Dag 10 van ons Cyprus avontuur: de laatste volledige dag. Aankomende nacht zouden we nog slapen in het hotel om vervolgens vroeg in de ochtend te vertrekken richting Nederland.
We besloten het deze laatste dag erg rustig aan te doen, omdat we nu toch echt iets kostbaars met ons “meedroegen”. Carla wilde wel nog graag wat souveniertjes kopen en daarvoor gingen we op jacht door het stadje. Er waren eigenlijk best wat leuke snuisterijtjes te koop in de verschillende winkeltjes. Ook hadden we nog een extra handbagage koffer op de kop getikt, die in gebruik genomen zou worden als medicatiekoffer. We hadden namelijk de dag ervoor een hele boodschappentas aan medicatie meegekregen die Carla de komende tijd moest gaan nemen. Een heftig vooruitzicht voor haar. Bovendien dachten we: “Als we dit maar over de grens gaan krijgen”. We hadden overigens wel weer een begeleidende brief van de kliniek die het een en ander toelichtte.
Uiteindelijk hadden we toch nog best wat gelopen rondom het kopen van de souvenirs en we hoopten dat het niet teveel inspanning was geweest… Het zou natuurlijk stom zijn als het daardoor niet goed zou gaan. Maar ja, aan de andere kant zou beweging ook weer goed moeten zijn volgens de kliniek. Na deze realisatie zijn we gauw gaan lunchen in de haven, bij een plekje dat niet zo gauw onze aandacht zou trekken. Maar het eten was weer heerlijk! Ook werden we verrast door een stoet prachtige oldtimers/auto’s in Cubaanse stijl. Heel mooi om te zien, maar ook bewonderenswaardig dat ze deze auto’s zo op deze smalle eenrichtingsweg langs de haven, met zoveel mensen erbovenop, durfden tentoon te stellen.
Eenmaal in het hotel besloten we alvast alles wat niet meer nodig was te gaan inpakken. Daarna zijn we met z’n drietjes buiten bij het zwembad van het hotel, aan het water van de zee, onze laatste zonsondergang gaan bekijken en lieten we alles wat we hadden meegemaakt eens bezinken. Wat een bijzonder avontuur was dit geweest. Zoveel onzekerheden, spannende dingen, mee- en tegenvallers, gezellige en bijzondere momenten. Wat mogen we onszelf toch gelukkig prijzen met Carla en Annet, die ons zo ontzettend lief willen helpen. Nu maar hopen op een goede afloop, waarbij we ons realiseerden dat de kans dat het lukt toch wel heel klein zou zijn. Maar hoop doet leven! We zijn nu al zoveel verder gekomen dan we een jaar geleden hadden durven dromen. Toen was alles nog nieuw, onduidelijk en ver-weg. Met dit besef dat we vooral ál onze zegeningen moeten tellen, wandelden we richting het buffet in het restaurant van het hotel. Na het eten hebben we nog gezellig een kaartje gelegd maar zijn ook op tijd naar bed gegaan.
Om 4 uur ‘s nachts ging namelijk alweer de wekker, want een uur later werden we opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Carla’s vlucht ging al om 7.30 uur naar Istanbul. Eerder hadden we al verteld in onze blog dat we hadden geprobeerd om onze vluchten zoveel mogelijk op elkaar te laten afstemmen. Carla vloog op Schiphol en wij op Dusseldorf. Eerder was Carla’s oorspronkelijke terugvlucht echter geannuleerd en sloten onze uiteindelijke vluchten daarmee totaal niet meer aan. Wij zouden nu pas rond 12.00 uur vertrekken uit Cyprus. Natuurlijk gingen we wel alvast samen met haar naar het vliegveld. Nadat we daar samen hadden ontbeten was het dan zover. Carla moest door de douane. Spannend of ze de medicatie zomaar zou mee krijgen. Maar we konden helaas nog niet met haar mee, want onze vlucht was pas veel later en we konden onze bagage nog niet inchecken. Milan kon wel een stuk meelopen en kon net zien dat Carla moeiteloos door de douane ging. Ze stuurde ook al gauw een appje dat er totaal geen problemen waren geweest en ze überhaupt niet eens gekeken hadden!
Voor ons was het lange wachten aangebroken. Eerst 4 uur op Cyprus en daarna nog eens 5 uur op Istanbul voor de vlucht naar Dusseldorf. Wat was dat even doorbijten… In Dusseldorf stonden de ouders van Milan ons op te wachten om ons mee te nemen naar huis… Ze hadden onze verhalen en foto’s natuurlijk uitgebreid gevolgd vanuit Nederland. In de auto was er ontzettend veel te vertellen en bespreken. Er zou nog zoveel zijn om de komende dagen te verwerken.
Toen we eenmaal thuis in Nijmegen terug waren, voelde het allemaal heel onwerkelijk. De reis voelde bijna als een droom. En wat een raar idee dat er nu mogelijk een zwangerschap was ontstaan die ergens anders in het land werd gedragen door Carla.
Hoe zou dit aflopen?