Dag 5 van onze reis was alweer aangebroken. We hadden gehoord dat we elke ochtend per whatsapp een update zouden krijgen van hoe het zou gaan met onze embryo’s. Dit kon de embryoloog van de kliniek namelijk volgen via een speciale microscoop (camera) die in de incubator zit ingebouwd: de EmbryoScope. Met deze techniek wordt ongeveer 2 keer per uur een foto gemaakt van elke eicel en kun je dus zien of en hoe het zich in een embryo ontwikkelt. Op deze manier hoeven de embryo’s niet telkens uit de incubator gehaald te worden (waardoor de temperatuur van 37 graden naar kamertemperatuur zakt) en kunnen de embryo’s in een meer constante omgeving door blijven groeien, terwijl dus toch de kwaliteit gecheckt kan worden. Dit kun je ook uiteindelijk als filmpje meekrijgen op het einde, als een soort aandenken/eerste babyfoto’s (en dat heeft niet iedereen van zichzelf in zo’n vroeg stadium!). We waren natuurlijk ontzettend benieuwd, maar we moesten het berichtje geduldig afwachten. Hoeveel bevruchte eicellen zouden er zijn ontstaan?
Na het ontbijt was het zover. In onze hotelkamer kregen we een berichtje in de groepsapp die wij hadden met de verschillende coördinatoren van de kliniek. Het bericht van Nicole luidde:
“Here are your first embryoscope images. You have 5 fertilised embryos out of the 6 mature collected. There isn’t much to see at the moment but come tomorrow, you should be able to see the differences in them :)”
Vet dat we gewoon al foto’s hadden van deze bevruchte eicellen/embryo’s! En dus 5 van de 6 eicellen waren bevrucht. So far so good! Aan de ene kant natuurlijk heel blij dat er 5 bevrucht waren, maar hoe zit dat dan met die ene die niet bevrucht is? Is er iets technisch misgegaan bij het injecteren van de zaadcel in deze eicel? Of is er gewoon iets biologisch niet goed geweest aan deze zaadcel? We hadden namelijk ook wat extra’s betaald zodat ze IMSI toepasten in plaats van ICSI. IMSI is een variant waarbij ze met een hogere microscopische vergroting beter de kwaliteit van de zaadcellen kunnen bekijken en zo dus de beste zaadcellen kunnen kiezen voor bevruchting.
We vroegen of Nicole iets kon vertellen over de verwachting/statistieken hoeveel goede embryo’s we uiteindelijk zouden kunnen verwachten: is er een grote kans dat deze 5 embryo’s dag 5 goed zouden halen? Of is de verwachting dat er zeker nog een aantal zouden afvallen? Hierop antwoordde ze dat ze daar niets over kon voorspellen. Begrijpelijk maar tegelijkertijd frustreerde het ons een klein beetje. Waarom kunnen/willen ze geen beeld schetsen over wat we kunnen verwachten? Zelf zagen we op dat moment helemaal geen verschillen tussen de embryo’s, ook Pieter kon er niet veel van maken met zijn biomedische achtergrond. Ze hadden ons ook niet verteld welke eicel niet bevrucht was van de 6 op de foto.
We besloten maar gewoon de volgende dag af te wachten. We gaven onszelf een schop onder de kont met al onze vragen en twijfels en bogen dit om naar blijdschap dat er 5 goede embryo’s waren.
We gingen er een leuke/relaxte laatste dag voor Annet en Els van maken. We maakten een lange wandeling door het stadje, waarbij we wel moesten opletten dat Annet niet teveel de zon zou vangen, omdat ze antibiotica slikte als voorzorgsmaatregel om een infectie tegen te gaan na de eicelpunctie. De antibiotica kon ervoor zorgen dat ze sneller zou kunnen verbranden. Na de wandeling weer lekker uitgepuft aan het zwembad. Na het avondeten hadden we nog een hele tijd gekaart en zijn we op tijd naar bed gegaan. Om 3 uur ’s nachts stonden we op want toen vertrokken Annet en Els naar het vliegveld. Wel gek dat zij nu weg zouden gaan en we dan weer even met alleen ons tweeën zouden zijn…
We namen afscheid van ze met het besef hoe fantastisch hun bijdrage was geweest, hoe gezellig we het hadden gehad, en hoe spannend het ook de komende dagen voor hen zou zijn in Nederland. We kropen nog een paar uurtjes terug in bed, voordat dag 6 van onze reis zou gaan aanbreken.
Daarover vertellen we verder in de volgende blog… 🙂
Groetjes en tot volgende week!