Alles voor niets?

Lieve allemaal,

De dagen nadat we terug waren uit Cyprus stonden in het teken van de spanning of onze reis geslaagd was of niet. Of we beloond zouden worden met een zwangerschap. Een kindje in wording. Een erg hectische tijd waarbij je je vaak afvraagt of het misschien allemaal “voor niets” is geweest…
Deze twee weken na Cyprus reisden we nog vijf keer af naar Carla om een zogenaamde “proluton depot” te plaatsen die een miskraam zou moeten voorkomen. Carla wilde haar eigen huisarts het liefst helemaal buiten het proces houden en ze had verder niemand in haar buurt die deze prik kon zetten bij haar. Het is namelijk best ingewikkeld om de prik te zetten: hij moet diep in de bilspier. Met Milan’s beroep van huisarts was de keuze daarom makkelijk om zelf dan maar op en neer te reizen. Het leek voor ons het minste wat we konden doen in vergelijking met wat zij allemaal voor ons heeft gedaan/gaat doen de komende tijd. Het grote nadeel was alleen dat Carla op twee uur rijden van ons vandaan woont. Gelukkig konden wij, Milan en Pieter, afwisselen met rijden, ieder een uurtje. Daardoor hadden we in de auto trouwens ook telkens de tijd om te piekeren over de volgende vragen: “Hadden we de juiste keuze gemaakt om naar Cyprus te gaan? Hadden we de juiste afweging gemaakt om twee embryo’s nu terug te laten plaatsen en niet bijvoorbeeld maar één, zodat we de volgende keer meer kans zouden hebben? Wat betekent het als de zwangerschapstest negatief zou zijn? Is het dan wel überhaupt mogelijk?” Heel veel “wat als” vragen waar we op dit moment toch niets meer mee konden.
We gingen op deze manier om de paar dagen op weg, na het werk, om bij Carla een theetje te drinken en bij te kletsen, en haar daarna de i.m. injectie te geven. Rond middernacht waren we vaak weer thuis. Een hele onderneming!

Een ander belangrijk moment dat naderde was de 12^de dag na de terugplaatsing. Dit was de dag waarop we het hCG in het bloed konden laten meten, hetgeen ons zou vertellen of er een zwangerschap tot stand was gekomen of niet. Vanaf de 14^de dag raadden ze pas aan om in de urine te kijken en niet eerder, omdat deze test veel minder gevoelig is dan de bloedtest. Hierdoor zou je voor onnodige teleurstellingen kunnen komen te staan. Nu was het bij ons net zo dat deze 12^de dag precies op Hemelvaartsdag (donderdag) viel… Op deze dag zijn de bloedprikposten in Nederland allemaal gesloten. We moesten dus accepteren dat we het pas op de vrijdag zouden kunnen laten testen. Maar omdat we weer de huisarts van Carla wilden omzeilen, werd het wel even wat ingewikkelder. Via bloedwaardentest.nl zouden we de uitslag pas na het weekend krijgen, dus dat was niet ideaal. Milan heeft zelf nog geprobeerd te kijken of hij een bloedprikformulier kon regelen, maar dat was uiteindelijk ook lastig. Na veel alternatieven geraadpleegd te hebben, konden we het uiteindelijk geregeld krijgen via de verloskundige van Carla. “Dat we daar niet eerder aan gedacht hadden!”

Hemelvaartsdag zelf was alweer de 3^de keer dat we de prik bij Carla gingen zetten. Het heen en weer reizen hakte er intussen al best in. We waren namelijk na Cyprus weer meteen aan het werk gegaan en moesten flink omschakelen. Ook onze kat had ons gemist na tien dagen Cyprus en had een ander dag/nachtritme ontwikkeld in de tussentijd. Ze hield ons regelmatig wakker in onze zó waardevolle nachten… Daardoor moesten we ons echt een beetje inhouden om niet op die donderdag toch al een urinetest uit te voeren. Maar zou de uitslag van de urinetest ons de waarheid vertellen? Als de uitslag negatief zou zijn, dan zou het nog te vroeg kunnen zijn en zouden we alsnog de proluton depot zetten. Zouden we ons dan alleen maar meer zorgen gaan maken of het geslaagd zou zijn of niet? We wilden ons dus toch braaf aan het advies houden en besloten tot de volgende dag af te wachten. We spraken af met Carla dat ze ons de volgende dag in de avond (na ons werk) zou bellen met de uitslag van de hCG bloedtest. We konden haast niet wachten die dag…!

Tot volgende week!