaring als draagmoeder. Bovenal vonden we het moeilijk om zomaar ineens, zo midden in het traject met Loes, een 180 graden wending te maken, dat voelde niet fair. Een belangrijk nadeel van Marjolijn was bovendien dat zij, net als Milan, zzp’er is en daardoor een stuk minder financiële zekerheid heeft dan wanneer iemand in loondienst is. Ook is ze voornemens een eigen praktijk te gaan starten. Tot slot werkt Marjolijn ook veel (onregelmatige) diensten waarmee ze een grote omzet draait. Dit alles zou Marjolijn in een zwangerschap veel minder kunnen doen en dat zou betekenen dat ze een flink deel van haar inkomsten zou gaan missen. En een draagmoeder moet er natuurlijk niet financieel op achteruit gaan, wanneer ze zwanger is voor iemand anders. Zeker niet als diegene ook (voor een groot deel) de kostwinnaar is van een eigen gezin, zoals dat voor Marjolijn geldt. Iets dat we volkomen begrepen, maar daardoor en doordat we al zo gedetailleerd in gesprek waren met Loes, besloten we destijds niet van ons geplande pad met Loes af te wijken. Marjolijn had heel begripvol gereageerd op deze keuze en had aangegeven dit idee dan ook voor zichzelf te willen gaan afsluiten.

Nu, twee jaar later, zaten we dus weer om tafel met z’n drieën, Marjolijn, Milan en Pieter. De man van Marjolijn bleef thuis bij de kinderen. Marjolijn had zich direct toen ze hoorde dat we hadden besloten te stoppen met Loes, toch weer opgeworpen als draagmoeder. Ze had al een voorgevoel dat we toch weer bij haar zouden uitkomen, dat het zo had moeten zijn, zo zei ze in dit gesprek. Marjolijn vond ook dat draagmoeder voor ons zijn iets was dat heel erg bij haar past. Het zou nu zelfs beter in haar leven passen dan twee jaar geleden, vertelde ze. Dat vonden we heel mooi om te horen en we begonnen ons af te vragen hoe het zou zijn geweest als we twee jaar geleden tóch een andere keuze hadden gemaakt. Maarja, zo is het nu eenmaal gelopen.
Op zich wisten we al van eerder dat we grotendeels op één lijn zaten met allerlei zaken. Daarom besloten we toch al gauw ongezellig over “de grote olifant in de kamer” te gaan praten, en te kijken of we er überhaupt financieel samen uit zouden kunnen komen. Want ja, dat was vorige keer toch ook een belangrijke “deal-breaker” geweest. Zo niet, dan zou het toch al snel stoppen en konden we beter onze pijlen op iemand anders gaan richten, cru gezegd. Doordat Marjolijn zoveel (onregelmatige) diensten draait, verdient ze bijna meer dan wij twee samen. Marjolijn deed ons een voorstel qua onkostenvergoeding waar we in eerste instantie even van schrokken, maar het leek wel minder te zijn dan dat we twee jaar geleden hadden uitgerekend. We wilden absoluut niet dat Marjolijn er op achteruit zou gaan, maar we vonden het wel veel. We maakten ons daarmee wel een beetje zorgen over onze verdere toekomstplannen, zoals het kopen van een huis (waar je ook flink wat eigen geld in moet steken tegenwoordig). We moesten er maar eens goed over nadenken, maar we wilden het ook zó graag en we zijn al zó lang bezig.

We spraken dus weer met Marjolijn af. Ook bij deze afspraak liet zij haar man er helemaal buiten. Marjolijn vertelde ons dat hij niet zo’n behoefte had om erg betrokken te zijn bij ons traject, en dat hij het echt “haar ding” vond. Maar hij zou wel helemaal achter haar staan. We uitten nogmaals tegenover Marjolijn dat het voor ons wel veel geld was, maar dat we ons erin konden vinden. Dit gaf bij ons allen rust.
Verder hadden we het samen over het hele stappenplan dat we moesten doorlopen, en dat we baseerden op het handige schema op de “Zwanger voor een ander” website. We legden uit dat we een checklist zouden gaan afwerken door middel van een aantal gesprekken met elkaar, en ook dat Marjolijn en haar man een eigen advocaat nodig zouden hebben. We schetsten het juridische traject, waarbij Marjolijn en haar man automatisch de juridische ouders zouden zijn en het gezag zouden hebben over het kind, en we dit uiteindelijk allemaal bij ons moesten krijgen. Marjolijn schrok wel even van de hele rompslomp van dit juridische proces. We probeerden haar gerust te stellen dat het voor onze advocate Wilma Eusman op zich niet heel ingewikkeld zou moeten zijn, omdat zij dit soort constructies vaak voor haar kiezen krijgt. Ook zaten we te denken om voor Marjolijn naar advocate Nicoline Grijmans te stappen. Haar hadden we al eens eerder ontmoet op een bijeenkomst van “Meer dan Gewenst” en we voelden toen een goede klik met haar. Zij heeft ook veel ervaring op dit gebied van familierecht, net zoals Wilma.
Hierna gingen we verder met het bespreken van de checklist, maar dit ging toch langzamer dan we dachten. Verschillende punten bespraken we uitgebreid en dat is natuurlijk ook juist goed om te kijken in hoeverre je op één lijn zit, of om te bespreken hoe je daar moet komen.
Het was al gauw laat op de avond en we besloten om de week erna weer af te spreken om weer verder te gaan met de checklist. Het voelde al met al goed, en we maakten weer stappen! Spannend!

Tot de volgende blog.
Liefs, Milan & Pieter

De naam Marjolijn is omwille van de privacy, net als alle andere namen in deze blogs, gefingeerd.

Na een lange maand wachten en voorbereiden was het dan zover: we konden aan Loes gaan vertellen dat we hadden besloten te stoppen. Dat het ons niet langer lukte. We hadden er een heel dubbel gevoel over. Aan de ene kant voelden we de onzekerheid over het “daarna” en aan de andere kant keken we uit naar een nieuwe schone lei. Hoop en wanhoop dat we iemand zouden vinden waarmee we weer een nieuw traject zouden kunnen starten, een voor ons derde traject. Hopelijk zou dat op allerlei vlakken eenvoudiger worden, droomden we voorzichtig. Op het gebied van afstand, maar ook gemakkelijker in de vorm van hogere kansen en een meer vergelijkbare manier van bejegening en communicatie. We hadden het voorgevoel dat Loes ook wilde stoppen, maar dit wisten we natuurlijk niet zeker. Voor hetzelfde geld zou zij het wel nog graag met ons proberen uit te praten. Om te voorkomen dat we in een gesprek/discussie verzandden over wat er allemaal was gebeurd de afgelopen tijd, namen we onszelf voor zo snel mogelijk met de deur in huis te gaan vallen en ons nieuws te vertellen. Het voelde al met al erg spannend. We sliepen onrustig.

Op de dag van onze afspraak, en onderweg naar België, realiseerden we ons goed dat dit de laatste keer was dat we deze exacte route naar Loes en Hanne zouden gaan rijden. Met onze cadeautjes in de kofferbak beleefden we de reis heel bewust. Het was een zonnige dag en we keken, voor de laatste keer, onze ogen uit terwijl we door het mooie landelijke Belgische gebied reden. Eenmaal bij Loes thuis aangekomen stond Loes ons buiten op te wachten en ze begroette ons rustig. Alle andere gezinsleden waren het huis uit, merkten we al direct. Het was er voor de eerste keer in de afgelopen twee jaar wanneer wij langskwamen, opmerkelijk rustig. Meestal was het gezellig druk en levendig, maar nu was alleen Loes er. Ze had al thee gezet en we gingen met z’n drieën aan de eettafel zitten. We vroegen hoe het ging aan elkaar en we antwoordden allemaal voorzichtig dat het naar omstandigheden wel goed ging. Loes was overigens nog steeds niet ongesteld geworden, zei ze, hetgeen betekende dat ze inmiddels ruim twee weken overtijd was. De zwangerschapstest in het bloed van de week ervoor had uitgewezen dat er geen zwangerschap was, dus dit leek wederom een erg lange cyclus te zijn, ondanks de 100mg Clomid die Loes had gebruikt. Dat vonden we allemaal maar gek. We benoemden dat we het fijn vonden om met elkaar te kunnen praten, en dat we eigenlijk een moeilijke boodschap kwamen brengen. We vertelden Loes over ons besluit dat we gingen stoppen met het vervullen van onze kinderwens in de huidige samenstelling. Loes reageerde niet verrast en zei direct dat zij dezelfde beslissing voor zichzelf had genomen. Ze was opgelucht dat wij er ook zo over dachten. En daarmee wij natuurlijk ook, want het laatste wat we hadden gehoopt was een reactie dat Loes juist wel door zou willen gaan. We benoemden in het kort dat het ons allemaal de afgelopen tijd niet gemakkelijk was gemaakt, dat we veel tegenslagen hadden gehad en dat dat zijn tol bij ons had geëist. We vertelden dat we hadden gemerkt dat er geen beweging meer zat in het onderlinge verschil tussen onze manieren van communicatie, dat de koek op was, de relatie voelde niet meer goed. We benoemden dat we hierbij trouw wilden blijven aan onszelf en ook voor onszelf moesten zorgen door dit nu te stoppen. Natuurlijk zeiden we ook kort dat de erg lage medische kansen (nu overigens ook weer blijkend uit het resultaat van de 100mg Clomid), zoals ook ingeschat door David, eveneens een rol hadden gespeeld in onze keuze. Wat ons betreft hoefden we verder niet meer in detail te praten over alle voorgevallen zaken van de afgelopen maanden, zeiden we. We wilden vooral terugkijken op de goede momenten die we met elkaar hadden beleefd, op alles wat Loes voor ons had gedaan en betekend. Loes wilde het ook niet per se in detail nabespreken gelukkig, want ook hier waren we een beetje bang voor geweest van tevoren. We benadrukten vooral dat we Loes heel erg dankbaar waren dat ze het zo lang had volgehouden, en zoveel voor ons had geprobeerd te doen. We blikten samen terug. Twee jaar geleden leerden we elkaar online kennen en gauw daarna hadden we onze eerste ontmoeting gehad, hier in België bij Loes en Hanne thuis. We waren ontzettend dankbaar dat Loes nog met ons een poging had durven wagen op Cyprus om ons hoogtechnologische IVF-traject af te kunnen sluiten. Het is ook bewonderenswaardig dat Loes met ons de afgelopen maanden nog een medische traject in Nederland in was gegaan. Helaas allemaal zonder het gewilde resultaat, maar aan de wil en inzet had het in ieder geval niet gelegen.

Om onze dank te uiten, haalden we gauw ons cadeau en de bos bloemen uit de auto. Hier was Loes erg blij mee en ze vond de edelstenen een heel mooi gebaar. We vertelden nog dat we onder andere graag in België hadden willen afspreken zodat we nog afscheid zouden kunnen nemen van haar gezin, maar nu was helaas niemand thuis. De kinderen waren bij een manege in de buurt en we besloten daar met z’n drieën even kort heen te gaan. Loes vond dit ook erg fijn om te doen, want de kinderen waren ondertussen flink aan ons gehecht geraakt. Vooral hun jongste zoon en dochter hadden het al helemaal zien zitten om er een soort van twee “vaders op afstand” bij te krijgen. Hier werden we wel een beetje emotioneel van, omdat we ons dat nog niet eens zo gerealiseerd hadden. We kregen bij de manege van hen een dikke knuffel, ondanks de coronamaatregelen, maar dit vonden we wel een uitzondering waard. Een mooi moment.

We zetten Loes weer bij haar thuis af en namen afscheid van haar. Ook haar gaven we een dikke knuffel, waarvan we ons het afgelopen jaar hadden onthouden naar anderen toe. Het zou raar zijn om dit met een elleboogstoot af te sluiten, voelden we. We bedankten haar nogmaals voor alles wat ze gedaan had voor ons, en voor alle mooie momenten samen. Aan die mooie momenten denken we met een glimlach terug. We wensten elkaar alle goeds en beloofden Loes op de hoogte te houden als er noemenswaardige ontwikkelingen waren in ons toekomstige traject.

Op weg naar huis bespraken we in de auto hoe het was gegaan. We keken er allebei met een heel goed gevoel op terug. Het had eigenlijk niet beter kunnen lopen. We besloten allebei uit onze groepsapp met Loes en Hanne te stappen, nadat we ook de groetjes hadden gedaan aan Hanne, die we helaas niet meer hadden gezien. Dit om het echt te kunnen afsluiten voor onszelf en onze blik volledig op de toekomst te kunnen richten. Het was nu zaak om onze blog helemaal up-to-date te krijgen en online te zetten. Om meer mensen deelgenoot te maken van onze ervaringen. Ervaringen over een ingewikkeld hoogtechnologisch IVF-traject in het buitenland en nu ook over een laagtechnologisch traject dat we op voorhand flink onderschat hadden. We hoopten stiekem op termijn met onze blogs ook weer een nieuwe vrouw tegen het lijf te gaan lopen, die het nog eens met ons zou willen proberen. De blogs bijschrijven was nog een hele klus, er was ruim een jaar “materiaal”, maar nu leggen we de laatste hand. Op termijn hopen we onze blogsite ook in de “Zwanger voor een Ander” Facebook-groep te delen. Hopelijk wordt een dergelijk bericht toegelaten, aangezien men nu een stichting is geworden, serieus met de politiek in gesprek probeert te gaan en daardoor veel minder toelaat op de Facebook-groep. Maar hoe zouden we ons verhaal anders bekend kunnen maken onder wensouders en draagmoeders? Zorgen voor later, zeggen we tegen elkaar… Nu eerst even bezinnen, tijd voor elkaar. Ruimte vinden om weer langzaam te gaan dromen over de toekomst. Onze wens blijft namelijk even sterk als oorspronkelijk, dat is één ding dat zeker is.

Het allerbeste en veel liefs,
Milan & Pieter, de WENSVADERS

In onze vorige blog hebben we jullie verteld dat we hadden besloten met ons traject met Loes te gaan stoppen. Wij wilden dit natuurlijk eigenlijk het liefst zo snel mogelijk aan Loes en Hanne gaan vertellen, maar de eerste mogelijkheid vanuit hen was pas volgende maand op 7 maart 2021… We zouden om 15:00 uur bij hen thuis afspreken. Voor de rest bleef het sindsdien ongemakkelijk stil in de groepsapp. Normaal gesproken zouden we tussendoor wel eens peilen hoe het ging met elkaar of over andere ditjes en datjes appen, maar er speelde nu zoiets groots tussen ons, dat het dus angstvallig stil bleef. Ook vanuit de kant van Loes en Hanne, zij voelden dus waarschijnlijk precies hetzelfde.

Het was inmiddels alweer twee weken nadat we voor de laatste keer hadden geïnsemineerd. We wisten niet of we op tijd waren geweest voor de eisprong, aangezien er geen follikels meer te zien waren op de laatste echo en Loes deze keer helemaal niets van een eisprong had gevoeld. Zelf achtten we de kans zeer klein dat Loes nu zwanger zou zijn en we verwachtten dus de menstruatie een dezer dagen. 

Drie dagen later begonnen we ons af te vragen of Loes wel de stilte op de app zou durven/willen doorbreken met een bericht dat ze aan het menstrueren was. We besloten dus zelf maar de eerste stap hierin te zetten en te vragen of ze een goed weekend hadden gehad, en of ze van het fijne lente weer hadden genoten. Een paar uur later volgde er een kort antwoord met “ja hoor en jullie?”. Wij vertelden even kort over ons weekend en besloten over te gaan op de wat directere benadering en te vragen of Loes al ongesteld was geworden. “Nog niet” was het antwoord. Wow, oké, dat betekent dat Loes alweer drie dagen overtijd is, dachten wij. Meestal zouden we op deze dag gaan testen samen, maar er kwam verder na dit bericht geen initiatief meer vanuit hun kant. Het voelde allemaal heel ongemakkelijk. “Zul je zien dat ze nu wel zwanger is, op het moment dat je het ’t niet meer verwacht”, dachten we nog. We zaten intussen ook in tweestrijd met onszelf, waarbij we aan de ene kant hoopten dat Loes toch niet zwanger was, omdat het nu zo slecht tussen ons ging en we hadden besloten te stoppen. Aan de andere kant was dit natuurlijk tegelijkertijd wel waar we al vijf jaar lang naartoe hebben gewerkt, dus het mag wel een keer zo zijn. Milan was bang dat in dat geval we er echt niet meer gingen uitkomen samen, dat we te verschillend waren om weer op één lijn te komen en dat het daarmee dus ook nog veel problemen ging geven in de toekomst. Pieter stond hier wat positiever in en dacht dat we goed met elkaar moesten blijven praten (als hier de kans voor werd geboden) en dat we toch nog meer de verschillen aan beide kanten moesten accepteren.

De volgende dag was er nog steeds geen nieuw bericht over de menstruatie en vroegen we wanneer zij wilden gaan testen op zwangerschap. Hierop antwoordde Hanne dat ze morgen een zwangerschapstest gingen kopen. We vroegen ons af of dit een goed idee was, omdat we de afgelopen keren via de huisarts in het bloed hadden laten testen, omdat Loes altijd wat moeite heeft om de urinezwangerschapstest uit te voeren en te interpreteren. We hadden echt geen zin om in dit stadium weer zoveel onduidelijkheid te hebben hierover en stelden toch voor om het bij de huisarts te laten doen, zodat we echt een zwart-witte uitslag zouden krijgen. Dit vond Loes gelukkig ook een goed idee en ze ging de volgende dag kijken voor een plek op donderdag, zei ze (op dinsdag). Maar zoals we inmiddels al gewend waren van Loes, keek ze pas op de donderdag zelf of er nog een plek was bij de huisarts en die bleek die dag al helemaal vol te zitten. Zelf had ze op vrijdag absoluut niet de mogelijkheid om naar de huisarts te gaan, dus dan werd het alweer na het weekend op maandag. Echt weer even een “broekafzak”-momentje waarbij we ons maar moesten neerleggen.

In het weekend begonnen we wel steeds meer hoop te krijgen, want Loes was nu alweer één week overtijd terwijl ze die cyclus 100mg Clomid had gebruikt. Dan kan het toch niet anders zijn dan dat ze zwanger is? Milan kon hier ook geen andere verklaring voor bedenken met zijn medische achtergrondkennis. Pieter probeerde wel weer even een slag om de arm te houden en zei dat we wel vaker voor situaties hadden gestaan waar we eigenlijk geen andere verklaring hadden gehad, en er dan toch een onverwachte “aap uit de mouw” kwam. We moeten echt proberen om met beide benen op de grond te blijven staan en het nog even af te wachten tot maandag. We vroegen ons af hoe Loes het resultaat aan ons zou brengen, want normaal gesproken spraken we elkaar hierover aan de telefoon. Zou toch wel jammer zijn als ze het positieve nieuws zo maar even op de app zou zetten…

Op die maandag hadden we beide een erg hectische en drukke werkdag en dat zorgde voor een goede afleiding om niet te veel aan de zwangerschapstest te denken. Rond 18:00 uur appte Loes ons al. Pieter was op dat moment net thuis, maar Milan was nog op het werk. Het bericht luidde dat de test negatief was. Loes had erg getwijfeld of ze ons zou bellen of appen en had besloten voor een appje te kiezen, schreef ze. Dit omdat we nu zo weinig contact hadden en we mogelijk teveel hoop zouden krijgen bij een telefoontje. Dat begrepen we goed van haar. We hadden inderdaad toch weer hoop gekregen, berichtte Pieter aan Loes. Gelukkig kwam Milan ook net thuis van zijn werk, had hij het appje in de auto al gelezen en konden we elkaar troosten. We snapten er weer helemaal niets van. Hoe kan je met 100mg Clomid en een echo waarbij de follikel is verdwenen daarna 3 weken overtijd zijn? Hierbij had het monitoren van de cyclus na de veronderstelde eisprong wel meerwaarde gehad om te bewijzen dat deze goed was opgetreden, maar hier dachten we toen pas aan. Loes stelde ook op de app voor om naar ons toe te komen op 7 maart, voor het gesprek. Hier schrokken we even van, omdat Loes überhaupt maar twee keer bij ons was geweest in de afgelopen twee jaar en we ervanuit waren gegaan dat wij naar hen zouden rijden. Hier bij ons zouden we wel in alle rust met elkaar kunnen praten… We vermoedden dat Loes naar ons wilde komen omdat zij er ook een punt achter zou willen zetten, maar dit wisten we natuurlijk niet zeker. Misschien wilde zij het toch proberen uit te praten en dan vonden we het lullig dat zij er zo lang voor naar ons zou moeten rijden. Ook zouden we het een mooie afsluiter vinden om nog één keer die kant op te rijden en daarmee ook afscheid te kunnen nemen van de kinderen, want we zouden hen misschien wel nooit meer zien. Gelukkig vond Loes het nog steeds prima dat we bij hen zouden afspreken, toen we dit voorstelden.

Het was daarmee nog een weekje afwachten voordat we het met elkaar konden afsluiten. We bedachten een mooi symbolisch cadeau voor Loes in de vorm van een aantal edelstenen met bepaalde toepasselijke betekenissen, en kochten de dag voor onze afspraak een grote bos bloemen. 

De volgende blog meer over deze laatste afspraak…

De WENSVADERS

Beste lezers…

Eén uur na ons telefoongesprek (zie de vorige blog) vroeg Loes of we toch niet op donderdagavond telefonisch het een en ander konden uitpraten. Dit zagen wij niet echt zitten, omdat ons laatste telefoongesprek waarbij we veel informatie en moeilijke onderwerpen moesten bespreken, ook niet vlekkeloos en zonder kleerscheuren was verlopen. En dit keer was de hoeveelheid informatie nog veel en veel meer… Daarnaast zou Milan ook zijn eerste coronavaccinatie krijgen op die avond en kwam dat dus echt niet uit voor ons. 

De volgende ochtend appten we hier verder over. Overdag ging het helaas ook niet lukken omdat we allebei erg druk waren op ons werk en allerlei vaste afspraken hadden staan die we niet zomaar konden en wilden afzeggen. We hadden ook het gevoel dat Loes wat haar betreft vooral wilde praten over een compensatie bij een meerlingzwangerschap en we vonden het heel belangrijk om dit persoonlijk met elkaar te bespreken en niet via de telefoon. Bovendien vonden we eigenlijk dat er eerst ook nog allerlei andere zaken besproken moesten worden waar we ons allemaal aan hadden geërgerd de afgelopen tijd. We probeerden daarom toch nogmaals vrijdagavond voor te stellen. Loes schreef dat ze het gevoel had dat wij het telkens afremden om het over de meerlingzwangerschap te hebben. Daarnaast stonden haar een aantal punten heel erg in de weg, net zoals bij ons, die ze heel graag wilde uitpraten, appte ze. Dat was exact ons punt dat wij ook heel erg zo voelden en we stelden voor om hiervoor op vrijdagavond goed de tijd te nemen om met elkaar te praten. Loes zag echt niet voor zich hoe ze die avond een slaapplek en een rustige praatplek kon creëren om met ons te kunnen praten. We stelden voor dat we ook onze eigen slaapspullen inclusief luchtbed zouden kunnen meenemen, maar we wilden ons ook niet teveel opdringen. Loes schreef dat hun huis nu volledig op z’n kop stond met de komst van de puppy’s en de kinderen voelden zich nog steeds ziek. We probeerden nog voor te stellen dat we ook gewoon terug konden rijden naar huis en dus bereid waren om de avondklok te doorbreken (in de hoop dat ons bezoek aan een draagmoeder als een goede reden zou worden gezien). Loes voelde zich heel erg onder druk staan, zo schreef ze, en wist het niet meer op dat moment. Als laatste stelde Loes nog voor dat we toch gewoon zouden kunnen insemineren, maar dat we verder nu geen contact zouden hebben en het later zouden uitpraten. Wéér later, dachten we. Zodat het nog meer kan broeien in ieders hoofd… De andere optie was om deze cyclus nu niet meer te benutten, appte ze. Dat vonden we erg zonde van alle ritjes die Loes nu op en neer naar het ziekenhuis in Nederland had gereden. We lieten het daarom op dat moment even bezinken. 

In de avond besloten we om dan toch maar te insemineren op vrijdagavond en het dan verder nog niet uit te praten. We voelden dat er geen andere keuze was… Loes stelde nog voor om zaterdag bij het ziekenhuis af te spreken om het daar verder uit te praten. Dat vonden we wel erg omslachtig: dat we op vrijdagavond elkaar zouden zien waarbij we 2 uur heen en terug moesten rijden, en dat we op zaterdag dan ook nog een dik uur heen en terug moesten rijden om het uit te praten. Daarnaast vroegen we ons af waar we dan konden afspreken. In het ziekenhuis zouden we niet zomaar even ergens kunnen gaan zitten om het uit te praten en alle horeca was vanwege de lockdown gesloten. Dan zouden we al wandelend het buiten moeten uitpraten, maar daarbij stuitten we weer op het probleem dat je maar met twee personen over straat mag. En, het zou die dag ook heel erg koud worden, onder het vriespunt. Uiteindelijk mengde Hanne zich ook nog in het appgesprek (sinds lange tijd) met dat het vrijdagavond überhaupt niet uitkwam omdat ze met haar (schoon)broer en zijn vrouw hadden afgesproken. Hier zakte op dat moment onze broek eerlijk gezegd echt van af… Uiteindelijk kregen we toch een half uurtje van Loes en Hanne om op vrijdagavond tussen 20:00 en 20:30 langs te komen. We kregen er een vervelend gevoel van dat Loes en Hanne zich niet meer leken te willen aanpassen. Het over en weer naar elkaar toe bewegen, leek te zijn verdwenen. Op deze manier kon het allemaal nog eens heel lastig gaan worden, voelden we. Zelf speelden we even met de gedachte in ons hoofd om die volgende avond naar België af te reizen, om te vertellen dat we ermee wilden stoppen, want op deze manier gingen we er echt een beetje aan onderdoor. Maar de angst dat we daarna dan echt weer helemaal met lege handen zouden staan, hield ons tegen. We besloten toch te insemineren en het uitpraten dan dus tot een later moment uit te stellen. Voor ons gevoel dus lichtelijk gedwongen…

De volgende avond gingen we op weg naar België en zorgden we ervoor dat we stipt om 20:00 uur arriveerden. We vonden het een klein beetje ongemakkelijk dat er nu zoiets groots tussen ons in stond, maar daar probeerden we ons gauw overheen te zetten. De kinderen waren ook nog wakker, dus dat zorgde wel voor wat afleiding en luchtigheid. Ze wilden nog graag een taartje met ons eten, omdat hun oudste dat weekend jarig zou zijn. We moesten wel snel zijn met alles, omdat we maar een half uur de tijd hadden. Wonderbaarlijk genoeg was het ook allemaal gelukt binnen die tijd en gingen we weer huiswaarts.

De volgende dag was het alweer dag 21 van deze elfde cyclus en tijd voor de volgende echo. Er was voor die dag erg veel sneeuwval voorspeld in de loop van de dag. Gelukkig had Loes de echo in de ochtend en was het voor haar nog gewoon veilig om te rijden. Zelf maakten we ons wel een beetje zorgen dat we dan later op de dag nog naar België moesten rijden voor een inseminatie en wilden dit liever dus niet, aangezien we de dag daarvoor al geweest waren. Loes berichtte ons op dat moment dat ze aan het advies van David zat te denken over de inseminatiemomenten: 1) insemineren voordat er een eisprong(gevoel) is en 2) insemineren zodra er echt eisprong buikpijn wordt gevoeld. Loes vroeg of we dus wel hiervoor paraat wilden blijven staan. Er bekroop ons een gek gevoel na het lezen van dat bericht, alsof Loes ons een soort van in haar greep wilde houden. Voor ons was er nog steeds niet echt bewezen dat het buikpijngevoel echt altijd klopt met de ovulatie, aangezien ze er de vorige cyclus met haar buikpijn ook “naast” zat. Een echo na buikpijn was toen helaas niet uitgevoerd ondanks ons verzoek. Door alle frustraties die ondertussen speelden, werden we er een beetje recalcitrant van. We probeerden dat gevoel van ons af te schudden. Het zou averechts werken…

In de middag appte Loes ons dat we niet naar hen hoefden te skiën, aangezien de eisprong nu achter de rug was. Er waren geen follikels meer te zien op de echo. Ze had er dus deze keer niets van gevoeld. We hoopten dat we er dan de dag tevoren toch op tijd bij waren geweest. Aan de ene kant was het een opluchting dat we de sneeuw en gladde snelwegen niet hoefden te trotseren, maar aan de andere kant voelden we ook wel angst en onduidelijkheid over deze eisprong/cyclus. Er was nu verder niets meer aan te doen helaas… Het was nu verder aankijken of het deze keer toch raak zou zijn.

De volgende dag vroegen we of we onze afspraak konden gaan inplannen om dingen te gaan uitpraten. Vanwege de verjaardag van hun kind reageerde Loes pas de volgende dag en vroeg ons wanneer wij de komende twee weken zouden kunnen. Die dag was Milan een aantal keren bijna uit de bocht gevlogen en bijna tegen andere auto’s aangebotst tijdens het rijden van de huisartsvisites, door alle glibberige wegen. Het leek ons daarom niet verstandig om dat aankomende weekend af te spreken, maar we stelden de twee daaropvolgende weekenden voor. In de app verliep het plannen heel moeizaam en kregen we na herhaaldelijk doorvragen te horen dat het eerste weekend niet kon vanwege een verjaardag van een petekind op zaterdag en een puppybezoek op zondag. Zelf konden we ons niet voorstellen dat zulke dingen het hele weekend in beslag zouden nemen, maar dat moesten we maar accepteren. Het tweede weekend konden Loes en Hanne ook niet (reden onbekend). We kregen hier een heel slecht gevoel door en zagen in dat Loes niet meer bereid was om onze kant op te bewegen. Ons gevoel over het stopzetten van ons traject, van een paar dagen geleden, kwam heel sterk weer terug. We zagen geen heil meer in het uitpraten en we wilden er meer en meer een punt achter gaan zetten.

Een paar dagen later gaven Loes en Hanne aan de voorkeur te hebben voor een doordeweekse dag. Dat werd voor ons dan weer erg lastig door ons werk. We zouden dan op z’n vroegst pas om 20:00 uur in België kunnen zijn, om dan nog ingewikkelde onderwerpen te gaan bespreken, terug te rijden, en de volgende dag weer vroeg te gaan werken. Maar ons gevoel dat we ermee wilden stoppen, was in die afgelopen dagen alleen maar sterker geworden en we gingen wat proberen te regelen om zo snel mogelijk met elkaar in gesprek te kunnen gaan. De mogelijkheden die wij echter doordeweeks voorstelden, sloeg Loes één voor één plat. Uiteindelijk stelde ze zelf het eerste weekend van maart voor. Dat zou betekenen over één maand! We konden niet begrijpen dat ze zo met ons om kon gaan. Daarnaast zou het ook betekenen dat ze dan weer aan een nieuwe cyclus zou gaan beginnen en dus weer met Clomid verder zou gaan. Dat vonden wij erg vervelend voor haar, aangezien wij nu echt wilden gaan stoppen met haar. Maar ja, dat moesten we nog wel vertellen, en anders dan tijdens een fysiek gesprek zo’n langdurig traject afsluiten, vonden we niet acceptabel. We vroegen of ze zich wel realiseerde dat dit betekende dat dit in haar volgende cyclus zou zijn. Hierop antwoordde Loes dat de volgende cyclus voor haar een secundaire rol speelde en dat ze echt wilde praten voor we verder zouden gaan. Jeetje, ja wij ook, dachten we. Maar die kans krijgen we maar niet… Wij hadden het ook heel graag nog uitgepraat, maar we raakten extreem gefrustreerd en boos dat ze onze afspraak zolang bleef uitstellen. Met alle gevolgen van dien. Dit alles bevestigde voor ons alleen nog maar meer dat het tijd was om te gaan stoppen. De koek leek aan beide kanten op te zijn… En, zo beseften we, we waren inmiddels ver afgedreven van datgene waar we voor stonden. Zo gingen we hieraan onderdoor. Het was tijd voor zelfbescherming, hoe verdrietig ook…

In onze vorige blog vertelden we dat we weer een plan moesten maken voor de inseminatie in het weekend, maar dat Loes en Hanne erg druk waren. Hierover zou Loes nog gaan overleggen met Hanne. Op zaterdagochtend appte Loes dat er een complicerende factor in het spel kwam, namelijk dat Loes zich verkouden voelde maar nog wel kon proeven, dus ze dacht niet aan corona. We belden haar meteen om erover te overleggen. Het leek op zich wel mee te vallen en we kwamen tot de conclusie dat we het beste die dag nog konden insemineren, wel natuurlijk extra rekening houdende met het op afstand blijven, omdat het de zondag slechter uitkwam voor iedereen. Loes had wel niet veel tijd, dus het zou maar een kort bezoek worden, waarbij we onze andere bespreekpunten niet zouden kunnen bespreken. We lunchten onderweg in de auto, gingen weer op tijd weg en zouden voor het avondeten thuis zijn. Onderweg richting huis kregen we bericht dat Hanne met hun hond met spoed naar de dierenarts was gegaan voor een keizersnede, waarna er vier gezonde pups geboren waren. Even later hoorden wij een gek geluid achter in onze auto dat langzaam steeds luider werd. We besloten in overleg met de ANWB te stoppen en te wachten tot er een wegenwacht kwam. Na bijna een uur wachten, kwam er iemand en bleek onze wiellager kapot te zijn. We zouden er nog net mee kunnen doorrijden tot we thuis waren, maar daarna zou de wiellager wel echt gemaakt moeten worden. Tot die tijd konden we onze auto niet meer gebruiken. Dus dit had ook directe gevolgen voor een eventuele inseminatie de volgende dag. Ook dachten we er pas later aan dat er een avondklok vanaf 21:00 uur was ingesteld en we ook moesten zorgen dat we vóór die tijd weer thuis zouden zijn. Lastig allemaal… In de avond berichtte Loes ons nog dat ze blij was dat we die dag hadden geïnsemineerd, omdat ze nu stevige buikpijn voelde. Dat zou mooi zijn, omdat we nu op dag 14 van de cyclus zaten met 100mg Clomid. We waren erg benieuwd naar de echo van de volgende dag.

Op die zondag was Loes alweer op tijd onderweg vertrokken voor de echo om 11:30 uur, deze keer bij een collega van David. We vroegen of ze na de echo meteen met ons kon bellen om een plan te smeden. Dit omdat Pieter met het openbaar vervoer richting België zou moeten afreizen als we zouden willen insemineren. Milan moest die dag werken en zou helaas niet mee kunnen gaan. Loes had echter sinds twee maanden problemen met haar telefoon en kon alleen nog maar in België bellen en was in Nederland volledig onbereikbaar. We vroegen haar ons te bellen zodra ze over de Nederland-België grens was. Rond 13:00 uur belde Pieter uiteindelijk zelf naar Loes om te vragen wat de uitslag was. Loes bleek even een powernap te doen bij een Belgisch tankstation en werd toevallig net wakker. Er waren wel weer wat aparte dingen gezien op de echo, zei ze. We hoorden nu toch meer informatie over de vorige echo die we nog niet gehoord hadden. Tijdens de vorige echo zat er namelijk rechts een follikel van 10mm en aan de linkerkant een hele kleine waar hoogstwaarschijnlijk niets mee ging gebeuren. Nu was diegene aan de rechterkant 13mm en die aan de linkerkant was ineens 14mm geworden. Dus de buikpijn die Loes voelde, had waarschijnlijk te maken met de sterke groei van de follikels. Conclusie was dat we in ieder geval niet meer die dag hoefden te insemineren en dat we voorzichtig moesten zijn om nog überhaupt deze cyclus te gaan insemineren bij de ontwikkeling van meerdere follikels, aangezien we nog steeds niet fysiek met elkaar hadden kunnen praten over een tweelingzwangerschap. De volgende echo was op woensdag ingepland, weer bij de collega van David.

De volgende ochtend berichtte Loes ons dat ze zich allemaal gingen laten testen op corona, omdat hun kinderen nu alle drie verkouden waren en hun oudste ook smaakverlies had. Ze hoopte de uitslag de volgende dag te krijgen. In de avond appte Loes of we de volgende dag weer zouden willen insemineren. We keken hier een beetje van op, want zelf waren we hier nu terughoudend in gezien de twee follikels (en dus de kans op een tweeling) en we belden Loes op om hier even over te praten. We besloten om het insemineren uit te stellen totdat we meer wisten over het daadwerkelijke aantal follikels. Ook wilden we graag dat David zelf deze volgende echo zou uitvoeren, zodat hij meteen met ons kon meedenken over het vervolg. 

We berichtten David de volgende dag hierover en hij schreef dat de afspraak het beste zo kon blijven staan, maar dat hij even zou komen meekijken met zijn collega. Dat vonden we al heel fijn! Loes had het gevoel dat de rechter follikel toch weer aan het groeien was, appte ze. Ze vond dat deze medicatie de cyclus tot nu toe nog niet echt veel makkelijker of voorspelbaarder maakte. Die frustratie deelden wij met Loes, maar we hoopten dat het nu even “investeren” was voordat we de juiste draai te pakken zouden hebben. Aan het einde van de middag bleek dat gelukkig iedereen negatief was getest op corona en kon Loes de echo van de volgende dag door laten gaan.

Bij de echo op woensdag werd het verhaal alsmaar vreemder. Loes appte ons dat de follikel rechts niet meer te vinden was en de follikel aan de linkerkant nu tot 15mm was gegroeid. Degene die de echo maakte, dacht niet dat die ene onvindbare follikel gesprongen was, want dat zou je moeten kunnen zien op de echo. David was er uiteindelijk toch niet bij geweest, omdat hij nog druk was met een andere patiënt. Loes schreef dat als we het risico met meerdere follikels wilden nemen, we dan wel nog goed moesten praten over het risico op een tweelingzwangerschap. De eisprong schatte Loes zelf rond aankomende zaterdag, berichtte ze, dus dan zou donderdag of vrijdag een goed moment zijn om te insemineren. Zaterdag zou Loes dan ook weer terug moeten voor een echo, wat haar wel erg veel begon te worden, zei ze. Loes wilde er even over bellen met ons. Milan was op dat moment beschikbaar. Loes vertelde dat het allemaal erg snel was gegaan bij de echo. Voor ze het wist stond Loes weer buiten en had ze niet echt overlegd met degene die de echo maakte. Milan stelde voor om David om advies te vragen en hoopte dat we ’s avonds weer met elkaar konden bellen. David kon met ons bellen in de auto op zijn weg terug naar huis. Hierdoor had hij best uitgebreid de tijd voor ons genomen. David was blijkbaar net te laat bij de echoruimte aangekomen en toen bleek Loes al weg te zijn. David zei dat er nu daadwerkelijk maar 1 follikel was, dus dat we gerust konden gaan insemineren. We bespraken nog meer dingen met hem zoals onze zorgen of de 100mg Clomid wel echt werkte, omdat het nu alweer dag 18 van de cyclus was en de eisprong nu misschien pas rond dag 21 werd verwacht. Tijdens de eerste cyclus met 50mg Clomid was de eisprong op dag 17 geweest. En bij de tweede cyclus Clomid 50mg was deze waarschijnlijk pas rond dag 22 opgetreden. We hadden er bij deze dubbele dosis van 100mg wel wat meer van verwacht. We hadden al op internet gelezen dat er ook zoiets bestond als ongevoeligheid voor Clomid, waarbij je Clomid nog zou kunnen combineren met Metformine. Dit beaamde David, maar hij zei dat dit alles wel nóg ingewikkelder zou maken. David schetste het beeld voor ons dat bij een ideale cyclus bij Loes de kansen ongeveer 10% per cyclus zouden zijn op een zwangerschap. Hoe het nu verliep, haalden we die kans bij lange na niet. We moesten ook gaan nadenken hoe lang we dit nog wilden blijven volhouden, vond hij. De kansen waren in zijn ogen toch beperkt. We vroegen onszelf hierbij ook meteen af hoe we al deze informatie het beste met Loes konden delen. Dit omdat we ook nog steeds veel andere dingen moesten uitpraten, waaronder de kans op een tweelingzwangerschap. En er nog steeds geen gelegenheid vanuit Loes was geboden om zo’n fysiek gesprek te hebben. Voor nu besloten we Loes te bellen over het feit dat er echt maar één follikel zat en dat we daarop moesten vertrouwen. De rest zou dan toch maar weer “ophopen” tot het eerstvolgende moment dat we met Loes zouden kunnen afspreken en rustig praten.

Toen we dit Loes per telefoon vertelde, was zij erg sceptisch hierover. Ze snapte niet hoe die andere follikel dan ineens verdwenen kon zijn. Dat snapten we zelf ook niet echt, maar we wilden vertrouwen op de uitspraak van David. Bovendien snapten we niet dat Loes daar zelf niet meer over had geïnformeerd op het moment dat ze in het ziekenhuis was, als ze dit allemaal zo graag wilde begrijpen. Dat was juist een moment bij uitstek geweest om dit te vragen. Op dit moment, achteraf, moest alles immers indirect, via allerlei lijntjes. We zeiden voorzichtig dat ze misschien actiever had kunnen zeggen tegen de echoscopist dat David nog mee zou kijken en dat ze anders wel op hem had kunnen wachten. Loes zei dat ze dat op dat moment erg moeilijk vond, “wanneer er iemand met een echoprobe tussen je benen zit”. Dat begrepen we wel, maar nu zaten we wel met dit gevoel van scepticisme en frustratie, waar we voor ons gevoel nu weinig mee konden. De communicatie was nu zo ingewikkeld en indirect. Loes via ons naar David, en weer terug. We voelden steeds meer dat we het erg belangrijk vonden om echt face-to-face af te gaan spreken voordat we weer gingen insemineren om frustraties en irritaties uit te spreken, en wij stelden hiervoor de eerstvolgende vrijdagavond voor. Omdat er een avondklok was ingesteld, zouden we misschien bij hen kunnen overnachten, stelden we voorzichtig voor. Voor Loes ging dat lastig worden, antwoordde ze, omdat Loes en Hanne na de geboorte van de puppy’s om en om beneden in de woonkamer sliepen om de puppy’s in de gaten te houden. Vrijdagavond was het de beurt aan Hanne en daardoor zou er geen goede plek zijn om met elkaar te zitten. Loes ging hierover met Hanne overleggen…

Al met al voelde het steeds ongemakkelijker en onprettiger worden. Doordat er inmiddels zoveel thema’s speelden en niet werden uitgepraat, merkten we dat er aan beide kanten irritaties ontstaan waren die ook steeds verder uitgroeiden. En tja, dat versterkt dan ook weer de dingen die daarna gebeuren. En in ons ingewikkelde traject gebeurde er de laatste dagen ontzettend veel. Het gaf ons een machteloos gevoel, we zagen wat er gebeurde, bij Loes en onszelf, maar konden het niet veranderen, omdat er vooralsnog geen gelegenheid was geboden om dingen te bespreken, hoe vaak we dit ook bleven vragen. Hopelijk konden we snel de lucht gaan klaren…

Liefs, M&P.

Hallo lezers!

Op 20 januari 2021 werd de avondklok in Nederland geïntroduceerd. Dat zou de ritjes naar België in de avond nog wel eens lastig kunnen maken. Toch maar dan die verklaring invullen wanneer het nodig zou zijn. Hopelijk zou men dat dan accepteren… Loes wilde overigens graag met ons praten over het geval dat ze zwanger zou zijn van een tweeling. Ze zei dat ze nu al na één dag 100mg Clomid merkte dat die pillen iets met haar deden. Daar wilden wij het ook graag over hebben de volgende keer dat we elkaar zouden zien. Een belangrijk punt.

De volgende dag dachten we eraan dat er waarschijnlijk nog geen afspraak voor het echomoment was gemaakt, voor de week erna op dag 10-12. We vroegen Loes of ze het fijn vond als wij die afspraak voor haar maakten. Dat vond ze goed en voor haar kwam het de donderdag (dag 12) het beste uit, zei ze. Milan belde naar de afdeling, maar daar deden ze nogal lastig. Milan had het patiëntnummer van Loes niet bij de hand en had net op tijd nog haar geboortedatum en andere personalia in de app kunnen terugvinden, want die had men dan nodig ter controle. Omdat dit alweer dag 3 was van de cyclus van Loes waren we eigenlijk te laat om een afspraak te maken, volgens de balieassistente. Er stond namelijk in de informatie die Loes eerder had gekregen dat zo’n echo-afspraak al op de eerste dag van de cyclus gemaakt moest worden. Er was ook nog maar amper spreekuurruimte beschikbaar, omdat de afdeling die week een audit had. De assistente zou met David overleggen wat ze konden doen. Ondertussen berichtten we David gauw dat het tot dusver goed ging met de 100mg Clomid en dat Loes een voorkeur had voor een echoafspraak op donderdag, maar dat het erg lastig was in zijn agenda (mede gezien de audit). David schreef terug dat het inderdaad vol was, maar dat de assistente toch maar een plekje moest vrijmaken. We hoorden terug van de assistente dat er een laatste gaatje was vrijgemaakt om 8:45 uur en dat het anders echt niet kon. We waren er al bang voor dat dit voor Loes eigenlijk echt niet zou uitkomen (8.45 uur is natuurlijk heel vroeg als je ook nog een eind moet rijden), maar het was nu eenmaal niet anders merkten we. We gaven dit door aan Loes (met de nodige toelichting) en Loes zei al meteen dat het lastig ging worden. Dit aangezien Hanne niet van huis kon omdat één van hun honden op het punt stond te bevallen en Loes de kinderen ’s ochtends naar school moest brengen rond die tijd. Ze zouden op zoek gaan naar iemand die dat zou kunnen en willen overnemen, zei ze. Loes vroeg nog of het echt niet aan het einde van de dag kon. Wij bevestigden nogmaals dat dit nog maar het enige plekje was jammergenoeg, volgens de assistente. Loes vroeg hierbij ook nog of wij David niet zelf hadden bericht, “omdat zijn assistente hem afschermt”. We zeiden dat we David inderdaad hadden geappt. We hoopten maar dat Loes een oplossing kon vinden… Loes zou ook nog zelf opnieuw naar de poli of naar David kunnen bellen om een andere afspraak te regelen, appten we. Voor ons is dat toch lastig merkten we, omdat we niet in haar agenda kunnen kijken en tegelijkertijd ons een beetje bezwaard voelden tegenover David om nogmaals iets te veranderen. Loes appte dat ze haar best ging doen. Zelf dachten we dat het niet al te moeilijk zou zijn voor hen om iets te regelen, aangezien de schoonouders van Loes op hetzelfde terrein wonen in een aanleunwoning. We wisten wel dat ze niet teveel gunsten aan de schoonouders wilden vragen, maar we hoopten dat het dit keer toch wel zou kunnen. Bijvoorbeeld dat de schoonmoeder dan even bij de hond zou gaan zitten die zou moeten bevallen en Hanne de kinderen dan naar school zou brengen. Zelf voelden we ons een beetje bezwaard om dit idee aan te dragen, omdat we dachten dat dit een inkoppertje was en er misschien frustratie/irritatie door zou ontstaan… We wilden ons ook niet met hun leven en planning bemoeien…

In het weekend hadden we sindsdien niets meer van Loes gehoord of ze een oplossing had gevonden. We zaten er zelf nog aan te denken of Loes misschien van ons verwachtte dat wij zouden voorstellen om hun kinderen in de ochtend naar school te brengen. Dat zou betekenen dat Pieter een dag vrij zou moeten nemen van zijn werk en dan rond 4:30 uur ’s ochtends naar België moest rijden. We vonden dit een beetje buiten proportie, aangezien de schoonouders van Loes dus vlak achter hen wonen. Loes appte overigens deze dagen wel nog over een openstaande rekening van de laatste bloedafname bij de huisarts, die wij meteen overmaakten.

Op maandag vroegen we hoe het ging en of ze een fijn weekend hadden gehad. Het gesprek werd eigenlijk meteen afgekapt omdat Loes net uit een vergadering kwam en haar dochter Frans moest overhoren. We voelden geen ruimte om te vragen of er al iets gelukt was qua regelen voor de echoafspraak die aanstaande donderdag.

De volgende dag was Milan jarig en hadden we er zo’n leuk mogelijke dag van gemaakt samen, ondanks de lock-down. We ontvingen felicitaties van Loes over de app en ze wenste ons een fijne dag. We hadden nog kort verteld over Milans verjaardag in de app en vroegen toch maar of Loes al iets had kunnen regelen. Loes reageerde hierop alleen dat het als een zalige dag klonk.

De volgende ochtend, alweer de dag vóór de echoafspraak, appte Loes dat ze nog niets had kunnen regelen. De enige hoop was dat hun hond vandaag zou bevallen. We vroegen of het erop leek dat dit ging gebeuren. Loes zei dat de hond gisteren was uitgerekend en dat deze hond verder niet echt van tevoren signalen over een naderende bevalling afgaf. De puppies zouden er ineens uit kunnen komen. Daardoor konden ze die hond geen seconde alleen laten, aldus Loes. We vroegen aan Loes wat dan het alternatief was in haar ogen. Loes gaf aan echt geen andere oplossing te kunnen bedenken. Onze broek zakten hier wel echt een beetje van af. Het voelde een beetje alsof ze ditzelfde ook al eerder had zien aankomen maar voor zich uit had geschoven. Aan het einde van de middag appte Loes dat ze eventueel haar schoonmoeder zou kunnen vragen, maar dat ze dit eigenlijk liever niet deed omdat hun kinderen in de ochtend best druk zijn of iets dergelijks. We weten de precieze reden niet, omdat Loes dit bericht weer gauw verwijderde op Whatsapp. Loes schreef in de avond dat ze het niet geregeld kregen en dat ze nu met David zat te appen voor een oplossing. Mogelijk zou het dan toch allemaal niet lukken deze maand, schreef ze. Ons bloed zat op dat moment even te koken en we konden maar even beter niet meteen iets terugsturen. Een uur later stuurde Loes dat ze met David had afgestemd en David alsnog een andere oplossing zou zoeken de volgende dag. Ze zou ook graag met ons bellen die volgende dag. We konden er echt even niet bij dat ze dit alles zo tot het laatste moment had laten doorsudderen en daar raakten wij heel erg gefrustreerd van. We schreven terug dat dit alles veel met ons deed. Loes schreef terug dat dat bij haar ook het geval was en ze vond het essentieel om hierover te bellen…

Loes had geregeld met David dat ze die volgende dag rond 14.30 uur zou langs kunnen komen voor de echo. We vonden het erg lief van David dat hij alsnog een gaatje had gemaakt in zijn agenda, en zich zo flexibel had opgesteld. De schoonmoeder van Loes zou dan gelukkig de kinderen ’s middags van school kunnen afhalen. Dat was ook lief van haar schoonmoeder, appten we terug. Loes appte ons in de avond dat er één follikel zat en ze tot 19:00 uur kon bellen met ons. Ze zou op zondag (dag 15) terug moeten voor een volgende echo bij een collega van David. We belden haar meteen op om het een en ander te bespreken. Aan de telefoon bespraken we nog even kort wat er op de echo gezien was. Daarna spraken we uit dat we wat spanningen tussen ons voelden de laatste week. Milan vertelde dat hij er echt slecht van had geslapen dat er zo lang onduidelijkheden waren geweest over de echoafspraak en dat Loes het zo lang in de lucht had laten hangen. Loes was op haar beurt teleurgesteld en ook gefrustreerd hierover en vroeg zich af waarom wij niet hadden voorgesteld om haar kinderen naar school te brengen. Wij legden uit dat we hier wel even over hadden nagedacht, maar we dat een beetje buiten proportie vonden, omdat we dachten dat haar schoonouders relatief makkelijk zouden kunnen inspringen. Bovendien zeiden we dat we niet begrepen waarom Loes ons dan niet gewoon dit had gevraagd. We hadden in haar appjes niks uit deze verwachting richting ons kunnen opmaken. Loes vertelde dat haar schoonouders de laatste jaren fysiek erg achteruit waren gegaan en ze hen niet graag meer opzadelde met dit soort klussen. Dat was iets wat wij helemaal niet eerder zo hadden begrepen. Opnieuw was dit in onze ogen weer een geval van “dingen en verwachtingen eerlijk en laagdrempelig blijven uitspreken naar elkaar”. Omdat Loes niet veel tijd meer had om verder te bellen (het was bijna 19.00 uur), bespraken we als laatste nog een plan om aankomend weekend te insemineren en om face-to-face verder te praten met elkaar. Loes zou nog met Hanne bespreken wat hier verder de mogelijkheden voor waren, aangezien ze het erg druk hadden. Wij konden ons op zich het hele weekend aan hen aanpassen, maar Milan had wel een dienst op de huisartsenpost op zondagmiddag, vertelden we. 

We vertellen in een volgende blog verder…

We waren inmiddels alweer in 2021 aanbeland. Dit betekende ook dat we nu echt praktisch alweer één jaar bezig waren om laagtechnologisch zwanger te worden met Loes en dat we haar al bijna twee jaar geleden hadden ontmoet. Het was frustrerend dat het nog niet gelukt was, maar we hoopten dat wanneer we de cyclus meer onder controle zouden krijgen, het dan hopelijk toch zou gaan lukken… We vroegen onszelf af hoe lang we nog door wilden gaan, want op een gegeven moment zou je toch je conclusies moeten trekken. Maar we wilden de Clomid ook goed de kans geven. We zaten te denken om het nog een half jaartje te blijven proberen.

Twee weken na de buikpijn (op dag 16 van de cyclus) peilden we weer voorzichtig hoe Loes zich voelde. Ze vertelde ons dat ze de afgelopen drie dagen wel wat last had van buikpijn, hetgeen misschien op een naderende ongesteldheid zou kunnen wijzen. Daarnaast had Loes ook last van misselijkheid. We vonden het weer spannend met z’n allen. In de dagen die daarop volgden, nam de buikpijn langzaam af maar de misselijkheid toe. Zou dit al zwangerschapsmisselijkheid kunnen zijn? Is dat niet wat aan de vroege kant? We zochten het op het internet op. Daar vonden we dat de misselijkheid te maken heeft met het hCG-hormoon dat stijgt in het bloed vanaf de implantatie van een embryo in de baarmoeder. Sommige vrouwen zijn hier erg gevoelig voor en krijgen dus al erg vroeg last van misselijkheid. Na het lezen hiervan steeg onze hoop dat we nu echt zwanger waren. Bij Loes was dat ook het geval en ze besloot een afspraak bij de huisarts te maken voor een zwangerschapstest de volgende dag. Op die dag was ze alweer vier dagen overtijd en zaten we op cyclusdag 34. Normaal gesproken zouden we in de avond de uitslag kunnen horen. We hoopten het zo ontzettend met z’n allen!

Toen Loes de volgende dag bloed liet prikken, liet Loes weten dat ze de uitslag niet ’s avonds zou hebben. Het laboratorium waar de test uitgevoerd zou worden, was namelijk gehackt, waardoor er die dag geen uitslagen gedeeld konden worden. Loes zou de volgende ochtend kunnen bellen voor de uitslag. Wij moesten die dag allebei werken, wat betekende dat wij de uitslag pas in de avond zouden kunnen horen. We konden de spanning bijna niet meer aan en zagen het al helemaal zitten om eindelijk vaders te worden. We moesten elkaar telkens even weer met beide benen op de grond helpen en niet te vroeg juichen. Maar wat kan dan een andere verklaring zijn dat Loes al vier dagen overtijd en misselijk was? Er was weliswaar geen echo uitgevoerd na de vermeende eisprong, maar toch… Ze had het toch gevoeld rond dezelfde dag als bij de vorige cyclus Clomid?

De volgende avond was het dan zover. We vertelden Loes dat we thuis waren van ons werk en er klaar voor zaten om het nieuws te ontvangen. Loes belde ons op en viel meteen met de deur in huis. De test was negatief en dus was Loes niet zwanger… We konden het bijna niet geloven. Konden we dit resultaat wel vertrouwen nadat het laboratorium gehackt was? Zo spookten een aantal gedachten door ons hoofd. We baalden er ook van dat de menstruatie dan dus ook weer lang uitbleef na een cyclus met Clomid. Heeft de Clomid dan überhaupt wel iets gedaan deze cyclus? We hadden ook angst dat deze cyclus dan weer lang zou gaan duren. We besloten het aan David voor te leggen door hem te berichtten. Hij stelde voor om weer progesteron te laten bepalen om te zien of er wel een goede eisprong was geweest. We vroegen ook of dit een reden zou kunnen zijn om de dosis op te hogen. David vond dit ook een goed idee als de menstruatie nu weer uit zou blijven. Later die avond appte Loes dat ze inmiddels wat druppeltjes bloedverlies had.

De volgende ochtend bevestigde Loes dat het die dag de eerste dag van haar menstruatie was. Het was zaterdag, maar we appten David opnieuw om over een nieuw plan te overleggen. David stelde in eerste instantie voor om met dezelfde dosis Clomid verder te gaan, omdat er toch een eisprong opgetreden was, af te leiden uit de menstruatie van nu. We hadden teruggeteld dat de vermoedelijke eisprong dan rond dag 22 zou zijn opgetreden. Dit was niet echt verschillend met een normale cyclus van Loes (als er überhaupt een eisprong was) en rond dag 22 had Loes bovendien niets gemerkt. Wij hadden zelf het gevoel dat de Clomid nu niets had bewerkstelligd en daardoor hadden we niet echt vertrouwen in deze dosis. We hoorden echter niets terug van David, het was tenslotte ook weekend… Aan het begin van de avond liet Loes weten dat het bloeden toch weer gestopt was en dat het bij een klein beetje in de ochtend gebleven was die dag. En ja, zolang het bloeden niet goed doorzet, kun je het nog geen volgende cyclus noemen. Verwarrend weer allemaal…

De dag erna appte Loes dat ze inmiddels flink aan het bloeden was en dat die dag dus gerekend kon worden als dag 1 van haar nieuwe cyclus. We belden met Loes om te vragen hoe het ging. Ze was nog steeds erg misselijk, maar op zich ging het verder wel goed. We vroegen haar hoe ze ertegenover stond om de Clomid op te hogen de komende cyclus, in de hoop dan beter grip te krijgen op de cyclus. Dit zou wel betekenen dat Loes weer extra gemonitord zou moeten worden in het ziekenhuis bij David met echo’s. Hier stond Loes wel voor open als David dat ook nodig zou vinden en Loes zou graag met hem overleggen. Dit gaven wij weer door aan David en hij stelde voor om die dinsdag met Loes te bellen. We vroegen aan Loes om direct even met David kort te sluiten over hoe laat. 

Die dinsdagochtend was het alweer de dag 3 van de nieuwe cyclus, de dag waarop Loes met een eventuele opgehoogde dosis van Clomid zou moeten gaan beginnen. Loes had nog niets van David gehoord over hoe laat ze zouden bellen om te overleggen. Ze appte ons dat ze zo niet kon doorgaan. Ze snapte niet waarom de eerdere dosis niet goed zou zijn. Loes vond het bovendien erg eng om een dubbele dosis te gaan nemen. Ook dacht ze dat ze misschien wel even zwanger was geweest, maar dat het weer was afgebroken. We vonden het erg vervelend voor haar en ook voor onszelf dat dit nu niet soepel verliep. We stuurden een bericht naar David met de vraag of hij Loes zo snel mogelijk zou kunnen bellen die dag. Ook wilden wij eigenlijk het liefst meebellen om te overleggen over het wel of niet ophogen van de Clomid dosis. David liet weten dat hij aan het einde van de middag kon bellen. Om 17:00 uur belde David, maar Loes kon niet meer opnemen omdat ze op dat moment erg druk was met haar gezin. Milan was ook aan het werk, dus alleen Pieter stond David te woord. Pieter legde uit dat Loes op zich wel open stond voor een ophoging van Clomid, maar dat ze het wel spannend vond en zich afvroeg of het meerwaarde had. David dacht dat het ophogen wel beter zou zijn, zodat er een duidelijkere groei in de follikel te zien zou zijn op de echo’s dan voorheen. De kans dat Loes even heel kort zwanger was geweest, achtte David heel klein. David zou Loes nog wel later op de avond willen bellen om haar te woord te staan, maar Loes gaf aan de rest van de avond ook niet meer te kunnen bellen, omdat ze allerlei werkafspraken had staan. Loes zei nu wel even kort met Pieter te kunnen bellen, met veel lawaai op de achtergrond. Pieter praatte Loes zodoende bij en Loes ging akkoord met de volgende dosis van 100mg Clomid (het dubbele van de eerdere 50mg). We hadden er zelf wel weer vertrouwen in dat het nu beter zou moeten gaan lukken!

Op hoop van zegen..!