Inmiddels zaten onze lieve dames al volop aan de medicatie. Met Milan’s medische achtergrond hadden we Annet en Carla geholpen met het zetten van de eerste subcutane (huid-)injecties zodat ze deze daarna zelf konden gaan zetten. Beide dames waren bang voor de hormonale bijwerkingen, maar gelukkig hebben ze daar niets van gemerkt in de aanloop dat we naar Cyprus gingen.
De laatste dingen waren we nu nog aan het regelen. Cyprus is een erg verwarrend land: het eiland is opgedeeld in Noord-Cyprus en Zuid-Cyprus. Waarbij Zuid-Cyprus een eigen land is. Noord-Cyprus wil ook zijn eigen land zijn en heeft zichzelf uitgeroepen tot een zelfstandige republiek. Dit wordt alleen niet erkend door de rest van de wereld en hoort daardoor officieel nog bij Turkije. Wat daardoor ook erg verwarrend voor ons was, was of we nu wel of geen visum moesten hebben. De vliegmaatschappijen en het ministerie konden ons hierover geen uitsluitsel geven, maar als je wel een visum nodig zou hebben, zou je deze gewoon kunnen kopen op het vliegveld.
Wij (Milan en Pieter) zouden 10 dagen verblijven op Cyprus en vertrokken tegelijkertijd met Annet en Els, die alleen de eerste 5 dagen zouden blijven. Met een dag ertussen zou Carla de laatste 4 dagen met ons doorbrengen. Een deel van de medicatie van Annet en Carla moest daarmee ook mee in het vliegtuig naar Istanboel en vervolgens naar Cyprus. We waren een beetje bang dat we dit niet mee zouden krijgen, maar met een brief van de gynaecoloog op zak konden we hopelijk zonder problemen door de douane.
In het midden van de nacht werden we door de vader van Milan naar het vliegveld in Düsseldorf gebracht. Met de al bestaande spanning van ons avontuur in Cyprus + allerlei onzekerheden over de vliegreis, liepen we met een flinke dosis spanning met onze koffers richting de ingang van de luchthaven. Bij de douane ging het gelukkig helemaal prima met de medicatie. Er heeft eigenlijk überhaupt niemand naar gekeken. Het vliegtuig naar Istanboel had wel veel turbulentie, waardoor Annet haar misselijkheid niet meer in bedwang kon houden. Arme meid!
Eenmaal aangekomen in Istanboel was er de volgende verwarring: passagiers voor binnenlandse vluchten moesten hun koffers eerst van de bagageband halen om vervolgens met het volgende vliegtuig verder te gaan. De andere optie was om door te gaan bij de internationale vluchten en dan zou de bagage natuurlijk vanzelf bij het juiste vliegtuig terecht komen. “Maar Noord-Cyprus hoorde toch officieel bij Turkije? Dan is het toch een binnenlandse vlucht in principe?” De stewards snapten niet echt wat we bedoelden, maar uiteindelijk vertelde iemand ons dat we toch de internationale paden moesten volgen. In dit soort situaties ga je over bijna alles twijfelen…!
Eenmaal aangekomen in Cyprus wachtte daar het volgende “obstakel”: het visum. Deze was uiteindelijk helemaal niet nodig. Snappen jullie het nog?! “Gauw dit alles loslaten. We zijn veilig aangekomen! Nu focussen op wat komen gaat!” Gelukkig stond onze chauffeur al klaar om ons gauw naar ons hotel te brengen. Fijn dat we dit al hadden geregeld in Nederland.
In het hotel aangekomen konden we bijna meteen aanschuiven bij het avondbuffet dat bij het hotelarrangement inbegrepen was. Nadat we ons even hadden gesetteld en opgefrist in onze hotelkamers hebben we heerlijk gegeten. Het eten was prima en smaakte goed. Na het eten hebben we een klein rondje door het stadje gelopen en daarna lekker gekaart op ons balkon. We besloten het verder die avond rustig aan te doen, want de volgende dag hadden we onze eerste afspraak in de kliniek. Erg benieuwd hoe dit zou zijn, maar heel tevreden over hoe de heenreis was verlopen, vielen we in slaap.
Dag 2 van Cyprus vertellen we in de volgende blog.